Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Το  χρυσόμαλλο  δέρας

Αναγκαία, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, επισήμανση: Ο όρος «απονομή της δικαιοσύνης», πρώτον αποδίδεται κατ’ ευφημισμό (όπως δηλαδή αποκαλούμε «ακρωτήριο της καλής ελπίδας» το επικίνδυνο θαλάσσιο πέρασμα στην Νότιο Αφρική), και δεύτερον  περιβάλλει  με αίγλη τα «έργα και τις ημέρες» μιάς εξουσίας, που στην πραγματικότητα είναι τα «κάτεργα και οι νύχτες» της.

Η δικαιοσύνη είναι αρετή που στόχο έχει την ευδαιμονία, όχι φυσικά αυτών που την αποδίδουν αλλά εκείνων που την λαμβάνουν.

Γι’αυτό όταν ευδαιμονούν οι δικαστές –μαζί με τους λίγους των επάλληλων εξουσιών-  ενώ πάσχουν οι πολλοί προσφεύγοντες για την απονομή της, δεν μιλάμε για δικαιοσύνη αλλά για νομιμότητα ή όπως είχε επισημάνει ο Τάκιτος “όσο πιο σάπιο είναι ένα κράτος, τόσο πληθύνονται οι νόμοι”.

Έλεγε επίσης σκωπτικά ο Μπέρναρντ Σω: “Όταν ο άνθρωπος θέλει να σκοτώσει έναν τίγρη αυτό λέγεται αθλητισμός, όταν ο τίγρης θέλει να σκοτώσει τον άνθρωπο αυτό ονομάζεται σκληρότητα.

Αυτή  είναι η διαφορά μεταξύ του εγκλήματος και της δικαιοσύνης;”.

Μια ακόμα «χρυσή σελίδα» απονομής της δικαιοσύνης έγραψε πολύ πρόσφατα το ΣτΕ όταν δικαίωσε 10 Διοικητές και Αναπληρωτές Διοικητές Νοσοκομείων που προσέφυγαν σε αυτό, γιατί παύθηκαν των καθηκόντων τους προ της λήξεως της θητείας τους.

Η  νέα  πολιτική  ηγεσία  του Υπουργείου, για πρώτη φορά,  ακολούθησε  την  -κατά νόμο-  προβλεπόμενη διαδικασία αξιολόγησης των Διοικήσεων (όταν όλοι οι προηγούμενοι   «αποφάσιζαν και διέτασαν»), που είναι αφ’ ενός οι εκθέσεις της  αρμόδιας Υγειονομικής περιφέρειας και αφ’ έτερου η προφορική συνέντευξη στην επιτροπή του Υπουργείου.

Ε λοιπόν το ΣτΕ έκρινε ότι οι Υπουργικές αποφάσεις είχαν πλημμελή αιτιολογία, όπως πλημμελώς αιτιολογημένο ήταν και το πρακτικό της επιτροπής αξιολόγησης.

Το ΣτΕ βεβαίως δεν ασχολήθηκε με την διαδικασία πρόσληψης των Διοικήσεων.

Το ΣτΕ δεν εξέτασε αν οι Διοικητές είχαν  τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα για την θέση που κατέλαβαν.

Το ΣτΕ δεν έλαβε καν υπ’ όψιν του ότι, από τους 59 αξιολογηθένετες, οι 15 Διοικητές δεν αντικαταστάθηκαν και παρέμειναν στις θέσεις τους –πρώτη φορά στην Δημόσια διοίκηση- ανεξάρτητα ποιος τους διόρισε και που ανήκουν πολιτικά.

Προσωπικά ουδεμία έκπληξη μου προκαλεί η κρίση του ανωτάτου διοικητικού δικαστηρίου, καθώς είναι το ίδιο που:

Έκρινε αντισυνταγματικό τον νόμο Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες, επιτρέποντας στους καναλάρχες να διαιωνίζουν το καθεστώς της ανομίας, καθώς συνεχίζουν και εκπέμπουν «ατελώς και αχρεωστήτως».

Έκρινε αντισυνταγματικό το νομικό πλαίσιο για την επιλογή των σχολικών διευθυντών γιατί παραβιάζεται “το δικαίωμα επιλογής με βάση την προσωπική αξία και την ισότητα” διότι  (θαυμάστε σκεπτικό) “ανατίθεται η αρμοδιότητα επιλογής στο Σύλλογο Διδασκόντων στον οποίο μετέχουν (αδιακρίτως) όλοι οι υπηρετούντες στην οικεία σχολική μονάδα εκπαιδευτικοί και με την διαδικασία της μυστικής ψηφοφορίας”!!!

Έκρινε αντισυνταγματική τη διαδοχική παράταση του χρόνου παραγραφής των φορολογικών αξιώσεων και πλέον μπορούν και κοιμούνται ήσυχοι οι μεγαλόσχημοι φοροφυγάδες, που έχουν παρκάρει τα χρήματα τους στους φορολογικούς παραδείσους.

Ναι ναι, και μην απορείτε, είναι το ίδιο ΣτΕ που έκρινε (για λόγους Δημοσίου συμφέροντος):

Απολύτως Συνταγματικά τα μνημόνια και την αιματηρή αιχμαλωσία των Ελλήνων με την μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση,  χωρίς ποτέ να ερωτηθεί κανείς.

Απολύτως Συνταγματική την διάλυση του εθνικού ραδιοτηλεοπτικού φορέα επειδή έτσι αποφάσισαν Σαμαράς – Βενιζέλος.

Επίκαιρη παραμένει η απορία του Οράτιου: “ Ποιο το όφελος από τους νόμους, όταν δεν υπάρχει ηθική;”. 

Η δικαιοσύνη είναι τελείως ξεβράκωτη, παρά το «χρυσόμαλλο δέρας» που την έντυσαν.

Τα τομάρια εξάλλου,  θυμίζουν ότι ο ταύρος σφαγιάστηκε.