Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Η  ημέρα  της  μαρμότας

Όταν στην γείτονα Τουρκία το επίκαιρο δίλημμα διαμορφώνεται  μεταξύ  του «στρατιωτικού πραξικοπήματος» και της «Ισλαμικής “Δημοκρατίας”»  ενώ η διαμορφωμένη κατάσταση αποδίδεται με την φράση «ευτυχώς οι πραξικοπηματίες  δεν νίκησαν, αλλά δυστυχώς  η Δημοκρατία έχασε»,  τότε το ιστορικό παράδοξο βρίσκει απόλυτη εφαρμογή καθώς «άλλος έκανε το πραξικόπημα κι άλλος έγινε δικτάτορας».

Έλεγε ο Ζαν Πωλ Σάρτρ: «Ο φασισμός δεν ορίζεται από τον αριθμό των θυμάτων, αλλά από τον τρόπο που τα σκοτώνει» και ακριβώς αυτή η φράση ήρθε στο νου μου όταν, το πρωί της απόπειρας του πραξικοπήματος,  κυκλοφόρησαν φωτογραφίες που έδειχναν κάποιον  -από τους πολίτες που κλήθηκαν να υπερασπιστούν την Δημοκρατία-   να κόβει το λαιμό ενός  στρατιώτη που είχε παραδοθεί. 

Ήταν πρωί για την εξουσία του Ερντογάν και είχε λυκόφως για την Δημοκρατία στην Τουρκία.

Η σωστή απάντηση στην απολυταρχία  δεν ήταν ποτέ ο ολοκληρωτισμός.

Εφ’ όσον επίδοξοι δικτατορίσκοι στρέφουν τα όπλα τους κατά του λαού και της ολισθαίνουσας στον φασισμό –εκλεγμένης-  κυβέρνησης του, ο διασωθείς ηγέτης έχει χρέος (λαμβάνοντας το ιστορικό μάθημα) να το «στρίψει» αλλιώς.

Έχει ιερή υποχρέωση να απαντήσει με φιλελευθεροποίηση στην ανελευθερία, με δημοκρατία στην οχλοκρατία, με λαϊκή συμμετοχή στην ολιγαρχία και με αλληλεγγύη στην εξόντωση.

Όταν κόβεις τα κεφάλια στρατιωτών επειδή «συμμετείχαν» στην απόπειρα (ενώ εκτελούσαν εντολές των ανωτέρων τους)  και στη συνέχεια παραδόθηκαν για να συνενωθούν με τους πολίτες, και όταν δένεις πισθάγκωνα γυμνούς (για διαπόμπευση) εκατοντάδες αξιωματικούς, τότε φυσικά δεν νίκησε η νόμιμη κυβέρνηση και ο λαός αλλά οι «ηττημένοι» πραξικοπηματίες.

Όταν εξολοθρεύεις συστηματικά και για χρόνια  τον Κουρδικό λαό και ο, κατά δήλωση σου,  «υπ’ αριθμόν ένα αντίπαλος» το ΡΚΚ τάσσεται  από την πρώτη στιγμή στο πλευρό σου και εσύ συνεχίζεις και ζητάς τον αφανισμό των Κούρδων, τότε οπωσδήποτε δεν νίκησε η νόμιμη κυβέρνηση και ο λαός αλλά οι «ηττημένοι» πραξικοπηματίες.

Όταν απολύεις εκατοντάδες χιλιάδες δικαστές, δημοσίους υπαλλήλους, αστυνομικούς,  χαμηλόβαθμους αξιωματικούς, μόνο και μόνο γιατί δεν είναι «στρατιώτες του Ερντογάν», τότε προδήλως  δεν νίκησε η νόμιμη κυβέρνηση και ο λαός αλλά οι «ηττημένοι» πραξικοπηματίες.

Όταν ο πρόεδρος του Συμβουλίου Ανώτατης Παιδείας συναντάει τους πρυτάνεις των πανεπιστημίων (δημοσίων και ιδιωτικών) με θέμα «τα μέτρα καταστολής που θα ληφθούν στα πανεπιστήμια εναντίον του τάγματος Γκιουλέν», τότε σαφέστατα  δεν νίκησε η νόμιμη κυβέρνηση και ο λαός αλλά οι «ηττημένοι» πραξικοπηματίες.

Όταν ο απόστρατος πτέραρχος Ακίν Οζτούρκ, που συμμετείχε στην σύλληψη των αξιωματικών της υπόθεσης «Βαριοπούλα» και έγινε Αρχηγός της Αεροπορίας το 2013, φωτογραφίζεται με κομμένο αυτί και βάναυσα ξυλοκοπημένος, ως δήθεν επικεφαλής της απόπειρας (κατηγορία που αμέσως κατέπεσε), τότε αυτονόητα  δεν νίκησε η νόμιμη κυβέρνηση και ο λαός αλλά οι «ηττημένοι» πραξικοπηματίες.

Όταν επιμένεις στην επαναφορά της θανατικής καταδίκης τότε, ναι, είναι βέβαιον ότι  νίκησαν οι «ηττημένοι» πραξικοπηματίες.

Κάθε χρόνο στο Punxsutawney της Πενσυλβάνια, την 2^η μέρα του Φεβρουαρίου, ένα μεγάλο πλήθος συγκεντρώνεται για να παρακολουθήσει την μαρμότα (ένα είδος σκίουρου). 

Σύμφωνα με την παράδοση εάν η μαρμότα δει την σκιά της ο χειμώνας θα είναι μακρύς και βαρύς. Αντίθετα εάν έχει συννεφιά και δεν δει την σκιά της, η έλευση της Άνοιξης θα γίνει άμεσα.

Η  «ημέρα της μαρμότας» για την Τουρκία έδειξε ότι ο «χειμώνας» θα είναι μακρύς και βαρύς, καθώς ο «Σουλτάνος» μετράει το μπόι του με την σκιά του.

Και έχει, ο άθλιος,  πολύ μεγάλη σκιά.