Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Ιδανικός  αυτόχειρας

Η πολιτική διαδρομή του Κούλη από τον Γενάρη του 2016 και μετά, ως αρχηγού του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, συνοψίζεται στον τίτλο της γνωστής ταινίας «καλύτερα δεν γίνεται» (φυσικά για τον τυχεράκια Γκαστόνε - Τσίπρα).

«Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω», που τραγούδησε κι ο Νταλάρας:

Την  ανοιχτή προσπάθεια να μην περάσει η 1^η και η 2^η αξιολόγηση, με ότι αυτό σήμαινε για νέα πρόσθετα βάρη στους Έλληνες, αρκεί να έπεφτε η «επάρατος» κυβέρνηση;

Την αποχώρηση (όλης της κοινοβουλευτικής του ομάδας) στην συζήτηση για την απαγόρευση συμμετοχής σε off shore εταιρείες, για τους βουλευτές και τις οικογένειες τους;

Την καταψήφιση του Επιδόματος Κοινωνικής Αλληλεγγύης το 2016 με το επιχείρημα ότι “τα χρήματα θα ήταν καλύτερα να δοθούν για μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων”;

Την συστράτευση με τους καναλάρχες για να μην συγκροτηθεί το ΕΣΡ και να ακυρωθεί η διαγωνιστική διαδικασία (γεγονός που επετεύχθει) και δεν καταβλήθηκαν 260 εκ. στο Ελληνικό δημόσιο;

Την προσπάθεια για επιβολή και νέου μνημονίου, μετά την διαφαινόμενη έξοδο στις αγορές τον ερχόμενο Αύγουστο;

Την ανοιχτή ρήξη της ΝουΔου ακόμα και με τους σκληροπυρηνικούς Ευρωπαίους ομοϊδεάτες της (μέσα στους κόλπους του ΕΛΚ), επειδή μιλούν με καλά λόγια για την Ελληνική οικονομία και δεν έθεσαν νέα προαπαιτούμενα για το κλείσιμο της 3^ης αξιολόγησης;

Την πρόσφατη καταψήφιση της νομοθετικής ρύθμισης Αχτσίογλου που επανέφερε πρώτους τους εργαζόμενους στην σειρά καταβολής των δεδουλευμένων τους, όταν πτωχεύει κάποια επιχείρηση;

Και ακόμα:

Τα «γράφτα στο χιόνι» δάνεια του «Κήρυκα Χανίων»;

Τις προμήθεις συσκευών SIEMENS και των στενών σχέσεων (σύσσωμης της οικογένειας) με τον Χριστοφοράκο;

Τις off shore εταιρείες της Μαρέβας;

Τα ξεχασμένα «πόθεν έσχες»;

Τα συνεταιρηλίκια της Μαρέβας με τον Παπασταύρου;

Το σπίτι στο Παρίσι του Βολταίρου;

Ή επίσης:

Τον, έξι μηνών, «αντιστασιακό»;

Την διάκριση των εξουσιών του…Ρουσσώ;

Τον εξωγήινο ως επιχείρημα κατά της «επιλογής φύλου»;

Την μη ρύθμιση (από την τροχαία) της κυκλοφορίας των ρεμάτων, που έπνιξε τα Μέγαρα; 

Εκεί όμως που «ο μεγάλος αρχηγός» έχει καταστεί ο «Ιδανικός Αυτόχειρας» είναι στην συζήτηση που άνοιξε πρόσφατα η κυβέρνηση με τους Σκοπιανούς, για την επίλυση της ονοματοδοσίας της γείτονος χώρας, που συνεχίζει ηλιθίως και εκκρεμεί τα τελευταία 25 χρόνια, με τεράστια ζημιά για τα Ελληνικά συμφέροντα και ενώ σύμπασα η διεθνής κοινότητα  (περίπου 130 χώρες) τους έχουν αναγνωρίσει ως –σκέτο-  «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Ο «αυτοδημιούργητος πλην άριστος»  εξελίχθηκε σε «Ιδανικό Αυτόχειρα»  φοβούμενος μήπως η ακροδεξιά του απόφυση (Σαμαροαδωνιστές, Φραγκοφραγκούληδες, Αμβροσιοπαπαδαριό και λοιποί συγγενείς) ομού με την ναζιστική έκφραση της Ελληνικής δεξιάς,  συνασπιστούν στην δημιουργία ενός νέου κομματικού φορέα (με πρόσχημα το «Μακεδονικό») και αποστερήσουν πολύτιμα ψηφαλάκια από τον «επελαύνοντα για την πρωθυπουργία»  Κούλη.

Σου λέει ο «άριστος»:

“Αφού η διαμορφωμένη θέση, ήδη από το 2007, της Ν.Δ. περί σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό, δεν γίνεται αποδεκτή τόσο από την εσωτερική όσο και από την εξωτερικά εφαπτόμενη ακροδεξιά μου, μετακινούμαι εγώ στην περιοχή τους  και κερδίσω το παιχνίδι. ”

Μόνο που δεν αντιλαμβάνεται ο δύσμοιρος ότι στην προσπάθεια του να διασφαλίσει λίγους ακροδεξιούς ψήφους, μετακινούμενος ακραία χάνει την κρίσιμη μάζα των συντηρητικών ψηφοφόρων της Δεξιάς παράταξης.

Αλήθεια πόσο δίκιο είχε ο, Ισπανός ποιητής επιγραμμάτων, Μαρτιάλης όταν έγραφε:

“Ο Fannius, θέλοντας να γλυτώσει από τον εχθρό, έδωσε τέλος στη ζωή του. Και ερωτώ: δεν είναι τρέλα να πεθαίνεις επειδή φοβάσαι μην πεθάνεις;”