Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

«Σημαιοστόλιστοι  και  πενθοφορεμένοι»

«Αχός βαρύς ακούγεται πολλά ντουφέκια πέφτουν» από σύσσωμη την αντιπολίτευση, επειδή σύμφωνα με Προεδρικό Διάταγμα, που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, προβλέπεται ότι στο εξής οι  σημαιοφόροι και οι παραστάτες -στα δημοτικά σχολεία-  θα ορίζονται με κλήρωση και όχι βάσει βαθμολογίας.

«Πυρ ομαδόν» λοιπόν από όλους τους «άριστους» που μαζεύτηκαν στην αντιπολίτευση, προς όλους τους «δημοσιόφιλους» που συγκεντρώθηκαν στην κυβέρνηση.

Βλακώδης επίθεση, με οξύ και θρασύ τρόπο, με ανιστόρητα και ρηχά επιχειρήματα, πλήν όμως «σημαιοστόλιστοι (για την περίσταση) και πενθοφορεμένοι (για τον “ξεπεσμό”)»  παρουσιάστηκαν οι επιτιθέμενοι.

Ακούσαμε τον “Άβερελ” της ΝουΔου που ανέφερε αυστηρά και αηδιασμένα ότι «η κυβέρνηση θέλει μια παιδεία που θα ισοπεδώνει τα πάντα προς τα κάτω».

Ακούσαμε τον Δημήτρη Κωνσταντόπουλο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης που σχολίασε δεικτικά: «Από την αριστεία – στη λοταρία». 

Μάθαμε επίσης από τον Σταύρο Θεοδωράκη ότι «για την κυβέρνηση εκτός από την καριέρα και η αριστεία είναι χολέρα. Ακολουθούν ένα κατήφορο που οδηγεί την Παιδεία στην απαξίωση. Προτιμούν  μια  βαλκανική παρά  μια ευρωπαϊκή παιδεία. Είναι φανερό ότι στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ίπταται το πνεύμα Καρανίκα».

Αυτά και άλλα πολλά ακούσαμε, από τους «σημαιοστόλιστους (για την περίσταση) και πενθοφορεμένους (για τον “ξεπεσμό”)».

Δεν ακούσαμε όμως ούτε λέξη, από τον βαθειά φιλοσοφικό λόγο (ή μήπως όχι;) του Κορνήλιου Καστοριάδη που έγραφε:

«Η (άμεση) δημοκρατία δημιουργείται από τους αγώνες του δήμου κατά των ανωτέρων στρωμάτων, των ευγενών και γαιοκτημόνων. Οι αγώνες αυτοί χαρακτήρισαν μέχρι τέλος το πολίτευμα και επέτρεψαν την άμεση συμμετοχή όλων των πολιτών στη λήψη των αποφάσεων, στο νομοθετικό έργο και στις άλλες μορφές εξουσίας.

Άμεση συμμετοχή σημαίνει χωρίς αντιπροσώπους και κόμματα. Για πρώτη και μοναδική φορά στην ανθρώπινη ιστορία ο δήμος είναι ο ουσιαστικός κυρίαρχος της πόλεως, εξ ου και ο όρος δημοκρατία (ο δήμος κρατεί, κυριαρχεί).

Η κυριαρχία και η συμμετοχή επιτυγχάνεται με δύο θεσμούς: πρώτον, την «εκκλησία του δήμου» που επιτρέπει την άμεση παρουσία όλων των πολιτών στη νομοθετική και κυβερνητική εξουσία – δεύτερον, την “κλήρωσιν”, η οποία επιτρέπει την εναλλαγή στην εκτελεστική και τη δικαστική εξουσία.

Η κλήρωση είναι η ειδοποιός διαφορά της δημοκρατίας, ενώ οι εκλογές η ειδοποιός διαφορά της ολιγαρχίας, όπως αναγνωρίζει και ο Αριστοτέλης, αλλά και οι νεότεροι φιλόσοφοι Μοντεσκιέ και Ρουσσώ».

Δεν ακούσαμε όμως ούτε λέξη από τον λόγο του Ρουσσώ ή του Μοντεσκιέ, καθώς στο Κοινωνικό συμβόλαιο (ο Ρουσσώ) αναφέρεται στον Μοντεσκιέ και στις απόψεις της εκλογής δια κλήρου.

Συγκεκριμένα γράφει: «Η εκλογή διά κλήρου», κατά τον Μοντεσκιέ, «προσήκει στη φύση της δημοκρατίας. Ο κλήρος είναι ένας τρόπος εκλογής που δεν δυσαρεστεί κανέναν, αφήνει στον κάθε πολίτη μια έλλογη ελπίδα να υπηρετήσει την πατρίδα του».

Δεν ακούσαμε από τους «άριστους» και «αρχαιολάτρες», έστω μισή κουβέντα, για τον Αριστοτέλη που έλεγε ότι «η βασική έκφραση της ισονομίας είναι η κλήρωση και όχι η εκλογή» και δεν μας είπαν οι «σημαιοστόλιστοι (για την περίσταση) και πενθοφορεμένοι  (για  τον “ξεπεσμό”)»  ούτε μισό  λόγο για την βουλή των 400 επί Σόλωνα και των 500 επί Κλεισθένη, που εκλέγονταν -κάθε χρόνο- με κλήρο και μάλιστα 50 από κάθε φυλή, για να εκπροσωπούνται άπασες οι φυλές και όλες οι κοινωνικές τάξεις.

Στους «σημαιοστόλιστους (για την περίσταση) και πενθοφορεμένους (για τον “ξεπεσμό”)», που «ανέβηκαν στα κεραμίδια», αφιερώνω το ρηθέν και γεγραμμένο:

«Όσο πιότερο ανεβαίνει η μαϊμού, τόσο πιότερο φαίνεται ο κώλος της».