Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου 

Ο καλός «Σαμαρείτης»

Ως νέα Madame de Pompadour ο (ΝουΔούλης) αρχηγός –βρέξει, χιονίσει- επαναλαμβάνει μονότονα: “Apres nous, le deluge/Μετά από εμάς η καταστροφή” (βέβαια δεν το επαναλαμβάνει με την απόγνωση που κρύβει η Γαλλική υπεροψία, αλλά με ξαφνικές κραυγές υψηλών ντεσιμπέλ, ανάμεσα σε παρατεταμένα χαχανητά αυτοϊκανοποίησης).

Ακόμα και αν (σε κάποια σημεία) η ακολουθούμενη πολιτική της κυβέρνησης, αποτέλεσε βασική πολιτική στάση της συντηρητικής παράταξης μέχρι χθες, ακόμα και αν (πλευρές από την εφαρμοζόμενη σήμερα πολιτική) ψηφίστηκαν από τους βουλευτές της, αυτός τον χαβά του:

“Na φύγουν οι καταστροφείς να ξαναρθούμε εμείς.”

“Ρημαδιό στο χειμαδιό, ούτε γάλα, ούτε αυγό”.

Η περίπτωση δεν είναι μόνο τραγική, επειδή  συνάμα αποτελεί και ένα ειδικό πεδίο κοινωνιολογικής μελέτης, ειδικότερα δε της μελέτης των αιτιών που προκαλούν ψυχοσωματικές διαταραχές με την γέννηση αθεράπευτων εμμονών.

Γιατί πως μπορεί να εξηγήσει κανείς, όχι την απλή αντίφαση κάποιου που επιμένει να προβάλλει την «υπεροχή» του ακόμη και την επομένη μιάς εμφατικής ήττας, αλλά κάποιου που επειδή διακατέχεται από παντελή έλλειψη αυτογνωσίας, πράττει το ανάλογο ακόμα και μετά από συνεχή στραπάτσα, στα όρια της δημόσιας διαπόμπευσης;

Διαπόμπευση είναι όταν ο Τσίπρας, από το βήμα της Βουλής, καλεί τον Κούλη σε ντιμπέιτ λέγοντας: “Όπου θέλετε, όποτε θέλετε για όσο θέλετε. Πάμε στην ΕΡΤ. Δε θέλετε; Πάμε στον ΣΚΑΙ να σπάσουμε και το εμπάργκο. Πάμε με τους δημοσιογράφους που σας γράφουν τα σκονάκια. Να συγκρίνουμε τα επιχειρήματα με τις φωνές” και αυτός σιωπά γιατί έτυχε –βρε αδελφέ- να είναι απασχολημένος αφού «έδενε τα κορδόνια σου» και απάντησε την επομένη (εγγράφως): “Ντιμπέιτ ζητά αυτός που χάνει”!

Διαπόμπευση είναι όταν ο Κούλης απειλεί συνεχώς ότι θα καταθέσει «πρόταση δυσπιστίας» (δηλαδή «λύκος στα πρόβατα») για να ρίξει την κυβέρνηση, και στο τέλος απευθύνεται ο πρωθυπουργός για «ψήφο εμπιστοσύνης» στην Εθνική αντιπροσωπεία, την οποία κερδίζει και (μόλις δύο μέρες μετά) ο Κούλης ζητάει εκλογές, μιλώντας για……«πολιτική ανωμαλία»!

Διαπόμπευση είναι όταν ο Κούλης από το Ηράκλειο της Κρήτης μιλάει για το όραμα του, εξαγγέλλοντας και δεσμευόμενος για έργα όπως ο ΒΟΑΚ, οι διασυνδέσεις της Κρήτης με την Πελοπόννησο και την Αττική, το αεροδρόμιο Καστελίου (δηλαδή έργα που ξεκίνησε ο ΣΥΡΙΖΑ τα 3 τελευταία χρόνια και όχι το κόμμα του τα 40 προηγούμενα) και ενώ οι κάμερες της τηλεόρασης δείχνουν πίσω μια εντυπωσιακή γέφυρα που ορθώνεται, στον νέο υπερσύγχρονο αυτοκινητόδρομο Ηρακλείου – Μεσαράς!

Όμως κορυφαία διαπόμπευση αποτελεί για τον Κούλη η στάση του στην «Συμφωνία των Πρεσπών».

Όχι γιατί άλλαξε την σταθερή θέση (σε κορυφαίο θέμα εξωτερικής πολιτικής) μιας ολόκληρης παράταξης.

Όχι γιατί ενώ έτρεμε μην αναλάβει (από λάθος) την «καυτή πατάτα» της κύρωσης της συμφωνίας, πουλάει «πατριδογνωσία» δια της ολισθηρής  πατριδοκαπηλίας.

Όχι γιατί στην Ευρώπη παρουσιάζεται «Ρωξάνη» ενώ στην Ελλάδα εμφανίζεται «Μεγαλέξανδρος».

Κυρίως, είναι διαπόμπευση γιατί ενώ ο Αντώνης Σαμαράς την 21^η  Οκτωβρίου 1992 κατηγόρησε τον Πρωθυπουργό (Κωνσταντίνο Μητσοτάκη) ότι: “Του ζήτησα να μην αναγνωρίσει στα Σκόπια το δικαίωμα να αυτοαποκαλούνται όπως θέλουν και δεν το δέχτηκε” (προαναγγέλλοντας την ανατροπή του), «ο υιός του πατρός» (μεταλλασσόμενος άρδην) έγινε ο πιο «καλός Σαμαρείτης», οδηγώντας το κόμμα του στα ακροδεξιά όρια, επιτρέποντας την ρητορεία για «ιδιώνυμο» στις ιδέες της Αριστεράς και με μεθοδεύσεις «καρφίτσας» υπηρετεί το δίλημμα:

«Πρωθυπουργός ή γαία πυρί μιχθήτω».

Κι όμως,  ο αχάριστος Σαμαράς αναγνώρισε ότι ο Τσίπρας (τον «Σαμαρείτη» Κούλη):

“Τον μάσησε και τον έφτυσε”.