Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Στοργή  και  Προδέρμ

Συνηθίζουμε να  λέμε ότι «η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα» ακόμα και για πρωτοφανέρωτες  -και με σημαντικό βαθμό δυσκολίας -  καταστάσεις,  καθώς η εφαρμογή της αποτελεί τον οδικό χάρτη της αποφυγής αυτών ή της διαφυγής από αυτές. 

Από την άλλη το «κονκλάβιο» της Ε.Ε. (που πόρρω απέχει  από κάθε έννοια Δημοκρατίας) μετά το ηχηρό Brexit και παρά τις δημόσιες δηλώσεις (με τιμωρητικό προσανατολισμό) περί «άμεσης ενεργοποίησης του άρθρου 50», δείχνει σε απόλυτη σύγχυση και σε πλήρες αδιέξοδο,  θυμίζοντας τον Κολόμβο που «όταν ξεκίνησε, δεν ήξερε που πήγαινε και όταν έφτασε, δεν ήξερε πού βρισκόταν».

Η Γερμανική πλευρά (ως έχουσα την κύρια ευθύνη) επιδεικνύει  μετριοπάθεια «παίζοντας καθυστερήσεις»  και φαντάζει «ψύχραιμη»,  βέβαια όσο ψύχραιμη είναι -στον Αστερίξ- η Ρωμαϊκή Λεγεώνα που πηγαίνει να επιβάλλει την τάξη στο Γαλατικό χωριό.  Οι τελευταίοι φωνάζουν: «Εσείς οι μπροστά μην τρέχετε», ενώ οι μπροστινοί  απαντάνε: «Εσείς οι πίσω μην σπρώχνετε».

Σε παρόμοιες περιπτώσεις οι Αγγλοσάξονες ομιλούν για ‘Tea and Sympathy” (Τσάι και Συμπάθεια)  ή, όπως λέγεται στα μέρη μας,  «Στοργή και Προδέρμ».

Επειδή η ηγεσία της Ε.Ε. πιστεύει ότι τα προβλήματα αντιμετωπίζονται ελιτιστικά, δηλαδή μεταξύ «συγγενών» και οι εξελίξεις χαράσσονται από  illuminati  (πεφωτισμένους) καθώς οι λαοί αδυνατούν να συλλάβουν σύνθετα προβλήματα, να τα επεξεργαστούν και να προκρίνουν  «αξιόπιστες» λύσεις, νοιώθει ιδεολογική απέχθεια σε κάθε μορφή δημόσιας διαβούλευσης και απορρίπτει  μετά βδελυγμίας κάθε έννοια λαϊκής ετυμηγορίας.  Άλλωστε η μέχρι τώρα πορεία της Ευρωπαϊκής ενοποίησης δεν αποτελεί, κυρίως,  απόφαση των λαών της Ευρώπης αλλά  αποτέλεσμα έγκρισης των κοινοβουλίων τους.

Από την άλλη, η τομή που επιχειρήθηκε με το «Ευρωπαϊκό Σύνταγμα» γρήγορα εγκαταλείφτηκε επειδή η Γαλλία το 2005 το απέρριψε, όταν στο δημοψήφισμα το «όχι» έλαβε 54,68%, ενώ και στην Ολλανδία τον επόμενο χρόνο, στο δικό της δημοψήφισμα,  επίσης επικράτησε το «όχι» με 61,70%. Έτσι οδηγηθήκαμε στην «Συνθήκη της Λισσαβόνας» που επικυρώθηκε αποκλειστικά  από τα κοινοβούλια των χωρών μελών.

Να θυμίσω επίσης ότι η Μεγάλη Βρετανία δεν είναι η πρώτη χώρα που αποχωρεί από την Ένωση, καθώς η μικρούλα Γροιλανδία  το 1985  ψήφισε  (με 53%)  υπέρ της αποχώρησης της. 

Τα προηγούμενα χρόνια (χρόνια της «Μεγάλης Χίμαιρας» με την ψευδεπίγραφη οικονομική ευμάρεια) επικάλυπταν όλες τις δομικές στρεβλώσεις της ασύμμετρης ανάπτυξης, σε μια Ευρώπη που  ο Νότος «ντυνόταν» φτηνά και ποιοτικά, αλλά «second hand» με τα «αποφόρια» του Βορρά.

Η μεγάλη οικονομική κρίση, με την παντοκρατορική εμμονή της Γερμανίας στην συνταγή της σκληρής λιτότητας με τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα, δεν οδήγησε τους Ευρωπαϊκούς λαούς  μόνο σε κατακρυμνιαία πτώση των εισοδημάτων και της ποιότητας ζωής τους, αλλά και στην ταυτόχρονη ραγδαία αύξηση του Ευρωσκεπτικισμού,  δυστυχώς  με εθνικιστικά και ρατσιστικά χαρακτηριστικά, καθώς  η Αριστερά αδυνατούσε να μετατοπίσει το status quo του Γερμανικού άξονα ή να προβάλει μια ολοκληρωμένη και πειστική εναλλακτική πρόταση.

Το Brexit αποτελεί ομολογία ήττας της κυρίαρχης ιδεολογίας, ενώ ο νεοφασισμός που αναπτύχθηκε είναι αναμφιβόλως  δικό της παιδί.

Πλέον, μόνη λύση αποτελεί η επανασύσταση της Ευρώπης με Δημοκρατική διεύρυνση, αναδιανομή του πλούτου και κοινωνική δικαιοσύνη, διαφορετικά η κατάρρευση θα γίνει με κρότο, ανάλογης έντασης των δύο παγκοσμίων πολέμων που προηγήθηκαν.

Σε όσους  δηλώνουν αποσβολωμένοι από το Brexit, να θυμίσω ένα καυστικό απόφθεγμα του Τσώρτσιλ:

«Δεν μπορείς  να πετύχεις καταδίκη  για σοδομισμό  από Άγγλους ενόρκους. Οι μισοί πιστεύουν ότι κάτι  τέτοιο  δεν ισχύει  και οι άλλοι μισοί  το  κάνουν».