Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

                                   

«Πίσω  παπά  τα  στέφανα»

Είναι πάνδημη πλέον η αντίληψη ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει απολέσει το δικαίωμα να αυτοαποκαλείται «πρωθυπουργός εν αναμονή» και έχει, αμετάκλητα, καταστεί «πρόεδρος με αναστολή».

Με την πάροδο του χρόνου γίνεται εμφανές ότι ούτε ο ίδιος πιστεύει πως μπορεί να καταφέρει να στρίψει το καράβι από το παγόβουνο, που σκίζει τα ίσαλα του, ή όπως έλεγε ο αυτοκινητοβιομήχανος Henry Ford: “Όταν σκέφτεσαι ότι ίσως δεν μπορείς, έχεις δίκιο. Δεν μπορείς.”

Ωσαύτως ούτε οι πλέον πιστοί οπαδοί του -που επένδυσαν επάνω του λόγω ονόματος, ηλικίας και σπουδών- πιστεύουν ότι μπορεί να τιθασεύσει τον Τσίπρα. Αντίθετα έμαθαν τελευταίοι, «ως απατημένοι σύζυγοι» ότι, όσο ο Κούλης παραμένει αρχηγός, στη ΝουΔου, “θα έχουν δεμένο τον γάιδαρο στο μαρούλι.”

     

Ακόμα και ο προσωπικός αβανταδόρος – δημοσκόπος του αρχηγού, Νίκος Μαρατζίδης, που έφτασε να του δίνει ποσοστά κυριαρχίας  -αλά Κιμ Γιονγκ Ουν-  έγραψε απηυδισμένος στο Protagon:

“Διαπιστώνω συχνά τελευταία, πως όταν επικρίνω τη στάση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να μη συναινεί σε τίποτε, ακόμα και σε θέματα για τα οποία η ίδια είχε διατυπώσει ταυτόσημες ή παρεμφερείς θέσεις, η απάντηση που παίρνω από όσους ευθυγραμμίζονται με κάθε απόφαση της ΝΔ λέει (εκτός του ότι είμαι φιλο-ΣΥΡΙΖΑ) πως αυτό δεν είναι το μείζον ζήτημα – το ζήτημα είναι να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ. ”  

Όταν το κομματικό συμφέρον, εμμονικά και κατ’ επανάληψη, κατισχύει του εθνικού ανάλογου, τότε έχουμε το «δόγμα» της αντιπολιτευτικής  πολιτικής που εφαρμόζει η ΝουΔου στα χρόνια του Κούλη.

Όμως τελικά αυτό το «δόγμα» δεν είναι μόνο εθνικά επιζήμιο αλλά, όπως αποδεικνύεται, και κομματικά  επίσης.

Ο μόνος που φαίνεται να επιχαίρει («Βούτυρο στο ψωμί του» δεν λέω καλύτερα;) είναι ο Σαμαράς.

Ο οποίος Σαμαράς σε άρθρο του στην «Καθημερινή» μιλάει σαν εν ενεργεία αρχηγός, δεν αναφέρει ούτε μια φορά τον νυν αρχηγό (πλην των καλών σχέσεων που, λέει, ότι έχει μαζί του όπως και με τον Καραμανλή) μιλάει για την δική του περίοδο 2012–2015, θέτει ως μοναδική προτεραιότητα να διώξει τον ΣΥΡΙΖΑ και μιλώντας σε πρώτο πρόσωπο (ο Κούλης θεωρείται μάλλον «υπάκουο υπηρετικό προσωπικό») σημειώνει με το γνωστό του ύφος: “Θα τους καθίσω στο σκαμνί. ”

Παρά τις εσωτερικές φωνές σύνεσης που όχι μόνο υπάρχουν αλλά και υψώνονται (όπως του Β. Αντώναρου που διαγράφηκε) με την παραίνεση «πάρ’ το αλλιώς, πέφτουμε σε ξέρα», το αποτέλεσμα είναι το ίδιο με την προσπάθεια κάποιου να μάθει την ανθρωπολαλιά, όχι σε παπαγάλο, αλλά σε χρυσόψαρο.

«Πάρ’ το αλλιώς» με το ονοματολογικό της ΠΓΔΜ, αφού η θέση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η θέση της ΝουΔου από την εποχή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (με εξαίρεση τον Σαμαρά που χρησιμοποίησε το «Μακεδονικό» για να τον ρίξει).

«Πάρ’ το αλλιώς» με την Συνταγματική Αναθεώρηση γιατί ήταν διαχρονικό αίτημα της ΝουΔου.

«Πάρ’ το αλλιώς» με το “δεν θα υπάρξει καθαρή έξοδος” γιατί το λέει όλη η Ευρώπη, μαζί και το ΕΛΚ.

«Πάρ’ το αλλιώς» με τις Τουρκικές προκλήσεις γιατί είσαι επικίνδυνος και επιζήμιος, όταν για να αντιπολιτευτείς τον Τσίπρα δικαιώνεις τον Ερντογάν.

«Πάρ’ το αλλιώς» με τα σκάνδαλα διαφθοράς  και την ασυλία που προσφέρεις μιλώντας για «σκευωρία», γιατί δεν γνωρίζεις το εύρος των αποδεικτικών στοιχείων που θα αναδείξει η δικαιοσύνη.

Φαίνεται ότι όχι μόνο δεν ισχύει πια το «πάρ’ το αλλιώς», αλλά  ούτε -μετά το πέρας του «μυστηρίου»-  το:

“Πίσω παπά τα στέφανα”.