Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου   

ΝουΔου = ΔουΝουΤου

Ταμάμ ταιριάζει η παροιμία “Θέλει η π@υτ@ν@ να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει” στην τελευταία δήλωση του υποψηφίου βουλευτή της ΝουΔου (προερχομένου από το «Ποτάμι») Χάρη Θεοχάρη: “Το ΔΝΤ είναι φυσικός σύμμαχος”.

Φυσικός σύμμαχος ναι, αλλά τίνος;

Μήπως της οικονομίας των πολλών, την οποία κυριολεκτικά διέλυσε για την οικονομική μεγέθυνση και συγκέντρωση του πλούτου στους εξαιρετικά λίγους;

Μήπως του Ελληνικού λαού, στον οποίο επέβαλε ένα πρόγραμμα οικονομικής καταστροφής καταδικάζοντας τον σε εξουθενωτική λιτότητα;

Μήπως στο ιδεώδες της Ευρωπαϊκής ενοποίησης, μέσω της εξισορρόπησης των ανισοτήτων και των διαφορών ανάμεσα στον πλούσιο Βορρά και στον φτωχό Νότο;

Όχι, όχι, όχι. Χίλιες φορές όχι.

Το ΔουΝουΤου είναι φυσικός σύμμαχος της….ΝουΔου!

Ο άνθρωπος (ο Χάρης ντε) ήταν ξεκάθαρος: “Είναι φυσικός σύμμαχος στην λογική  η ανάπτυξη πρώτα και τα δημοσιονομικά μετά”.

Καταλάβατε; Αν όχι, έχει κι άλλο: “Κάποιοι κυνικοί από την Ευρώπη το κατηγορούν (το ΔουΝουΤου) ότι επειδή δεν είναι τα χρήματα δικά του, έχει την πολυτέλεια να το λέει με τα χρήματα των Ευρωπαίων. Σε κάθε περίπτωση πάντως η τεχνοκρατική του θέση είναι υπέρ της ανάπτυξης”.

Μάλιστα! Ποιος άλλος είναι υπέρ της ανάπτυξης, όπως ακριβώς“η τεχνοκρατική θέση (του ΔουΝουΤου) είναι υπέρ της ανάπτυξης”; Μα φυσικά η ΝουΔου.

Προσέξτε:

Τα «Δημοσιονομικά» που (τόσο για την ΝουΔου όσο και για το ΔουΝουΤου) “έρχονται μετά”, είναι η προσπάθεια της ορθολογικής, χρηστής και αποτελεσματικής διαχείρισης των δημόσιων οικονομικών, που δημιουργούν συνθήκες αυτόνομης, ανεξάρτητης και δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος, χωρίς εξαρτήσεις και υποτέλειες -της χώρας- από δανειστές, χρηματοοικονομικά κέντρα και οργανισμούς που (με τον μανδύα του γκουρού) ανακατανέμουν με βίαιο τρόπο τον παγκόσμιο πλούτο, υπέρ των λίγων.

Η «Ανάπτυξη» που (τόσο για την ΝουΔου όσο και για το ΔουΝουΤου) “έρχεται πρώτα”, είναι η προσπάθεια της,  με κάθε τρόπο (με φοροαπαλλαγές, με φοροκλοπή, με μείωση του εργασιακού κόστους  κατόπιν απολύσεων και μισθών «γαλέρας», με συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, με κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, με αυθαιρεσίες και παραβατικότητα για την  επιβολή εργασιακής ζούγκλας) προσέλκυσης ιδιωτικών επενδύσεων, σ’ ένα περιβάλλον προστασίας και ασφάλειας των ιδιωτικών επενδύσεων, με παράλληλη διασφάλιση φτηνού χρήματος  ή (το πιο σύνηθες) παραχώρησης τζάμπα κρατικού χρήματος σε ιδιωτικά χέρια.

Αυτή την «Ανάπτυξη» εφάρμοσε κατά γράμμα (τα έτη 2012-2015) η διακυβέρνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου (με το “success story”) του ΔουΝουΤου και της εμονικής του στάσης σε εφαρμογή προγραμμάτων που, κατά την ομολογία του ίδιου του Ταμείου, απέτυχαν παταγωδώς καθώς κατέστρεψαν τον παραγωγικό ιστό της οικονομίας, υπέρ του παρασιτισμού και της οικονομίας της διαμεσολάβησης.

Αυτή την ίδια κι απαράλλαχτη «Ανάπτυξη» (του ΔουΝουΤου) θέλει να εφαρμόσει (αν γίνει κυβέρνηση) και η σημερινή ΝουΔου, τέσσερα χρόνια μετά, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Το πρόγραμμα της «στα προσεχώς», δεν είναι άλλο παρά το ίδιο έργο, που κατέβηκε απότομα ως αποτυχημένο και αφού προηγουμένως είχαν «τσεπώσει» τα χρήματα των θεατών.

Γι’ αυτό και ο Κούλης μιλάει για φοροαπαλλαγές, για «ανεμπόδιστη επιχειρηματικότητα» και για «οδοστρωτήρες» στους ελέγχους για την «μαύρη εργασία», γι’ αυτό και δεν μιλάει για τον βασικό μισθό, τις συντάξεις τα εργασιακά δικαιώματα, το αφορολόγητο, τις 120 δόσεις, την 13^η σύνταξη και τα κοινωνικά επιδόματα.

Όπως έλεγε και ο Τζον Ροκφέλερ (χωρίς να έχει κατά νου την ΝουΔου και το ΔουΝουΤου):

“Η φιλία που στηρίζεται στην επιχειρηματική δραστηριότητα είναι καλύτερη από την επιχειρηματική δραστηριότητα που στηρίζεται στη φιλία.”

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου 

«Πίσω Γιάννη τα καράβια»

Το προγραμματικό πλαίσιο της ΝουΔου -στην παρούσα προεκλογική περίοδο-  περισσότερο παρά ποτέ χαρακτηρίζεται από ασάφεια, αντίφαση, αντίκρουση, αναίρεση, γενίκευση, θολούρα και κυρίως συσκότιση.

Είναι κάτι σαν τα ένοχα μυστικά της πολιτικής ή την μυστική διπλωματία ή τέλος πάντων σαν τα απόρρητα αρχεία του Foreign Office, που ανοίγουν πολύ αργότερα και κατόπιν εορτής, όταν το έγκλημα έχει πια συντελεστεί και έχει ήδη παλιώσει.

Η παραπλανητική τακτική «άλλο σου δείχνω να κερδίζεις  και άλλο σου βγάζω και πληρώνεις» είναι –ομολογουμένως-  δοκιμασμένη και άκρως επιτυχημένη -γι’ αυτό και η αυτόματη μεταφορά της στην πολιτική- καθώς στο παρελθόν έχει βρει ευρεία εφαρμογή από τους «παπατζήδες» στα (διερχόμενα περί την Ομόνοια) λαϊκά κι επαρχιώτικα στρώματα.

Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες, της επανάληψης (σε remake), του παιδικού τραγουδιού:

“Πούντες,  πούντες οι απαντήσεις;”

“Ψάξε, ψάξε δεν θα τις βρεις. ”

Μετά το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών και παρά την επιβληθείσα βολική «σιγή ασυρμάτου», οι «εγγαστρίμυθοι ακροφιλελέδες» της αδημονούσας ΝουΔου, τους ξεφεύγουν και αφηγούνται μικρά αποσπάσματα από την «κρυφή ατζέντα» που μας περιμένει (μετά τις εκλογές), προς χάριν των μεγάλων τους «χορηγών».

Στην συνέχεια βέβαια καταβάλλουν απέλπιδες προσπάθειες να τα μαζέψουν με δικαιολογίες του τύπου: “Αγάπη μου δεν είναι αυτό που νομίζεις”.

Έτσι όταν μιλάει ο Κούλης τον αναιρεί ο Χατζιδάκης, που τον ερμηνεύει ο Βορίδης, που τον εξηγεί ο Αυγενάκης, που τον απενοχοποιεί ο Δένδιας, που τον αθωώνει ο Σταϊκούρας και που στο τέλος -όλους μαζί- τους βάζει στο «συμπεριφορικό κάδρο της νεοαποικιοκρατικής αντίληψης» για την πολιτική,  ο «Ναπολεοντίσκος» Κυρανάκης.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα:

Η αναλογία ένα /πέντε (των προσλήψεων / τις αποχωρήσεις στο Δημόσιο) θα επανέλθει, καθώς το ισχύον ένα / ένα του ΣΥΡΙΖΑ (ισχυρίζεται ο Κούλης) δημιουργεί ένα κοστοβόρο και υδροκέφαλο δημόσιο.

Άρα τους λες, η ΝουΔου θα προσλαμβάνει ένα γιατρό ή ένα δάσκαλο σε κάθε πέντε που θα αποχωρούν!

Όχι λέει ο Αυγενάκης («πίσω Γιάννη τα καράβια») δεν εννοούσε αυτό ο πρόεδρος, άλλωστε δεν αναφέρεται στο πρόγραμμα μας, ενώ ο Σταϊκούρας (αυτοσχεδιάζοντας) καταθέτει την δική του εκδοχή: “Θα εκτιμάμε τις ανάγκες οργανικών θέσεων του δημοσίου κατά περίπτωση”.

“Οι 120 δόσεις θα καταργηθούν γιατί δημιουργούν λάθος κουλτούρα” λέει ο Μηταράκης, “η 13^η σύνταξη είναι επίδομα και δεν θα καταβάλλεται μέχρι να αναμορφωθεί το ασφαλιστικό σύστημα” δηλώνει ο Χατζιδάκης, “οι εργαζόμενοι στο δημόσιο με συμβάσεις ορισμένου χρόνου (που καθιέρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ) θα απολυθούν” ισχυρίζεται ο Οικονόμου, “οι συντελεστές ΦΠΑ θα είναι δύο, στο 11% και στο 22%, ο χαμηλός 6% θα καταργηθεί” ισχυρίζεται ο πρόεδρος Κούλης και συνεχίζει o αντιπρόεδρος Κωστής “η ΝουΔου έχει μιλήσει για αυτό το θέμα εδώ και πολύ καιρό και την αύξηση του ΦΠΑ στα φάρμακα μπορούν να την απορροφήσουν οι φαρμακευτικές εταιρείες ”.

Αμέσως μετά βέβαια διαψεύδουν («πίσω Γιάννη τα καράβια») ο Αυγενάκης τον Χατζηδάκη, ο Κυρανάκης τον Οικονόμου, ο Τσιόδρας τον Κούλη, ο Κούλης τον Κούλη, ο ένας τους άλλους  και όλοι τον εαυτό τους. 

Όμως υπάρχουν και σταθερές στην ΝουΔου (δεν είναι όλα «πίσω Γιάννη τα καράβια»), όπως: «Ασφάλεια με καταστολή», «Αυξήσεις μισθών από την επιχειρηματικότητα», «Προσέλκυση επενδύσεων με κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων».

Επίσης κορυφαία σταθερά αποτελεί ότι “ο Τσίπρας είναι ψεύτης και ο ΣΥΡΙΖΑ σας εξαπατά” ή όπως έλεγε ο Μαρτιάλης:

“Ένας πανούργος πανδοχέας στη Ραβέννα πρόσφατα με εξαπάτησε. Του ζήτησα κρασί με νερό και μου σέρβιρε σκέτο κρασί.”

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου   

Δημοκρατία «κουρελού»

Οι μεμονωμένες, αποσπασματικές και –τις περισσότερες φορές- εξόφθαλμα υποκριτικές και ακραία ψεύτικες πολιτικές τοποθετήσεις, δεν υπακούουν σε κανένα κώδικα αρχών δημοκρατικής λειτουργίας (ακόμα κι αν το αυτοτελές τους αφήγημα είναι ορθό) και δεν συνθέτουν, σε καμία περίπτωση, την  ηθική Βίβλο της κυβερνησιμότητας.

Το αντίθετο συμβαίνει.

Έτσι, στην καλύτερη εκδοχή, συνθέτουν μια Δημοκρατία «κουρελού», με πολύχρωμα υπολείμματα από διαφορετικής υφής, ποιότητας και προέλευσης υλικά, και με πολλά, μα πάρα πολλά, ξέφτια. 

Γιατί δεν είναι μόνο εξοργιστικό και προσβλητικό να ακούς την Ντόρα (ναι την γνωστή Ντόρα Μπακογιάννη) να λέει: “Οι πολιτικοί δεν πρέπει να βολεύουν τα παιδιά τους και τους συγγενείς τους και πρέπει να δίνουν το καλό παράδειγμα στους πολίτες”, κυρίως είναι φτηνό, πρόστυχο και χυδαίο από αισθητικής άποψης και δημιουργεί ένα ομαδικό μούδιασμα παραίτησης και μία κοινωνική ακινησία κατάθλιψης.  

Γιατί -κυρία Τασία μου- το ηθικό πλεονέκτημα της κοκκινοσκουφίτσας ήταν ότι παρέμεινε αθώα μέχρι τέλους, χωρίς να υιοθετήσει στο ελάχιστο τις μεθόδους του λύκου, χωρίς να κρατήσει για λογαριασμό της ούτε ένα κρεμμύδι από το φαγητό που μετέφερε στην γιαγιά, ενώ εσύ «έβαλες χέρι» στο καλαθάκι με τα τρόφιμα, για να μην τα φάει όλα ο λύκος.

Νόμιμο απέναντι στον λύκο, ανήθικο έναντι της γιαγιάς.

Γι’ αυτό και ο κακός ο λύκος (μεταμφιεσμένος σε γιαγιά Ντόρα) στο τέλος έφαγε και σένα -κυρία Τασία μου- και αφού σε ρέφτηκε σε ξέρασε κανονικά.

«Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες» και επιτέθηκαν στα σώματα των εκατομμυρίων Αριστερών, μετά από εκείνη την, ομολογουμένως, άθλια  δήλωση (για την μετάταξη της θυγατέρας σου –κυρία Τασία μου- από τα ΕΛΤΑ στην Βουλή): “Ναι μεν έχει όλα τα προσόντα, αλλά δεν βγήκε ξαφνικά η Βουλή να φωνάζει για να την προσλάβει. Προφανώς αξιοποιήθηκαν κάποιες διασυνδέσεις.”

Αυτά πριν την άλλη δήλωση, την δήλωση «συγγνώμης» απέναντι στο κόσμο της Αριστεράς και για “την μη συμμετοχή (σου) στις επόμενες εκλογές”.

Κι έτσι η κυρία Τασία της Αριστεράς, η κυρία Τασία που στεκόταν πολύ ψηλά (ακόμα και όταν δεν προήδρευε της Βουλής), η κυρία Τασία που αντιμετώπισε όρθια σωρεία προσωπικών επιθέσεων από άθλιους ρατσιστές, σεξιστές, φασίστες και ναζιστές, η κυρία Τασία που δίδαξε σθένος, ήθος και γενναιότητα, ξαφνικά έγινε  το άλλοθι των «ληστών», «βιαστών» και «κατά συρροή δολοφόνων».

Η κυρία Τασία έδωσε άλλοθι στην Ντόρα (την κορυφαία του χορού της οικογενειοκρατίας) να μας δίνει μαθήματα αξιοκρατικής επιλογής και να μας κουνάει το δάχτυλο, όπως ο βιαστής ανηλίκων που με απύθμενο θράσος μέμφεται τα θύματα του γιατί κυκλοφορούν μόνα, απροστάτευτα και σε σκοτεινά μέρη μέχρι αργά το βράδυ.

Όταν -κυρία Τασία μου- οι «κληρονομικώ δικαιώματι ιδιοκτήτες του κράτους» και πολιτικοί μας αντίπαλοι,  μας πυροβολούν καθημερινά και εξ επαφής, επειδή ο λαϊκός μας κώλος (που δεν φοράει μεταξωτό βρακί) ζεσταίνει τις υπουργικές πολυθρόνες, δεν δικαιούσαι –με κανέναν Θεό- να αξιοποιείς νόμιμες μεν «διασυνδέσεις» δε, για το καλό του σπλάχνου σου.

Όταν -κυρία Τασία μου- ο Παύλος Πολάκης έχει υποστεί τα μύρια όσα, γιατί κάθε μέρα, κάθε ώρα, σε κάθε ευκαιρία, τους αποδεικνύει με στοιχεία, με αριθμούς, με αποδείξεις, ότι όχι δεν είμαστε όλοι ίδιοι, εσύ δεν δικαιούσαι να

«λιάζεσαι με τις διασυνδέσεις» σου.

Γιατί στην Αριστερά –κυρία Τασία μου- δεν ταιριάζει η φράση του Αμερικανού κωμικού Groucho Marx:

“Αυτές είναι οι αρχές μου. Και αν δεν σου αρέσουν… εντάξει, έχω κι άλλες.”

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

 του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Οι μεταπροφήτες και οι ψευτοκασσάνδρες 

Για να μην πω από την Κυριακή νωρίς το βράδυ (όταν κλείδωσε η μεγάλη διαφορά υπέρ της ΝουΔου στην κάλπη των Ευρωεκλογών), αλλά κατά κύριο λόγο από την Δευτέρα το πρωί, ακούω και διαβάζω σωρεία βαθυστόχαστων και βαρύγδουπων αναλύσεων (από πολιτικοκοινωνικολογούντες πανάσχετους) που καταθέτουν –με λόγο αυθεντίας και με ύφος Καρδιναλίου- τις επεξηγηματικές «αλήθειες» τους, που προβάλλονται «πέραν πάσης αμφιβολίας», αφού άλλωστε (όπως ισχυρίζονται) τις είχαν έγκαιρα προαναγγείλει.

Πςςςςςςςς που αναφωνούσε (σε παρόμοιες περιπτώσεις και σε ένδειξη υπέρτατου θαυμασμού) ο θείος μου ο Παμεινώντας ή όπως έλεγε και ο Άγγλος πρωθυπουργός Βενιαμίν Ντισραέλι:

“Όταν θέλω να διαβάσω ένα βιβλίο, γράφω ένα”.

Ένας πρώτος (από μία μακρά ακολουθία αναλυτών) μας διαφώτισε λέγοντας μας ότι ήταν απολύτως αναμενόμενη εξέλιξη η «καταβαράθρωση» του ΣΥΡΙΖΑ, δεδομένου ότι μετεξελίχθηκε σε μνημονιακό κόμμα (υπέγραψε «το τρίτο, επαχθέστερο και αχρείαστο (sic) μνημόνιο») και είναι γνωστή η τύχη όλων όσων ψήφισαν μνημόνια. Άρα αποτελεί φυσιολογικό και αναμενόμενο επακόλουθο η καταδίκη του σαν τέτοιο.

Δύο πρόχειρες παρατηρήσεις, συνάμα και απορίες:

Πρώτον, τον Σεπτέμβρη του 2015 όταν και αναδείχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα -με ποσοστό 7,36% παραπάνω από την δεύτερη ΝουΔου- δεν είχε υπογράψει μνημόνιο; Δεν είχε συμπεριληφθεί στο club των μνημονιακών κομμάτων; Γιατί θυμήθηκαν τώρα να τον τιμωρήσουν;

Δεύτερον, η ΝουΔου, που πρώτευσε στις Ευρωεκλογές του 2019, δεν έχει υπογράψει μνημόνια; Όχι ένα, αλλά τρία. Γιατί τότε επιβραβεύτηκε σήμερα, και γιατί (για παράδειγμα) εξαϋλώθηκε ο σταθερά αντιμνημονιακός Λαφαζάνης;

Ένας άλλος (από μία μακρά ακολουθία αναλυτών) μας «άνοιξε τα μάτια» ενημερώνοντας μας (μετά από ενδελεχή «μελέτη» των εκλογικών δεδομένων, τα οποία επίσης, κατά δήλωση του, είχε προβλέψει) ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μετατοπιστεί προς τα Δεξιά, μετασχηματιζόμενος από Αριστερό κόμμα σε Σοσιαδημοκρατικό και ως εκ τούτου “όπερ έδει δείξαι” και ορίστε τα «χαΐρια» του.

Δύο (ακόμα) πρόχειρες παρατηρήσεις, συνάμα και απορίες:

Πρώτον, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ το έστριψε προς την Σοσιαλδημοκρατία, γιατί ένα μέρος από τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που είχαν προσέλθει στην κάλπη του  ΣΥΡΙΖΑ το 2015 (επειδή το ΠΑΣΟΚ συνεργάστηκε με την Δεξιά), τώρα (που ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε προς τις ιδεολογικές τους καταβολές) αυτοί έφυγαν ή απείχαν από τις Ευρωεκλογές δυσαρεστημένοι;

Δεύτερον, αυτοί που έφυγαν γιατί δεν άντεχαν να βλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ να συντηρητικοποιείται, γιατί δεν προσήλθαν σε κάποια άλλη, Αριστερή, κάλπη π.χ. του ΚΚΕ;

Ένας τρίτος ((από μία μακρά ακολουθία αναλυτών) μας φώτισε εξηγώντας μας ότι η παροχολογία του ΣΥΡΙΖΑ τελικά τον έβλαψε καθώς και τα μέτρα ήταν ανεπαρκή –δηλαδή ημίμετρα- π.χ. το απλό επίδομα ονομάστηκε 13^η σύνταξη και τα εργασιακά δικαιώματα ήταν θετικές μεν αλλά φοβικές δε και καθόλου γενναίες (στο ύψος των επανορθώσεων και αποκαταστάσεων) μεταβολές.

Δύο (τελευταίες) πρόχειρες παρατηρήσεις, συνάμα και απορίες:

Πρώτον, αφού η ΝουΔου αντιτάχθηκε εξ αρχής στις παροχές, όχι ως ανεπαρκείς για τους ωφελούμενους  αλλά δημοσιονομικά επικίνδυνες και ίσως - ίσως και καταστροφικές, χωρίς να δεσμευτεί ότι θα τις διατηρήσει ή (έστω κάποιες) θα τις επαυξήσει, γιατί είχε την εκλογική επιδοκιμασία των ψηφοφόρων;

Δεύτερον, αφού οι εξ Αριστερών του ΣΥΡΙΖΑ (ΚΚΕ, εξωκοινοβουλευτική Αριστερά) κατηγορούσαν την κυβέρνηση για ανεπαρκή μέτρα και ότι «δίνει ψίχουλα και μοιράζει καθρεφτάκια σε ιθαγενείς», γιατί πάτωσαν στις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος;

Έτσι και ο Αμερικανός κωμικός Jay Leno συχνά έλεγε:

“Πώς γίνεται και ποτέ δεν βλέπεις τίτλους εφημερίδων όπως «Μέντιουμ κέρδισε στο Λόττο»;”