Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου 

Πέφτουν οι σφαλιάρες σαν το χαλάζι

Ανέκαθεν τον ρόλο του καρπαζοεισπράχτορα ενσάρκωνε μια κάποια εμβληματική cult φιγούρα, δηλαδή φιγούρα με καλλιτεχνική υπόσταση, φανατικούς οπαδούς και επιτυχία στο ευρύ κοινό, παρά το γεγονός ότι ως προσωπικότητα ήταν εμφανώς ανολοκλήρωτη.

Εν ολίγοις ο καρπαζοεισπράχτορας αποτελούσε –διαχρονικά- ένα λαοφιλές και απολύτως συμπαθές….αντιπρότυπο.

Είναι γνωστό ότι ο Αλέκος Τζανετάκος υπήρξε η πιο γνωστή και κορυφαία μορφή επιτυχημένου και λαοφιλούς καρπαζοεισπράχτορα, στον Ελληνικό κινηματογράφο.

Στις μέρες μας ο Κούλης εξελίσσεται (στο πεδίο της πολιτικής) στην σύγχρονη εκδοχή του Αλέκου Τζανετάκου (ακριβέστερα κάτι ακόμα χειρότερο, γιατί συχνά χρησιμοποιείται ως σάκος του μποξ), πάντα με την cult εκδοχή του ρόλου, καθώς γίνεται λαοφιλής και συμπαθής επειδή «πέφτουν οι “σφαλιάρες” σαν το χαλάζι».

Βέβαια από την άλλη, ο Κούλης -σε αντίθεση με τον αείμνηστο Αλέκο- είναι η ζωντανή ενσάρκωση του γνωστού καρτούν «Ισνογκούντ» που μετέρχεται χιλιάδες αθέμιτους τρόπους για να γίνει “χαλίφης στη θέση του χαλίφη” αλλά η κατάληξη είναι πάντα ίδια, κατά πως λέει και μία Εγγλέζικη παροιμία, “πάντα παράνυφος, ποτέ νύφη”.

Αυτό όμως που ζούμε τις τελευταίες μέρες με την διπλή ψηφοφορία στο κοινοβούλιο, πρώτα για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης και μετά για την επικύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών που θα ακολουθήσει, ξεπερνά κάθε προηγούμενη ανερμάτιστη και ηλίθια παρλαπίπα.

Κυριολεκτικά εκεί στην ΝουΔου (από τις απανωτές και σβουριχτές «σφαλιάρες») παραμιλούν, παραληρούν και εξίστανται.

Η σύνθετος, βαθυστόχαστος και ξεδιπλούμενη πολιτική σκέψη του αρχηγού, κυριολεκτικά τσακίζει κόκκαλα: “Δημοκρατία σημαίνει εκλογές. Και όπως ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην εξουσία με εκλογές έτσι, με εκλογές, θα φύγει από την εξουσία. ”

Αφού λοιπόν (σου λέει ο Κούλης) ζητάω -τρία χρόνια τώρα- εκλογές (για να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ από την κυβέρνηση) και ο Τσίπρας τις αρνείται, έχουμε κατάλυση της Δημοκρατίας από τους «κόκκινους χμερ» του ΣΥΡΙΖΑ.

Όσο για την ύψιστη κοινοβουλευτική διαδικασία της παροχής ψήφου εμπιστοσύνης (που διενεργείται από τον πρωθυπουργό χωρίς να επιβάλλεται από το Σύνταγμα) αποτελεί πολιτική «κουρελού» επειδή ο Τσίπρας δεν διαθέτει την πλειοψηφία των 151 (του λείπουν μάλιστα 6) και –κατά την «Κούλειο» λογική- απαγορεύεται σε κάθε μη Συριζαίο βουλευτή να στηρίζει την κυβέρνηση, γιατί τότε έχουμε καραμπινάτη συναλλαγή.

Φυσικά δεν αποτελεί πολιτική «κουρελού» το γεγονός ότι η ΝουΔου ενσωμάτωσε στην κοινοβουλευτική της ομάδα 4 βουλευτές που εκλέχτηκαν με άλλα κόμματα.

Ούρα, ούρα, ζήτω η (Νέα) Δημοκρατία!

Στο ίδιο μήκος κύματος και η…..«εκπρόσωπος τάφου» (μπρρρρ Άννα Παναγιωταρέα): “Έξι «ρετάλια», έξι «πουλημένους», έξι «εξωνημένους», έξι «αργυρώνητους», έξι «βρωμερούς», έξι «τρισάθλιους αποστάτες», έξι «ότι νάναι», έξι «από τα αζήτητα» ”.

Σιγά Μαντάμ, τσουτσουρώσαμε από την «ιερή και (ταφική) Δημοκρατική» σας αγανάκτηση!

Στον υπερθετικό και ύψιστο βαθμό του ίδιου κύματος, ο αναπληρωτής εκπρόσωπος τύπου της ΝουΔου Κώστας Κυρανάκης, αναφορικά με τα απειλητικά τηλεφωνήματα κατά της ζωής βουλευτών (π.χ. “θα βρούνε το κεφάλι σου στο χαντάκι”) που πρόκειται να υπερψηφίσουν την συμφωνία των Πρεσπών, δήλωσε με φασίζουσα θρασύτητα: “Το να παίρνει τηλέφωνο ο ψηφοφόρος σε πολιτικά γραφεία δεν είναι εκφοβισμός. Δεν είναι απλά δικαίωμα, είναι υποχρέωση. Επί της αρχής όμως το να ζητά ένας ψηφοφόρος από τον εκλεγμένο εκπρόσωπο του να ψηφίσει κάτι, είναι συνταγματική του υποχρέωση. Οι πολιτικοί έχουμε υποχρέωση να ακούμε τον λαό.”

Έρχονται κι άλλες «σφαλιάρες». Ψυχραιμία παιδιά.  

“Μην κρατάτε αρνητική στάση λέγοντας «δεν θα πετύχω, δεν θα πετύχω». Προτιμότερη είναι η θετική στάση: «Θα αποτύχω, θα αποτύχω»”.