Αντίγνωμος

Κεραυνός εν (αν)Αι(ρυ)θρία

του Θύμιου Γεωργόπουλου

Τα τζουκ μποξ της διαπλοκής

Το μιντιακό σύστημα, σε όλες τις εποχές, αποτέλεσε το βαρύ πυροβολικό του συστήματος εξουσίας και όχι φυσικά κάποιας συγκυριακής -και εκφεύγουσας των «κανόνων»- διακυβέρνησης.

Οι «αποκαλυπτικές» ειδήσεις, οι «βαθυστόχαστες» αναλύσεις, οι «αποκλειστικές» πληροφορίες, οι «αυθόρμητες» εξομολογήσεις, ήταν πάντα το κύριο πιάτο της «4ης» εξουσίας, πασπαλισμένο με μπόλικη εσάνς από κοινωνικά «ευαίσθητους» και πηχυαίους τίτλους ή προσχηματικά ρεπορτάζ για καταπατημένα «δικαιώματα εργαζομένων» ή ομάδων πολιτών.

Έχοντας όλα αυτά υπ’ όψιν ο Πολωνός γνωμικογράφος Stanislaw Jerzy Lec έγραψε:

“Το παράθυρο στον κόσμο μπορεί κάποιες φορές να καλυφθεί από μια εφημερίδα”.

Στην Ελλάδα, τα μεγάλα συγκροτήματα του τύπου εκπροσωπούσαν και εξέφραζαν παραδοσιακά τα ίδια συμφέροντα, της μιας και μόνης εξουσίας, αλλά των «διαφορετικών» και πολύχρωμων κοινοβουλευτικών στοιχίσεων, που ωστόσο λειτουργούσαν υπογείως, με βάση την «αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων» (της αναπλήρωσης και της υδροστατικής πίεσης) που παρατηρείται συχνότατα σε γειτονικούς βόθρους, όταν δεν έχουν μεταξύ τους στοιχειώδη στεγανοποίηση.

Η κρίση -που επέφερε το διπλό «ατύχημα» της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ- υπερχείλισε τα υπόγεια λύματα, που κάλυψαν ορμητικά την επιφάνεια του δημόσιου χώρου.

Απροκάλυπτα, σχεδόν αυθόρμητα, κάποτε με «αφέλεια» , δίνουν καθημερινά βρώμικες μάχες αναβιώνοντας τις πιο «ένδοξες» ημέρες του γκαιμπελισμού, έτσι που το προσωνύμιο τους, «τα τζουκ μποξ της διαπλοκής» (παίζουν στον χαβά εκείνων που τους πληρώνουν), να φαντάζει περίπου σαν φιλοφρόνηση.

Ενώ λειτουργούν απροκάλυπτα ως η 5^η φάλαγγα των δανειστών, ενώ ζητούν το άμεσο κλείσιμο της αξιολόγησης χωρίς διαπραγματεύσεις “που εκτροχιάζουν την οικονομία”, ταυτόχρονα «ενημερώνουν» ότι η κυβέρνηση “έχει παραδοθεί στους δανειστές”, τους οποίους (οι «δουλοπάροικοι της ενημέρωσης») γονυπετείς παρακαλάνε να ρίξουν τον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε τα αφεντικά τους αμέσως να συμφωνήσουν σε όσα η κυβέρνηση πεισματικά αρνείται.

Να συμφωνήσουν με τον εργασιακό κανιβαλισμό και μεσαίωνα.

Να συμφωνήσουν στο ξεπούλημα του 40% της ΔΕΗ (λιγνιτικοί και υδροηλεκτρικοί σταθμοί).

Να συμφωνήσουν με την περαιτέρω οριζόντια μείωση των συντάξεων (το έπραξαν πλειστάκις στο παρελθόν).

Να συμφωνήσουν με την μείωση ή κατάργηση του αφορολογήτου.

Παλιοί και νέοι σκελετοί ξεπροβάλλουν καθημερινά, από τις κάθε λογής, ντουλάπες τους.

Ο Καραμανλής των κουμπάρων, των δομημένων ομολόγων, του οικονομικού εκτροχιασμού και του Βατοπεδίου, ξαναβρήκε (μετά από 12 χρόνια) την μιλιά του και συναινεί στο αίτημα (του Κούλη) για εκλογές.

Δικαιώθηκαν από το ΣτΕ, φωνάζουν στα κανάλια (στα ίδια ντε που αποκάλυψαν το σκάνδαλο), καθώς αποφάνθηκε ότι “δεν υπήρχε δόλος, επειδή δεν γνώριζαν ότι η λίμνη δεν τους ανήκει” (δηλαδή καταπατώ το οικόπεδο σου αλλά αθωώνομαι διότι δεν ήξερα ότι είναι ξένο).

Ο Σημίτης που το μισό υπουργικό του συμβούλιο φυλακίζεται ή διώκεται για τα σκάνδαλα με τους εξοπλισμούς και την SIEMENS, ο Σημίτης του χρηματιστηρίου, των Ιμίων, της παράδοσης του Οτσαλάν, ο Σημίτης που «διαπραγματεύτηκε» την ισοτιμία εισόδου μας στην ευρωζώνη έτσι που αφανίστηκαν εισοδήματα και γεννήθηκαν περιουσίες (το μπουκαλάκι το νερό των 50 δραχμών, την επομένη κόστιζε μισό ευρώ), αυτόν τον Σημίτη βγάζουν πάλι μπροστά να δηλώνει (ως έμπειρος «διαπραγματευτής») ότι “τον ανησυχεί η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης που δεν κλείνει την αξιολόγηση”.

Οι κάποτε «όμηροι του καναπέ» ελευθερώθηκαν μέσα από τα λόγια του Αμερικανού συγγραφέα Hunter Thompson:

“Αν έγραφα την αλήθεια τα τελευταία 10 χρόνια, γύρω στα 600 άτομα -μαζί με μένα- θα σάπιζαν στη φυλακή, από το Ρίο μέχρι το Σιάτλ.

Η απόλυτη αλήθεια είναι πολύ σπάνιο και επικίνδυνο αγαθό στην επαγγελματική δημοσιογραφία”.