Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

«Εγώ  κοιτούσα την Γιαδικιάρογλου»

Πόσο τακτ έχει αυτό το παιδί ο Γιαννάκης, ε; Και από καλλιέργεια όμως, είναι άλλο πράμα! Όσο να πεις έχει τρόπους. Από μακριά φαίνεται ο άνθρωπος.

Αν δεν καταλάβατε, για τον Στουρνάρα μιλάω.

Τον κεντρικό τραπεζίτη της χώρας.

Τον Διοικητή που για λογαριασμό (των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων) της συζύγου του η Τράπεζα της Ελλάδος, μέχρι που, εξέδωσε επίσημες ανακοινώσεις και δελτία τύπου.

Αυτός που -κόντρα στον θεσμικό του ρόλο-  προσπαθεί  να υπαγορεύσει, αν όχι και να επιβάλλει, την οικονομική πολιτική στην κυβέρνηση.

Αυτός που, φόρα – παρτίδα, αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση και, ντάλα μεσημέρι,  συμπολιτεύεται με την αντιπολίτευση.

Αυτός που, όλο το τελευταίο διάστημα, μάλλιασε η γλώσσα του  να μιλάει για την επιτακτική ανάγκη της πιστοληπτικής γραμμής στήριξης από τον ESM ή “διαφορετικά καταστρεφόμαστε”.

Αυτός που (για να μας πείσει) έφερε το παράδειγμα του Μεξικού και της Πολωνίας, που είχαν «ευέλικτη» πιστωτική γραμμή από το ΔΝΤ.

Αυτός που πάλεψε (είναι αλήθεια όχι μόνος) για ένα τέταρτο μνημόνιο και ίδρωσε (φευ, χωρίς αποτέλεσμα) για να παραμείνει το παρεάκι του (κολλητού του) Τόμσεν στο πρόγραμμα.

Έ, αυτός λοιπόν αποδεδειγμένα έχει πολύ τακτ.

Γιατί πως αλλιώς να εξηγήσεις την πολυήμερη αφωνία του (και εξαφάνιση μαζί) μετά την ολοκλήρωση της τελευταίας αξιολόγησης και των αποφάσεων του Eurogroup, που δημιούργησαν το (πέρα από κάθε προσδοκία) ευνοϊκό πλαίσιο της μεταμνημονιακής εποχής;

Και μιλάω για τακτ γιατί, ως γνωστόν, στις “καλές οικογένειες όταν έχουν πένθος σιωπούν” ή όπως λέγεται: “Σας παρακαλώ, μη μου μιλάτε. Ζω ένα δράμα.”

Και ο Γιαννάκης, μετά την 21 Ιουνίου, είναι για να ‘ναι, ζει ένα δράμα και έχει βάλλει «τις μαύρες πλερέζες». Σε αντίθεση βέβαια με τις καλές εποχές των Σαμαροβενιζέλων, τότε που “χόρτασε η ψείρα και βγήκε στο γιλέκο.”

Άλλα κι οι άλλοι που μιλάνε σάματι λένε τίποτα; Κάτι ακατάληπτα αρθρώνουν που δεν βγάζουν νόημα.

Από την μια μιλάνε για «καταστροφική απόφαση» και από την άλλη ότι πρόκειται για «απόφαση του 2012», η οποία θα είχε οδηγήσει σε έξοδο από την κρίση το 2014, αν ο Τσίπρας δεν ανέτρεπε την κυβέρνηση με πρόσχημα την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. 

Ποια «απόφαση του 2012»; Του Σαμαρά; Του πρωθυπουργού που μας έλεγε ότι το χρέος είναι βιώσιμο; Του ανθρώπου που μίλαγε για το success story της οικονομικής του πολιτικής και οδήγησε χιλιάδες συμπολίτες μας στην αυτοκτονία; Του πολιτικού που δεν κατόρθωσε να κλείσει ούτε μία αξιολόγηση;

Και τελικά η απόφαση του Eurogroup μετά την τελευταία -και απολύτως επιτυχή- αξιολόγηση είναι «καταστροφική» ή είναι η «απόφαση του 2012» του Σαμαρά με το success story;

Πόσα θέλετε να μας τρελάνετε μικρόψυχοι, μισάνθρωποι και μικρόνοες της πολιτικής μπακαλικής;

Όσο για τα εύσημα της ολοκλήρωσης του προγράμματος, τους επαίνους για την οριστική και καθαρή έξοδο, τα συγχαρητήρια στην κυβέρνηση που (χωρίς να έχει την ιδιοκτησία του προγράμματος) οδήγησε την Ελλάδα στην κανονικότητα μετά από οκτώ χρόνια, τα έδωσε σύσσωμη η ηγεσία της Ε.Ε., οι αρχηγοί (πολιτικοί αντίπαλοι ή κάποιοι λίγοι φίλα προσκείμενοι) των Ευρωπαϊκών Κρατών, και ο διεθνής τύπος με καθολικό τρόπο.

Με λίγα λόγια τα εύσημα κατατέθηκαν, κυρίως, από όλους τους πολιτικούς φίλους, όλης της εγχώριας αντιπολίτευσης.

Βεβαίως ο Γιαννάκης, ο Κούλης, η Φώφη, ακόμα και ο (δεκανίκης) Κουτσούμπας δεν ξέρουν και δεν άκουσαν απολύτως τίποτα, γιατί:

“Εγώ κοιτούσα την Γιαδικιάρογλου, που κοιτούσε την Πετροπούλου.”