Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Το Χάρβαρντ της οδού Πειραιώς

Πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει ένας «άριστος» για να γίνει πρωθυπουργός; Και να το κατόρθωνε, κομμάτια να γίνει. Αμ δε! Απ’ ότι φαίνεται ούτε με κιάλι δεν βλέπει το Μαξίμου ως ένοικος, γιατί ως επισκέπτης –αφού ακόμα  είναι αρχηγός κόμματος- θα το επισκέπτεται όταν τον καλούνε και εφόσον αντέχει να βλέπει τον Τσίπρα οικοδεσπότη.

Τι στην Μάνδρα πήγε (και λασπώθηκε) μετά τις φονικές πλημμύρες, τι με αγρότες συνομίλησε (σε μπάλες από σανό) μέσα σ’ ένα οργωμένο χωράφι, τι την αγορά της Θεσσαλονίκης περιδιάβηκε και συνομίλησε με κούκλες βιτρίνας, μέχρι και τα κεντρικά γραφεία του κόμματος μετέφερε χαμηλά στην οδό Πειραιώς, στο Μοσχάτο.

Oh mon Dieu! Άκου στην οδό Πειραιώς, στο Μοσχάτο!

Το χειρότερο όμως είναι ότι εξαναγκάζεται να απολογείται για τις offshore της συζύγου του, για τα panama papers, για τα «πόθεν έσχες», για το σπίτι του Βολταίρου στο Παρίσι, για τα θαλασσοδάνεια και τις χρηματοδοτήσεις (μαζί με το «Θέμα» του Θέμου), για τις μακροχρόνιες σχέσεις του με τον Χριστοφοράκο, για τους «μυστικούς δείπνους» με τον (Mr Novartis) Φρουζή που βοήθησε (τα μάλα) ώστε να αναρριχηθεί στην ηγεσία της ΝουΔου, γιατί άραγε;

Το ακόμα χειρότερο είναι όταν βλέπει τους Ευρωπαίους (και Αμερικανούς) «συγγενείς»  του να επαινούν τον Τσίπρα “που κράτησε την Ελλάδα όρθια και την οδηγεί με ασφάλεια στην κανονικότητα” και του κάνουν  όλα τα χατίρια.

Και να οι θετικές αξιολογήσεις, και να η ρύθμιση του χρέους, και να η επιμήκυνση της αποπληρωμής, και να η πιστοληπτική γραμμή στήριξης, και να σύσσωμη και διθυραμβική η υποδοχή  της λύσης για το «Μακεδονικό».

Αφού τουμπάρισε και την Μέρκελ, πάει χάλασε ο κόσμος!

“Αλλά έτσι είναι. Άτιμη κοινωνία που άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους κατεβάζεις στα τάρταρα”. 

Όμως το άδικο δεν αντέχεται. Γιατί αυτός έμεινε «τοις κείνων (σε αυτούς δηλαδή) ρήμασι πειθόμενος», ενώ οι αχάριστοι, τι κάνουν;

«Αλλού τρώνε, αλλού πίνουν κι αλλού πάνε και το δίνουν».

Το χείριστο όμως όλων είναι άλλο. Εκεί που ο «άριστος» προσπαθεί –εδώ και πολλούς μήνες- να αποδείξει ότι έχει γίνει «πολιτική αντιμετάθεση» ανάμεσα σ’ αυτόν και στον Αλέξη, και σχεδόν το έχει καταφέρει, τσουπ οι δικοί του (από τας Ευρώπας) του κλέβουν την μπουκιά από το στόμα.

Και εκεί που παλεύει να πείσει ο Κούλης ότι  ο αντιστασιακός είναι αυτός (από 6 μηνών) και ο άλλος απλώς μπαχαλάκιας, ο άλλος αυξάνει την φορολογία ενώ αυτός θα την μειώσει (στις επιχειρήσεις φυσικά), ο άλλος θα κόψει τις συντάξεις ενώ αυτός ότι έκοψε (12 φορές) έκοψε, ο άλλος ξεπουλάει την Μακεδονία ενώ αυτός που δημιούργησε το πρόβλημα δεν το αγγίζει, έρχονται (οι δικοί του) και τι κάνουν;

Συμφωνούν να μην περικοπούν οι συντάξεις από 1/1/2019, να μειωθεί το ΦΠΑ σε 5 νησιά υποδοχής προσφύγων, να επανέλθουν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, και –άκουσον άκουσον- να δοθεί 13^η σύνταξη.

Με τι μωρέ; Με τα λεφτά των Γερμανών;

Με κάτι τέτοια, συχνά πυκνά, ακούμε ότι κάποιος σε κάποια πολιτεία των ΗΠΑ, καταλαμβάνεται από αμόκ,  μπουκάρει σ’ ένα δημόσιο χώρο και πυροβολεί αδιακρίτως (ακόμα και τον Μίχαλο) σκορπώντας τον θάνατο.

Γι’ αυτό και ο ταχυδακτυλουργός Robert Orben έλεγε:

“Μερικές φορές νομίζω ότι όλος ο κόσμος είναι εναντίον μου, αλλά βαθιά μέσα μου ξέρω ότι αυτό δεν είναι αλήθεια. Κάποιες από τις μικρές χώρες είναι ουδέτερες.”