Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Ο  πρόεδρος Κούλης..…και άλλα  διηγήματα

Καυτηριάζοντας εκείνους τους συναδέλφους της -η Αμερικανοκινέζα συγγραφέας  Maxine Hong Kingston- που διατείνονταν ότι έχουν γράψει πολλά βιβλία, αλλά κατά βάση διηγούνται -με διαφορετικές παραλλαγές- την ίδια πάντα ιστορία, είχε πει:

“Η διαφορά μεταξύ των τρελών και των λογικών ανθρώπων είναι ότι οι διανοητικά υγιείς έχουν πολλές ιστορίες να πούνε, ενώ οι τρελοί έχουν μόνο μια ιστορία που τη λένε ξανά και ξανά.”

Αφορμή, για να θυμηθώ το απόφθεγμα της -όχι και τόσο γνωστής-  συγγραφέως, μου έδωσε ο ιδεοληπτικός (δηλαδή εμμονικός και ψυχαναγκαστικός) τρόπος  άσκησης της αντιπολιτευτικής πολιτικής από την ΝουΔου, στα χρόνια της προεδρίας του Κούλη (δηλαδή κάτι σαν «τον έρωτα στα χρόνια της χολέρας»).

Όποιο και αν είναι το θέμα -το πολιτικό διακύβευμα δηλαδή-  η απάντηση για την ΝουΔου του Κούλη είναι μία και μοναδική: “Υποστηρίζουμε, στηρίζουμε, ψηφίζουμε σταθερά, κάθε πρόταση που βρίσκεται στον αντίποδα του ΣΥΡΙΖΑ”.

Στο εύλογο ερώτημα: “Μα καλά, θα ψηφίσετε κόντρα ακόμα και σε δικές σας προτάσεις, που τυχόν θα υιοθετήσει ο Τσίπρας;” η σταθερή απάντηση είναι: “Ναι ακόμα και τότε”, και στο επόμενο εύλογο ερώτημα: “Αν η αρνητική σας ψήφος είναι επιζήμια για τον τόπο, τι θα κάνετε;” η αταλάντευτη απάντηση είναι: “Επιζήμια για τον τόπο είναι μόνο η παραμονή του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία”.

Αυτό το πολιτικό «πρόγραμμα» έχει την απλουστευτική ευελιξία του “Ψεκάστε, Σκουπίστε, Τελειώσατε” και έχει ενστερνιστεί την λαϊκή θυμοσοφία που λέει “τον λύκο τον κουρεύανε πούθε πάν’ τα πρόβατα”.

Ο πολιτικός «αχταρμάς» της ΝουΔου δεν παρουσιάζει καμιά δυσκολία, γιατί τα διαφορετικά υλικά της συνταγής είναι  τα εξής ένα και η δοσολογία είναι, απλώς, ανεξέλεγκτα αυξανόμενη, με την πάροδο του χρόνου.

Στο επίτομο έργο «Ο πρόεδρος Κούλης και άλλα διηγήματα» εξέχουσα θέση καταλαμβάνει το διήγημα:

«Ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε και ένα και δύο και τρία και τέσσερα (όχι τα παιδιά του Πειραιά)…..μνημόνια».

Γι’ αυτό κάθε φορά που κάποια μέτρα έρχονται για ψήφιση στην Bουλή, ο Κούλης, ο Άδωνις και ο (εσχάτως έξαλλος)  Χατζηδάκης ξεσηκώνουν τον τόπο: “Νάτο το 3^ο, το 4^ο, το 5^o , το 6^ο μνημόνιο.”

Ότι φώναζαν να υπογράψει η κυβέρνηση το 2015 αυτό που της έβαζαν στο τραπέζι οι δανειστές δεν έχει σημασία, ότι ψήφισαν το 3^ο μνημόνιο μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν μετράει, ότι το 3^ο μνημόνιο έχει προαπαιτούμενα που έρχονται σταδιακά, μετά από κάθε αξιολόγηση (και δεν αποτελούν νέα μνημόνια), δεν συμφέρει να το αναφέρουν.

Και βέβαια το γελοίο του πράγματος είναι ότι κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ για τα μνημόνια, όταν οι ίδιοι δηλώνουν ότι “εάν δεν είχαν επιβληθεί θα έπρεπε να τα είχαμε εφεύρει.”

Στο, ίδιο, επίτομο έργο «Ο πρόεδρος Κούλης και άλλα διηγήματα» σημαίνουσα θέση καταλαμβάνει το άλλο διήγημα (παραλλαγή του ίδιου πάντα θέματος):

«Καμία αλλαγή ονομασίας, που να περιέχει τον όρο “Μακεδονία”, από την “π.Γ.Δ της Μακεδονίας”».

Ότι η παράταξη της ΝουΔου -δια του Σαμαρά το 1992- δημιούργησε το πρόβλημα δεν το λένε, ότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν υπέρ της σύνθετης ονομασίας που αποτέλεσε το πρόσχημα να ανατραπεί (από τον Σαμαρά) δεν το αναφέρουν, ότι η θέση της κυβέρνησης Καραμανλή  ήταν η ίδια με την αυτήν που διαπραγματεύεται η τωρινή κυβέρνηση δεν το μολογάνε, ότι όλες οι χώρες του πλανήτη έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια ως «Μακεδονία» δεν μετράει.

Είναι να αναρωτιέται κανείς:

“Πρόκειται για εσκεμμένη ασάφεια ή σαφέστατη βλακεία;”