Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Ποιος Δάντης; Ο Μηταράκης

Όλοι οι λαοί, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, έχουν ένα κοινό ιστορικό αποτύπωμα. Την μαζική μετακίνηση πληθυσμών.

Οι πόλεμοι, οι κατακτήσεις, οι επικοίσεις, η οικονομική εξαθλίωση, οι ξηρασίες και άλλα καταστροφικά φυσικά φαινόμενα, καθιστούν αδύνατη την διαβίωση και παραμονή των λαών σταθερά στον τόπο που γεννήθηκαν.

Το ένστικτο της επιβίωσης και η ανάγκη για μια καλύτερη ζωή αναγκάζουν μεγάλες μάζες πληθυσμών να εγκαταλείπουν τον τόπο τους και να δημιουργούν κάποτε -τεράστια- προσφυγικά και μεταναστευτικά ρεύματα.

Και ναι, αυτές οι μετακινήσεις δεν είναι παιδική σχολική εορτή, δεν είναι ταξιδάκι αναψυχής, δεν είναι καν “θα σε πάρω να φύγουμε σ’ άλλη γη, σ’ άλλα μέρη” (για να ζήσουμε τον έρωτα και ν’ αποφύγουμε την καταφρόνια του κόσμου).

Είναι η έσχατη επιλογή, είναι η κίνηση απελπισίας για μια απόδραση από  την κόλαση και ένας συνεχής άμεσος κίνδυνος κατά της ζωής, αλλά ταυτόχρονα είναι και η τελευταία ελπίδα επιβίωσης –κατά σειρά- πρώτα των παιδιών, ύστερα των γονιών και τελευταίων των ηλικιωμένων.

Είναι το ίδιο συναίσθημα απελπισίας και αδιέξοδου που οδήγησε τους έγκλειστους στο Μεσολόγγι να επιχειρήσουν την ηρωική έξοδο, όταν κάθε άλλη συνθήκη παραμονής ισοδυναμούσε με βέβαιο αργό και επώδυνο θάνατο. Και όπως γνωρίζουμε, κατά την έξοδο, οι περισσότεροι κατασφάγηκαν ή οδηγήθηκαν δέσμιοι σκλάβοι στα παζάρια της Ανατολής.

Η αντιμετώπιση του μεγαλύτερου σύγχρονου προβλήματος που είναι το προσφυγικό και μεταναστευτικό, δεν γίνεται με χερσαία τείχη και θαλάσσια φράγματα, δεν γίνεται με αδιάκοπη επιτήρηση ή και σφράγιση (όσο είναι δυνατόν) των συνόρων, δεν γίνεται μόνο με υπηρεσίες υποδοχής, με υποδομές παραμονής, με μηχανισμούς για άμεση εξέταση των  αιτημάτων παροχής ασύλου, της μετακίνησης των προσφύγων σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, της επαναπροώθησης κάποιων από αυτούς στους τόπους προέλευσης.

Πρωτίστως και πάνω απ’ όλα απαιτείται η ύπαρξη μιας πολιτικής αντιμετώπισης που θα εμφορείται από τις αρχές της αλληλεγγύης και της ιδεολογίας του Ανθρωπισμού.

Παύει κάθε συζήτηση για όλα τα παραπάνω όταν η επίσημη ιδεολογική προσέγγιση είναι ότι δεχόμαστε εισβολή από αλλόθρησκους τζιχαντιστές, τρομοκράτες και ποινικούς, ότι το πρόβλημα επιλύεται με στρατιωτική επιτήρηση και αστυνομική καταστολή, ότι απαιτείται “όσοι φτάνουν στην Ελληνική επικράτεια να κρατούνται απομονωμένοι σε κλειστά κέντρα (στρατόπεδα συγκέντρωσης) ώστε να περάσει το μήνυμα στους –εν αναμονή- εισβολείς ότι η ζωή τους θα είναι κόλαση και να αποτρέπεται κάθε σκέψη έλευσης τους στην Ελλάδα”.

Η απευθείας διασύνδεση της Μυτιλήνης του 2020 με το ναζιστικό Βερολίνο του μεσοπολέμου οδηγεί στα ίδια εγκληματικά αποτελέσματα.

Και τότε εκεί και τώρα εδώ δαιμονοποιείται ο ξένος, ο αλλόθρησκος, ο διαφορετικός.

Και τότε εκεί και τώρα εδώ εφαρμόζεται η αρχή της «εθνικής καθαρότητας» και  της «προστασίας της φυλής από προσμίξεις με κατώτερα φύλα».

Και τότε εκεί και τώρα εδώ ροπαλοφόρα τάγματα εφόδου, από ρατσιστές και ναζιστές, επιβάλλουν την «τάξη» σε όσους διεκδικούν στον «ήλιο μοίρα».

Και τότε εκεί και τώρα εδώ –προβοκάροντας- φορτώνουν την ευθύνη των καταστροφών στους άλλους (Εβραίους, Συριζαίους).

Και τότε εκεί και τώρα εδώ εφαρμόζεται μόνο το πρώτο μέρος («Κόλαση») από την «Θεία Κωμωδία» του Δάντη, χωρίς τα άλλα («Καθαρτήριο» και «Παράδεισος»).

Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής δεν έλυσαν τίποτα και πολλαπλασίασαν το πρόβλημα, κοινώς έκαναν τον «βίο αβίωτο» όλων (γηγενών και προσφύγων).

Ζούμε όλοι στο ίδιο περιβάλλον, γιατί κατά τον Άλμπερτ Αϊνστάιν:

“Το περιβάλλον είναι όλα όσα δεν είναι εγώ.”