Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

3Π (Παραπλάνηση, Προπαγάνδα, Παραπληροφόρηση)

Σε όλη την προ του εκλογών περίοδο, κυρίως δε στο διάστημα μεταξύ της κάλπης των Ευρωεκλογών και της αντίστοιχης των Εθνικών, το μότο της ΝουΔου ως προς την αποσαφήνιση των θέσεων της για τα μείζονος σημασίας θέματα ήταν ταυτόσημη με την ανάλογη του Αμερικανού Οικονομολόγου Alan Greenspan:

“Νομίζω πως πρέπει να σας προειδοποιήσω: Αν τυχόν φανεί ότι είμαι απολύτως σαφής, πιθανότατα θα έχετε παρανοήσει αυτά που σας είπα”.

Αμέσως μετά τις εκλογές και αφού ο στόχος της παραπλάνησης είχε επιτευχθεί, συνάμα δε με τον πλήρη έλεγχο όλων των φορέων –δημόσιων και Ιδιωτικών- ενημέρωσης, το μότο της κυβέρνησης πλέον διαφοροποιήθηκε, ταυτιζόμενο αυτή τη φορά με την αντίληψη του Καναδού μεγαλοεκδότη Roy Thomson:

“Όσον αφορά τα άρθρα της εφημερίδας, πρόκειται για τα κομμάτια που μπαίνουν ανάμεσα στις διαφημίσεις.”

Αν το φαινόμενο όχι μόνο της απουσίας κάθε ενημέρωσης, αλλά της άγριας παραπλάνησης, της απόλυτης στρέβλωσης και της καθολικής παραπληροφόρησης  που παίρνει την μορφή προπαγανδιστικού σκοταδισμού, δεν ήταν άκρως επικίνδυνο, ως καθεστωτική αντίληψη, τότε θα περιοριζόμαστε στην γελοιότητα του πράγματος που προσπαθεί να μας πείσει ότι (για παράδειγμα) «τα παρατράγουδα» της Αννίτα Πάνια είναι η κορυφαία εκπομπή για τον σύγχρονο Ελληνικό πολιτισμό. 

Σίγουρα η πολιτική έχει ανάγκη την επικοινωνία, για την αποτελεσματικότερη εφαρμογή της για την απόδοση μέτρων, που θα βελτιώσουν την ζωή και την καθημερινότητα των πολιτών.

Όμως, όσες φορές η επικοινωνία ταυτίζεται με την πολιτική πράξη, ή –πολύ περισσότερο- όταν προηγείται της λήψης πολιτικών αποφάσεων, λειτουργεί ως παραμορφωτικός καθρέφτης για την εξυπηρέτηση στενών ιδιωτικών συμφερόντων που καταβαραθρώνουν την κοινωνία.

Η αντίληψη της ΝουΔου για την προτεραιοποίηση  της επικοινωνίας έχει τόσο πολύ εμποτίσει την σκέψη τους, ώστε ο αρχηγός Κ. Μητσοτάκης στην 82η ΔΕΘ (ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης) παραδέχτηκε κυνικά -σε ερώτηση δημοσιογράφου- ότι “με ενδιαφέρει η επικοινωνία και όχι η ουσία”, και βέβαια φρόντισε μετά την ανάδειξη του στην πρωθυπουργία να μετουσιώσει σε κορυφαία πολιτική πράξη αυτήν του την αντίληψη.

Πιστός στο δόγμα ότι «τα μπουκωμένα στόματα δεν μπορούν να μιλήσουν και τα  λιγδιασμένα χέρια δεν μπορούν να γράψουν», φρόντισε (από την αρχή της αρχηγίας του) ώστε στρατιές προπαγανδιστών με τον μανδύα του δημοσιογράφου, έως και την παραμονή που έκλεισαν οι λίστες των υποψηφιοτήτων (που συμπεριέλαβαν, καμιά 60αρια από αυτούς, ως υποψήφιους εθνοσωτήρες) να κατακεραυνώνουν με βάση το «ρεπορτάζ» την κυβέρνηση των «ολετήρων», αδιαλείπτως, με φωνές, ύβρεις και κατασκευασμένα «νέα», που αναβίωναν τις κορυφαίες ιστορικές προβοκάτσιες όπως το φασιστικής έμπνευσης «Σαμποτάζ του Έβρου» του Γ. Παπαδόπουλου ή  την «Νύχτα των Κρυστάλλων» των Ναζιστών του Χίτλερ.

Το πρόγραμμα της ΝουΔου εκφωνούνταν καθημερινά, με καθολικό τρόπο, από τις καθεστωτικές δημοσιογραφικές ντουντούκες, ως αντικειμενική ενημέρωση. Το δημοσιογραφικό παρακράτος δεν λειτούργησε ποτέ κρυφίως και από το παρασκήνιο, αλλά ως επίσημος και κορυφαίος θεσμός προπαγάνδας του μιντιακού εσμού που κατακλύζει εδώ και πολλά χρόνια τον τόπο.

Ποτέ άλλοτε μια κυβερνητική πλειοψηφία δεν είχε τόσους πολλούς εκλεγμένους προπαγανδιστές που -εν μία νυκτί- μεταπήδησαν από την «μαχόμενη δημοσιογραφία» στην Εθνική αντιπροσωπεία.

Ποτέ άλλοτε μια κυβέρνηση δεν διέθετε την «στρατιά του Ρόμελ» στην υπηρεσία των 3Π (παραπλάνηση, προπαγάνδα, παραπληροφόρηση).

Και ποτέ άλλοτε πρωθυπουργός δεν διόρισε για σύμβουλο του ειδικό «Μαδουρολόγο»!!!

Όπως έλεγε και ο Eric Cantona, για τους δημοσιογράφους που τον ακολουθούσαν:

“Οι γλάροι ακολουθούν τις τράτες επειδή πιστεύουν ότι θα ρίξουν σαρδέλες στην θάλασσα.”

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

 του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Κολεγιές κολεγιόπαιδων

Το όραμα της νέας κυβέρνησης συνοψίζεται στην γνωστή φράση του συγγραφέα Bill Bryson: “Κάποτε χτίζαμε πολιτισμούς. Σήμερα χτίζουμε εμπορικά κέντρα”.

Τόσο ο πρωθυπουργός όσο και η κυβέρνηση του -που θυμίζει περισσότερο «Σύλλογο Αποφοίτων Κολεγίου» και όχι τον εκτελεστικό βραχίωνα μιάς συγκροτημένης πολιτικής παράταξης που ανέλαβε (με λαϊκή εντολή) την διακυβέρνηση της χώρας- ουδέποτε έκρυψαν ότι αντιλαμβάνονται την πολιτική κυβερνησιμότητα με τους όρους που οργανώνεται και λειτουργεί μια μεγάλη -κατά προτίμηση μονοπωλιακή- ανώνυμη εταιρεία, που μοιράζει την «τράπουλα» (το κρατικό χρήμα) σε άλλες μικρότερες (δορυφόρους) ανώνυμες εταιρείες.

Η αντίληψη αυτή δεν είναι καινοφανής, καθώς πολλοί άλλοι κατά το παρελθόν έχουν εφαρμόσει παρόμοιες πολιτικές πρακτικές, φυσικά παντού και πάντα με απόλυτη αποτυχία, όπου επιχειρήθηκε, και με βίαιη φτωχοποίηση των «πειραματόζωων» που δοκίμασαν υποχρεωτικά τις συνταγές τους.

Ο πατριάρχης και γκουρού του νεοφιλελευθερισμού Μίλος Φρίντμαν, με την μονόδρομη σκέψη του παρουσιάζει τον καπιταλισμό ως την μόνη ρεαλιστική προοπτική, εξωραΐζοντας και διαστρεβλώνοντας την χρήση των όρων Δημοκρατία και Ελευθερία.

Στο βιβλίο του Capitalism and Freedom (Καπιταλισμός και Ελευθερία) σημειώνει: «Επειδή το κέρδος είναι η ουσία της δημοκρατίας κάθε κυβέρνηση που επιδιώκει πολιτικές αντίθετες με αυτές της [ελεύθερης] αγοράς είναι αντιδημοκρατική, όση κι αν είναι η διαμορφωμένη υποστήριξη που ενδέχεται να απολαμβάνει από το λαό».

Επίσης, κάπου στην δεκαετία του ’90, δύο καθηγητές από το πανεπιστήμιο της Νότιας Ντακότα στο Βερμίλιον, δημοσίευσαν μια εργασία (ένα «επιστημονικό» πόνημα) στο οποίο έλεγαν -ούτε λίγο ούτε πολύ- ότι οι εκλογές για την ανάδειξη δημάρχου (που θα διοικεί το Δήμο κάποιας πόλης) επιβάλλεται να αντικατασταθούν από εκλογές μεταξύ ανωνύμων εταιρειών (που θα εκδηλώσουν ενδιαφέρον) για να αναλάβουν το management του municipality.

Στο ίδιο «πόνημα» προκρίνουν την διοίκηση (του Δήμου) να ασκεί ο Πρόεδρος ή Διευθύνων Σύμβουλος ή Γενικός Διευθυντής ή Εκτελεστικός Διευθυντής της επιλεγείσας (δια ψηφοφορίας) εταιρείας.

Βεβαίως, αντί προγραμμάτων των υποψηφίων δημάρχων και των δημοτικών παρατάξεων, θα παρουσιάζονται (από τις εταιρείες) αναλυτικοί πίνακες προϋπολογισμού και τεχνικά δελτία έργων, που θα αναλάβει να εκτελέσει η κάθε υποψήφια εταιρεία, έναντι τιμήματος (δημοτικοί φόροι και τέλη) που θα εισπράξει από τους δημότες.

Έτσι η πολιτική και μάλιστα η κοινωνική (που εφαρμόζεται για την προστασία των πλέον αδυνάτων κάθε κοινωνικού συνόλου) εξαφανίζεται πλήρως, έναντι της εφαρμογής πολιτικών promotion των εμπορευμάτων και των υπηρεσιών που προσφέρουν και πωλούν οι εταιρείες.

Φυσικά ο πολίτης (που αποτελεί μια επικυρίαρχη οντότητα ελεύθερης δημοκρατικής επιλογής και ελέγχου κάθε εξουσίας) μετατρέπεται αυτόχρημα σε έναν άβουλο και εξαρτώμενο πελάτη ενός μονοπωλιακού εμπορικού οργανισμού, που σκοπεύει το μέγιστο κέρδος, σε βάρος του δημοσίου καλού.

Στα καθ’ ημάς λοιπόν, η κυβέρνηση των τεχνοκρατών και των «αρίστων», που είναι φανερά προσδεδεμένη σε συγκεκριμένα ιδιωτικά συμφέροντα τα οποία με κάθε πρόσφορο τρόπο την ανέδειξαν, σπεύδει να ανταποδόσει το «χρέος».

Άλλωστε οι οικονομικοί πίνακες (που απεικονίζουν εμπορικές συναλλαγές) οφείλουν να είναι ισοσκελισμένοι, παρουσιάζοντας (σε διακριτή θέση) τα προσποριζόμενα κέρδη.

Το μότο «Σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα» που ακούγεται ανελλιπώς αποτελεί το «Σύμβολο της Πίστεως» των εγχώριων φιλελέ.

Φυσικά κάθε κοινωνική παροχή και κάθε ελεγκτικός μηχανισμός που λειτουργεί αυτόνομα (ως ανεξάρτητη αρχή) υπέρ της προστασίας του δημοσίου συμφέροντος, καταργείται με νομοσχέδια «σκούπα».

Μας κυβερνούν Σύμβουλοι Επιχειρήσεων, που ως γνωστόν:

«Σύμβουλος επιχειρήσεων είναι κάποιος που δανείζεται το ρολόι σου για να σου πει τι ώρα είναι και μετά σηκώνεται και φεύγει μ’ αυτό».

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

 του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Η «φούσκα» της ΝουΔου Α.Ε.

“Αυτούς που θα καταστρέψουν οι θεοί, τους αποκαλούν πρώτα «πολλά υποσχόμενους” σημείωνε σκωπτικά ο Βρεττανός συγγραφέας Cyril Connolly.

 Ως «πολλά υποσχόμενοι» ξεκίνησαν οι περισσότεροι από τους σημερινούς υπουργούς της κυβέρνησης (για τον πρωθυπουργό ούτε λόγος, αυτός ξεκίνησε –κατευθείαν- ως φτασμένο στέλεχος, της μεγαλύτερης Ελληνικής τράπεζας, της Εθνικής.  

Αφού, σου λέει, η τράπεζα πολλά χρόνια περίμενε –χωρίς ελπίδα- τέτοια στελεχάρα να την διοικήσει).

Στη συνέχεια οι «πολλά υποσχόμενοι» περνούν στο επόμενο στάδιο και γίνονται «άριστοι» (κάτι ανώτερο των ιλλουμινάτι –οι πεφωτισμένοι).

(Σημείωση: Για να γίνεις δεκτός στο «club των αρίστων» απαιτείται να είσαι γόνος μεγάλης και πολύ γνωστής οικογένειας πολιτικών, εφοπλιστών, επιχειρηματιών, τραπεζιτών, αεριτζήδων – αετονύχηδων και παράλληλα να είσαι απόφοιτος φημισμένου κολεγίου της Εσπερίας, π.χ. Κολάμπια, όχι Κολούμπια).

Ακολούθως οι «άριστοι» επιβάλλεται να αποκτήσουν (και αποκτούν) κατεύθυνση (όχι, επαγγελματικός προσανατολισμός δεν απαιτείται, καθώς είναι προορισμένοι πριν ακόμα γεννηθούν –βάσει του dna τους- για το επάγγελμα που θα ακολουθήσουν).

Όμως απαιτείται να υπάρξει εκπαίδευση με βάση συγκεκριμένο γνωστικό αντικείμενο. Για παράδειγμα: Ειδικότητα Καραμανλής, Υποειδίκευση Μητσοτάκης, Μεταπτυχιακό Βαρβιτσιώτης, Μάστερ Κεφαλογιάννης, Ντοκτορά  Μπακογιάννη κ.ο.κ.

Μετά από όλα αυτά, εσύ (ο «άριστος») είσαι έτοιμος να αναλάβεις τα ηνία, η πατρίς έχει ανάγκη (πάλι) σωτηρίας, ο τόπος πρέπει να κυβερνηθεί και ο λαός στους δρόμους περιμένει να δει «να εισέρχεσαι στην πόλη καθισμένος επί πώλου όνου (ή θωρακισμένης μερσεντές ή BMW) ψάλλοντας το “ωσαννά ευλογημένος ο ερχόμενος”», και άσε τους μνησίκακους να δηλώνουν ότι “είναι μικρός ο δρόμος από το αλληλούια στο γιούχα”.

Όταν όμως «τύχη (όχι αγαθή, αντιθέτως) κακή» φέρει στον δρόμο σου «τους λαιστρυγόνας και τους κύκλωπας τον άγριο Ποσειδώνα» (κι όλους τους μαδουραίους μαζί) εσύ (ο «άριστος») δεν «ορρωδείς προ ουδενός» και με fake news, σκληρή προπαγάνδα, διχαστικό λόγο, προσωπικές επιθέσεις και ακραίες ύβρεις, συμμαχίες με ακροδεξιούς και ρατσιστές, συστράτευση με υπόδικους και καταδικασθέντες, αλλησβερίσι με χουντικούς και αντισημίτες, δημιουργείς και μπετονάρεις (κάθε μέρα πιο πολύ)  ένα σκληρό αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, τάζοντας τα πάντα στους πάντες και αποκρύπτοντας επιμελώς (με αυτοσυγκράτηση και επαγγελματικό ρετους) το αποκρουστικό πρόσωπο των αντικοινωνικών πολιτικών σου, που με ασφάλεια φυλάττεις για την «ώρα την καλή»!

Φτάνουν αυτά; Αποδείχτηκε πως όχι, δεν επαρκούν. Η «Αριστερή παρένθεση» (των προσωρινών ενοίκων) κατάντησε «μακροχρόνια μίσθωση» (δηλαδή κανονικό κατσίκωμα στην ξένη περιουσία) και είδαμε και πάθαμε να τους γκρεμοτσακίσουμε (εμείς οι «άριστοι») από τα ιδιόκτητα υπουργεία μας, που τα κατάντησαν κατσαριδοφωλιές και χασισοτεκέδες.

 Η διαδικασία άμεσης και επείγουσας αποκατάστασης και παλινόρθωσης των μεγάλων χορηγών της ΝουΔου (που υπέστησαν σημαντική οικονομική βλαβή από την διακυβέρνηση των «χασισιμαδουραίων») απαιτεί ένα καλά προετοιμασμένο πλάνο εκτάκτου και άμεσης εφαρμογής.

Ένα σχέδιο τύπου «σοκ και δέος» ή μια επιχείρηση όπως «η καταιγίδα της ερήμου».   

Αυτό το σχέδιο εφαρμόζει η «καλύτερη προετοιμασία διακυβέρνησης και άμεσης εφαρμογής αναγκαίων μέτρων» και αυτή την λογική υπηρετεί.

Κατεπείγουσα κατάργηση (ή υπαγωγή τους σε πλήρη κρατικό έλεγχο) όλων των ελεγκτικών μηχανισμών (ΣΕΠΕ, ΣΔΟΕ, ΣΕΥΥΠ, Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης κλπ).

Δημιουργία κομματικού κράτους με πραιτοριανούς της ανωτάτης Διοικήσεως (Μαξίμου: 100 μετακλητοί και 340 αποσπασμένοι. Κάθε Υπουργός: 9 μετακλητοί και 2 δημοσιογράφοι. Κάθε Υφυπουργός: 6 μετακλητοί και 1 δημοσιογράφος).

Έλεγε με νόημα ο Κόμης Μιραμπώ:

“Ο Ταρπήιος βράχος είναι ένα βήμα από το Καπιτώλιο”.

(ο Ταρπήιος Βράχος  ήταν ο τόπος των ατιμωτικών εκτελέσεων στη Ρώμη, που βρισκόταν ακριβώς πίσω από το Καπιτώλιο).

                                                                                           

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

 του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

«Κατά τη ζωή και τα τέλη» (παροιμία)

Για την προσωπικότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη έχουν γραφτεί πολλά (και με εξαίρεση τις «πληρωμένες» γραφίδες) οι συντριπτικά περισσότερες αναφορές σε αυτόν είναι αρνητικές, υποτιμητικές, κάποτε μάλιστα ακόμα και προσβλητικές.

Ο καθείς μπορεί, με επιχειρήματα, να αμφισβητήσει σοβαρά τις ηγετικές και πολιτικές του ικανότητες, την ρητορική του δεινότητα, των πλούτο των γνώσεων του, τον προσδιορισμό του (αποκλειστικά από το δικό του κλειστό περιβάλλον) ως «άριστος» και ως «το καλύτερο βιογραφικό της χώρας».

Κανείς όμως, απολύτως κανείς, δεν δικαιούται να αμφισβητεί τις πνευματικές του ικανότητες, πολλώ δε μάλλον να υπονοεί ή να τον αποκαλεί ευθέως ανόητο.

Όταν ένας άνδρας κατορθώνει να θέσει σε «ατιμωτική αποστρατεία» τον πιο αδίστακτο ιντριγκαδόρο και μισαλλόδοξο πολιτικό των τελευταίων δεκαετιών, τον Αντώνη Σαμαρά, χρησιμοποιώντας ένα μικρό μόνο μέρος από τις μεθόδους του δικού του οπλοστασίου, τότε στον άνδρα αυτό οφείλουμε να καταθέσουμε τον σεβασμό μας για την άγρια «καρατόμηση» που έκανε, με απολύτως λεπτές κινήσεις μικροχειρουργικής.

Ο Αντώνης Σαμαράς έκανε πολιτική καριέρα μπλοφάροντας καλύτερα και από τον μυθικό «Nick the Greek», και η μεγαλύτερη όσο και διαχρονική μπλόφα του υπήρξε, ως γνωστόν,  το «Μακεδονικό».

Με την μπλόφα του «Μακεδονικού» πορεύτηκε σε όλη του την (πολιτική) ζωή.

Με πρόσχημα αυτήν ανέτρεψε τον «πατέρα» του Κωνσταντίνο Μητσοτάκη (κι ας ήταν ο ίδιος του ο «γιος» αποκλειστικά υπεύθυνος για την δημιουργία του προβλήματος).

Με «προίκα» την ίδια μπλόφα (και την πρώιμη αντιμνημονιακή του στάση) αναδείχτηκε μέχρι και τον πρωθυπουργικό θώκο, παρά την 12ετη του εξορία από το «μαντρί», αφού προηγουμένως κατόρθωσε και επιβίωσε του «λύκου».

Με «φαρέτρα» την ίδια μπλόφα έφερε στην ΝουΔου ακροδεξιούς, εθνικιστές, «μακεδονομάχους», και έσπειρε τον ακραίο και διχαστικό λόγο, επαναφέροντας την ρητορεία περί «πατριωτών και προδοτών».

Με «πολιορκητικό κριό» την πάντα σταθερή του μπλόφα «ενθρόνισε» τον Κυριάκο στο Μαξίμου, ελπίζοντας ότι θα επανέλθει (Κυριάκου ευγνωμονούντος) σε καίριο θεσμικό πόστο.

Τα παραπάνω αποτελούν σήμερα –μετά την βέλτιστη «Συμφωνία των Πρεσπών»-  ιστορία, μια ιστορία που ταλαιπώρησε και κόστισε ακριβά στον τόπο, για πολλά χρόνια, και που φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του Αντώνη Σαμαρά.

Γιατί ήταν ο Αντώνης Σαμαράς που υπέγραψε τον «Κανονισμό 3567/91» του Συμβουλίου υπουργών εξωτερικών της ΕΟΚ, σύμφωνα με τον οποίο η νεότευκτη Δημοκρατία των Σκοπίων αναγνωρίζεται ως… «Μακεδονία» σκέτο!

Γιατί ήταν ο Αντώνης Σαμαράς που, την 16η Δεκεμβρίου 1991, υπέγραψε την τελική πράξη που οδήγησε στην τραγωδία της Γιουγκοσλαβίας.

Από την απόφαση εκείνης της ημέρας ξεκίνησαν οι τρομερές ε­χθροπραξίες στην πρώην Γιουγκοσλα­βία και ένας αιματηρός εμφύλιος πόλεμος, που κράτησε πάνω από τρία χρόνια με τουλάχιστον 200.000 νε­κρούς.

Επίσης, αυτή η απόφαση γέννησε τις μετέπειτα αλυτρωτικές τάσεις των εθνικιστών που επικράτησαν (μετά τον πόλεμο) στην νυν Βόρεια Μακεδονία.

Γιατί ήταν ο Αντώνης Σαμαράς που μετέτρεψε (με ακροδεξιές προσμίξεις) την ΝουΔου σε εθνικιστικό κόμμα και έσυρε τον Κυριάκο στον λασπότοπο της αρένας των «Μακεδονομάχων», πιστεύοντας βάσιμα ότι θα καρπωθεί την μερίδα του λέοντος από τα λάφυρα της «Πύρρειας» νίκης.

Όμως ο Πρωθυπουργός «έκοψε το καπίστρι» που του είχε φορέσει ο Σαμαράς, δηλώνοντας πίστη στην εφαρμογή της «Συμφωνίας των Πρεσπών» και ακυρώνοντας κάθε σκέψη για ορισμό του -αποσυνάγωγου στην Ευρώπη- Αντώνη Σαμαρά ως Επιτρόπου.

Όσο για Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ούτε γι’ αστείο δεν ακούγεται πια!

Όπως έλεγε κι ο Μάρξ:

“Καλύτερα ένα άθλιο τέλος παρά μια αθλιότητα χωρίς τέλος”.

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου 

Έρρωσθε και ευδαιμονείτε

Τα παλιά «Αναγνωστικά» βιβλία των τριών πρώτων τάξεων του Δημοτικού Σχολείου (κάπου στο τέλος του ’50 και στις αρχές του ’60) με τις  εμβληματικές εικονογραφήσεις τους, χωρίς αμφιβολία απέπνεαν μια εικόνα άκαμπτων βεβαιοτήτων, ένα αίσθημα ακλόνητης στιβαρότητας, μία αντίληψη ξεκάθαρων ρόλων, ένα μήνυμα αμετάβλητων ιεραρχιών και μία βεβαιότητα εξουσίας, δηλαδή ποιος (κατά περίπτωση και στον «χώρο ευθύνης» του) έχει το κουμάντο, ποιος βρε παιδί μου είναι το Αφεντικό.

Όλα αυτά βέβαια μαζί με τις αναγκαίες δόσεις από θείο φόβο, που σηματοδοτούσε ευλάβεια, ευσέβεια, καταλλαγή και υποταγή.

Ήταν τα κατοπινά χρόνια του εμφυλίου πολέμου και τα πριν της χούντας, χρόνια γεμάτα διώξεις, εκτελέσεις, εξορίες, δηλώσεις κοινωνικών φρονημάτων, χρόνια που τα  κανοναρχούσε η νοθεία και το διηύθυνε το παρακράτος.

Η εικόνα όμως που επέβαλε το «καθεστώς» ήταν αυτή που εικονογραφούσε τις σελίδες των «Αναγνωστικών» και η άλλη που κοσμούσε του τοίχους καταστημάτων, «ο πωλών επί πιστώσει (δηλαδή ο άνους) και ο πωλών της μετρητοίς (δηλαδή ο σώφρων)».  

Ήταν η εικονογραφημένη εικόνα – προπαγάνδα της ευχής:

“Έρρωσθε και ευδαιμονείτε” (να είστε υγιείς και ευτυχισμένοι), αλλά χωρίς το ευκταίο “Να είστε”, παρά μόνο με το  επιτακτικά επιβαλλόμενο “Είστε”.

Φαίνεται πως, στο διάβα των δεκαετιών, το dna της Δεξιάς παράταξης με τα συντηρητικά ανακλαστικά, όπως αυτή εκπροσωπείται από την σύγχρονη(;) ΝουΔου ελάχιστα έχει αλλάξει, τουλάχιστον ως προς την κοινωνική εικόνα που θέλει να επιβάλλει και όχι βέβαια ως προς τα μέσα που μετέρχεται πια (αν και αρκετοί εντός της νοσταλγούν τις ανάλογες μεθόδους του παρελθόντος).

Έτσι από τις πρώτες ημέρες, η νέα κυβέρνηση έπιασε να υφαίνει στον παλιό αργαλειό το  αρχετυπικό της τρίπτυχο «Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια», σαλπίζοντας -προς την πορεία για το  αύριο- το σύνθημα «όπισθεν ολοταχώς».

Αίφνης ο υπουργός Άμυνας Νίκος Παναγιωτόπουλος μελετά την επαναφορά της στρατιωτικής θητείας στους 12 μήνες, με υποχρέωση στράτευσης το 18^ο έτος της ηλικίας.

Βλέπεις για την Δεξιά το χρέος του πολίτη προς την πατρίδα είναι συνυφασμένο με τον χρόνο διάρκειας της στρατιωτικής θητείας. Άσε που η επιμήκυνση της θητείας καλύπτει και ένα σημαντικό μέρος από την ανεργία των νέων («με ένα σπάρο δυο τρυγόνια»).

Παράλληλα μελετούν να περάσουν διάταξη για την δυνατότητα της εθελοντικής στράτευσης των γυναικών (αυτή άλλωστε είναι η έμπρακτη αντίληψη τους για την ισότητα των φύλων).

Η υπουργός παιδείας (ή μήπως θρησκεύματος; -ούτε καν θρησκευμάτων) Νίκη Κεραμέως, αφού κατακεραύνωσε την προηγούμενη κυβέρνηση (των Μαδούρων) ότι με τις αλλαγές που προώθησε “κλονίζεται η θρησκευτική χριστιανική συνείδηση των νέων”, δεσμεύτηκε (στον ΣΚΑΪ) ότι θα τις καταργήσει “προκειμένου να γίνουν τα θρησκευτικά ελκυστικό μάθημα”.

Προηγουμένως είχε αναφερθεί σε “ιεροδιδασκάλους” καθώς και σε “ιεράρχες και σχετιζόμενους φορείς” που με την “πολύτιμη εμπειρία τους” θα «διδάσκουν» (ή εξομολογούν;) τα παιδιά στα σχολεία, καταπατώντας κάθε έννοια θρησκευτικής ελευθερίας.

Τέλος η προγραμματική δήλωση της υφυπουργού εργασίας Δόμνας Μιχαηλίδου, κυριολεκτικά, είναι αυτή που (πάλι) «τα σπάει». Προγραμματίζει, λέει, την παροχή ειδικού επιδόματος “στις γυναίκες που κάνουν παιδί σε ηλικία κάτω των 30 ετών”(!!!). 

Επίδομα όχι στο ζευγάρι αλλά στις γυναίκες, γιατί αυτές είναι οι «μηχανές αναπαραγωγής». Επίδομα σε όσες παντρεύονται νωρίς (διότι «ο γάμος είναι ο προορισμός της γυναίκας»).

Επίδομα τεκνοποίησης, αλλά καμία προστασία στις εργαζόμενες που απολύονται λόγω της εγκυμοσύνης.

Με αυτούς δεν ξεμπερδεύεις εύκολα, εκτός εάν, όπως έλεγε ο Ο. Ελύτης:

“Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά”.