Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Αγιατολάχ  Μπογιοπουλάχ

Όταν ο Χαλίφης της Αλεξάνδρειας Ομάρ Μουσλίμ διέταξε το τελειωτικό κάψιμο της περίφημης βιβλιοθήκης της πόλης, είπε το μνημειώδες: “Αν όλα αυτά τα γραπτά των Ελλήνων συμφωνούν με το βιβλίο του Αλλάχ, είναι περιττά και δεν είναι ανάγκη να τα κρατήσουμε. Αν δεν συμφωνούν, είναι επικίνδυνα και πρέπει να τα καταστρέψουμε.”

Ο αρθρογράφος και ιεροφάντης του ΚΚΕ Νίκος Μπογιόπουλος ή Αγιατολάχ Μπογιοπουλάχ (αναπαράγοντας την «λογική» του Ομάρ Μουσλίμ για εκείνους που δεν συμφωνούν με τα «ιερά» κείμενα του ΚΚΕ ή - ακόμα χειρότερο- τα επικαλούνται) ξεσπάθωσε κατά των Συριζαίων (περισσότεροι από 2.200 άνθρωποι –ο μεγαλύτερος ποτέ αριθμός επισκεπτών στο μαρτυρικό νησί) που «βεβήλωσαν» πατώντας “το χώμα της Μακρονήσου που ήταν, είναι και θα είναι ανέγγιχτο”.  

Με ανάρτηση του στον ιστοχώρο «Ημεροδρόμος» και χωρίς κανένα ίχνος αμφιβολίας για την ιδιοκτησιακή σχέση με τον τόπο, για την εργολαβική ανάληψη της ιδεολογίας, για την παλαιοκομματική αντίληψη της αποκλειστικής πολιτικής εκπροσώπησης, κατακεραύνωσε τους επισκέπτες αποδίδοντας τους χαρακτηρισμούς όπως “ξετσιπωσιά των ξετσίπωτων”, “πολιτική αλητεία” και “πολιτικό τσογλανισμό”.

Ο ιεροφάντης Μπογιόπουλος και το «σύστημα ΚΚΕ», 70 χρόνια μετά, ζήτησαν «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων» από τους επισκέπτες, όπως ζητούσε η αστική τάξη «δήλωση μετανοίας» από τους εξόριστους  και τους στόλισε με ακραίους και χυδαίους χαρακτηρισμούς, όπως με χυδαίους χαρακτηρισμούς «Εθνοπροδότες» και «Εαμοβούλγαροι» στόλιζαν τότε τους εξόριστους αγωνιστές.

Εις επίρρωσιν δε της εργαλειακής αντίληψης για την ιδεολογία και την συνείδηση που χρησιμοποιεί το ΚΚΕ, ο Μπογιόπουλος έμπλεξε και τον «αστό» (αλλά όχι γι’ αυτή την περίσταση) ποιητή Οδυσσέα Ελύτη, με «εχθρούς» του ΚΚΕ και του Λαού, που ντύθηκαν «φίλοι» του ΚΚΕ και του Λαού (γιατί ως γνωστόν Λαός και ΚΚΕ είναι ένα πράγμα) και με το «παμπάλαιο χώμα» που «δεν δένει με την φτέρνα τους».

Το ΚΚΕ,  από την λήξη του εμφυλίου πολέμου  και μετά, εξελίσσεται σ’ ένα βαθιά συντηρητικό κόμμα.

Από δε την μεταπολίτευση έχει μετατραπεί σ’ ένα συστημικό (ή απολύτως ακίνδυνο για το σύστημα) κόμμα, το οποίο έχει αποκτήσει μία σαφή θεοκρατική αντίληψη για την πολιτική, που συνοψίζεται στο (θεολογικού περιεχομένου) ιδεολόγημα:

“Όταν γίνει η παγκόσμια επανάσταση και εγκαθιδρυθεί η αταξική κοινωνία, οι άνθρωποι θα ζουν ευτυχισμένοι.”

Μέχρι τότε το ΚΚΕ απαντά στις προκλήσεις και στα ζωτικής σημασίας αιτούμενα του σήμερα πρωτίστως με ακινησία, γιατί δεν έχει συντελεστεί η παγκόσμια επανάσταση και επιπλέον γιατί η κοινωνία μας συνεχίζει και είναι βαθιά ταξική.

Έτσι το copyright της Ελληνικής Αριστεράς (όπως οι ακραίοι ιεράρχες) αρνείται την εξομοίωση των ομοφυλοφίλων με τους ετερόφυλους στον νόμο περί συμβίωσης, χαρακτηρίζοντας την ομοφυλοφιλία ως «μόδα» και όχι ως σημαντικό ζήτημα ατομικών δικαιωμάτων.

Άλλωστε ακούσαμε εμβρόντητοι από το ΚΚΕ να λέει ότι είναι “αστική αντίληψη η συζήτηση περί ανθρωπίνων και ατομικών δικαιωμάτων.”

Όπως εμβρόντητοι το ακούσαμε να λέει ότι “ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι ιδιωτική υπόθεση και οφείλεται σε χρόνια κοινωνικά προβλήματα στις σχέσεις των δύο φύλων, στα βιώματα των παιδιών, στο ευρύτερο οικογενειακό, φιλικό, σχολικό περιβάλλον, στην ενδοοικογενειακή βία, που αποτελούν χαρακτηριστικά των ταξικών κοινωνιών.”

Όπως εμβρόντητοι ακούσαμε την Παπαρήγα (που κατηγορούσε την κυβέρνηση για την συμφωνία με τους Κινέζους) να λέει από την σχετική δεξίωση ότι “είμαστε εναντίον αυτών που πουλάνε, όχι όσων αγοράζουν.”

Γι’ αυτό θα προσυπογράψω τα λόγια του αστρολόγου Carl Sagan:

“Η αγαμία του κλήρου είναι μια ιδιαίτερα καλή ιδέα, επειδή περιορίζει οποιαδήποτε κληρονομική προδιάθεση προς τον φανατισμό.”

Υ.Γ.  Στη μνήμη του αλύγιστου Μακρονησιώτη πατέρα μου.