Κεραυνός εν (αν)Αι(ρυ)θρία

του Θύμιου Γεωργόπουλου

Ενός λεπτού σιγή

Τέτοιες μέρες κάθε χρόνο, οι ανασκοπήσεις –εν είδει απολογισμού- έχουν την τιμητική τους. Ανασκοπήσεις πάσης φύσεως γεγονότων του έτους που φεύγει, και ειδικότερα γεγονότων που σχετίζονται με την ζωή ή πολύ περισσότερο με τον θάνατο διασήμων προσώπων.

Το, σε λίγες ώρες, απερχόμενο 2016 αποδείχτηκε υπερβολικά “πλούσιο” στην κατηγορία “θάνατοι διασήμων”.

Προσωπικότητες της πολιτικής, του αθλητισμού, των γραμμάτων, των τεχνών όπως ο Φιντέλ Κάστρο, ο Γιόχαν Κρόιφ, ο Μοχάμεντ Άλι, ο Ουλμπέρτο Έκο, ο Αντρέι Ζουλάφσκι, ο Έτορε Σκόλα, ο Τζιν Γουάιλντερ, ο Γκλεν Φρέι, ο Ντέιβιντ Μπόουι, ο Πρινς, ο Λέοναρντ Κόεν και πρόσφατα ο Τζωρτζ Μάικλ “αναχώρησαν” αμετάκλητα τούτο το έτος.

Πολύ μελάνι ξοδεύτηκε, πολλά δάκρυα κατατέθηκαν, χιλιάδες ώρες αφιερωμάτων σπαταλήθηκαν, για να επιβεβαιωθεί και πάλι εμφατικά o Χένρυ Κίσινγκερ: “Ένας θάνατος είναι μια τεράστια υπόθεση, χιλιάδες θάνατοι είναι ένα απλό νούμερο”.

Σήμερα όμως η στήλη -σε αντιδιαστολή με τα συνήθη- αποτίει φόρο τιμής σε κάθε έναν από τους άδικους ομοειδείς θανάτους, που καταγράφηκαν ως ένα υποσύνολο.

Κρατάμε ενός λεπτού σιγή για τα θύματα από το ξέσπασμα του ιού Ζίκα.

Κρατάμε ενός λεπτού σιγή για τους 32 νεκρούς της βομβιστικής επίθεσης στις Βρυξέλλες.

Κρατάμε ενός λεπτού σιγή για τους 193 θανάτους από τις συγκρούσεις στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, τις πιο αιματηρές μετά την εκεχειρία του 1994.

Κρατάμε ενός λεπτού σιγή για τα θύματα του υποσιτισμού που οφείλονται, εκτός των πολλών άλλων, και στις 214.000 υπεράκτιες εταιρείες, η δράση των οποίων αποκαλύφθηκε από 11,5 εκατομμύρια απόρρητα έγγραφα, γνωστά ως Panama papers.

Κρατάμε ενός λεπτού σιγή για τα 66 θύματα της πτήσης 804 της EgyptAir που συνετρίβη στην Ανατολική Μεσόγειο.

Κρατάμε ενός λεπτού σιγή για τα 49 θύματα, που ένοπλος σκότωσε σε γκέι μπάρ στο Ορλάντο των ΗΠΑ.

Κρατάμε ενός λεπτού σιγή για τους 45 θανάτους από την τρομοκρατική επίθεση στο αεροδρόμιο Ατατούρκ της Κωνσταντινούπολης.

Κρατάμε ενός λεπτού σιγή για τους 281 θανάτους από επιθέσεις με παγιδευμένα αυτοκίνητα στην Βαγδάτη.

Κρατάμε ενός λεπτού σιγή για τα 84 θύματα από επίθεση με φορτηγό στην Νίκαια, ανήμερα της Εθνικής γιορτής της Γαλλίας.

Κρατάμε ενός λεπτού σιγή για τα θύματα της απόπειρας πραξικοπήματος στην Τουρκία.

Κρατάμε ενός λεπτού σιγή για τους 71 επιβαίνοντες της πτήσης 2933 της LaMia Airlines που κατέπεσε στην Κολομβία.

Κρατάμε ενός λεπτού σιγή για τους 13 νεκρούς από επίθεση με φορτηγό στην Χριστουγεννιάτικη αγορά του Βερολίνου.

Δεν ξεχνάμε, δεν αποστρέφουμε το βλέμμα, κρατάμε ενός λεπτού σιγή για τα ανυπολόγιστα θύματα του Συριακού πολέμου, του συνεχιζόμενου πολυκερματισμού της Λιβύης, της αύξησης των εντάσεων μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινίων, της αστάθειας στην Αίγυπτο, της αυξημένης βίας στο Αφγανιστάν, της αιματηρής επέκτασης του Ισλαμικού “κράτους” στο Ιράκ.

Δεν ξεχνάμε, δεν αποστρέφουμε το βλέμμα, κρατάμε ενός λεπτού σιγή για τα ανυπολόγιστα θύματα της παγκόσμιας προσφυγικής κρίσης.

Δεν κρατάμε ούτε ενός δευτερολέπτου σιγή και ενώνουμε τις φωνές μας σε παγκόσμια σαρωτική κατακραυγή, απέναντι σε κάθε ένα –όπου γης- πολεμοχαρή, ρατσιστή και φασίστα.

Ως αντίδωρο για τις γιορτές, καταθέτουμε στον καθένα σας, τους στίχους του Ντίνου Χριστιανόπουλου:

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν’ ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,

κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;

Κεραυνός εν (αν)Αι(ρυ)θρία

του Θύμιου Γεωργόπουλου

Τρομώδες παραλήρημα

Το “τρομώδες παραλήρημα” είναι μία πολύ σοβαρή για την υγεία (απειλητική για την ζωή) κατάσταση, που προκαλείται μετά από διακοπή της βαριάς χρήσης αλκοόλ σε ασθενείς με ιστορικό μακροχρόνιας εξάρτησης.

Στην Ν.Δ. (με εξάρτηση από την εξουσία) το “τρομώδες παραλήρημα” εκδηλώθηκε από την πρώτη στιγμή που ο Σαμαράς έχασε τις εκλογές με την μικροπρέπεια της μη παράδοσης στον Τσίπρα, συνεχίστηκε με την πολιτική της “Αριστερής παρένθεσης” που ανήγαγε την Αξιωματική αντιπολίτευση σε “Κόμμα των Δανειστών” και έφτασε στον κολοφώνα της δόξας (του Σόιπλε) με την μη ψήφιση της 13^ης σύνταξης.

Η απόφαση τους να ψηφίζουν παρόν “μετά από συννενόηση με τους δανειστές” (τάδε έφα Άδωνις) συνοδεύτηκε από μία σκληρή ανακοίνωση που χαρακτηρίζει τον πρωθυπουργό “επικίνδυνο και αριβίστα”.

Μάλιστα η Μισέλ Ασημακοπούλου το τερμάτισε: “Ο κ. Τσίπρας και ο συνέταιρός του, ο κατά δημόσια δήλωσή του “πρώην μπούλης” Καμμένος, είναι και οι δύο πολιτικοί τυχοδιώκτες, πολιτικοί απατεώνες και αυτή τη στιγμή κοροϊδεύουν τους συνταξιούχους και καταστρέφουν την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό. Πρέπει να φύγουν”.

Δηλαδή “εκεί που μας χρωστάγανε”. Θα μου πεις “αυτή είναι η δουλειά τους”.

Σωστά, μόνο που “καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, αρκεί η ντροπή να μην γίνεται δουλειά”.

Πολλοί ωστόσο, αφελώς, εκφράζουν την απορία τους μιλώντας για πολιτική αυτοκτονία του Κούλη με την επιλογή του να ψηφίσει παρόν. Κάποιος μάλιστα είπε ότι “η Ν.Δ. μετάτρεψε μια πολιτική νίκη σε μια στρατηγική ήττα”, ενώ κάποιος άλλος αναρρωτήθηκε “μήπως οι πάσχοντες Έλληνες από την ανάλγητη «Συμφωνία αλήθειας» τελικά θα προτιμήσουν τον λαϊκισμό του Τσίπρα;”

Διαπιστώσεις και απορίες, επιτρέψτε μου τον χαρακτηρισμό, λογικοφανείς και όχι λογικές γιατί η στάση της Ν.Δ. είναι διαχρονικά σταθερή και όχι ευμετάβλητη, φωνασκούσα και όχι ψελίζουσα, καταγεγραμμένη και όχι “έπεα πτερόεντα” και αυτό πρέπει να της αναγνωριστεί.

Η πολιτική της Ν.Δ. δεν μπορεί να έχει φιλολαϊκή ρότα ούτε καν με σημαία ευκαιρίας. Είναι ζήτημα πολιτικού DNA, χαραγμένο στον σκληρό της δίσκο. Γι’ αυτό και είναι αφελές να περιμένει κανείς ότι το κόμμα αυτό μπορεί να γίνει η λύση, σε προβλήματα που το ίδιο δημιούργησε.

Άλλωστε ο Αϊνστάιν, πολλά χρόνια πριν, είχε πει: “Τα σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε δεν μπορούν να λυθούν στο ίδιο επίπεδο σκέψης που βρισκόμασταν όταν τα δημιουργήσαμε”.

Για αναρωτηθείτε:

Ποιος έκοψε την 13^η και 14^η σύνταξη;

Ποιος μείωσε 12 φορές τις συντάξεις;

Ποιος απέλυσε 11.000 δημοσίους υπαλλήλους;

Ποιος μιλάει για νέες απολύσεις, ώστε να έχουμε ακόμα μικρότερο δημόσιο;

Ποιος είχε υπογράψει 3,5% πλεόνασμα το 2015 και 4,5% τα επόμενα 20 χρόνια;

Ποιος κατάργησε τις ΣΣΕ και δεν θέλει την επαναφορά τους;

Ποιος αποδέχεται τις ομαδικές απολύσεις;

Ποιος αποδέχεται το lockout;

Ποιος δεν θέλει τον έλεγχο των λιστών Λαγκάρντ και Μπόργιανς;

Ποιος αποχωρεί από την Βουλή στην ψήφιση νόμου για την μη συμμετοχή πολιτικών σε offshore;

Ποιος πολέμησε λυσσαλέα για να μην πληρώσουν οι καναλάρχες;

Ποιος ζητάει την αντιμετώπιση του προσφυγικού με τον τρόπο που πολιτεύονται οι ρατσιστικές της Ευρώπης και η ΧΑ;

Ποιος ζητάει το κούρεμα του τραπεζικού δανεισμού του κόμματος του , αλλά όχι της Ελλάδος γιατί είναι βιώσιμο;

Είπε ο “επίτιμος” για τον Γιώργο Παπανδρέου: “Το παιδί δεν τραβάει”.

Δεν διάβασα να έχει πει κάτι ανάλογο για τον γιό του.

Διάβασα όμως τον Καζαντζάκη που είπε:

“Πιο πολύ σιχαίνεται ο Θεός τον μισοδιάολο από τον αρχιδιάολο”.

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία       

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Φώτα  πορείας

Διάβασα σε τοίχο, στα δαιμονοποιημένα Εξάρχεια: “Ο φόβος είναι προϊόν της φαντασίας μας, ενώ το θάρρος των πράξεων μας” και αληθινά συγκλονίστηκα από την  ευθύβολη αλήθεια του συνθήματος.

Η ιστορία βρίθει από περιπτώσεις ανάλγητων εξουσιών που, με αποκλειστικό όπλο τον φαντασιακό φόβο,  κατόρθωσαν να καθυποτάξουν  ελεύθερους ανθρώπους  κάποτε για πολλά χρόνια.

Όμως επίσης στην ιστορία περισσεύουν οι θαρραλέες πράξεις που απελευθέρωσαν λαούς ολόκληρους από τα φοβικά σύνδρομα που, οι σκοτεινές εξουσίες, τους κρατούσαν δεμένους.

Η σύγχρονη Ελληνική ιστορία, μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, έχει γραφτεί πάνω στον καμβά ενός διαρκώς ανανεούμενου και εντεινόμενου φόβου.

Η παγκόσμια πρωτοτυπία της Ελλάδας είναι ότι οι νικητές του πολέμου (αυτοί που πολέμησαν τους κατακτητές και έχυσαν το αίμα τους) βρέθηκαν  διωκόμενοι μέχρι θανάτου από τους ηττημένους του πολέμου (αυτούς που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές, με παροιμιώδη δοσιλογισμό) με τον φόβο που εξέθρεψε η επίκληση του “κομμουνιστικού κινδύνου”.

Κάθε φορά δε που εκδηλωνόταν ένα νέο πογκρόμ βίαιων διώξεων, έφερε την κωδική ονομασία: “Επιχείρηση αποτροπής της πορείας προς τον κρημνόν από την παρέμβασιν του ξένου δακτύλου”.

Η πιο πρόσφατη περίοδος της οικονομικής κρίσης και των σκληρών μνημονιακών πολιτικών αποτελεί ένα ακόμα παράδειγμα καθυπόταξης του λαού μας δια της εφαρμογής του “δόγματος του φόβου” και που,  ως γνωστόν, το “δόγμα του φόβου” για να μακροημερεύει πρέπει να διατηρεί άσβεστο το “ενοχικό σύνδρομο”.

Φράσεις που ακούγονται (έξω από την χώρα και μέσα σ’ αυτήν) συνοδευόμενες από το κούνημα του δαχτύλου όπως “Ζείτε πάνω από τις δυνατότητες σας”, “Μαζί τα φάγαμε”, “Η λιτότητα πρέπει να συνεχιστεί γιατί προσελκύει νέες επενδύσεις και βοηθάει τον υγιή ανταγωνισμό”, “Το κούρεμα του χρέους θα αποθαρρύνει τις μεταρρυθμίσεις”, μαζί με την εφαρμογή  (Κύπρος και Ελλάδα) τιμωρητικών και εξοντωτικών πολιτικών σε όσους σηκώνουν κεφάλι, ενισχύουν το “ενοχικό σύνδρομο” και επιβάλλουν το “δόγμα του φόβου”.

Σήμερα όμως, καθώς διανύουμε τον έβδομο χρόνο της καταστροφής και καθώς οι Ευρωπαϊκοί συσχετισμοί δεν ευνοούν το παραλήρημα των απειλητικών διαφόρων exits, ο φόβος έπαψε προ πολλού  ν’ αναπαράγει τον φόβο και το κούνημα του δαχτύλου γεννά πια θυμηδία,  όπως η κριτική που έκαναν οι γέροι του “μάπετ σόου”.

Αλήθεια πως μπορεί ο Σόιμπλε να μιλάει για τους “σπάταλους Έλληνες” όταν το 25% του χρέους οφείλεται σε εξοπλιστικά προγράμματα που μας αναγκάζουν να αγοράζουμε οι Γερμανοί;

Αλήθεια πως μπορεί αυτοί που ρήμαξαν το κράτος και έβγαλαν τα κλεμμένα στη Ελβετία, στη Ρηνανία-Βεστφαλία, στο Λουξεμβούργο,  αγόρασαν ακίνητα στο Μανχάταν και στο Λονδίνο, έβγαλαν κέρδη από εράνους του Ερυθρού Σταυρού, ήταν κολλητοί του Χριστοφοράκου, του Άκη, του Σμπώκου, πήραν μίζες από την siemens, θαλασσοδάνεια από τους κολλητούς τους τραπεζίτες, έφθασαν το χρέος 380 δις, να φωνάζουν ότι τα 45 δις απομείωσης του είναι ψίχουλα;

Αλήθεια πως μπορεί αυτοί που κυβέρνησαν τα 40 προηγούμενα χρόνια, που μας οδήγησαν εδώ που φτάσαμε, να λοιδορούν τις εξαγγελίες του  πρωθυπουργού για την διανομή 13^ης σύνταξης (617 εκατ.) σε 1.600.000 μικροσυνταξιούχους και την αναστολή αύξησης του ΦΠΑ στα νησιά που φιλοξενούν πρόσφυγες, ζητώντας μονότονα εκλογές;

Φυσικά και τα “μέτρα ανακούφισης” δεν επαρκούν  και ο δρόμος για την “γη της επαγγελίας” είναι ακόμα μακρύς.

Όμως οι πρόσφατες εξαγγελίες είναι τα αναγκαία “φώτα πορείας” που δείχνουν τον δρόμο.

Εξάλλου “φώτα πορείας” είναι τα μεγάλα φώτα, που επιτρέπουν να έχουμε καλή ορατότητα όταν το σκοτάδι είναι ακόμα βαθύ.

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Πίσσα  και  πούπουλα

Όταν η πολιτική“αλητεία”  εκπέμπεται καθημερινά σε ανεξέλεγκτες ποσότητες, τότε ο δημόσιος χώρος κατακλύζεται από βορβορώδη λύματα  και τότε οι κοινωνίες, εγκλωβισμένες σε θαλάμους με δηλητηριώδη αέρια, πεθαίνουν από ασφυξία.

Ο οδηγός επιβίωσης επιτάσσει την άμεση απομάκρυνσητης κάθε“αλητείας”(μαζί με τα “σκατά”)και παραδειγματική τιμωρία.

Το βυζαντινό δίκαιο μεταξύ των πολλών τιμωριών που είχε θεσπίσει ήταν και η διαπόμπευση, δεδομένου ότι ο δημόσιος εξευτελισμός και η ταπείνωση ενώπιον λαού είναι, διαχρονικά, από τις πιο βαριές τιμωρίες.

Στην Αγγλία, αλλά και στην Β. Αμερική, τον 18^ο και 19^ο αιώνα η δημόσια καταισχύνη βελτιώθηκε εξαιρετικά και ανήλθε σευπέρτατες σφαίρες, δια της γνωστής μεθόδου “πίσσα και πούπουλα”.

Η παραδοσιακή διαδικασία προέβλεπε ότι ο καταδικασθείς (ληστής, χαρτοκλέφτης, πιστολάς, παραμυθάς κ.λ.π.) ακινητοποιημένος λουζόταν με καυτή πίσσα στο γυμνό κορμί του και στην συνέχεια σπρωχνόταν σε σωρούς από πούπουλα ώστε να κολλήσουν πάνω του. Φυσικάακολουθούσε ο πλήρης εξευτελισμός τουσε κοινή θέα.

Αλήθεια πόσοι και πόσοι, σήμερα στον τόπο μας,  δεν χρειάζονται (και λίγο τους πέφτει) “πίσσα και πούπουλα”.

“Πίσσα και πούπουλα”στην Μάρα Ζαχαρέα, γιατί δεν έχει πάτο η δημοσιογραφική της αλητεία, καθώς ανέφερε στο δελτίο του Star ότι το “Σχέδιο Αθηνά” του Νίκου Φίλη για την συγχώνευση των ΑΕΙ και ΤΕΙ δεν απέδωσε σύμφωνα με έρευνα της Ε.Ε.

Μάλιστα δε την ώρα που παρουσίαζε την “είδηση”, σχετική καρτέλα περνούσε από τις τηλεοπτικές οθόνες για να το εμπεδώσουν οι ανυποψίαστοι τηλεθεατές.

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι το “Σχέδιο Αθηνά” ψηφίστηκε το 2013 όταν ήταν κυβέρνηση η Ν.Δ. με υπουργό παιδείας τον Κώστα Αρβανιτόπουλο.

“Πίσσα και πούπουλα” στον Κυριάκο Μητσοτάκη που (τον Οκτώβριο 2016) είχε το θράσος να αναπαράγει (από τον Μάτιο 2015) τις χυδαιότητες της εφημερίδας “Βήμα της Κυριακής” ότι ο Γιώργος Κατρούγκαλος υποσχόταν διορισμούς σε εργαζόμενους ενώ ταυτόχρονα ήταν και πελάτες του στο δικηγορικό γραφείο.

Η εφημερίδα καταδικάστηκε και με πρωτοσέλιδο δημοσίευμα της ζητάει δημόσια συγγνώμη από τον υπουργό, ενώ ο Κούλης δεν το πράττει ακόμα και τώρα και ενώ, όταν αναπαρήγαγε τις συκοφαντίες,είχαν ήδη ανακληθεί ως “αναληθείς’ από τους εμπνευστές τους.

“Πίσσα και πούπουλα” στον αγράμματο (αλλά και διαπρύσιο οπαδό του ψευτοφιλόσοφου Στέλιου Ράμφου) Σταύρο Θεοδωράκη, γιατί αφού εξέλαβε επι προσωπικού τον χαρακτηρισμό “μαλάκες” που έδωσε ο Κώστας Ζουράρις ως απάντηση στο ερώτημα “αυτοί που χαρακτηρίζουν τον Κάστρο δικτάτορα, τι είναι;”, απηύθυνεκάλεσμα σε Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ να καταθέσουν πρόταση μομφής κατά του υφυπουργού Παιδείας.

“Πίσσα και πούπουλα” σε όλους εκείνους που ηλιθιωδώς έστησαν ή αναπαρήγαγαν την “διασπατάληση δημοσίου χρήματος” από το ταξίδι του πρωθυπουργού στην Κούβα με το προεδρικό αεροσκάφος. Μίλησαν για κόστος 300.000 δολαρίων, ενώ αν έμπαιναν στον κόπο να διαβάσουν το manualτης κατασκευάστριας εταιρείας θα μάθαιναν την κατανάλωση και το κόστος συντήρησηςτου αεροσκάφους. Μέσα από την “Διαύγεια” θα μάθαιναν για τις αμοιβές του πληρώματος, που επιβεβαιώνει το Μαξίμου για συνολικό κόστος 22.900 δολαρίων.

Μη βιαστεί κάποιος να πει “ας πήγαινεμε το αεροπλάνο της γραμμής”, γιατί τότε δεν θα προλάβαινε να είναι την επομένη στην Σύνοδο του Αμπού Ντάμπι.

Θα μου πείτε:“Υπάρχει το  θεμελιώδες δικαίωμα να λέει κανείς ότι θέλει”. 

Θα σας απαντούσα:“Γεννάται η συνακόλουθη υποχρέωση να αντιμετωπίζεικανείς τις συνέπειες”.

Γι΄αυτό σας λέω:

“Πίσσα και πούπουλα,περιφορά καβάλα σε ράγα και κλωτσηδόν έξω από την πόλη”.

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Ιδεοληψία  και  Ενάργεια

Ο Φιδέλ Αλεχάντρο Κάστρο Ρους γεννήθηκε, έζησε και πέθανε, με τον μόνο τρόπο που έμαθε, με τον μόνο δρόμο που ήξερε, με τον μόνο προορισμό που ιεραποστολικά ακολούθησε: Επαναστάτης.

Οι επαναστατικές ιδέες είναι ισχυρές, σχεδόν απρόσβλητες. Τα πρόσωπα, ωστόσο, που ενσαρκώνουν τις επαναστατικές ιδέες  είναι ακόμα ισχυρότερα, γιατί χωρίς αυτά δεν φυτρώνουν, δεν ριζώνουν και δεν καρπίζουν οι ιδέες. Οι ιδέες σχηματοποιούνται από πρόσωπα-σύμβολα και αντέχουν όσο τα σύμβολα παραμένουν όρθια στο βάθρο τους.

Τον Μάη του ’68 συμβόλισε η φωτογραφία της Μαριάν που, ανεβασμένη στους ώμους ενός νέου, ανέμιζε μια Βιετναμέζικη σημαία στην πλατεία της Βαστίλης.  

Για κάμποσα χρόνια η φλογερή Γαλλίδα φοιτήτρια με το αγγελικό πρόσωπο στοίχειωνε τα εφηβικά μας όνειρα.

Αργότερα μάθαμε ότι το όμορφο πρόσωπο της εξέγερσης δεν λεγόταν Μαριάν αλλά Τζόαν, δεν ήταν Γαλλίδα αλλά Αγγλίδα, δεν ήταν φοιτήτρια αλλά μοντέλο, φυσικά καθόλου επαναστάτρια και η φωτογραφία-σύμβολο μιάς ολόκληρης γενιάς ήταν στημένη από τον Γάλλο φωτογράφο Ζαν Πιέρ Ρε, που δούλευε για λογαριασμό ενός μεγάλου Αγγλικού περιοδικού.

Αυτό ίσως εξηγεί γιατί ο Γαλλικός Μάης αποτέλεσε μία σημαντική και αυθόρμητη εξέρερση αλλά δεν εξελίχτηκε σε μία μεγάλη κοινωνική επανάσταση.

Την πρωτοχρονιά του ’59 (που ο Φιντέλ μαζί με τον Τσε έμπαιναν στην Αβάνα ανατρέποντας τον δικτάτορα Μπατίστα) συμβολίζει η φωτογραφία του “Barboudo” (γενειοφόρου)  Κάστρο με την στρατιωτική στολή και το πούρο, όπως επίσης  η φωτογραφία  -αιώνιο σύμβολο-  του  Τσε φορώντας τον μπερέ με το αστέρι της επανάστασης.

Ο Τσε δολοφονήθηκε νέος στα βουνά της Βολιβίας, πολεμώντας σαν αντάρτης, φορώντας πάντα τον μπερέ της επανάστασης.

Ο, μια ζωή, “Barboudo” Φιντέλ πέθανε γέρος, φορώντας πάντα την στρατιωτική στολή (χωρίς το πούρο),  επαναστάτης όπως έζησε.

Γι’ αυτό και ο Φιντέλ θα συμβολίζει το πρόσωπο της πιο απρόσμενης και “παράλογης” επανάστασης του 20^ου αιώνα, της Κουβανικής.

Γι’ αυτό και ο Τσε θα παραμείνει πάντα το αιώνιο και αξεπέραστο πρόσωπο-σύμβολο της διεθνούς επανάστασης.

Αυτούς, οι εχθροί του λαού προσπαθούν (ακόμα κι όταν τους δολοφονούν) να τους αποκαθηλώσουν, μιλώντας για “επικίνδυνη Ιδεοληψία”.

Εκατό μίλια μακρύτερα, στο Μαϊάμι, Κουβανοαμερικάνοι πανηγύριζαν για τον θάνατο του  Φιντέλ, νομίζοντας ότι μαζί του πέθαναν και όσα –με τη ζωή του- συμβόλισε ο φλογερός επαναστάτης.

Είναι οι ίδιοι που αμοίβονται με “προνιακά επιδόματα”  $50.000 από τις Αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες για την άσκηση του “ανθυγιεινού” επαγγέλματος  της αντικουβανικής προπαγάνδας.

Είναι οι ίδιοι που έδωσαν σκληρό αγώνα για την επικράτηση Τράμπ, που υποσχέθηκε να εκδιώξει όλους τους μετανάστες (μετανάστες και οι ίδιοι), του σεξιστή και μισογύνη Τράμπ και όχι του Φιντέλ που εξάλειψε την πορνεία και έδωσε πλήρη δικαιώματα στις γυναίκες.

Χιλιάδες  μίλια μακρύτερα, στο Παρίσι, η Δεξιά επέλεγε για υποψήφιο στις προσεχείς Προεδρικές εκλογές τον Φρανσουά Φιγιόν, που αποτελεί το πιο αποκρουστικό πρόσωπο του Γαλλικού συντηρητισμού μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο.

Ο θιασώτης του ακραίου Θατσερισμού θα διεκδικήσει την προεδρία από την οπαδό του φασισμού Μαρίν Λε Πεν.

Αυτούς, οι εχθροί του λαού προσπαθούν (μαζί τους και ο Κούλης) να στήσουν σε βάθρο, μιλώντας για “σώφρονα Ενάργεια”.

Σήμερα που τα σύννεφα του ολοκληρωτισμού πυκνώνουν γύρω μας, τα λόγια του δικού μας Φιντέλ ηχούν προφητικά:

“Η επανάσταση είναι σαν το ποδήλατο. Αν σταματήσουμε να κάνουμε πεντάλ, θα πέσουμε”.

Ακόμα,  δίνουν κουράγιο τα λόγια που είπε στους δικαστές του:

“Καταδικάστε με. Η ιστορία θα με δικαιώσει”.

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Βαθιά  σκιώδης  σχεδόν  μαύρος

Έλεγε ο συγγραφέας Στανισλάβ Γέρζυ Λετς: “Για να βασανίσεις έναν άνθρωπο πρέπει να ξέρεις τι είναι αυτό που τον ευχαριστεί”.

Μιλώντας κανείς για τα -χωρίς τέλος-  βάσανα του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν χρειάζεται να αποκωδικοποιήσει ποια είναι αυτά που τον ευχαριστούν, μιας και φροντίζει ο ίδιος καθημερινά με έντονο ύφος (γουρλωμένα μάτια, σουφρωμένα χείλη, σταυρωμένα χέρια,  χτύπημα των ποδιών στο πάτωμα) να τα φωνάζει:

“Na μην τελειώσει η 2^η αξιολόγηση”, “Να μην ξεκινήσει η συζήτηση για την απομείωση του χρέους”, “Να εξαναγκαστούμε σε 4^ο μνημόνιο”, “Βάστα Σόιμπλε”, “Είναι Αριστεροί αυτοί που υποδέχονται τους «Αμερικάνοι, φονιάδες των λαών;»”, “Εκλογές, εκλογές, εκλογές”, “Μπαμπά δεν παίζω την Ντόρα γιατί είναι ζαβολιάρα και θέλω να με πας στο πάρκο να κάνω τον Πρωθυπουργό στον Μάκη και στον Άδωνι”.

Κι έχεις και τον Τσίπρα που το έχει βάλει “αμέτι μουχαμέτι” να βασανίζει σαδιστικά τον Κούλη.

Και τι δεν (του) έχει κάνει:

Κατόρθωσε να αλλάξει απολύτως το κλίμα στην Ευρώπη και το 18 προς 1 στα Eurogroup και στις Συνόδους κορυφής να αποτελεί μακρινό παρελθόν (last year).  Πλέον απομονωμένος και γραφικός φαντάζει ο πολύς Σόιμπλε καθώς όχι μόνο ο Ολάντ, ο Ρέντσι, ο Γκάμπριελ, ο Σούλτς, ο Μοσκοβισί, ο super Μάριο (Ντράγκι) μιλάνε για την απομείωση του χρέους και την υπαγωγή των κρατικών μας ομολόγων στην ποσοτική χαλάρωση (QE), αλλά τα ίδια λέει (σε κατάφορη αντίθεση με το γεράκι των Γερμανικών πολυεθνικών) και ο Γιούνκερ με τον Ντάισελμπλουμ.

Κατόρθωσε να μπει εμβόλιμα και να “σπάσει” τα δίπολα “Βορράς-Νότος” “Κέντρο–Περιφέρεια”, με την  “Διάσκεψη των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου” στην Αθήνα, που αποτέλεσε το ισχυρό αντίβαρο στην Γερμανοκρατούμενη Ευρώπη, για επαναφορά της στην τροχιά του Ευρωπαϊκού κοινωνικού ιδεώδους.

Κατόρθωσε να στρέψει τα φώτα του πλανήτη πάνω στην Ελλάδα, που από “αποδιοπομπαίος τράγος”  έγινε η “ωραία κοιμωμένη”, με τις επισκέψεις των Ολάντ, Πούτιν, Πάπα, Ομπάμα και τα ισχυρά φιλελληνικά μηνύματα που έστειλαν προς πάσα κατεύθυνση.

Κατόρθωσε να αναπτύξει εμπορικές σχέσεις για την προσέλκυση επενδύσεων σε Δύση και Ανατολή, Βορρά και Νότο, με Ρωσσία και Η.Π.Α, με Κίνα και Ιράν, με Ισραήλ και Αραβικές χώρες.

Κατόρθωσε κόντρα στην Ευρώπη των κλειστών συνόρων να διαχειριστεί, την μάστιγα της εποχής, το προσφυγικό, περιορίζοντας τους παραμένοντες στις 60.000 (από τα εκατομμύρια των διερχόμενων), με πλήρη σεβασμό στην “χάρτα του Ο.Η.Ε.” και με την παγκόσμια κοινότητα να εξυμνεί την στάση της Ελλάδας  και να καταθέτει τον σεβασμό της.

Κατόρθωσε (κατά τον Πρόεδρο Αναστασιάδη) να συμβάλλει καθοριστικά στις  Ελληνοκυπριακές προσπάθειες για την επίλυση του Κυπριακού, με συμφωνία επί του εδαφικού που φέρνει την ενοποίηση ακόμα πιο κοντά.

Κάπου διάβασα τα 10 χαρακτηριστικά του κακομαθημένου παιδιού:

Έχει πολύ συχνά ξεσπάσματα.

Δεν είναι ποτέ ικανοποιημένο.

Δεν είναι συνεργάσιμο.

Προσπαθεί να ελέγξει τους ενήλικες.

Συχνά σας ντροπιάζει.

Δεν μοιράζεται τα πράγματά του.

Πρέπει να το παρακαλέσετε για να κάνει κάτι.

Σας αγνοεί.

Δεν μπορεί να παίζει μόνο του.

Πρέπει να το  δωροδοκείτε συνέχεια.

Θυμηθείτε τι είπε ο Κούλης  στον Πρόεδρο Ομπάμα για την κυβέρνηση.

Θυμηθείτε τι ανέφερε διασύροντας την οικονομία από το βήμα του “Ελληνοαραβικού Συνεδρίου”.

Θυμηθείτε τι λέει, κάθε φορά, εκτός  συνόρων.

Ναι είναι κακομαθημένος για την οικογένεια του, όμως για την χώρα του είναι επικίνδυνος.

Κι όπως πάλι ο Στανισλάβ Γέρζυ Λετς έλεγε:

“Υπάρχουν γραμματικά λάθη ακόμα και στην σιωπή του”.

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Ο  Τραμπ(ουκισμός)  στα  χρόνια  της  χολέρας

H κυρίαρχη παγκοσμιοποιημένη εξουσία λειτουργεί όπως ο Κολομβιανός “Βασιλιάς” των ναρκωτικών Εσκομπάρ και όπως  το καρτέλ των “Νονών” και “Βαρόνων” της ηρωίνης, μεθαμφεταμίνης, μαριχουάνας και κοκαϊνης.

Παρέχει δηλαδή καθημερινά  -σε ελεγχόμενες δόσεις-  παραισθησιογόνες και ψυχότροπες ουσίες, προκαλώντας εξαρτησιογόνο εθισμό στους χρήστες που έτσι αναζητούν διαφυγές από τον αβάσταχτο βίο τους.  Η επαναφορά στην πραγματικότητα γίνεται επώδυνα με αποτέλεσμα την αναζήτηση ακόμα μεγαλύτερης δόσης, που το σύστημα έχει φροντίσει και παρέχει.

Καμιά φορά βέβαια τα γεγονότα είναι απρόβλεπτα και οι εξελίξεις ανεξέλεγκτες.  Είναι όταν μια “παρτίδα” βγαίνει στην αγορά πιο “καθαρή” από ότι προβλέπεται συνήθως,  με αποτέλεσμα να σκοτώνει τους χρήστες ή οι χρήστες έχουν ανάγκη ακόμα μεγαλύτερης δόσης παραισθησιογόνου.

Η εκλογή Τράμπ είναι αυτή ακριβώς η περίπτωση.

Ο Τράμπ αποτελεί την πιο “καθαρή” εκδοχή του συστήματος.

Ο Τράμπ είναι η overdose (υπερδοσολογία) της παγκοσμιοποιημένης διακυβέρνησης.

Ο Τραμπ -ως η υπερδοσολογία της Αμερικάνικης πολιτικής, στα ύστερα χρόνια της “χολέρας”, δηλαδή μετά την κατάρρευση του Σοβιετικού αντίρροπου συστήματος-  χαρακτηρίζεται από το ποσοτικό επίρρημα “πιο”: Πιο λαϊκιστής, πιο ρατσιστής, πιο χυδαίος, πιο αγράμματος, πιο ανάλγητος, πιο μισογύνης, πιο ακροδεξιός, πιο…… Τραμπ(ούκος).

Καμιά φορά βέβαια οι διαφορές μεταξύ των “αντιπάλων” είναι απολύτως δυσδιάκριτες καθώς,  στην πιο βρώμικη προεκλογική περίοδο όλων των εποχών,  η Χίλαρι συνέβαλλε αποφασιστικά  στην άνοδο της στάθμης  των λυμάτων.

Αρκεί να θυμηθούμε ότι αποκάλεσε “σκουπίδια”  τους οπαδούς του Τράμπ, χωρίς κανείς από μεριά Χάρβαρντ, Γέιλ, Κολούμπια ή Στάνφορντ να ενοχληθεί.

Ναι η Κλίντον έχασε από τον Τραμπ.

Όχι οι Δημοκρατικοί δεν έχασαν από τους Ρεπουμπλικάνους στην κάλπη της 8^ης Νοεμβρίου, καθώς είχαν ήδη χάσει από τις αρχές του καλοκαιριού όταν ο σοσιαλιστής με τις αναδιανεμητικές ιδέες, ανεξάρτητος Γερουσιαστής  Μπέρνι Σάντερς, υποψήφιος για το χρίσμα του Δημοκρατικού κόμματος,  υποχρεώθηκε σε παραίτηση υπέρ της Χίλαρι.

Εκείνη την ημέρα η Panamerica εξουσία ξεφυσούσε ανακουφισμένη.

Εκείνη την ημέρα η παγκόσμια κοινότητα ξεφυσούσε αγχωμένη.

Όμως στην άλλη Αμερική για πρώτη φορά, γεννήθηκε κάτι που χαρακτηρίζεται από το ποσοτικό επίρρημα “πολύ”:

Πολύ νέο, πολύ ανεξάρτητο, πολύ σκεπτόμενο, πολύ αλληλέγγυο, πολύ προοδευτικό και πολύ μαζικό.

Περισσότερους από 11,5 εκατομμύρια ανθρώπους απαριθμούσε στο ξεκίνημα του το “Κίνημα του Μπέρνι Σάντερς”.

Καμία Κλίντον και κανένας επιτετραμμένος του “Αμερικανικού ονείρου” δεν δικαιούται να “κλαίει πάνω από το χυμένο γάλα” της επικείμενης προεδρίας Τράμπ, όπως κανένας  Ευρωπαίος “φιλελές” δεν έχει δικαίωμα  να σκούζει για την ραγδαία άνοδο της ακροδεξιάς στην γηραιά μας ήπειρο.

Το (NPD) “Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα” της Γερμανίας, το “Εθνικό Κόμμα των Ελευθέρων” του Χάιντς-Κρίστιαν Στράχε στην Αυστρία, το “Εθνικό Μέτωπο” της Μαρίν Λεπέν στην Γαλλία, το “Κόμμα για την Ελευθερία” του αντιισλαμιστή φασίστα Γκέερτ Βίλντερς στην Ολλανδία, το “Κίνημα Πέντε Αστέρων” του Πέπε Γκρίλο στην Ιταλία, είναι  “σάρξ εκ της σαρκός” τους.

Η άλλη πλευρά και ο αντίπερα όχτος είναι ο Μπέρνι Σάντερς που συνεχίζει την επόμενη μέρα της καταστροφής, είναι ο  σοσιαλιστής ηγέτης των Εργατικών στην Βρεττανία Τζέρεμι Κόρμπιν που χρειάστηκε να νικήσει εμφατικά δυό φορές το ίδιο του το κόμμα για να επιβιώσει, είναι ο Αλέξης Τσίπρας που μόνος εναντίον όλων μάχεται να αλλάξει τις ισορροπίες στην πιο συντηρητική (σε καιρό ειρήνης) Ευρώπη μετά τον μεσαίωνα.

Είπε αλληγορικά ο Ψυχολόγος Έριχ Φρομ:

“Η ανθρώπινη ιστορία άρχισε με μια πράξη ανυπακοής και δεν είναι απίθανο να τερματιστεί με μια πράξη υπακοής”.

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

«Ιερά»  έκδυση*

Αρχική επισήμανση: Το κείμενο που ακολουθεί δεν σχετίζεται με την συνέντευξη που (δεν) έδωσε  -στον Παπαχελά-   ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος,  αλλά σε αυτήν που (προαναγγελμένη και υπερπροβαλλόμενη) παραχώρησε (μέσα σε ακριβά ράσα) ο Ιωάννης Λιάπης,  για να επιβεβαιωθεί ακόμα μια φορά πόσο σοφό και επίκαιρο είναι το παλιό απόφθεγμα του Μενέλαου Λουντέμη:

“Όλα τα λόγια του θεού είναι καλά. Μόνο, βάρδα, να μην τα πιάσουνε στο στόμα τους οι παπάδες”.

Επειδή όπως έλεγε κι ένας άλλος των γραμμάτων, Βρεττανός αυτός, ο Φιλόσοφος Bertrand Russell: “Οι θρησκείες που καταδικάζουν την ηδονή των αισθήσεων, ωθούν τους ανθρώπους να αναζητούν την ηδονή της εξουσίας”, πρέπει ο Ιωάννης Λιάπης (Λιάπης στα Ελληνικά σημαίνει άρπαγας) να κριθεί ως πολιτικό πρόσωπο (άλλωστε αυτόν τον ρόλο διάλεξε) και τα λεγόμενα του ως μια κραυγαλέα επίδειξη κοσμικής  εξουσίας (αφού  αυτήν προβάλλει).

Μεταξύ αυτών που (υιοθετημένα από ακραίους) είπε ο Ιωάννης Λιάπης:

“Τα κόμματα της Αριστεράς με τη φιλοσοφικοκοινωνική βιοκοσμοθεωρία του κομμουνιστικού κοσμοειδώλου, όπως γνώρισε τον χωρισμό αυτό ο καταρρεύσας υπαρκτός σοσιαλισμός στο ανατολικό μπλοκ που στην ουσία ήταν διωγμός της θρησκευτικής πίστεως, ελαύνονται από αποτυχημένα αθεϊστικά ιδεολογήματα και συναντώνται με τα υπόλοιπα κόμματα του νεοφιλελεύθερου χώρου κάτω από τις ντιρεκτίβες της Νέας Εποχής και της Νέας Τάξεως”.

Όσοι από το ΚΚΕ μίλησαν για «αντικομμουνισμό παλαιάς κοπής» είπαν την μισή αλήθεια, γιατί ολάκερη είναι ότι ο «Μακαριότατος» Λιάπης μαζί με την Αριστερά και τους Κομμουνιστές εξορκίζει τον νεοφιλελευθερισμό και την Νέα Εποχή. 

Γιατί, πλην Ελλάδας, πουθενά στην Ευρώπη (όχι μόνο την πάλαι ποτέ Ανατολική) δεν είναι «κρατικός τομέας» η εκκλησία και δεν είναι «κυβερνητικός συνδιαμορφωτής της πολιτικής» το ιερατείο.

Ακριβώς εδώ γίνεται διάφανη η στάση (και όχι η μεταστροφή) του ανδρός απέναντι στα σκοταδιστικά, φασιστικά και νεοναζιστικά κηρύγματα, ελεεινών μισάνθρωπων (με ή χωρίς ράσα), που υιοθέτησε απολύτως ο Λιάπης.

Ποιοι στο όνομα της Ελληνικότητας και της Ορθοδοξίας  διαπράττουν εγκλήματα κατά αλλοδαπών και αλλοθρήσκων;

Ποιοι βάλουν κατά των έγχρωμων, των ομοφυλοφίλων, των διαφορετικών, των κάθε «άλλων»;

Ποιοι ομνύουν υπέρ του «Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια» ως η επιτομή ενός ολοκληρωτικού, ανελεύθερου, σκοταδιστικού και θεοκρατικού συστήματος εξουσίας;  

Μα φυσικά οι ναζιστές της Χ.Α.

Και ποιοι, από άμβωνος, διαδίδουν το λόγο της Χ.Α και προσεύχονται υπέρ «της υγείας  και μακροημέρευσης αυτών»;

Μα φυσικά ιεράρχες σαν τον φασίστα Λένη (Καλαβρύτων) και τον ομοϊδεάτη του Μεντζελόπουλο (Πειραιώς).

Και εδώ ο Λιάπης δεν μάσησε τα λόγια του: “Ο Αμβρόσιος δεν κάνει λάθος, το πρόβλημα είναι ο τρόπος που τα λέει”, ενώ σε άλλο σημείο, μιλώντας για το φιλανθρωπικό έργο  της εκκλησίας, τονίζει με «σπασμένη» φωνή: “Περιορίζω την βοήθεια σε μετανάστες, μην κατηγορηθούμε ότι δεν βοηθάμε, επαρκώς, τους Έλληνες”.

Καταλάβατε; «Μόνο για Έλληνες».

Όμως εκεί που ο Λιάπης βυθίζεται στα άδυτα της γραφικότητας, είναι  η άποψη του ότι “το Ισλάμ δεν είναι Θρησκεία” σε μια ανίερη προσπάθεια να παρεμποδίσει την δημιουργία τεμένους, ενώ μίλησε «φτηνά» για τον Φίλη, στην εμμονή του να καθορίσει το εκπαιδευτικό πρόγραμμα στα σχολεία.

Όσο για τα περί «αφελληνισμού και αποχριστιανισμού» ο Μουζάλας  έδωσε αποστομωτική απάντηση:

“Αλήθεια φοβόμαστε ότι 60.000 άνθρωποι θα μας αποχριστιανίσουν ή  100.000 άνθρωποι θα μας αποελληνοποιήσουν; Έχουν μικρή εμπιστοσύνη στην πίστη και στο έθνος”.

Και κάτι τελευταίο:

“Είναι αφελής όποιος πιστεύει ότι θα πάει στον παράδεισο μιας θρησκείας και δεν θα καταλήξει στην κόλαση μιας άλλης”.

*απογύμνωση, ξεβράκωμα