Αντίγνωμος

 

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Πενήντα  αποχρώσεις του γκρι

 

Από τα ενδιάμεσα χρώματα η ζωή απεχθάνεται το γκρι για δύο βασικά λόγους:

Πρώτον, αποκρύπτει την αλήθεια του μαύρου αναμιγνύοντας την με το καθησυχαστικό  λευκό.

Δεύτερον, σηματοδοτεί την κατάσταση αναμονής ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, χωρίς να είναι ξεκάθαρο αν το μεταίχμιο δημιουργείται νωρίς πριν την αυγή ή αργά πριν την δύση.

 Η ιστορία του ανθρώπου κυριαρχείται από το μαύρο και το γκριζάρισμα των φωτεινών περιόδων. Προφανώς αυτό είχε υπ’ όψιν του ο Γκράχαμ Γκρην όταν έλεγε: “Ο κόσμος δεν είναι άσπρο – μαύρο. Μάλλον είναι γκρι – μαύρο”, όπως οι εφαρμοστές ολοκληρωτικών πολιτικών αποκαλούνται “οι τα φαιά φορούντες”.

 Η καθημερινότητα του απλού πολίτη στην Ελλάδα -τον τελευταίο χρόνο- έχει εγκλωβιστεί στην παλέτα όλων των δυνατών αποχρώσεων του γκρι.

Η παγκόσμια πανδημία που έφερε την μεγαλύτερη σύγχρονη υγειονομική κρίση στην χώρα αντιμετωπίστηκε στην εκδήλωση της με την μόνη λογική που διαθέτει η κυβέρνηση: “Business opportunity” και όχι απλά “business as usual”.

Η μαύρη πραγματικότητα εύκολα γκριζαρίστηκε με ανέξοδα χειροκροτήματα, και με την πανάκριβη λεύκανση του ελευθερωτή «Μωυσή».

 Όμως με το δεύτερο κύμα το ψεύτικο λευκό γρήγορα μετέτρεψε το γκρι σε μαύρο, τον ελευθερωτή σε δεσμώτη και τον Προμηθέα σε Επιμηθέα. Πανικόβλητοι τώρα αναζητούν «λύσεις» στην μάσκα, στα παγουρίνο, στον απομονωτισμό και στις εξηγήσεις του καθηγητή Μαγιορκίνη γιατί το μέγεθος των τάξεων δεν έχει και μεγάλη σημασία στην μετάδοση του ιού.

 Επειδή είναι γνωστό ότι “με πορδές δεν βάφεις αυγά” για την «μαύρη μας την τύφλα» ευθύνονται αποκλειστικά οι ατίθασοι νέοι (και οι γονείς τους φυσικά) που δεν έχουν αναπτύξει κανένα αίσθημα ατομικής ευθύνης.

 Τα μαύρα χάλια της οικονομίας δεν ξασπρίζουν όταν η εργασία και η κατανάλωση θεωρούνται υποκείμενα νοσήματα, όταν η κρατικοδίαιτη παρασιτική επιχειρηματικότητα αντιμετωπίζεται ως σωτήριο εμβόλιο και όταν η προπαγάνδα επιχορηγείται ως δημόσιο αγαθό.

 Πόσο να γκριζάρει το μαύρο με «σκόιλ ελικικού» και με μικρή αναβολή των οφειλών στο Δημόσιο των επιχειρηματιών και αυτοαπασχολούμενων;

 Πόσο να γκριζάρει το μαύρο των συντάξεων ο Αυτιάς -για δήθεν επικείμενες αυξήσεις- όταν δεν εφαρμόζεται ούτε η απόφαση του ΣτΕ για την αναδρομική καταβολή των περικοπών των συνταξιούχων;

Πόσο να γκριζάρει το μαύρο μέλλον των νέων εργαζομένων όταν η δημόσια ασφάλιση παραδίδεται στις μεγάλες ιδιωτικές ασφαλιστικές με την «μέθοδο Πινοσέτ»;

Πόσο να γκριζάρει η βίαιη φτωχοποίηση όταν η προστασία της πρώτης κατοικίας μετατρέπεται σε κατάσχεση και ενοικίαση της οικίας (από ειδικό ταμείο που θα συσταθεί για τον σκοπό αυτό) για 12 χρόνια;

 Η κατάμαυρη πολιτική της Τουρκίας προς της Ελλάδας εκδηλωνόταν πάντα με την μορφή του γκριζαρίσματος περιοχών, θαλασσίων ζωνών και εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, με ευθεία αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάνης.

Όμως πόσο διευκολύνεται το γκρι των «γκρίζων λύκων» όταν η “μάτσο χωράνε σε μια κούφιαν απαλάμη” εξωτερική μας πολιτική (για δεύτερη φορά μετά την περίοδο Σημίτη) διαφοροποιείται με:

 Πρακτικές μυστικής διπλωματίας που θα οδηγήσουν σε διάλογο με ανοιχτή ατζέντα;

 Δημιουργία πλαισίου συζήτησης που θα οδηγήσει σε διερεύνηση προθέσεων επί (γενικώς) «ελληνοτουρκικών διαφορών»;

 Μη ξεκαθάρισμα από την Ελλάδα ότι το μόνο θέμα για συζήτηση είναι η «υφαλοκρηπίδα των νησιών»;

 Την συμφωνία με την Αίγυπτο για την ΑΟΖ που προβλέπει μειωμένη επήρεια Ελληνικών νησιών;

 Η -σε όλα τα επίπεδα-  ασκούμενη γκρι πολιτική, θυμίζει τον κωμικό Rodney Dangerfield:

 “Ήμασταν φτωχοί. Τόσο φτωχοί, που στη γειτονιά μου το ουράνιο τόξο ήταν ασπρόμαυρο.”