Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου 

Τύφλα να ‘χει ο Μάρλον Μπράντο

Ο Καραγκιόζης, ως κυρίαρχη φιγούρα του Θεάτρου Σκιών, είναι ψεύτης, υβριστής και αχαΐρευτος. Ωστόσο είναι και λαϊκός ήρωας γιατί, τα παραπάνω, χρησιμοποιούνται -κατά κόρον- ως όπλα κατά της φτώχειας και της κακομοιριάς που τον δέρνουν και ως άμυνα απέναντι στην πανίσχυρη εξουσία του Βεζίρη.

Γιατί, πάνω απ’ όλα, ο Καραγκιόζης είναι ένας  φτωχοδιάβολος προλετάριος.

Έτσι όταν υποδύεται ρόλους όπως «ο Καραγκιόζης φούρναρης»  ή «γιατρός» ή «δάσκαλος» ή «μάγειρας» ή «δασοφύλακας» ή «ανθοπώλης» ή «βαρκάρης», εκτός από γέλιο –ταυτόχρονα- προσφέρει και ενός είδους δικαιοσύνη που εμπεριέχεται στο ξεγέλασμα και στην παγαποντιά, του πολύ αδύναμου απέναντι στον εξαιρετικά ισχυρό.

Ο Κούλης ως πρόεδρος της ΝουΔου, δηλαδή ως αρχηγός του κόμματος της Αστικής τάξης, που τα τελευταία χρόνια –συνεχώς και ασμένως-  διολισθαίνει προς όλο και πιο συντηρητικές, ακραίες και εθνικολαϊκές θέσεις, είναι η πιο εμβληματική και -ως εκ τούτου- αναγνωρίσιμη έκφραση της απεχθούς, της επαχθούς, και της ειδεχθούς εξουσίας.

Γιατί, πάνω απ’ όλα, ο Κούλης είναι ένας  κακός Βεζίρης.

Έτσι όταν υποδύεται ρόλους όπως «ο Κούλης άριστος» ή «το καλύτερο βιογραφικό της χώρας» ή «αυτοδημιούργητος» ή «πολέμιος της οικογενειοκρατίας»  ή «αντιστασιακός» ή «φιλεργατικός» ή «με την φανέλα της εθνικής»,  εκτός από γέλιο –ταυτόχρονα- προσφέρει και οργή, που εμπεριέχεται στο ξεγέλασμα και στην παγαποντιά, του πολύ ισχυρού απέναντι στον εξαιρετικά αδύναμο.

Πρόσφατα ζήσαμε και την τελευταία version της Νεοδημοκρατικής επικοινωνιακής προπαγάνδας,  η οποία φέρει τον τίτλο «ο Κούλης γκόμενος»!!!

Το σενάριο (σαν  βιντεοταινία της δεκαετίας του ’80) προβλέπει την «τυχαία» συνάντηση νεαράς μητέρας (που σπρώχνει το καροτσάκι με το νεογέννητο αγοράκι της) με τον πρόεδρο της ΝουΔου.

Η γυναίκα  «έκπληκτη» αναφωνεί: “Συγγνώμη, είσαι φοβερός!” Πλησιάζοντας δε «αυθόρμητα» να τον φιλήσει συνεχίζει: “Καλέ, τι γκόμενος είσαι εσύ;”

Εδώ όμως δεν παρήχθη τίποτα, ούτε καν γέλιο. Μόνο λύπη, για την φτήνια και την κατάντια που χαρακτηρίζει και βαρύνει μια ιστορική παράταξη και που -εκτός των άλλων- μεταλλασσόμενη ραγδαία, ρέπει προς το ακραίο κιτς.

Ίσως να παρήχθη μόνο κάποιος στιγμιαίος προβληματισμός, που όμως εξαντλείται κι αυτός στην φράση: “Βρε τι σου κάνει ο άνθρωπος για να ξαναπιάσει την κουτάλα! ”

Βλέπεις, ο άλλος λαϊκός μας ήρωας, ο Θανάσης       Βέγγος, στην ταινία «Τύφλα να ‘χει ο Μάρλον Μπράντο» βγάζει πολύ γέλιο γιατί (όπως ο Καραγκιόζης) υποδύεται έναν φτωχό και ασήμαντο υπάλληλο που, από μια τυχαία παρεξήγηση, γίνεται πρόσκαιρα αστός, πλούσιος, διάσημος και γκόμενος, μόνο και μόνο, γιατί είχε το ίδιο ονοματεπώνυμο με τον πραγματικό.

Η «εκδίκηση της γυφτιάς» που έλεγε κι ο Ρασούλης.

Έχετε ακούσει ποτέ να μιλάνε για την «εκδίκηση της μπουρζουαζίας», κι αν ναι, πείτε μου να μάθω, γελάσατε;

Όπως δεν είναι εύκολο σε κανέναν, στοιχειωδώς, νοήμονα άνθρωπο να γελάσει (εκτός από το γυναικείο fun club του «γκόμενου» Κούλη) με ιστορίες (δίκην επιχειρημάτων) που αναφέρονται σε “εξωγήινους στον Υμηττό”, σε προσκλήσεις στον Τσίπρα “να επισκεφτεί την Κυψέλη”, σε κατηγορίες ότι “τα πανεπιστήμια είναι κέντρα εξτρεμιστών” όταν δίπλα ο Βορίδης συνεχίζει και κραδαίνει το τσεκούρι, σε ομιλία στον Γοργοπόταμο για “την εθνική ενότητα” όταν ζητάει από τους δανειστές να μην υπαναχωρήσουν στα σκληρά μέτρα για να ανατραπεί ο Τσίπρας.

Έλεος πια με το «χιουμοράκι» σας!

Όσο για τον «Μάρλον Μπράντο Κούλη», ας θυμηθούμε τον συγγραφέα Σάμιουελ Μπάτλερ:

“Ας είμαστε ευγνώμονες στον καθρέφτη που μας αποκαλύπτει μόνο την εξωτερική μας εμφάνιση.”