Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

 του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Μουλάρι  ο  Αστραχάν

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης  αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση πολιτικού ανδρός και εξελίσσεται  σε μία σπάνια εκδοχή αρχηγού (που στα μεγάλα κόμματα  θεωρείται a priori εν αναμονή πρωθυπουργός).

Η ιδιαιτερότητα της περίπτωσης του δεν σχετίζεται με την εμπλοκή του στην πολιτική ελέω της οικογενείας του.

Μακάρι να ήταν έτσι.

Βλέπεις ο Νεποτισμός αποτελεί την  κυρίαρχη «αξιοκρατική» διαδικασία ανάδειξης στον δημόσιο βίο σχεδόν όλων των βλαστών και επιγόνων της συντηρητικής παράταξης, που το μοναδικό τους προσόν είναι ότι κρατάνε από πολιτικό «τζάκι».

Η σπανιότητα της εκδοχής του επίσης δεν αφορά τις ακραίες «νεοφιλελέ» θέσεις του (μετ’ εφαρμογής τους ως Υπουργός Εσωτερικών) για  καρατόμηση οτιδήποτε  δημόσιου και για ανασκολοπισμό  καθετί  κοινωνικού.

Μακάρι να ήταν έτσι.

Βλέπεις ο χώρος της Ν.Δ. βρίθει από τέτοιες απόψεις, που αποτελούν την επίσημη γραμμή πλεύσης, καθώς τα τελευταία χρόνια (από της ανάδειξης Σαμαρά στην αρχηγία και ακολούθως στην πρωθυπουργία) η ακροδεξιά μετατόπιση είναι απολύτως ορατή και η διχαστική ρητορία με κατάθεση μεγάλων  δόσεων λάσπης είναι  σαφώς  καταγεγραμμένη.

Τόσο η ιδιαιτερότητα όσο και η σπανιότητα του Κυριάκου έγκειται στο  γεγονός ότι κανένας προγενέστερος αρχηγός της Ν.Δ. τόσο απροκάλυπτα, με τόση ένταση, σε τόσο σύντομο χρόνο,  χωρίς να είναι καν πρωθυπουργός, δεν είχε αναδειχθεί σε επίσημη ορντινάτσα «Κομπραδόρων και Ραντιέρηδων» (Κομπραδόρος = μεσάζων και εργολάβος,  Ραντιέρης = τοκογλύφος).

Γι’ αυτό ο «μεταρρυθμιστής» Κούλης ασκεί μια εξόχως «αμήχανη» και μία εξαιρετικά «έξαλλη» αντιπολίτευση.

«Αμήχανη» γιατί αδυνατεί να αρθρώσει οποιαδήποτε αντιπρόταση στα όσα η κυβέρνηση ψηφίζει ή φέρνει προς ψήφιση (Ασφαλιστικό, Φορολογικό, Ανθρωπιστική κρίση, Υποδομές, Εκλογικός νόμος, Συνταγματική αναθεώρηση κ.λ.π.).  Ενίοτε ψελλίζει κάτι παλιά (από την περίοδο των  Ζαππείων) και ακατάληπτα περί «άλλου μείγματος οικονομικής πολιτικής», τα οποία όμως ουδόλως εξηγεί ή αναλύει.

«Έξαλλη» γιατί η «μονταζιέρα» δεν αποτελεί πολιτικό εργαλείο, όπως  ούτε η αδιαλείπτως παραγόμενη χυδαιότητα είναι δημόσιος λόγος.

Πολλά και δύσοσμα τα παραδείγματα (μόνο τα πρόσφατα):

H υιοθέτηση των «αποκαλύψεων» περί εμπλοκής υπουργών στην τραγωδία της Αίγινας, ενώ κάποιο τάχα «συριζόπουλο» ήταν στο τιμόνι του ταχύπλοου.

Η «ανάδειξη» της δήθεν απουσίας αεροψεκασμών για κουνούπια (που διέψευσε ο «γαλάζιος» δήμαρχος Ευρώτα Γ.Γρυπιώτης και έκφρασε την δυσφορία του ο ανιψιός  -περιφερειάρχης Σ. Ελλάδος-   Κ.  Μπακογιάννης) με την γελοιότητα Πατούλη (είναι και γιατρός τρομάρα του) περί «μεταδοτικής ελονοσίας».

Η στημένη προσπάθεια να  καταγραφούν τάχαμου οι «τραγικές ελλείψεις» στο νοσοκομείο Σαντορίνης, από κάποιον που εμφανιζόταν  τηλεφωνικώς  ως σύμβουλος του υπουργού Υγείας.

Εκεί όμως που η κατάσταση δείχνει «άνω ποταμών» ή «με τα παντελόνια κάτω» είναι στις αδειοδοτήσεις των καναλιών. Κυριολεκτικά ο ΣΚΑΙ γράφει «πολεμικά ανακοινωθέντα» και ο Κούλης τα διαβάζει.

Ωστόσο:

Μούγκα για την  ανεξάρτητη δικαιοσύνη που σε όλες τις προσφυγές (ΣτΕ) δικαιώνει την κυβέρνηση.

Μούγκα που, με αποκλειστική ευθύνη της Ν.Δ.,  δεν εμπλέκεται το ΕΣΡ (όπως καταγγέλλουν).

Μούγκα που δεν έγινε διαγωνισμός τα προηγούμενα 27 χρόνια, με δικιά τους υπαιτιότητα.

Μούγκα που ο Κούλης εάν καταργήσει τον νόμο (ως κυβέρνηση) θα βρεθεί αντιμέτωπος με όσους θα έχουν πληρώσει τις άδειες,  ενώ υπόσχεται ότι θα  επαναφέρει το «προηγούμενο καθεστώς».  Ποιο, των τζαμπατζήδων «νταβατζήδων»;

Η σιωπή στην υπόθεση Γεωργίου (ΕΛΣΤΑΤ)  δεν δείχνει μόνο ότι φλερτάρει με το Βενιζελικό ΠΑΣΟΚ (ως μόνη συμμαχική δύναμη) κυρίως δείχνει ότι στερείται δυνατότητας δημιουργίας κοινωνικού μετώπου, ενώ αντίθετα διχάζει βαθιά το κόμμα του.

Όπως λένε: «δεν τραβάει το παλληκάρι» ή όπως έλεγε ο Βέγγος: 

«Μουλάρι ο Αστραχάν».