Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου 

Τύφλα να ‘χει ο Μάρλον Μπράντο

Ο Καραγκιόζης, ως κυρίαρχη φιγούρα του Θεάτρου Σκιών, είναι ψεύτης, υβριστής και αχαΐρευτος. Ωστόσο είναι και λαϊκός ήρωας γιατί, τα παραπάνω, χρησιμοποιούνται -κατά κόρον- ως όπλα κατά της φτώχειας και της κακομοιριάς που τον δέρνουν και ως άμυνα απέναντι στην πανίσχυρη εξουσία του Βεζίρη.

Γιατί, πάνω απ’ όλα, ο Καραγκιόζης είναι ένας  φτωχοδιάβολος προλετάριος.

Έτσι όταν υποδύεται ρόλους όπως «ο Καραγκιόζης φούρναρης»  ή «γιατρός» ή «δάσκαλος» ή «μάγειρας» ή «δασοφύλακας» ή «ανθοπώλης» ή «βαρκάρης», εκτός από γέλιο –ταυτόχρονα- προσφέρει και ενός είδους δικαιοσύνη που εμπεριέχεται στο ξεγέλασμα και στην παγαποντιά, του πολύ αδύναμου απέναντι στον εξαιρετικά ισχυρό.

Ο Κούλης ως πρόεδρος της ΝουΔου, δηλαδή ως αρχηγός του κόμματος της Αστικής τάξης, που τα τελευταία χρόνια –συνεχώς και ασμένως-  διολισθαίνει προς όλο και πιο συντηρητικές, ακραίες και εθνικολαϊκές θέσεις, είναι η πιο εμβληματική και -ως εκ τούτου- αναγνωρίσιμη έκφραση της απεχθούς, της επαχθούς, και της ειδεχθούς εξουσίας.

Γιατί, πάνω απ’ όλα, ο Κούλης είναι ένας  κακός Βεζίρης.

Έτσι όταν υποδύεται ρόλους όπως «ο Κούλης άριστος» ή «το καλύτερο βιογραφικό της χώρας» ή «αυτοδημιούργητος» ή «πολέμιος της οικογενειοκρατίας»  ή «αντιστασιακός» ή «φιλεργατικός» ή «με την φανέλα της εθνικής»,  εκτός από γέλιο –ταυτόχρονα- προσφέρει και οργή, που εμπεριέχεται στο ξεγέλασμα και στην παγαποντιά, του πολύ ισχυρού απέναντι στον εξαιρετικά αδύναμο.

Πρόσφατα ζήσαμε και την τελευταία version της Νεοδημοκρατικής επικοινωνιακής προπαγάνδας,  η οποία φέρει τον τίτλο «ο Κούλης γκόμενος»!!!

Το σενάριο (σαν  βιντεοταινία της δεκαετίας του ’80) προβλέπει την «τυχαία» συνάντηση νεαράς μητέρας (που σπρώχνει το καροτσάκι με το νεογέννητο αγοράκι της) με τον πρόεδρο της ΝουΔου.

Η γυναίκα  «έκπληκτη» αναφωνεί: “Συγγνώμη, είσαι φοβερός!” Πλησιάζοντας δε «αυθόρμητα» να τον φιλήσει συνεχίζει: “Καλέ, τι γκόμενος είσαι εσύ;”

Εδώ όμως δεν παρήχθη τίποτα, ούτε καν γέλιο. Μόνο λύπη, για την φτήνια και την κατάντια που χαρακτηρίζει και βαρύνει μια ιστορική παράταξη και που -εκτός των άλλων- μεταλλασσόμενη ραγδαία, ρέπει προς το ακραίο κιτς.

Ίσως να παρήχθη μόνο κάποιος στιγμιαίος προβληματισμός, που όμως εξαντλείται κι αυτός στην φράση: “Βρε τι σου κάνει ο άνθρωπος για να ξαναπιάσει την κουτάλα! ”

Βλέπεις, ο άλλος λαϊκός μας ήρωας, ο Θανάσης       Βέγγος, στην ταινία «Τύφλα να ‘χει ο Μάρλον Μπράντο» βγάζει πολύ γέλιο γιατί (όπως ο Καραγκιόζης) υποδύεται έναν φτωχό και ασήμαντο υπάλληλο που, από μια τυχαία παρεξήγηση, γίνεται πρόσκαιρα αστός, πλούσιος, διάσημος και γκόμενος, μόνο και μόνο, γιατί είχε το ίδιο ονοματεπώνυμο με τον πραγματικό.

Η «εκδίκηση της γυφτιάς» που έλεγε κι ο Ρασούλης.

Έχετε ακούσει ποτέ να μιλάνε για την «εκδίκηση της μπουρζουαζίας», κι αν ναι, πείτε μου να μάθω, γελάσατε;

Όπως δεν είναι εύκολο σε κανέναν, στοιχειωδώς, νοήμονα άνθρωπο να γελάσει (εκτός από το γυναικείο fun club του «γκόμενου» Κούλη) με ιστορίες (δίκην επιχειρημάτων) που αναφέρονται σε “εξωγήινους στον Υμηττό”, σε προσκλήσεις στον Τσίπρα “να επισκεφτεί την Κυψέλη”, σε κατηγορίες ότι “τα πανεπιστήμια είναι κέντρα εξτρεμιστών” όταν δίπλα ο Βορίδης συνεχίζει και κραδαίνει το τσεκούρι, σε ομιλία στον Γοργοπόταμο για “την εθνική ενότητα” όταν ζητάει από τους δανειστές να μην υπαναχωρήσουν στα σκληρά μέτρα για να ανατραπεί ο Τσίπρας.

Έλεος πια με το «χιουμοράκι» σας!

Όσο για τον «Μάρλον Μπράντο Κούλη», ας θυμηθούμε τον συγγραφέα Σάμιουελ Μπάτλερ:

“Ας είμαστε ευγνώμονες στον καθρέφτη που μας αποκαλύπτει μόνο την εξωτερική μας εμφάνιση.”

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Ο Γκούφυ και η παρέα του σε νέες περιπέτειες

Όπως η μάχη του αυτονόητου είναι καθημερινή μέχρι να επικρατήσει, έτσι και  το προφανές για να γίνει αντιληπτό ως τέτοιο χρειάζεται το χρόνο του.

Πολλές φορές όμως όταν δίνουμε –επιτέλους- σημασία στο προφανές, συμβαίνει αυτό να μην παράγει αποτελέσματα γιατί γίνεται σε λάθος χρόνο, όπως εξαντλείται η μπαταρία ενός παιχνιδιού που παραμένει σε λειτουργία,  ενώ ο μπόμπιρας έχει στραμμένη την προσοχή του στην αγαπημένη του τηλεοπτική σειρά, μέχρι να πέσουν οι τίτλοι τέλους.

Κάποιοι λοιπόν από το στενό περιβάλλον του εφοπλιστή, προέδρου ΠΑΕ, εκδότη, αφανούς Δημάρχου και κουμπάρου, αποφάσισαν να αποσύρουν τον Κούλη από το προσκήνιο μέχρι τις εκλογές.

Διαπίστωσαν ότι είναι παράταιρος, βρε παιδί μου, με το όλο  πολιτικό σκηνικό.

Όπως ακριβώς θα ήταν μια βιτρίνα με μαγιό ντάλα καλοκαίρι, που ο μαγαζάτορας θα την διακοσμούσε με λαμπιόνια, ελατάκια κι Αγιοβασίληδες.

Ωστόσο πιστεύω και το καταθέτω (και στους «επιτελείς» του προαλειφόμενου για Έλληνα «Μπερλουσκόνι») ότι πλέον είναι πολύ αργά για οποιαδήποτε χρήσιμη απόσυρση.

Όπως στον «Ηλίθιο», όπου ο Ντοστογιέφσκι σκιαγράφησε έναν πολύ συμπαθή άνθρωπο, αλλά χωρίς μέλλον.

Το αντιπολιτευτικό αφήγημα του τύπου “όταν θέλω συ δεν θέλεις, τώρα που δεν θέλω θέλεις, να και γω τώρα δεν θέλω για να θέλεις όταν θέλω” είναι γουστόζικο για παιδικό τραγουδάκι, αλλά όχι για οδικό χάρτη προς την κυβερνητική εξουσία.

Δίνει την μάχη η κυβέρνηση για την μη περικοπή των συντάξεων, καταθέτει την βεβαιότητα  του ο Κούλης για την περικοπή τους.

Διασώζει ο Τσακαλώτος τις συντάξεις, διαμαρτύρεται ο Βρούτσης για την μη τήρηση των συμφωνηθέντων.

Αναγνωρίζει η Λαγκάρντ ότι το ΔΝΤ έπεσε έξω στις προβλέψεις του, καταγγέλλει το Liberal τον Τράμπ ότι τα έσπασε με τον Ερντογάν και στηρίζει τον Τσίπρα (φονιάδες των λαών Αμερικάνοι)!

Μιλάει ο Πετρόπουλος για τις δώδεκα περικοπές των συντάξεων που υπέστησαν οι απόμαχοι της εργασίας, πλειοδοτεί ο Κυρανάκης με τις…..εικοσιένα (λίγες λέει!) περικοπές που έκανε (πότε;) ο ΣΥΡΙΖΑ.

Βγάζει κοινό ανακοινωθέν ο Τσίπρας με τον Ιερώνυμο για τον χωρισμό κράτους και εκκλησίας, σπεύδει η ΝουΔου να επικροτήσει το γεγονός αλλά και να διαμαρτυρηθεί γιατί η ιδέα ήταν του «Αντωνάκη» μας από παλιά, ήδη από το 2013.

«Τρώει ξύλο» ο αδελφός της Ντόρας από τους Σαμαροαδωνοβορίδηδες που άφησε τον Θεοδωρικάκο να κάνει παιχνίδι με τα «ιερά και όσια» της φυλής, σπεύδει ο Κούλης στον Αρχιεπίσκοπο -αν και ορθόδοξος- καθολικά διαμαρτυρόμενος, γιατί  “εγώ είμαι χριστιανός κι ο Τσίπρας άθεος”.

Τον ξεφωνίζει ο Τσίπρας στην Βουλή ότι άλλα λέει στις δυόμισι και άλλα στις τρεις παρά τέταρτο και ότι ούτε ό ίδιος καταλαβαίνει τι δηλώνει σαν τον πρόεδρο του Εδεσσαϊκού, τον αποστομώνει η προεδράδα λέγοντας “φοβάμαι κύριε Τσίπρα ότι κάνετε συνέχεια λάθη. Δεν ήταν πρόεδρος του Εδεσσαϊκού, ήταν αντιπρόεδρος”!

Πρέπει ωστόσο να αναγνωρίσουμε ότι στο παίγνιο της πολιτικής «τσικλόφουσκας» ο Σούπεργκούφυ δεν είναι μόνος, έχει και παρέα.

Ενίοτε η Make up Φωφώκα, πρόεδρος Βλεφαρίδα και Lip Gloss της Δημοκρατικής παράταξης, σπάει κόκκαλα με την κριτική της.

Χαρακτηριστικά στιγμιότυπα: “Δεν σηκώνω…σπαθί στην μύγα μου”, “Τελειώσατε κύριε Τσίπρα”, “Το διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ έχει μετακομίσει στον ΣΥΡΙΖΑ”, “Θα μείνουν με την λάσπη στα χέρια” (για τον Σημίτη).

Όχι δεν κακολογώ, ούτε ασκώ εύκολη κριτική, δεδομένου ότι είμαι οπαδός του συγγραφέα Spider Robinson:

“Μη βλέπετε σαν κακία εκείνο που εξηγείται πλήρως από τη βλακεία.”

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου 

Καλά τα φαρδομάνικα μα τα φορούν παπάδες

Με εξαίρεση τον Αρχιεπίσκοπο, πολλοί ήσαν αυτοί που μίλησαν δήθεν θετικά για την εφαρμογή του Γερμανικού μοντέλου «θρησκευτικής ουδετερότητας», χωρίς να το  εννοούν.

Στη συνέχεια βέβαια (μετά το κοινό ανακοινωθέν του πρωθυπουργού με τον προκαθήμενο της εκκλησίας της Ελλάδος) «ανέκρουσαν πρύμναν», μιλώντας για ύπουλο σχέδιο το οποίο  εξυφαίνεται κατά της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού, όλε, όλε, ταρατατζούμ, τζουμ, τζουμ!

Για να καταλαβαίνουμε τι λέμε, το εκ Γερμανίας μοντέλο, σπασμένο σε «λιανά», προβλέπει τα ακόλουθα:

Η κυβέρνηση καλύπτει όλα τα λειτουργικά έξοδα (μισθοδοσία, ενοίκια, φως, νερό, τηλέφωνο κ.λ.π.) της κάθε εκκλησίας.

Η κάθε εκκλησία απαγορεύεται να κατέχει και να εκμεταλλεύεται περιουσία, ή να προσπορίζεται έσοδα από θρησκευτικές τελετές.

Η κυβέρνηση δεν επιδοτεί τις εκκλησίες, αλλά συλλέγει χρήματα από τους πιστούς που δηλώνουν (στην φορολογική τους δήλωση) ότι επιθυμούν (ή δεν επιθυμούν) οι φόροι τους να πηγαίνουν για θρησκευτικούς σκοπούς.

Όσοι πολίτες δεν επιθυμούν να πληρώνουν, απαλλάσσονται του φόρου.

Επίσης όσοι δεν επιθυμούν να πληρώσουν  και όσοι με δήλωση τους αποχωρούν από την εκκλησία, χάνουν το δικαίωμα θρησκευτικού γάμου και κηδείας.

Συνοψίζοντας,  στη Γερμανία το σύστημα δουλεύει ως εξής:

Όσοι πιστοί (με δήλωση στην εφορία) προσέλθετε (με τον οβολό σας).

Η κάθε εκκλησία και το κάθε δόγμα πληρώνεται από τους δικούς της και λαμβάνει χρηματικά ποσά ανάλογα των πιστών της.

Οι άθεοι δεν πληρώνουν αλλά και δεν λαμβάνουν θρησκευτικές υπηρεσίες.

Εδώ αξίζει να θυμηθούμε τον Δημήτρη Λιαντίνη που έγραφε στα «Ελληνικά» του: “Και δώστου οι παπάδες στις γωνίες των κοιμητηρίων. Για να βουτάνε τα όβολα των πονεμένων. Σαν το φίδι κοιτάνε πώς να μαγνητίσουν το θύμα.  Άσε όταν τύχει να τους ιδείς να πιάνουνται σε πρόστυχο καβγά για τον πελάτη. Χάρμα!”

Αυτή την εικόνα και αυτόν τον Ελληνορθόδοξο «πολιτισμό» μάχεται να διατηρήσει ο «Ιερός Σύνδεσμος Κληρικών Ελλάδος» ο οποίος προειδοποιεί ότι “αν δεν συνεχιστεί απρόσκοπτα η μισθοδοσία απευθείας από το δημόσιο, θα υπάρξουν πρωτόγνωρες στην Ελληνική ιστορία αντιδράσεις».

Αυτά τα, εξόχως, απειλητικά  αναφέρονται στην ανακοίνωση των «μουτζαχεντίν» της πίστης «μας», με επικεφαλής των «σταυροφόρων» τον χωροφύλακα της χούντας Αθανάσιο Λένη ή μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιο.

Δηλαδή «αλλού ο παπάς κι αλλού τα ράσα».

Από την άλλη για να αντιληφθούμε την στάση της αντιπολίτευσης, θα πρέπει να την εξετάσουμε μέσα από τα λόγια του Ινδού ηγέτη Μαχάτμα Γκάντι: “Αυτοί που πιστεύουν πως η θρησκεία δεν έχει σχέση με την πολιτική, δεν ξέρουν τι είναι η θρησκεία.”

Έτσι η ΝουΔου μετά το εγκεφαλικό από τις ανακοινώσεις, και αφού δεν πρόλαβε να πει (ο Βορίδης) ούτε ένα από τα γνωστά «πατερημά», μας είπε (με ανακοίνωση της) κάτι του τύπου «κύριε ο Τσίπρας κλέβει από το γραπτό μου», δεδομένου ότι -όπως ισχυρίστηκε - αυτά που λέει η κυβέρνηση για συνεκμετάλλευση της εκκλησιαστικής περιουσίας είχαν δρομολογηθεί από τους  Σαμαρά–Βενιζέλο, αλλά τα μπλόκαρε ο ΣΎΡΙΖΑ με τις ιδεοληψίες του.

Στην συνέχεια βέβαια (αφού πήρε υπογλώσσια και ένοιωσε καλύτερα) κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι “προχωρά σε κατ’ επίφαση αποσύνδεση της μισθοδοσίας των κληρικών από το κράτος.” (Είπα και γω!)

Φυσικά η πρόεδρος make up - Φωφώκα μίλησε για «kolotoumpa”. (Σώπα!)

Όσοι δε μας απειλούν με την κόλαση, παίρνουν απάντηση από τον Paul Morand:

“Ο Δημιουργός έχει αποτύχει μ’ αυτόν τον κόσμο. Γιατί να τα έχει πάει καλύτερα με τον άλλο;”