Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Πολιτική βουλιμία ή εγωπαθής αδηφαγία;

Τώρα πια -χωρίς αμφιβολία- και οι κάποτε φανατικοί πιστοί του  Βαγγέλη Βενιζέλου πιστεύουν ότι, ο εμβληματικός πολιτικός,   αποτελεί την επιτομή της ρήσης του Αρχαίου ιστορικού Πλούταρχου: “Ο μεν λόγος θαυμαστός, ο δε λέγων άπιστος.”

Τον φέρελπι νεαρό καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου προσκάλεσε ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1989 (με την υπόδειξη του Δ. Τσάτσου) για να συνδράμει την υπερασπιστική γραμμή,  στην υπόθεση του «βρόμικου 89», και  ομολογουμένως τα κατάφερε κάτι περισσότερο από περίφημα.

Αυτό άλλωστε αποτέλεσε και το εφαλτήριο για την είσοδο του δυναμικά στην πολιτική (ως μέλος της Κ.Ε. του ΠΑΣΟΚ) το 1990, και στην Βουλή από το 1993 και μέχρι σήμερα ανελλιπώς.

Όμως από την πρώτη του εμφάνιση και μέχρι τώρα η πορεία του Βαγγέλη, στα δημόσια πράγματα του τόπου, δεν είναι απλώς φθίνουσα, είναι κυριολεκτικά «γκρεμός», έτσι που ευθέως σε παραπέμπει στους στίχους του Κωστή Βάρναλη:

“H ύπαρξή σου σε σκοτάδια όλο πηχτότερα βουτά./ Tάχα η θέλησή σου λίγη, τάχα ο πόνος σου μεγάλος. / Αχ, πού σαι, νιότη, πού δειχνες, πως θα γινόμουν άλλος!”

Ο «ικανότερος» της γενιάς του έγινε ο αποσυνάγωγος του κόμματος που τον ανέδειξε. Πώς;

Εν αρχή η άμετρος φιλοδοξία του (ορατή και από έναν τυφλό) τον οδήγησε από το λάθος στην γκάφα, από την γκάφα στο ατόπημα και από το ατόπημα στο «έγκλημα».

Ήδη το 2007 μετά την δεύτερη εκλογική αποτυχία του ΠΑΣΟΚ με αρχηγό τον Γιώργο (και αφού δεν συγχώρεσε τον Σημίτη που το 2004 δεν τον όρισε διάδοχο του), όχι απλώς άκομψα, όχι μόνο αντιδεοντολογικά, αλλά ασυγκράτητος και μαινόμενος «ως ταύρος σε υαλοπωλείο» εισέβαλε στο Ζάππειο και –σχεδόν- ζήτησε να του παραχωρηθεί η αρχηγία και η πρωθυπουργία.

Φυσικά στις εσωκομματικές εκλογές που ακολούθησαν έχασε πανηγυρικά.

Από τότε και μέχρι το 2012 που ανακηρύχτηκε αρχηγός του ΠΑΣΟΚ δούλευε συστηματικά για την πτώση του μισητού αντιπάλου του.

Ήταν αυτός που συνηγόρησε (το 2011) με τους Μέρκελ και Σαρκοζί για την μη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος και την αλλαγή του εκλεγμένου πρωθυπουργού.

Ήταν αυτός που συμμετείχε ως αντιπρόεδρος στην κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου με την ΝΔ  και το ΛΑΟΣ.

Ήταν αυτός που οδήγησε το ΠΑΣΟΚ στην εκλογική του καταβαράθρωση στις διπλές εκλογές του 2012.  

Ήταν αυτός που πετσόκοψε, κυρίως τα ασφαλιστικά ταμεία,  με το καταστροφικό PSI.

Ήταν αυτός  που εμπνεύστηκε τον νόμο «περί (μη) ευθύνης υπουργών» που αμνηστεύει την πολιτική διαφθορά.

Είναι αυτός που έχει δηλώσει με Ναπολεόντεια αμετροέπεια: “Δεν είμαι στο δημόσιο βίο για να εκφράζω την άποψη ενός κόμματος σε θέματα όπως το Σύνταγμα ή σε θέματα όπως η εθνική στρατηγική ή σε θέματα όπως η εξωτερική πολιτική. Έχω μία υποχρέωση να μιλάω στο όνομα της αλήθειας και του εθνικού συμφέροντος, δεν με ενδιαφέρει καμία μικροκομματική σκοπιμότητα.”

Είναι αυτός που όταν το ΠΑΣΟΚ δεν εξυπηρετεί τις φιλοδοξίες του το μετατρέπει σε ΕΛΙΑ, σε ΔΗΣΥ, σε ΚΙΝΑΛ.

Είναι αυτός που ή κουβαλάει το κόμμα στην Σαμαρική Δεξιά ή το κάνει «κούγκι» για να μην πέσει στα «νύχια» του ΣΥΡΙΖΑ.

Όσο για την τελευταία άγρια επίθεση, που εξαπέλυσε στην «Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας», κατά της  κας Χριστοδουλοπούλου, ισχύουν τα λόγια του Πέρση ποιητή Αλ Ρουμί:

“Η μυρωδιά της έπαρσης και  της απληστίας θα σε προδώσει – όπως το σκόρδο που έφαγες – μόλις ανοίξεις το στόμα σου για να μιλήσεις.”

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Με την πατρίδα. Χωρίς εισαγωγικά

Ο ακραίος και άκρατος «πατριωτισμός» ουδέποτε εξέλιπε από τον τόπο μας. Μάλιστα δε σε πρόσφορες περιπτώσεις -όπως ο άδικος θάνατος του Σμηναγού Γιώργου Μπαλταδώρου την ώρα του καθήκοντος- αυξάνει επικίνδυνα τα ντεσιμπέλ των μαθημάτων της «φτηνής πατριδογνωσίας».

Οι «κορώνες» του εύκολου «πατριωτισμού» είναι φασίζων, διχαστικός και επικίνδυνος λόγος, πρώτα απ’ όλα γιατί είναι ανέξοδος για όσους τον εκφέρουν.

Αυτοί που στο όνομα της «πατρίδας»  μιλάνε για το “αίμα που πρέπει να χυθεί” αναφέρονται, σχεδόν πάντα, στο αίμα των άλλων.

Για παρόμοιες περιπτώσεις ο Ιταλός σκιτσογράφος Altan έλεγε σκωπτικά: “Θα έδινα και τη ζωή μου γι’ αυτήν τη χώρα, αλλά φοβάμαι ότι δεν θα ‘ρθει κανένας στην κηδεία μου.” 

Επειδή η πτώση του αεροσκάφους του Σμηναγού έγινε ενώ επέστρεφε στη βάση του έπειτα από αναχαίτιση τουρκικών μαχητικών, κάποιοι επικίνδυνοι «ελληναράδες» πολεμοκάπηλοι, βρήκαν την ευκαιρία να γράψουν ότι “το ρίξανε οι Τούρκοι”, σε μία περίοδο που το κλίμα στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι εξαιρετικά τεταμένο, με αποκλειστική ευθύνη φυσικά του διεθνή «ταραξία» Ερντογάν.

Είναι χρήσιμοι ηλίθιοι ή επικίνδυνοι βλάκες, όσοι άκριτα αναμεταδίδουν τις επικίνδυνες «πατριωτικές πομφόλυγες»;

Είναι σίγουρα και τα δύο, μα κυρίως είναι τα «βαποράκια» όσων θεωρούν ότι ο «πατριωτισμός» είναι μια έξυπνη ιδέα που πουλάει πάντα, με καλό κέρδος.

Μια καλή μπίζνα.

Είναι τα «βαποράκια» αυτών που στην κατοχή (όσοι δεν έφυγαν για άλλες «ουδέτερες» και ήσυχες «πατρίδες») πλούτισαν συνεργαζόμενοι με τους κατακτητές ναζί, εξαργυρώνοντας αδρά τις υπηρεσίες του «δοσιλογισμού» και της «κουκουλοφορίας» τους, απέναντι στους «ταραξίες» και «σφαγείς» του Καπετάνιου Άρη.

Τόοοοσο «πατριώτες»!

Είναι τα «βαποράκια» αυτών που ευθύνονται για την διχοτόμηση της Κύπρου, αυτών που έγιναν η αιτία να «γκριζάρουν» τα Ίμια, αυτών που οσάκις μύριζε μπαρούτι, εμπλοκή με τους  απέναντι ή επιστράτευση, νοιώθανε πολύ κουρασμένοι –σχεδόν εξουθενωμένοι-  από την πολύ δουλειά και έφευγαν εσπευσμένα για διακοπές σε κάποιο νησί της Καραϊβικής.

Τόοοοσο «πατριώτες»!

Είναι τα «βαποράκια» αυτών που μιλάνε για την Ελληνικότητα της «Μακεδονίας», για την Ελληνική  «Βόρεια Ήπειρο» ή για την  αλύτρωτη «Ανατολική Θράκη», αλλά στην κάθε Αλβανική ή Τουρκική έκφραση αμφισβήτησης των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, ζητούν την κήρυξη πολέμου και την παραδειγματική τιμωρία όσων επιβουλεύονται έστω και μια σπιθαμή Ελληνικής γης.

Βεβαίως οι ίδιοι έλαβαν «απαλλαγή στρατεύσεως» λόγω σπουδών στα διάσημα πανεπιστήμια της εσπερίας, όπως επίσης την ίδια απαλλαγή φρόντισαν να λάβουν και τα τέκνα τους, ή στην χειρότερη, να υπηρετήσουν στο πεντάγωνο ή στον Αϊ Γιώργη στο Λυκαβηττό  ως «μπουρλοτιέρηδες».

Τόοοοσο «πατριώτες»!

Είναι τα «βαποράκια» αυτών που δίνουν μάχη σε κάθε εθνική επέτειο ώστε «Ελληνικά» μόνο χέρια να κρατάνε την σημαία, μπας και την μαγαρίσει κανένας «λαθρομετανάστης».

 Είναι οι ίδιοι που έφτυναν τον Αντετοκούμπο ως  Αράπη αναγκάζοντας τον να τρώει από τα σκουπίδια, αλλά σήμερα δακρύζουν για τον Έλληνα του ΝΒΑ.  Είναι αυτοί που φωνάζουν ότι οι Αλβανοί, κυρίως, αλλά και οι άλλοι ξενόφερτοι «αλήτες» φταίνε για την εγκληματικότητα, ακόμα και όταν οι επικεφαλείς «νονοί» είναι Έλληνες.

Τόοοοσο «πατριώτες»!

Οι «ελληναράδες» πολεμοκάπηλοι και  πατριδοκάπηλοι είναι  συνεχώς με την απέναντι πλευρά.

Με την πατρίδα είναι πάντα η κλεφτουριά και το αρματολίκι,  το έπος του 40 και το αντάρτικο, ο αντιδικτατορικός αγώνας και το «πολυτεχνείο», οι τρεις στρατιωτικοί μας στα Ίμια, τα τρία στρατευμένα παιδιά μας στην Κίναρο, ο Κωνσταντίνος  Ηλιάκης και –πρόσφατα-  ο Γιώργος Μπαλταδώρος.

Με την πατρίδα. Χωρίς εισαγωγικά.

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

                                   

«Πίσω  παπά  τα  στέφανα»

Είναι πάνδημη πλέον η αντίληψη ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει απολέσει το δικαίωμα να αυτοαποκαλείται «πρωθυπουργός εν αναμονή» και έχει, αμετάκλητα, καταστεί «πρόεδρος με αναστολή».

Με την πάροδο του χρόνου γίνεται εμφανές ότι ούτε ο ίδιος πιστεύει πως μπορεί να καταφέρει να στρίψει το καράβι από το παγόβουνο, που σκίζει τα ίσαλα του, ή όπως έλεγε ο αυτοκινητοβιομήχανος Henry Ford: “Όταν σκέφτεσαι ότι ίσως δεν μπορείς, έχεις δίκιο. Δεν μπορείς.”

Ωσαύτως ούτε οι πλέον πιστοί οπαδοί του -που επένδυσαν επάνω του λόγω ονόματος, ηλικίας και σπουδών- πιστεύουν ότι μπορεί να τιθασεύσει τον Τσίπρα. Αντίθετα έμαθαν τελευταίοι, «ως απατημένοι σύζυγοι» ότι, όσο ο Κούλης παραμένει αρχηγός, στη ΝουΔου, “θα έχουν δεμένο τον γάιδαρο στο μαρούλι.”

     

Ακόμα και ο προσωπικός αβανταδόρος – δημοσκόπος του αρχηγού, Νίκος Μαρατζίδης, που έφτασε να του δίνει ποσοστά κυριαρχίας  -αλά Κιμ Γιονγκ Ουν-  έγραψε απηυδισμένος στο Protagon:

“Διαπιστώνω συχνά τελευταία, πως όταν επικρίνω τη στάση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να μη συναινεί σε τίποτε, ακόμα και σε θέματα για τα οποία η ίδια είχε διατυπώσει ταυτόσημες ή παρεμφερείς θέσεις, η απάντηση που παίρνω από όσους ευθυγραμμίζονται με κάθε απόφαση της ΝΔ λέει (εκτός του ότι είμαι φιλο-ΣΥΡΙΖΑ) πως αυτό δεν είναι το μείζον ζήτημα – το ζήτημα είναι να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ. ”  

Όταν το κομματικό συμφέρον, εμμονικά και κατ’ επανάληψη, κατισχύει του εθνικού ανάλογου, τότε έχουμε το «δόγμα» της αντιπολιτευτικής  πολιτικής που εφαρμόζει η ΝουΔου στα χρόνια του Κούλη.

Όμως τελικά αυτό το «δόγμα» δεν είναι μόνο εθνικά επιζήμιο αλλά, όπως αποδεικνύεται, και κομματικά  επίσης.

Ο μόνος που φαίνεται να επιχαίρει («Βούτυρο στο ψωμί του» δεν λέω καλύτερα;) είναι ο Σαμαράς.

Ο οποίος Σαμαράς σε άρθρο του στην «Καθημερινή» μιλάει σαν εν ενεργεία αρχηγός, δεν αναφέρει ούτε μια φορά τον νυν αρχηγό (πλην των καλών σχέσεων που, λέει, ότι έχει μαζί του όπως και με τον Καραμανλή) μιλάει για την δική του περίοδο 2012–2015, θέτει ως μοναδική προτεραιότητα να διώξει τον ΣΥΡΙΖΑ και μιλώντας σε πρώτο πρόσωπο (ο Κούλης θεωρείται μάλλον «υπάκουο υπηρετικό προσωπικό») σημειώνει με το γνωστό του ύφος: “Θα τους καθίσω στο σκαμνί. ”

Παρά τις εσωτερικές φωνές σύνεσης που όχι μόνο υπάρχουν αλλά και υψώνονται (όπως του Β. Αντώναρου που διαγράφηκε) με την παραίνεση «πάρ’ το αλλιώς, πέφτουμε σε ξέρα», το αποτέλεσμα είναι το ίδιο με την προσπάθεια κάποιου να μάθει την ανθρωπολαλιά, όχι σε παπαγάλο, αλλά σε χρυσόψαρο.

«Πάρ’ το αλλιώς» με το ονοματολογικό της ΠΓΔΜ, αφού η θέση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η θέση της ΝουΔου από την εποχή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (με εξαίρεση τον Σαμαρά που χρησιμοποίησε το «Μακεδονικό» για να τον ρίξει).

«Πάρ’ το αλλιώς» με την Συνταγματική Αναθεώρηση γιατί ήταν διαχρονικό αίτημα της ΝουΔου.

«Πάρ’ το αλλιώς» με το “δεν θα υπάρξει καθαρή έξοδος” γιατί το λέει όλη η Ευρώπη, μαζί και το ΕΛΚ.

«Πάρ’ το αλλιώς» με τις Τουρκικές προκλήσεις γιατί είσαι επικίνδυνος και επιζήμιος, όταν για να αντιπολιτευτείς τον Τσίπρα δικαιώνεις τον Ερντογάν.

«Πάρ’ το αλλιώς» με τα σκάνδαλα διαφθοράς  και την ασυλία που προσφέρεις μιλώντας για «σκευωρία», γιατί δεν γνωρίζεις το εύρος των αποδεικτικών στοιχείων που θα αναδείξει η δικαιοσύνη.

Φαίνεται ότι όχι μόνο δεν ισχύει πια το «πάρ’ το αλλιώς», αλλά  ούτε -μετά το πέρας του «μυστηρίου»-  το:

“Πίσω παπά τα στέφανα”.

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

                                   

«Άλαλα τα χείλη των ασεβών»

Κάποιες φορές η σιωπή  είναι στάση σοφίας. Είναι οι περιπτώσεις εκείνες  που κάποιος αναγκάζεται να παραμένει σιωπηλός όταν δεν γνωρίζει το θέμα, ή η σιωπή αποτελεί την μόνη επιλογή καθώς η άποψη του θεωρείται «τοξική», όχι τόσο για τους άλλους αλλά κυρίως  για τον ίδιο.

Όταν όμως η «σιωπή ασυρμάτου»  επί ενός θέματος έπεται του «πολιτικού βερμπαλισμού» και της «κομματικής παρλαπίπας»  -που έχει προηγηθεί για το ίδιο θέμα- όχι μόνο δεν αποτελεί στάση σοφίας αλλά ούτε καν βρίσκει εφαρμογή το αξίωμα του Αβραάμ Λίνκολν:

“Είναι καλύτερα να είσαι σιωπηλός και να θεωρείσαι βλάκας παρά να μιλάς και να αίρεις κάθε αμφιβολία.”

Στην περίπτωση του (μεγαλοεπιχειρηματία, εφοπλιστή, μιντιάρχη, προέδρου κορυφαίας ΠΑΕ, αφανούς Δημάρχου, επιστήθιου φίλου της οικογένειας Μητσοτάκη και κουμπάρου της Ντόρας) Βαγγέλη Μαρινάκη, η εμφατική σιωπή της ΝουΔου και του αρχηγού Κούλη για τον κολλητό του, είναι όνειδος για την συντηρητική παράταξη (τουλάχιστον για την μισή, που έσπευσε να εξοβελίσει τους «σκευωρούς»).

Μετά την δίωξη που άσκησε η προϊσταμένη της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Πειραιά Ειρήνη Τζίβα «για χρηματοδότηση και αποθήκευση ναρκωτικών ουσιών, για εγκληματική οργάνωση και για την μεταφορά, διακίνηση και πώληση ναρκωτικών» η σιωπή τους («άλαλα τα χείλη» της ασεβούς Σπυράκη) δεν αποτελεί –σίγουρα- μόνο μια στάση αμηχανίας ή ένδειξη σαστιμάρας.

Η, από την αρχή, άρνηση (της Μητσοτακικής ΝουΔου) στις έρευνες για τον Β. Μαρινάκη και η υπερέκθεση τους στην, χωρίς αμφιβολίες, υπεράσπιση του είναι καραμπινάτη και απροσχημάτιστη   συνενοχή, καθώς καταγράφεται  ως προσπάθεια απόκρουσης κάθε διερεύνησης για τυχόν συμμετοχή του «Πρόεδρα» στην υπόθεση του ναρκόπλοιου «Noor 1» (θυμίζω των 2,1 τόνων ηρωίνης) και των οκτώ, τουλάχιστον, περίεργων θανάτων που συνδέονται με αυτό.

Καθόλου δεν ήταν «άλαλα τα χείλη των ασεβών» όταν η ΝουΔου εγκαλούσε τον Π. Καμμένο (και ζητούσε την καρατόμηση του) γιατί συνομίλησε με τον ισοβίτη Μάκη Γιαννουσάκη, που όπως αποκάλυψε ο υπουργός “η υπόθεση αφορά την εθνική ασφάλεια και την ιδιότητά μου ως υπουργός Άμυνας. Με πήρε τηλέφωνο ο κρατούμενος 4 και 5 φορές γιατί φοβόταν για την οικογένειά του” και πρόσθεσε  “εγώ μιλάω από το δικό μου κινητό, αν ήθελα να κάνω παρανομία θα μίλαγα από άλλα”, ενώ κατέληξε. “μπορείτε να έχετε σχέσεις με όποιον θέλετε, δεν μπορείτε όμως να τους παρέχετε ασυλία.”

Καθόλου δεν ήταν «άλαλα τα χείλη των ασεβών» όταν ο Άρειος Πάγος απέρριψε τα βασικά σημεία της αναίρεσης που είχε ασκηθεί από την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου, για κακουργήματα της «εγκληματικής οργάνωσης», της εκβίασης και της απάτης στον χώρο του ποδοσφαίρου  (κατά πλειοψηφία 2-1), καθώς το“follow the money” δεν  μπόρεσε να αποδείξει κάτι.

Ξαφνικά, γιατί έγιναν «άλαλα τα χείλη» τους;  

Μα γιατί, ο «καλός μας κουμπάρος» μπήκε μπροστά και απέτρεψε την επέλαση του «Σταλινικού» Ιβάν.

Γιατί ο «καλός μας κουμπάρος» πήρε το Mega και το κλείνει για να μην γίνει η κατάληψη των «χειμερινών ανακτόρων» από τον Ν. Παππά.

Γιατί ο «καλός μας κουμπάρος» πήρε τον ΔΟΛ και τον μετέτρεψε σε «καθεδρικό ναό ακροδεξιάς αίρεσης».

Γιατί ο «καλός μας κουμπάρος» - για το δικό μας το καλό, αλλά και τα «στασίδια» του ΣΚΑΪ-  έγινε αδελφοποιτός  με τον «μισητό» Αλαφούζο.

Λοιπόν, έπρεπε να μιλήσουν;

Ποιος συγχωρεί την αχαριστία;

Ή όπως λέει μια Κινέζικη παροιμία:

“Υπάρχουν δυο είδη σιωπής.  H σιωπή που προηγείται της ομιλίας και η σιωπή που έπεται.”