Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Άντε  λόγω  της  ημέρας!

“Τι ωφελεί, χωμένος μέχρι τον λαιμό στη λάσπη, να κρατάς τα νύχια των χεριών σου καθαρά;” ρωτάει ο θυμόσοφος λαός για να καταδείξει την ξετσιπωσιά της υποκρισίας.

Της ίδιας  υποκρισίας  που διακατέχει τους  -κατ’ επάγγελμα-  υβριστές  και οι οποίοι, δύο χρόνια τώρα, φοράνε καθημερινά την τήβεννο του δημόσιου κατήγορου.

Είναι κοινός τόπος ότι η διαπραγμάτευση για τα δικαιώματα των εργαζομένων (όπως ισχύουν σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη, που αποτελούν το «Ευρωπαϊκό κεκτημένο») είναι δύσκολο να ευοδωθεί σε συνθήκες (ακόμα) ακραίας ανεργίας, έστω και σταδιακά μειούμενης.

Είναι αυτονόητο ότι η διαπραγμάτευση για ένα φορολογικό σύστημα αναδιανεμητικό  (υπέρ των αδυνάτων)  είναι περίπου ανέφικτο να κερδηθεί χωρίς αντίμετρα, όταν η σύγκρουση είναι με τους δανειστές σου.

Είναι γνωστό σε όλους ότι η διαπραγμάτευση για μείωση ή και κατάργηση των έμμεσων και άδικων φόρων (όπως ΦΠΑ, ΕΝΦΙΑ κ.λ.π.) είναι άνιση, γιατί αποτελούν  θέσφατο για το Δ.Ν.Τ.

Είναι πανθομολογούμενο ότι η διαπραγμάτευση για την αναδιάρθρωση του χρέους -που θα σημάνει την αρχή του τέλους των μνημονίων και της επιτροπείας-  δεν μπορεί να είναι «αναίμακτος».

 Είναι αναμφίβολλο ότι η διαπραγμάτευση για την διαφύλαξη του δημόσιου χαρακτήρα, κυρίως, των Εθνικών δικτύων, αλλά και της μετατροπής του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας σε αξιοποίηση της, είναι ένα αληθινά τιτάνειο έργο.

Είναι επίσης κοινός τόπος, ποιοι –προσχεδιασμένα-  οδήγησαν την χώρα σε «ραντεβού στα τυφλά» με τους σαρκοφάγους ιέρακες, του δόγματος της  παγκόσμιας επικυριαρχίας των «φιλελέ».

Είναι επίσης αυτονόητο ποιοι από «τα μέσα» υποδείκνυαν «στους έξω» τα σκληρά μέτρα που, ανυποχώρητα, έπρεπε να επιβάλλουν στους Έλληνες.

Είναι επίσης γνωστό σε όλους ποιοι ζήταγαν άμεσο κλείσιμο της αξιολόγησης χωρίς διαπραγμάτευση, με πλήρη αποδοχή των απαιτήσεων των ομοϊδεατών δανειστών.

Είναι επίσης πανθομολογούμενο ποιοι ζήτησαν, μόλις πρόσφατα, να μην υποχωρήσουν οι «θεσμοί» (και κυρίως το ΔΝΤ) στις κόκκινες γραμμές των Ελλήνων διαπραγματευτών και με, κάθε κόστος, να γίνουν εκλογές.

Είναι επίσης αναμφίβολλο ποιοι ομνύουν (λόγω ιδεολογικής ταύτισης) με όλα τα μέτρα που θέλουν να φορτώσουν στους Έλληνες, αλλά δεν θα ψηφίσουν ούτε τα ελάχιστα από αυτά (με τα αντισταθμιστικά τους) για να εκτεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

Όταν έχεις διανύσει πολλά, μα εξαιρετικά πολλά, για πολλές δεκαετίες, λασπωμένα χιλιόμετρα στον βούρκο μιας όζουσας πολιτικής που χρεοκώπησε την χώρα με σπατάλες, αδιαφάνεια, σκάνδαλα και νεποτισμό,  τουλάχιστον σιωπάς όταν ο αντίπαλος σου κλείνει -μετά από πολύμηνη και σκληρή διαπραγμάτευση-  την αξιολόγηση που πολέμησες λυσσαλέα να αποτύχει, γιατί ήταν ο μόνος οδικός χάρτης για την επάνοδο σου στην εξουσία και το τελευταίο σου χαρτί για την πολιτική σου επιβίωση.  

Όταν, μόλις λίγες ημέρες,  πριν την Πρωτομαγιά ο Γιώργος Βουλγαράκης και ο Γιάννης Κεφαλογιάννης  εκδήλωναν με παρρησία τις νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις του κόμματός τους, αποδεικνύοντας πως στη ΝΔ βγάζουν «καντήλες» με την Πρωτομαγιά, υποσχόμενοι μάλιστα την κατάργησή της, τότε (εκείνη την ημέρα) πάλι σιωπάς και δεν κάνεις επίδειξη ευαισθησίας βάζοντας τον εκπρόσωπο τύπου του κόμματος Βασιλάκη Κικίλια να  γράφει στο twitter “η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τιμά την εργατική Πρωτομαγιά υπογράφοντας σκληρά μέτρα και νέο Μνημόνιο. Ο καλύτερος συμπαραστάτης όλων των εποχών ”, γιατί η πολιτική γελοιοποίηση βρήκε τον ορισμό της.

Σε παρόμοιες καταστάσεις, όπως λέγεται, “καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς” ή όπως έλεγε ο Αντωνάκης Κοκοβίκος όταν η «κουμπαρομπεμπέκα» προσπαθούσε  να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα (“κάτι η ζέστη, κάτι τα λόγια του παππά”):

 “Άντε λόγω της ημέρας!”