Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου 

Διχαστικό μίσος ή μισητός διχασμός;

Το διάγγελμα του πρωθυπουργού από την Ιθάκη αντιμετωπίστηκε –κυρίως-  από την ΝουΔου ως “Διάγγελμα διχασμού” και  “Κήρυγμα μίσους ”, τονίζοντας μάλιστα ότι “με ευθύνη του Τσίπρα διαμορφώνονται συνθήκες ακραίας πόλωσης. ”

Τους ακούς και  μένεις εμβρόντητος, σκεπτόμενος πως “μάλλον επειδή το φως ταξιδεύει πιο γρήγορα από τον ήχο, κάποιοι άνθρωποι φαίνονται ευφυείς μέχρι να τους ακούσεις να μιλούν.”

Δεν νομίζω στην πολιτική ιστορία του τόπου, άλλη (δημοκρατικά εκλεγμένη) κυβέρνηση, να μισήθηκε, να λοιδορήθηκε, να συκοφαντήθηκε και να πολεμήθηκε με όλα τα βρώμικα μέσα -από την αντιπολίτευση- τόσο πολύ.

Από τις Ευρωεκλογές του 2014, που έγινε εμφανές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κερδίσει τις εκλογές όποτε γίνουν, αλλά ειδικότερα μετά τον Γενάρη του 2015 (που τις κέρδισε) ξεβράστηκαν βουνά ολόκληρα και κατά κύματα, η πόλωση, το μίσος και ο διχασμός.

Πριν στεγνώσει το μελάνι, στο Προεδρικό μέγαρο, της ανάληψης των καθηκόντων από την νεοεκλεγμένη κυβέρνηση, αναπτύχθηκε ακαριαία και η πολιτική της «παρένθεσης» και η ρητορεία του «υπογράψτε ότι σας βάλλουν μπροστά σας και κοπανάτε την για να εφαρμόσουμε εμείς τα χρήσιμα μνημόνια, που τα πιστεύουμε και έχουμε το απαραίτητο know how» και άλλα φαιά και φασιστικά.

Αλλά οι ξεροκέφαλοι «ινδιάνοι» συνέχιζαν να εμμένουν, να επιμένουν, να διαπραγματεύονται και να μην παραδίδονται, κόντρα σε όλα και σε όλους, μέσα κι έξω από την Ελλάδα.

Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Η μισητή κυβέρνηση της Αριστεράς προκήρυξε και κέρδισε δημοψήφισμα, επαναπροκήρυξε (αφού υπέγραψε μνημόνιο) και ξανακέρδισε εκλογές, όλο την πίεζαν για νέες εκλογές και όλο δεν τις έκανε, όλο εξαναγκαζόταν σε νέα επώδυνα μέτρα και όλο τα απέφευγε, όλο κοβόταν στις αξιολογήσεις  και όλο τις πέρναγε, όλο απομονωνόταν πολιτικά και όλο κέρδισε συμμάχους, όλο θα υπέγραφε νέα μνημόνια και ολοκληρωτικά μας έβγαλε από δαύτα. Τόμπολαααα!

Και τώρα; Τώρα ο Τσίπρας είναι ο εξάγγελος του μίσους και του διχασμού, γιατί δήλωσε ότι “δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τις αιτίες και τα πρόσωπα που οδήγησαν τη χώρα στα μνημόνια”. 

Θα έπρεπε να ξεχάσουμε ε;

Είναι τόσο ανόητη η αντιπολιτευτική πολιτική της ακροδεξιάς (πια) ΝουΔου απέναντι στην κυβέρνηση, και τόσο ηλίθια τα επιχειρήματα που προβάλλει, σαν κάποιος που προσπαθεί απεγνωσμένα να πείσει το ακροατήριο του ότι, επειδή το τριαντάφυλλο είναι πιο ωραίο από το μαρούλι, κάνει πιο καλή σαλάτα.

Για πείτε μας εκεί στην (πιο χαμηλά, πιο χαμηλά, έχει ακόμα πιο χαμηλά;) ΝουΔου, είναι πολωτικές ή συναινετικές, είναι διχαστικές ή ενωτικές, είναι μίσους ή ομοψυχίας, οι δηλώσεις:

Του Βασίλη Οικονόμου που μίλησε για “κλωτσιές και δρόμο” αναφερόμενος στον πρωθυπουργό και στην Ρ. Δούρου.

Του Άδωνι Γεωργιάδη που είπε ότι “ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα εκτός των πλαισίων του Δημοκρατικού τόξου”.

Του Γιώργου Κύρτσου που ανάφερε ότι “ο πρωθυπουργός ακολουθεί την παράδοση Τσαουσέσκου”.

Του Κώστα Κυρανάκη που υπογράμμισε ότι “ αυτά δεν τα έκανε ούτε η χούντα”.

Του Μαυρουδή Βορίδη που δήλωσε ότι “πρέπει να υπάρξει στρατηγική ήττα των ιδεών της Αριστεράς για να μην ξαναβρεθεί στην εξουσία με οποιαδήποτε μορφή της. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να κάνει παρεμβάσεις στο κράτος και στους θεσμούς για να μην ξαναέρθει η Αριστερά στην εξουσία, γιατί οι ιδέες της είναι ελαττωματικές”.

Καλείσαι δηλαδή Κούλη («δημοκρατικά» και «αντιπολωτικά») να θέσεις εκτός νόμου (συλλήβδην) την Αριστερά.

Γιατί όπως έλεγε ο συγγραφέας J. Baretti:

“Είμαι απαλλαγμένος από προκαταλήψεις. Μισώ τους πάντες εξίσου.”

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Ραντεβού στον αέρα

Αυτό που αληθινά με εξιτάρει στον Κούλη είναι ότι αποτελεί την απόλυτη ενσάρκωση της –όχι και τόσο γνωστής- ρήσης του Ουίνστον Τσώρτσιλ: “Επιτυχία είναι να προχωράς από αποτυχία σε αποτυχία, χωρίς να χάνεις καθόλου τον ενθουσιασμό σου”.

Η πρόσφατη αποτυχία του προέδρου της ΝουΔου είναι η εξαπλή (τριπλή ale retour μέσα σε ένα 24ωρο) Χανιά – Πόρτο Χέλι αερομεταφορά με ελικόπτερο. Πρώτη μεταφέρθηκε η Μαρέβα, κατόπιν ο Κούλης και τελευταίος κάποιος Mpahalakis (!!!).

Δεν αποτελεί αποτυχία (για τον Κούλη) η φιλοξενία του στην βίλα του Θοδωρή Κυριακού ιδιοκτήτη του ΑΝΤ1, ούτε που μεταφέρθηκε με το προσωπικό του ελικόπτερο, αλλά ότι η συνάντηση αποκαλύφθηκε αμέσως,  με αναλυτικό ρεπορτάζ και έγγραφα πτήσης,  δια της ηλεκτρονικής και της έντυπης εφημερίδας Documento του Κώστα Βαξεβάνη (που προκαλεί στον πρόεδρο φλύκταινες).

(Το αμέσως χειρότερο θα ήταν μόνο η ζωντανή μετάδοση των πτήσεων από τον ΣΚΑΪ).

Ο -σταθερός παρά την αποτυχία- ενθουσιασμός έγκειται στο γεγονός ότι καμία προσπάθεια διάψευσης ή δικαιολόγησης του συμβάντος δεν έγινε από την πλευρά της ΝουΔου, δηλαδή “χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ!”

Θυμήθηκα λοιπόν το εξής διδακτικό γεγονός, που συνέβη ακριβώς πριν πέντε χρόνια, συγκεκριμένα στις 18 Αυγούστου 2013 και που οι εφημερίδες περιέγραφαν ως ακολούθως:

“Άμεση ήταν η αντίδραση της κυβέρνησης στην πληροφορία ότι ο επικεφαλής του ΤΑΙΠΕΔ Στέλιος Σταυρίδης πέταξε για Κεφαλονιά με το ιδιωτικό τζετ ενός εκ των αγοραστών του ΟΠΑΠ (Δ. Μελισσανίδης) λίγες ώρες μετά τη σύναψη της μεγάλης συμφωνίας για την πώληση του οργανισμού. Με μια λιτή ανακοίνωση τριών γραμμών, την Κυριακή το μεσημέρι, το υπουργείο Οικονομικών έπαψε από τα καθήκοντά του τον κ. Σταυρίδη διότι το λάθος του

δεν μπορούσε να συγχωρηθεί.”

Καταλάβατε; Αυτό που αποτέλεσε την ηθική συνέπεια -μιας αποκαλυφθείσας μεμπτής συμπεριφοράς- για τον υπάλληλο του Σαμαρά, ουδόλως ισχύει (με πολύ χειρότερη συμπεριφορά) για τον νυν πρόεδρο του κόμματος.

Φυσικά δεν εγκαταλείπεις το εξοχικό σου στα Χανιά για να πας διακοπές στο Πόρτο Χέλι.

Κι αν το κάνεις, δεν το κάνεις για 24 ώρες.

Κι αν το κάνεις, δεν μεταβαίνεις χωριστά από την σύζυγο σου.

Κι αν το κάνεις δεν χρησιμοποιείς το ελικόπτερο ενός καναλάρχη-μεγαλοεπιχειρηματία.

Κι αν το κάνεις, δεν φιλοξενείσαι στην βίλα του.

Κι αν το κάνεις, δεν έχεις (διαχρονικά) ταχθεί υπέρ της τζάμπα χρήσης των τηλεοπτικών συχνοτήτων, σε βάρος του Δημοσίου συμφέροντος.

Άρα; Άρα κάτι άλλο συμβαίνει. Κάτι πολύ πιο σοβαρό, ας πούμε (όπως γράφτηκε) η ανάγκη παρέμβασης του Κυριακού για τον Κυριάκο, στον φίλο του Γουίλμπουρ Ρος  (υπουργό Εμπορίου των ΗΠΑ), τώρα που σφίγγει η θηλεία της Novartis γύρω από τον λαιμό πολλών στελεχών της ΝουΔου.

Και ο «αγνός» επιχειρηματίας-καναλάρχης, τι αλήθεια ζήτησε από τον «ανιδιοτελή άριστο» και μέλλοντα πρωθυπουργό (ευθυμήσαμε και σήμερα!), γόνο της γνωστής «αγίας» οικογένειες του τόπου; 

Επίσης θυμήθηκα (από το 2012) το εξής ωραίο:

“Σφοδρή επίθεση στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα, εξαπέλυσε ο Κωστής Χατζηδάκης. Ο βουλευτής της Ν.Δ. τόνισε πως στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν ανεβάσει ψηλά τον πήχυ και στο τέλος θα φύγουν με ελικόπτερο.

Στην συνέχεια εξήγησε πως στην Αργεντινή, έτσι διέφυγε ο πρόεδρος του δεύτερου κόμματος και όχι του πρώτου.”

Ακριβώς αυτό λέω και εγώ Κωστή σήμερα, ή όπως έλεγε χαρακτηριστικά  ο Ε. Πάουελ:

“Οι πολιτικοί που τους πειράζουν τα ΜΜΕ είναι σαν τους ναυτικούς που τους πειράζει η θάλασσα.”

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Έχουμε πόλεμο

Έλεγε ο Ουαλός ποιητής George Herbert: “Αν ένας γάιδαρος σου γκαρίζει, δεν έχει νόημα να του γκαρίζεις κι εσύ” και -τρεις αιώνες μετά- συμπλήρωνε ο Αμερικανός επιχειρηματίας Cyrus S Ching: “Μην παλεύεις με τα γουρούνια. Θα γεμίσεις λάσπες και τα γουρούνια θα την καταβρούν.”

Όμως, αδέλφια, έχουμε πόλεμο. Πόλεμο ανελέητο και βρώμικο, χωρίς όρια, χωρίς το παραμικρό ίχνος μπέσας ή κάποιου κώδικα τιμής τέλος πάντων. Έχουμε πόλεμο που υπερχειλίζει η Ύβρις και αναζητάται η Νέμεσις.   

Άλλωστε δεν διαλέγουμε εμείς τους αντιπάλους μας, ούτε τα μέσα και τις μεθόδους που χρησιμοποιούν εναντίον μας.

Πόσο δηλαδή «ευγενής» (με την έννοια του political correct) μπορεί να στέκεται κάποιος απέναντι στις χυδαιότητες και τους λεκτικούς τραμπουκισμούς του πολιτικογυρολόγου Βασίλη Οικονόμου, που αναφερόμενος στον Αλέξη Τσίπρα και στην Ρένα Δούρου κατέληξε με την διαπίστωση: “Θέλουνε κλωτσιές και δρόμο”;

Έχουμε πόλεμο με την τοξική χυδαιότητα και τον γκεμπελισμό, που, σε  απίστευτες ποσότητες, εκπέμπουν τα συστημικά ΜΜΕ και η Νεοδημοκρατική προπαγάνδα.

Έχουμε πόλεμο με τον Κούλη που δήλωσε ότι μετά από παρέμβαση του, η αρμόδια Επίτροπος της Κομισιόν και ο Πρόεδρος Γιούνκερ αποφάσισαν να ενισχύσουν οικονομικά τα θύματα στην Ελλάδα, ενώ η Επίτροπος ξεκαθάρισε ότι “η Κομισιόν μιλάει μόνο με την κυβέρνηση της χώρας.”

Έχουμε πόλεμο με τον Άδωνη Γεωργιάδη που δήλωσε ότι “ο Κώστας Καραμανλής αναγκάστηκε να προκηρύξει εκλογές το 2007 λόγω των καταστροφικών πυρκαγιών”, ενώ –όπως είναι παγκοίνως γνωστό- οι εκλογές είχαν προκηρυχθεί πριν από τις πυρκαγιές.

Έχουμε πόλεμο με τα αντιπολιτευόμενα ΜΜΕ που μετέδωσαν ότι η διάσωση στο Μάτι έγινε από ιδιωτικά σκάφη, ενώ το Λιμενικό καθυστέρησε χαρακτηριστικά να μεταβεί στο τόπο της τραγωδίας.

Η είδηση διαψεύστηκε ακόμα και από τους «σκαφάτους» που διευκρίνισαν ότι τα εν λόγω σκάφη (που συμμετείχαν στις επιχειρήσεις) ήταν επιταγμένα από το Λιμενικό, χωρίς ωστόσο να μεταδοθεί –η «άχρηστη» αυτή διευκρίνηση- από τα «βοθροκάναλα».

Έχουμε πόλεμο με τον «δημοσιογράφο» Μπάμπη Παπαπαναγιώτου (επιτελικός επικοινωνίας του Κούλη) και την –αναλόγου ήθους-  σύζυγο του, η οποία εμφανίστηκε ως φίλη κάποιας οικογενείας θυμάτων (ενώ στην πραγματικότητα απλώς διατελούσε σε διατεταγμένη υπηρεσία) να αναρτά άρθρο με τίτλο: “Άκου να σου πω, Αλέξη, τώρα που έθαψα τους νεκρούς ΜΟΥ.”

Έχουμε πόλεμο με κάποιες ιστοσελίδες που, χρησιμοποιώντας τις πρακτικές του γνωστού υπουργού προπαγάνδας της χούντας Γεωργαλά, ανάρτησαν φωτογραφίες για να δηλώσουν τον ανείπωτο ανθρώπινο πόνο και την τεράστια οικολογική καταστροφή, όπως του ηλικιωμένου κυρίου που απομακρυνόταν κρατώντας τρυφερά ένα γατάκι.

Μόνο που ο ηλικιωμένος είναι Τούρκος, λέγεται Αλί Μεσέ και είχε βάλει κατά λάθος φωτιά στο σπίτι του. Επίσης το γεγονός ότι χιόνιζε (όπως δείχνει και η φωτογραφία) δεν ενόχλησε κανέναν.

Όπως, η φωτογραφία που δείχνει κάποιον πυροσβέστη που προσπάθησε να σώσει μία δίχρονη με τεχνητή αναπνοή, και δεν ήταν από τους «προσελθόντες με καθυστέρηση» στο Μάτι, αλλά από φωτιά στην Καλιφόρνια το 1988. Λεπτομέρεια, η φωτογραφία αυτή κέρδισε το βραβείο Pulitzer.

Έχουμε πόλεμο με τους επικίνδυνους και ανάλγητους, που επιχαίρουν όταν η χώρα έχει σκληρά μνημόνια και άγρια λιτότητα, όταν κόβονται συντάξεις, όταν συντελείται Εθνική καταστροφή, όταν ο Ερντογάν απελευθερώνει τους  δύο Έλληνες στρατιωτικούς, όταν…όταν, γιατί μόνο έτσι ελπίζουν να ξανακυβερνήσουν και να γλυτώσουν ορισμένοι την φυλακή.

Έχουμε έναν πόλεμο να κερδίσουμε, αλλιώς θα λέμε:

“Τα αγγειά γινήκαν θυμιατά και τα σκατά λιβάνι,

οι βλάχοι γίναν δήμαρχοι κι οι μούτσοι καπετάνιοι. ”

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Τα κουμπιά της Αλέξαινας

Η επόμενη εκλογική αναμέτρηση σίγουρα θα είναι μια σκληρή σύγκρουση για δύο, αλλά δεν πρόκειται να είναι η επιτομή της –κατά Βαρουφάκη-  «θεωρίας των παιγνίων», η οποία στηρίζεται στην ανάλυση εκείνων των παραμέτρων που προσδιορίζουν (σχεδόν με βεβαιότητα) ποιος εκ των δύο, όταν βρεθούν σε τροχιά μετωπικής σύγκρουσης, θα στρίψει πρώτος το τιμόνι.

Και τούτο γιατί η σύγκρουση, από την μεριά της ΝουΔου,  δεν προβλέπεται να γίνει με ξεκάθαρους προγραμματικούς όρους και με διαπιστευτήρια χρηστής και αποτελεσματικής διακυβέρνησης.

Δεν συμφέρει, καταλάβατε;

Αυτή είναι η απόρθητη  έδρα του αντιπάλου της, που δεν περνά κανείς από κει, ακόμα κι αν ο διαιτητής είναι «πιασμένος», ακόμα κι αν όλοι οι book το δίνουν «ξερό διπλό» σε όλα τα στοιχηματικά μαγαζιά της Μαλαισίας.

Η «Κούλειος» αντιπαράθεση γίνεται με το δίπολο:

Πρώτον, βομβαρδισμός με fake news και κατασυκοφάντηση του αντιπάλου, γκεμπελικής εμπνεύσεως.

Δεύτερον, παρουσίαση της πολιτικής του «πρότασης» μέσα από το πρίσμα του “δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από την λαμπρή εικόνα μιας θολής ιδέας.”

Έτσι ο «υπέρ πάντων αγών» από την ΝουΔου προβλέπεται να είναι του τύπου: “Άλλος με την βάρκα μας;” και με βασικό «πολιτικό» επιχείρημα: “Καπετάνιος θηλυκός, επιβάτης λωλός”.

Πως διαμορφώνεται όμως η πολιτική γεωγραφία, πριν τον «απόπλου»;

Κατ’ αρχήν το ΚΙΝΑΛ (που, κατά την ηγεσία του, προαλείφεται για τον ρόλο του «ανεξάρτητου πολιτικού μπαλαντέρ») έχει απολέσει και το έσχατο φύλο (της  κοινωνικά ευαίσθητης) συκής, τείνοντας -με φρενήρη ρυθμό- στις θέσεις του ακραίου και κοινωνικά ανάλγητου συντηρητισμού.

Έτσι από «μπαλαντέρ» έχει μετασχηματιστεί σε «τσόντα» της Σαμαρικής δεξιάς, άδοντας το: “Κι αν σε θέλω κι αν με θέλεις τίποτα δεν βγαίνει/ στο ακραίο το κατάρτι είμαστε δεμένοι.”  

Από την στιγμή  μάλιστα που απενεργοποίησε, η Φώφη, τον  «αερόσακο» της απλής αναλογικής δεν υπάρχει σωτηρία. Το αφήγημα του ΚΙΝΑΛ περί «Σοσιαλδημοκρατίας και Κεντροαριστεράς» εξαντλήθηκε,  χρεοκόπησε και δεν επανακυκλοφορεί.

Αυτό είναι το  ένα «κουμπί της Αλέξαινας»!

Το κενό που αφήνει το πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ, μπορεί να καλυφθεί (έστω κατά ένα μέρος) από την ΝουΔου, με την θεωρία του «μεσαίου χώρου» που είχε αναπτύξει με αληθινά απόλυτη επιτυχία (Γκραν Σουξέ) ο Καραμανλής ο «Ραφηνάτος»;

Τι λες τώρα; Ξεχνάς ότι μεσολάβησε η περίοδος του «Μεταφοραί – Μετακομίσεις (στην ακροδεξιά) ο ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ». Επί θητείας του όχι μόνο δεν εξαπλώθηκε η ΝουΔου προς το Κέντρο για να προσελκύσει τα «ορφανά» του «Υλικά Κατεδαφίσεως το ΠΑΣΟΚ», αλλά εγκατέλειψε πολιτικά ανέστιους και στην μοίρα τους, τους συντηρητικούς νοικοκυραίους που δεν τον ακολούθησαν στο τρενάκι του ακροδεξιού τρόμου και του εθνικιστικού παραλογισμού.

Κακά τα ψέματα, η ΝουΔου της εποχής μετά τον Καραμανλή τον «Ραφηνάτο», δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την προηγούμενη –από ιδρύσεως της-  μακρά περίοδο.  Μια νέα ιστορική πραγματικότητα, διαμετρικώς αντίθετη με την προηγούμενη έχει γεννηθεί.

Άλλη είναι πλέον η ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα της και άλλες οι κοινωνικές της αναφορές.

Η ταυτότητα της είναι εθνικιστική και ακροδεξιά, ενώ οι αναφορές της εδράζονται στον κοινωνικό και οικονομικό ρατσισμό.

Αυτό είναι το  έτερο «κουμπί της Αλέξαινας»!

Έτσι το στοίχημα της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ απλοποιείται, φυσικά εφ’ όσον πείσει ότι παραμένει μία κοινωνικά ευαίσθητη δύναμη, σε ένα κράτος δικαίου, η οποία διαχειρίζεται με αδιάφθορο τρόπο το δημόσιο χρήμα.

Γιατί ο Τσίπρας έχει αυτό που δεν έχει ο αντίπαλος του και είναι, κατά τον συγγραφέα Halldór Laxness:

“Δυνατή συσκευασία, ξεκάθαρη διεύθυνση αποστολής.”  

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Η Κατσικοδιασώστρια κι  η  Τριηροπεφτούσα

Το μέσον έγινε το μήνυμα, το σελοφάν έγινε το δώρο, η φλούδα έγινε ο καρπός, το σχήμα έγινε το περιεχόμενο, οι διαφημιστές έγιναν δημοσιογράφοι, ο –κατά παραγγελία– δημοσκόπος έγινε το think tank πολιτικού αρχηγού,  ο τηλεβιβλιοπώλης και πωλητής «νανογιλέκων»  έγινε υπουργός  στην αρχή  και αντιπρόεδρος  της ΝουΔου κατόπιν, και νομίζουν ότι έτσι -σαν τον διάολο που «γίδια δεν είχε και τυρί επούλαγε»-  θα γίνουν οι ανατροπείς της ανατροπής. Μωρέ κούνια που τους κούναγε.

«Βροντάνε όλα τα σίδερα, βροντά κι η σακοράφα» (όχι η Σοφία, που ωστόσο σκούζει αυτή).

Η εκδοχή τους θυμίζει την «κλινική περίπτωση» μιας νεαράς (θυγάτηρ κάποιου εκ των  «αρίστων») που σπούδαζε σε ιδιωτικό κολλέγιο «ΜΜΕ και επικοινωνία» (ενώ με το ζόρι χρησιμοποιεί σωστά 150 λέξεις της Ελληνικής γλώσσας) και στο αφελές ερώτημα μου: “Θέλετε να ασχοληθείτε με την δημοσιογραφία;”, έλαβα την αποστομωτική απάντηση: “Όχι καλέ, «πανελίστρια» θέλω να γίνω”. 

Κι ότι καταλάβατε, καταλάβατε, γιατί τέτοια είναι τα όνειρα που κάνουν τα περισσότερα από τα ζαβά ζα!

Μπορεί να έλεγε, και είχε δίκιο ο Κινέζος θεωρητικός της στρατηγικής, Σουν Τζου: “Καθώς οι φωνές δεν μπορούν να ακουσθούν στη μάχη, τύμπανα και τρομπέτες χρησιμοποιούνται. Και καθώς οι στρατιώτες δεν μπορούν να δουν καθαρά, σημαίες, φανταχτερές στολές και λάβαρα χρησιμοποιούνται ”, αλλά εννοούσε ότι το μήνυμα και ο συμβολισμός εξυπηρετούν και διευκολύνουν την ανάπτυξη μιας πολιτικής επιλογής και την εφαρμογή της στρατηγικής της και όχι βέβαια την παντελή απουσία τους.

Όταν «ο υιός του πατρός» (Μητσοτάκη) ασχολήθηκε με την πολιτική, δεν χρειάστηκε να κομίσει κάτι νέο, κάποια πολιτική πρόταση, κάτι δικό του τέλος πάντων, εκτός από την…… εικόνα του.

Έτσι αντιλαμβάνεται την πολιτική, έτσι πολιτεύεται.

Σου λέει ο Κούλης: “Αφού είμαι προορισμένος για αρχηγός και πρωθυπουργός, δηλαδή το κορυφαίο δημόσιο πρόσωπο, πρέπει να είμαι και το πιο αναγνωρίσιμο πρόσωπο. Άρα τι απαιτείται; Να προβάλλω συνεχώς την εικόνα μου και να φιλοτεχνώ καθημερινά το πορτρέτο μου. ”

Έτσι επέλεξε να μιλήσει με νέους αγρότες και κτηνοτρόφους με γκλίτσες, καθισμένους σε αχυροδέματα  σε ένα χωράφι της Δυτικής Θεσσαλίας. Όλως τυχαίως οι τηλεοράσεις ακολουθούσαν, οι μικροφωνικές είχαν στηθεί από νωρίς και το βουκολικό σκηνικό δεν άφηνε το βλέμμα σου να  ξεκολλήσει από αυτό.

Και τι λέει ο Κούλης για τον πρωτογενή τομέα παραγωγής; Τι προτείνει για την παραγωγική αναδιάρθρωση; Ποια μέτρα θα λάβει για να ζωντανέψει η Ελληνική ύπαιθρος;

Έμαθε κανείς τις προτάσεις του;

Έτσι επέλεξε να περιδιαβεί την -μαραζωμένη από την κρίση-  αγορά της Θεσσαλονίκης, για να καταγράψουν οι κάμερες,  εκατοντάδες «καλημέρες» (μία από αυτές και σε κούκλα βιτρίνας),  δεκάδες χειραψίες και ένα μόνιμο πλαστικοποιημένο χαμόγελο.

Και τι μάθαμε για τα μέτρα που θα λάβει η ΝουΔου υπέρ των μικρομεσαίων; Πως θα βοηθήσει ο Κούλης τους αυτοαπασχολούμενους; Τι μέτρα θα λάβει για να έχουν φοροελαφρύνσεις;

Άκουσε κανείς τις προτάσεις του;

Ακόμα και στη Βουλή στην -προ ημερησίας διατάξεως- συζήτηση για την διαφθορά, και ενώ ο Τσίπρας τον σφυροκοπούσε με την Siemens, την Novartis, τις offshore, τον «Κήρυκα», τα θαλασσοδάνεια, το σπίτι του Βολταίρου, τα «πόθεν έσχες», ο Κούλης τον αποστόμωσε καταθέτοντας στα πρακτικά ένα…..σκίτσο του Αρκά!!!

Άμα δεν έχεις ντοκουμέντο, καταθέτεις σκίτσο.

Στα πλαίσια της εικόνας (ως επικοινωνία) είδαμε την «κατσικοδιασώστρια» Μπαλατσινού, αλλά και την «τριηροπεφτούσα» Μανωλίδου.

 “Από της μυλωνούς τον κώλο ορθογραφία γυρεύεις;”