Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

“Δεν  τρέχει  κάστανο”

Η ιερότητα του Αγρινιώτικου προσκυνηματικού κάστανου είναι προφανής και   εξηγήσιμη, πέραν πάσης αμφιβολίας, αν λάβει κανείς υπ’ όψιν ότι ο αίτιος του βρασμού του ακούει στο όνομα  γέρων Παΐσιος ή «ο Άγιος» (όπου βέβαια ουδεμία σχέση έχει –και ο Παΐσιος και το κάστανο- με τον πρόσφατα αποβιώσαντα Ρότζερ Μουρ).

Ωστόσο επιτρέψτε μου να πιστεύω ότι για την βρασμένη ιερότητα, εκτός του Παϊσίου, σημαντικό ρόλο έπαιξε και αυτό καθ’ αυτό το είδος του καρπού, δηλαδή το εύγευστο και πολύ θρεπτικό κάστανο.

Αίφνης φανταστείτε εάν ο Παΐσιος αντί του κάστανου είχε βράσει ρύζι. Πώς θα μπορούσε άραγε το ιερατείο του Αγρινίου να εκθέσει για προσκήνυμα το «ιερό ρύζι», όταν συνειρμικά στο μυαλό του κάθε πιστού θα ερχόταν η (δηλωτική απογοήτευσης) απαξιωτική φράση  “βράσε ρύζι αδελφεεεέ”;

Αντίθετα το κάστανο στην λαϊκή θυμοσοφία έχει συνδεθεί με πιο στιβαρές, σοβαρές και εν γένει θετικού προσανατολισμού εκφράσεις όπως:

“Δεν τρέχει κάστανο” (δηλωτικό μέτρου αδιαφορίας και απαξίωσης),

“Δεν χαρίζει κάστανα” (δηλωτικό μέτρου ευθύτητας και ειλικρίνειας), 

“Βγάζει τα κάστανα από τη φωτιά” (δηλωτικό μέτρου αλτρουισμού και αυτοθυσίας),

“Μμμμ!  έγινε κάστανο” (δηλωτικό μέτρου γευσιγνωσίας και κοιλιοδουλίας).

Η πλέον συνήθης από τις πιο πάνω είναι η φράση “δεν τρέχει κάστανο”, η οποία δεν ταιριάζει απλώς αλλά συνήθως πηγαίνει γάντι σε μια σειρά από πρόσωπα του δημόσιου βίου μας.

Έχει δε την ίδια ακριβώς σημασία με την φράση του Γεώργιου Παπανδρέου, ο οποίος όταν κάποιος τον καθύβριζε ένω μιλούσε στην βουλή και ρώτησε “ποιός το είπε αυτό;” και όταν ο υβριστής απάντησε θρασύτατα “εγώ” ο Γ. Παπανδρέου του είπε “Α εσείς. Τότε δεν έχει καμία σημασία”.

Όταν μαθαίνεις ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος προλόγισε το βιβλίο του Σάκη Μουμτζή που προσπαθεί να αθωώσει τους καημένους τους…. γερμανοτσολιάδες, υποστηρίζοντας ότι “αυτοί οι άνθρωποι για να ζητήσουν την προστασία των Γερμανών είχαν κάποιο πάρα πολύ σοβαρό κίνητρο. Δεν ήταν φιλοναζί. Δεν είχε αντισυμμαχική διάσταση η δράση τους, αλλά απέβλεπε στην μετά την απελευθέρωση εποχή. Είχαν άλλα βιώματα”, τότε δεν αγανακτείς, ούτε οργίζεσαι, απλώς αναφωνείς:

“Ο Βαγγέλης ο Βενιζέλος το είπε; Τότε δεν έχει καμία σημασία ”.

Όταν μαθαίνεις ότι ο εισαγγελέας Ιωάννης Προβατάρης που είχε ζητήσει την αποφυλάκιση του Μιχαλολιάκου απέριψε το αίτημα αποφυλάκισης της Ηριάννας, ότι η δικαιοσύνη αποφυλακίζει τον Άκη, αφήνει εκτός φυλακής τον Γιάννο, δεν έχει ολοκληρώσει 2,5 χρόνια μετά την δίκη των εγκληματικών «χρυσαύγουλων», δεν έχει ξεκινήσει καν την δίκη της Siemens, έχει κρίνει νόμιμες τις περικοπές μισθών και συντάξεων και την μη καταβολή δεδουλευμένων, κρίνει όμως παράνομες τις περικοπές των δικών τους μισθών, κρίνει ότι το δικό τους «πόθεν έσχες» πρέπει να  υποβάλλεται σε δικαστές (δηλαδή στους ίδιους) και βγάζουν ανακοίνωση για «παρεμβάσεις της κυβέρνησης στην ανεξάρτητη δικαιοσύνη»,  τότε δεν αγανακτείς, ούτε οργίζεσαι, απλώς αναφωνείς:

“Η  ένωση δικαστών και εισαγγελέων το είπε; Τότε δεν έχει καμία σημασία ”.

Όταν ακούς τους Ευρωπαίους Ρέγκλινγκ, Γιούγκερ, Μοσκοβισί, Ντάισεμπλουμ, Ντράγκι να επαινούν την Ελλάδα, όταν η Κομισιόν μας βγάζει από την επιτήρηση για υπερβολικό έλλειμμα, όταν οι αξιολογικοί οίκοι αναβαθμίζουν τη χώρα και ετοιμαζόμαστε να βγούμε στις  αγορές, όταν το χρηματιστήριο ανεβαίνει και όταν ο πρόεδρος της ΝουΔου βλέπει «καταστροφή» και  χαρακτηρίζει… «παράγκα» το Μαξίμου, τότε δεν αγανακτείς, ούτε οργίζεσαι, απλώς αναφωνείς:

“Ο Κούλης  το είπε; Τότε δεν έχει καμία σημασία ”.

Με άλλα λόγια “δεν τρέχει κάστανο”.