Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Το  Μέγαρο  των  Ηλιθίων

“Στη θάλασσα θα κατουρήσεις, στο αλάτι θα το βρεις” έλεγε σκωπτικά η γιαγιά μου η οποία συνήθιζε, με περιπαικτικό  ομολογουμένως τρόπο, να αποδίδει έτσι τις πιο πικρές αλήθειες.

Μια άλλη επίσης αλήθεια, καθόλου σκωπτική αυτή, που βεβαιωμένα δεν έλεγε η γιαγιά μου αλλά κάποιοι παλιοί και σώφρονες  πολιτικοί  -μεταξύ των οποίων και πολλοί από τους πρώην συντρόφους  μου- είναι  ότι “τα μεγάλα όχι φτάνουν ίσαμε κει που τελειώνουν οι αντοχές της κοινωνίας”.

Η πρώτη σοφιστεία (που αφορά τα νιτρώδη ούρα και το νιτρικό άλας) παραπέμπει ευθέως στην πολιτική  -αλά Κούλη-  της ΝουΔου,  ενώ η δεύτερη (των όχι και των αντοχών) στοχοποιεί εκτός της ΝουΔου και τους λοιπούς αντιπολιτευόμενους, από κεντρώους μέχρι κάποιους κομμουνιστές, που έδωσαν την μάχη  του ξέχειλου και χωρίς καπάκι σκουπιδοτενεκέ,  σε συνθήκες ακραίου καύσωνα, με ότι αυτό συνεπάγεται για την δημόσια υγεία.

Εύγε σας και φτου σας να μην σας βασκάνω!!!

Έτσι, αφού η επένδυση στο βαρύ χαρτί (blue chip) της «αξιολόγησης» εξανεμίστηκε, ακριβώς όπως εξαϋλώθηκαν  οι καταθέσεις όλων όσων τοποθετήθηκαν, την περίοδο του χρηματιστηριακού ράλι, σε «Λαναρόχαρτα», αναγκάστηκε η ΝουΔου και «το πήρε αλλιώς» ξεδιπλώνοντας με μιας την πολυσήμαντη και πολυσχιδή αντιπολιτευτική της πολιτική βεντάλια.

Μια πολιτική που θυμίζει το παλιό ανέκδοτο του επιβάτη που σταμάτησε ένα ταξί το οποίο μετέφερε ήδη έναν άλλον επιβάτη και ρώτησε τον ταξιτζή: “Σύνταγμα;” 

“Δεν πάω προς τα κει”. 

“Καλλιθέα;”

“Δεν πάω προς τα κει”. 

“Μπραχάμι;”

“Δεν πάω προς τα κει”. 

Τότε μπαίνει μέσα στο ταξί και λέει του οδηγού:

“Πήγαινε με όπου πας”  

 κι  αυτός  του απαντάει:

“Αφού σου είπα ρε φίλε, δεν πάω προς τα κει ”.

Πρώτα είναι το Noor 1, γιατί αν η διαλεύκανση (λέμε αν) οδηγήσει σε νέες, αναπάντεχες και μη βολικές κατηγορίες μπορεί να τεθεί σε κίνδυνο το φιλικό μιντιακό status. 

Ύστερα είναι η υποκίνηση απεργίας των συμβασιούχων στην αποκομιδή των σκουπιδιών, γιατί πιστεύει (η ΝουΔου) στην απόλυτη ιδιωτικοποίηση τους (έχουν παρακολουθήσει και ταχύρυθμα μαθήματα στο «ΙΕΚ Μπόμπολα»), αλλά αν η κοινωνία στραφεί απέναντι στην κυβέρνηση και την αποδομήσει, έρχονται μετά και τους απολύουν  με την ησυχία τους. 

Μετά είναι η «Αριστερή τρομοκρατία» που αθωώνει την ΧΑ (λάβανε και τα εύσημα της) και ανοίγει τον δρόμο για  «ψάρεμα στην Μαύρη θάλασσα».

Κατόπιν είναι  η «επανακατάληψη των Εξαρχείων» με ειρηνική συγκέντρωση (και διαλογισμό φαντάζομαι) από αστυνομικούς φέροντες κλάδους ελαίας.

Ακολούθως είναι η έπαρση της σημαίας του ΣΤΕ, με την οποία κρίθηκαν αντισυνταγματικοί οι αναδρομικοί φορολογικοί έλεγχοι και έτσι δίνεται το πράσινο φως να ακυρωθούν οι εκκρεμείς υποθέσεις π.χ. για τις λίστες Λαγκάρντ και Μπόργιανς.

Και στην «τούρλα του Σαββάτου» έχουμε επανεμφάνιση (μόνο στο φιλόξενο στασίδι του «Βήμα fm») του Θόδωρου Πάγκαλου ο όποιος δήλωσε  -με το γνωστό μειλίχιο ύφος του- σε  ραδιοφωνατζήδες (μην τους λέτε δημοσιογράφους  γιατί το πιστεύουν) ότι “θα ψηφίσω Ν.Δ. για να φύγουν τα αληταριά και οι βλάκες υπουργοί ”.

Είχε βεβαίως και μια «καλή κουβέντα» να πει για την αρχηγό Φ. Γεννηματά: “H Φώφη δεν είναι για τίποτε ικανή… Αν έχει ανάγκη από δουλειά, να καθαρίζει σκάλες… ή να κάτσει σπίτι της να μαγειρεύει”.

Αν αυτές οι αντιλήψεις, και η συνακόλουθη ρητορεία, κυριαρχήσουν για την κατάληψη της Βαστίλης, διώχνοντας τους  «εγκάθετους» Συριζαίους, τότε το Ελληνικό «Μέγαρο των Ιλισίων» θα αποκαλείται παραφρασμένο ως:

«Το Μέγαρο των Ηλιθίων».