Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

 του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

«Κατά τη ζωή και τα τέλη» (παροιμία)

Για την προσωπικότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη έχουν γραφτεί πολλά (και με εξαίρεση τις «πληρωμένες» γραφίδες) οι συντριπτικά περισσότερες αναφορές σε αυτόν είναι αρνητικές, υποτιμητικές, κάποτε μάλιστα ακόμα και προσβλητικές.

Ο καθείς μπορεί, με επιχειρήματα, να αμφισβητήσει σοβαρά τις ηγετικές και πολιτικές του ικανότητες, την ρητορική του δεινότητα, των πλούτο των γνώσεων του, τον προσδιορισμό του (αποκλειστικά από το δικό του κλειστό περιβάλλον) ως «άριστος» και ως «το καλύτερο βιογραφικό της χώρας».

Κανείς όμως, απολύτως κανείς, δεν δικαιούται να αμφισβητεί τις πνευματικές του ικανότητες, πολλώ δε μάλλον να υπονοεί ή να τον αποκαλεί ευθέως ανόητο.

Όταν ένας άνδρας κατορθώνει να θέσει σε «ατιμωτική αποστρατεία» τον πιο αδίστακτο ιντριγκαδόρο και μισαλλόδοξο πολιτικό των τελευταίων δεκαετιών, τον Αντώνη Σαμαρά, χρησιμοποιώντας ένα μικρό μόνο μέρος από τις μεθόδους του δικού του οπλοστασίου, τότε στον άνδρα αυτό οφείλουμε να καταθέσουμε τον σεβασμό μας για την άγρια «καρατόμηση» που έκανε, με απολύτως λεπτές κινήσεις μικροχειρουργικής.

Ο Αντώνης Σαμαράς έκανε πολιτική καριέρα μπλοφάροντας καλύτερα και από τον μυθικό «Nick the Greek», και η μεγαλύτερη όσο και διαχρονική μπλόφα του υπήρξε, ως γνωστόν,  το «Μακεδονικό».

Με την μπλόφα του «Μακεδονικού» πορεύτηκε σε όλη του την (πολιτική) ζωή.

Με πρόσχημα αυτήν ανέτρεψε τον «πατέρα» του Κωνσταντίνο Μητσοτάκη (κι ας ήταν ο ίδιος του ο «γιος» αποκλειστικά υπεύθυνος για την δημιουργία του προβλήματος).

Με «προίκα» την ίδια μπλόφα (και την πρώιμη αντιμνημονιακή του στάση) αναδείχτηκε μέχρι και τον πρωθυπουργικό θώκο, παρά την 12ετη του εξορία από το «μαντρί», αφού προηγουμένως κατόρθωσε και επιβίωσε του «λύκου».

Με «φαρέτρα» την ίδια μπλόφα έφερε στην ΝουΔου ακροδεξιούς, εθνικιστές, «μακεδονομάχους», και έσπειρε τον ακραίο και διχαστικό λόγο, επαναφέροντας την ρητορεία περί «πατριωτών και προδοτών».

Με «πολιορκητικό κριό» την πάντα σταθερή του μπλόφα «ενθρόνισε» τον Κυριάκο στο Μαξίμου, ελπίζοντας ότι θα επανέλθει (Κυριάκου ευγνωμονούντος) σε καίριο θεσμικό πόστο.

Τα παραπάνω αποτελούν σήμερα –μετά την βέλτιστη «Συμφωνία των Πρεσπών»-  ιστορία, μια ιστορία που ταλαιπώρησε και κόστισε ακριβά στον τόπο, για πολλά χρόνια, και που φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του Αντώνη Σαμαρά.

Γιατί ήταν ο Αντώνης Σαμαράς που υπέγραψε τον «Κανονισμό 3567/91» του Συμβουλίου υπουργών εξωτερικών της ΕΟΚ, σύμφωνα με τον οποίο η νεότευκτη Δημοκρατία των Σκοπίων αναγνωρίζεται ως… «Μακεδονία» σκέτο!

Γιατί ήταν ο Αντώνης Σαμαράς που, την 16η Δεκεμβρίου 1991, υπέγραψε την τελική πράξη που οδήγησε στην τραγωδία της Γιουγκοσλαβίας.

Από την απόφαση εκείνης της ημέρας ξεκίνησαν οι τρομερές ε­χθροπραξίες στην πρώην Γιουγκοσλα­βία και ένας αιματηρός εμφύλιος πόλεμος, που κράτησε πάνω από τρία χρόνια με τουλάχιστον 200.000 νε­κρούς.

Επίσης, αυτή η απόφαση γέννησε τις μετέπειτα αλυτρωτικές τάσεις των εθνικιστών που επικράτησαν (μετά τον πόλεμο) στην νυν Βόρεια Μακεδονία.

Γιατί ήταν ο Αντώνης Σαμαράς που μετέτρεψε (με ακροδεξιές προσμίξεις) την ΝουΔου σε εθνικιστικό κόμμα και έσυρε τον Κυριάκο στον λασπότοπο της αρένας των «Μακεδονομάχων», πιστεύοντας βάσιμα ότι θα καρπωθεί την μερίδα του λέοντος από τα λάφυρα της «Πύρρειας» νίκης.

Όμως ο Πρωθυπουργός «έκοψε το καπίστρι» που του είχε φορέσει ο Σαμαράς, δηλώνοντας πίστη στην εφαρμογή της «Συμφωνίας των Πρεσπών» και ακυρώνοντας κάθε σκέψη για ορισμό του -αποσυνάγωγου στην Ευρώπη- Αντώνη Σαμαρά ως Επιτρόπου.

Όσο για Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ούτε γι’ αστείο δεν ακούγεται πια!

Όπως έλεγε κι ο Μάρξ:

“Καλύτερα ένα άθλιο τέλος παρά μια αθλιότητα χωρίς τέλος”.