Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία       

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Φώτα  πορείας

Διάβασα σε τοίχο, στα δαιμονοποιημένα Εξάρχεια: “Ο φόβος είναι προϊόν της φαντασίας μας, ενώ το θάρρος των πράξεων μας” και αληθινά συγκλονίστηκα από την  ευθύβολη αλήθεια του συνθήματος.

Η ιστορία βρίθει από περιπτώσεις ανάλγητων εξουσιών που, με αποκλειστικό όπλο τον φαντασιακό φόβο,  κατόρθωσαν να καθυποτάξουν  ελεύθερους ανθρώπους  κάποτε για πολλά χρόνια.

Όμως επίσης στην ιστορία περισσεύουν οι θαρραλέες πράξεις που απελευθέρωσαν λαούς ολόκληρους από τα φοβικά σύνδρομα που, οι σκοτεινές εξουσίες, τους κρατούσαν δεμένους.

Η σύγχρονη Ελληνική ιστορία, μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, έχει γραφτεί πάνω στον καμβά ενός διαρκώς ανανεούμενου και εντεινόμενου φόβου.

Η παγκόσμια πρωτοτυπία της Ελλάδας είναι ότι οι νικητές του πολέμου (αυτοί που πολέμησαν τους κατακτητές και έχυσαν το αίμα τους) βρέθηκαν  διωκόμενοι μέχρι θανάτου από τους ηττημένους του πολέμου (αυτούς που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές, με παροιμιώδη δοσιλογισμό) με τον φόβο που εξέθρεψε η επίκληση του “κομμουνιστικού κινδύνου”.

Κάθε φορά δε που εκδηλωνόταν ένα νέο πογκρόμ βίαιων διώξεων, έφερε την κωδική ονομασία: “Επιχείρηση αποτροπής της πορείας προς τον κρημνόν από την παρέμβασιν του ξένου δακτύλου”.

Η πιο πρόσφατη περίοδος της οικονομικής κρίσης και των σκληρών μνημονιακών πολιτικών αποτελεί ένα ακόμα παράδειγμα καθυπόταξης του λαού μας δια της εφαρμογής του “δόγματος του φόβου” και που,  ως γνωστόν, το “δόγμα του φόβου” για να μακροημερεύει πρέπει να διατηρεί άσβεστο το “ενοχικό σύνδρομο”.

Φράσεις που ακούγονται (έξω από την χώρα και μέσα σ’ αυτήν) συνοδευόμενες από το κούνημα του δαχτύλου όπως “Ζείτε πάνω από τις δυνατότητες σας”, “Μαζί τα φάγαμε”, “Η λιτότητα πρέπει να συνεχιστεί γιατί προσελκύει νέες επενδύσεις και βοηθάει τον υγιή ανταγωνισμό”, “Το κούρεμα του χρέους θα αποθαρρύνει τις μεταρρυθμίσεις”, μαζί με την εφαρμογή  (Κύπρος και Ελλάδα) τιμωρητικών και εξοντωτικών πολιτικών σε όσους σηκώνουν κεφάλι, ενισχύουν το “ενοχικό σύνδρομο” και επιβάλλουν το “δόγμα του φόβου”.

Σήμερα όμως, καθώς διανύουμε τον έβδομο χρόνο της καταστροφής και καθώς οι Ευρωπαϊκοί συσχετισμοί δεν ευνοούν το παραλήρημα των απειλητικών διαφόρων exits, ο φόβος έπαψε προ πολλού  ν’ αναπαράγει τον φόβο και το κούνημα του δαχτύλου γεννά πια θυμηδία,  όπως η κριτική που έκαναν οι γέροι του “μάπετ σόου”.

Αλήθεια πως μπορεί ο Σόιμπλε να μιλάει για τους “σπάταλους Έλληνες” όταν το 25% του χρέους οφείλεται σε εξοπλιστικά προγράμματα που μας αναγκάζουν να αγοράζουμε οι Γερμανοί;

Αλήθεια πως μπορεί αυτοί που ρήμαξαν το κράτος και έβγαλαν τα κλεμμένα στη Ελβετία, στη Ρηνανία-Βεστφαλία, στο Λουξεμβούργο,  αγόρασαν ακίνητα στο Μανχάταν και στο Λονδίνο, έβγαλαν κέρδη από εράνους του Ερυθρού Σταυρού, ήταν κολλητοί του Χριστοφοράκου, του Άκη, του Σμπώκου, πήραν μίζες από την siemens, θαλασσοδάνεια από τους κολλητούς τους τραπεζίτες, έφθασαν το χρέος 380 δις, να φωνάζουν ότι τα 45 δις απομείωσης του είναι ψίχουλα;

Αλήθεια πως μπορεί αυτοί που κυβέρνησαν τα 40 προηγούμενα χρόνια, που μας οδήγησαν εδώ που φτάσαμε, να λοιδορούν τις εξαγγελίες του  πρωθυπουργού για την διανομή 13^ης σύνταξης (617 εκατ.) σε 1.600.000 μικροσυνταξιούχους και την αναστολή αύξησης του ΦΠΑ στα νησιά που φιλοξενούν πρόσφυγες, ζητώντας μονότονα εκλογές;

Φυσικά και τα “μέτρα ανακούφισης” δεν επαρκούν  και ο δρόμος για την “γη της επαγγελίας” είναι ακόμα μακρύς.

Όμως οι πρόσφατες εξαγγελίες είναι τα αναγκαία “φώτα πορείας” που δείχνουν τον δρόμο.

Εξάλλου “φώτα πορείας” είναι τα μεγάλα φώτα, που επιτρέπουν να έχουμε καλή ορατότητα όταν το σκοτάδι είναι ακόμα βαθύ.