Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Η ΝουΔου βλάπτει σοβαρά την υγεία

“Ξέρετε είμαι ένθερμος  οπαδός της δημόσιας υγείας ” μου είπε -προ ολίγου καιρού-  πρωτοκλασάτο και προβεβλημένο στέλεχος (πρώην υφυπουργός) της ΝουΔου και συνέχισε “θα έχετε προσέξει ότι συχνά από την τηλεόραση υπεραμύνομαι του έργου που, ομολογουμένως με θυσίες, παράγεται στα δημόσια νοσοκομεία” για να καταλήξει: “Ωστόσο δεν βαυκαλίζομαι, γνωρίζω καλά ότι χωρίς την ιδιωτική υγεία, η δημόσια θα είχε καταρρεύσει.”

Μένοντας για λίγο άφωνος και με το στόμα ανοιχτό, μια φράση μου ήρθε αυθόρμητα να….. απαγγείλω:

“Και το μυαλό σου είναι θολό, πω πω πω πω, πω πω πω πω!!!”

Για να επεξηγήσει κάποιος το «φαινόμενο» οφείλει να λάβει υπόψη του ότι, στο θολωμένο μυαλό του (ακρο)φιλελέ ο «ιδιώτης» είναι τίτλος τιμής, η «ιδιώτευση» είναι στόχος ζωής και η «ιδιωτεία» (με την αρχαιοελληνική, αλλά και την μετέπειτα ιατρική («idiot»), έννοια του όρου που σημαίνει μεγάλου βαθμού νοητική καθυστέρηση ή πλήρης διανοητική ανεπάρκεια έως ηλιθιότητας) είναι ύψιστη επιλογή (και όχι ανήκεστος βλάβη).

Η «στελεχάρα» της ΝουΔου δεν μπήκε καν στον κόπο να διαβάσει τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, που κατατάσσουν την Ελλάδα στην 25^η θέση ανάμεσα στις χώρες που έχουν την μεγαλύτερη απόκλιση μεταξύ των δημοσίων δαπανών για την υγεία με τις αντίστοιχες ιδιωτικές, και παρά το γεγονός ότι οι δημόσιες δαπάνες (ως ποσοστό επί του ΑΕΠ) εξακολουθούν και είναι ιδιαιτέρως χαμηλές, και πάντως αισθητά χαμηλότερες από τον ανάλογο Ευρωπαϊκό μέσον όρο.

Ακριβέστερα, οι δημόσιες δαπάνες ανέρχονται στο 5,1% του ΑΕΠ, ήτοι περίπου τα 10 δις κατ’ έτος, όταν οι αντίστοιχες ιδιωτικές δεν ξεπερνούν το 1,5 δις και ενώ η συμμετοχή της δημόσιας ασφάλισης (στην διαμόρφωση του ύψους της ιδιωτικής δαπάνης) υπερβαίνει το 40%.

Άρα η καθαρή ιδιωτική δαπάνη είναι περίπου 900 εκατομμύρια και η αναλογία (δημόσιων προς ιδιωτικές) μεγαλύτερη από 10 προς 1.

Ωστόσο ο κ. υφυπουργός (καθώς «αυτώνει τα αυτά» όπως έλεγε και ο Κωνσταντάρας) θέλει να μας πείσει ότι στυλοβάτης της δημόσιας υγείας είναι τα luxury ιδιωτικά θεραπευτήρια.

Τότε γιατί οι «φιλελέ» ομνύουν υπέρ ιδιωτών;

Γιατί ο Κούλης πρόσφατα δήλωσε: “Δεν θα είχα καμία αντίρρηση να δοκιμάσουμε σε ένα μεγάλο νοσοκομείο της Αθήνας να διοικηθεί σε σύμπραξη με τον ιδιωτικό τομέα”;

Γιατί πέταξε το εφεύρημα-μπαρούφα: “Το δημόσιο δεν είναι κατ' ανάγκην κρατικό. Εμένα με ενδιαφέρει η υγεία να είναι δημόσια”;

Γιατί συνέχισε ακάθεκτος: “Οι δημόσιοι υπάλληλοι, εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, θα μπορούν να εργάζονται στην ιδιωτική εταιρεία, η οποία θα παρέχει τις υπηρεσίες της στο Δημόσιο και θα δίνει στους εργαζόμενους μπόνους αν είναι ικανοποιημένοι με την απόδοσή τους”;

Γιατί το «μολόγησε» πεντακάθαρα: “Τι μας ενοχλεί να αγοράζουμε υπηρεσίες. Σε αυτή τη δομή, θα εργάζονται δημόσιοι υπάλληλοι και αν κάνουν καλά τη δουλειά τους, η ιδιωτική εταιρεία να τους δίνει και ένα μπόνους”;

Γιατί είναι «βαποράκια» ιδιωτικών συμφερόντων και (τους) επιβάλλεται να απαξιώσουν το δημόσιο σύστημα υγείας.

Γι’ αυτό και έκλεισαν (επί Σαμαρά) νοσοκομεία, γι’ αυτό και πληρώναμε 5ευρα σε κάθε επίσκεψη μας σε αυτά, γι’ αυτό και οι ανασφάλιστοι πλήρωναν (σαν ιδιώτες) ή ο ανεξόφλητος λογαριασμός πήγαινε στις ΔΟΥ, γι’ αυτό και ο Πορτοσάλτε με τον Παπαδημητρίου φωνάζουν σήμερα, τώρα: “Τα μισά νοσοκομεία πρέπει να κλείσουν και το κρατικό της Νίκαιας να γκρεμιστεί.”

Γι’ αυτό και οι ιδέες τους θυμίζουν τα λόγια του Βρετανού ποιητή Alexander Pope:

“Πεθαίνω με εκατοντάδες καλά συμπτώματα.”

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

 του  Θύμιου  Γεωργόπουλου 

 

Η θεωρία της καταγωγής των ειδών

Προφανώς και έχει δίκιο ο Αυγενάκης. Προδήλως και οι δηλώσεις του δεν έγιναν κατανοητές. Ολοφάνερα παρεξηγήθηκε η ουσία του περιεχομένου των λεγομένων του. Πασιφανώς και δεν αναλύθηκε η σκέψη (ουχί του Μάο) του Λευτεράκη.

Για την αντίληψη του Αυγενάκη (ως κυρίαρχης άποψης -γι’ αυτό άλλωστε είναι και ο γραμματέας του κόμματος διάολε) αποτελεί θέσφατο ότι ένα απευκταίο (αναμενόμενο μεν αλλά μη προσδοκώμενο) αποτέλεσμα για την ΝουΔου στην κάλπη (που δεν το φοβάται απλώς αλλά –φευ- το περιμένει), είναι αυταπόδεικτη και καραμπινάτη «νοθεία», γιατί έτσι είναι η δική του οπτική των πραγμάτων.

Βλέπεις στα μυαλά των φιλελέδων επικυρίαρχη είναι η Δαρβινική (βελτιωμένη και συμπληρωμένη) «Θεωρία της καταγωγής (και του προορισμού, παρά την εξέλιξη) των ειδών».

Κατ’ αυτήν λοιπόν την θεώρηση και θέαση των πραγμάτων το ανθρώπινο είδος δεν είναι ένα, αλλά πολλά.

Κάθε είδος ανήκει και σε μια κάστα (κοινωνική και οικονομική τάξη).

Κάθε κάστα έχει συγκεκριμένα γεωγραφικά πλαίσια μέσα στα οποία μπορεί και δικαιούται να κινηθεί.

Κάθε διακριτό γεωγραφικό πλαίσιο, αντίστοιχα, είναι δηλωτικό των προκαθορισμένων και πεπερασμένων επαγγελματικών επιλογών και της  κοινωνικής ανέλιξης που έχουν τα μέλη της κάστας.

Έτσι -δια στόματος αρχηγού- μάθαμε για τον (περιβόητο πλέον) «ψυκτικό από το Περιστέρι», όπως βέβαια (όλως παραδειγματικά) θα μπορούσε να μιλήσει για το «κορίτσι που κάνει πιστολάκι από την Αγία Βαρβάρα», τον «υδραυλικό από τα Λιόσια», τον «νταλικέρη από τον Ασπρόπυργο», τον «καυστηρατζή από τα Ταμπούρια»   και τον «φαναρτζή από το Πέραμα». 

Αντιστρόφως (όλως παραδειγματικά) θα μπορούσε επίσης να αναφερθεί στο «golden boy από το Ψυχικό», στον «αγγειοχειρουργό από το Κολωνάκι», στον «αστροφυσικό από την Πολιτεία» στον «ναυπηγό από την Γλυφάδα» και στον «ερευνητή μοριακής βιολογίας από την Εκάλη».

Για να επανέλθω λοιπόν στο «βουνό το δίκιο» του Λευτεράκη, όταν μίλησε για “διάχυτη πληροφόρηση ότι κάποιοι είναι αποφασισμένοι, εάν τα καταφέρουν και εάν τους το επιτρέψουμε ακόμα και να αλλοιώσουν τα εκλογικά αποτελέσματα”:

Εννοούσε ότι και μόνο η παραμονή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία αποτελεί εκτροπή.

Εννοούσε ότι και μόνο η μη επιβεβαίωση της «Αριστερής παρένθεσης» και της μη προκήρυξης εκλογών (πριν την λήξη της Συνταγματικής θητείας) είναι πραξικόπημα.

Εννοούσε ότι και μόνο η μη παραίτηση Τσίπρα ισοδυναμεί με χούντα.

Εννοούσε ότι και μόνο η προσπάθεια και η αποφασιστικότητα της Αριστεράς για συνέχιση του έργου που ξεκίνησε, αποτελεί αλλοίωση του εκλογικού αποτελέσματος.

Εννοούσε ότι και μόνο ο αγώνας του λαού και η επανασυσπείρωση του γύρω από τον Τσίπρα, αποτελεί εκλογική νοθεία.

Κατά την «λογική» του Αυγενάκη (που ουδόλως συνάδει με την «λογική» Βορίδη ότι οι ιδέες της Αριστεράς είναι ελαττωματικές και πρέπει με νόμο να καταργηθούν) η Αριστερά έχει λόγο ύπαρξης:

Ως χρήσιμη δύναμη διαμαρτυρίας.

Ως γραφική και cult φιγούρα του «απολιθωμένου δάσους» της πολιτικής.

Ως ατραξιόν στις εορταστικές εκδηλώσεις για την «Εργατική Πρωτομαγιά».

Ως «Αριστερός Χωροφύλακας» για την περιφρούρηση της Δημόσιας τάξης από τους «αναρχικούς» και τους «μπαχαλάκηδες».

Ως «Δημοκρατική νομιμοποίηση» της επέλασης του νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού.

Όπως θα αποτελούσε «παρά φύση» εξέλιξη εάν ο ψυκτικός δεν ήταν από το Περιστέρι αλλά από την Εκάλη, έτσι (κατά την Δαρβινική αντίληψη για την πολιτική του «φίλου μου του Λευτεράκη») αποτελεί «νοθεία» η προσπάθεια παραμονής στην κυβέρνηση της Αριστεράς, δια του γεννημένου στους Αμπελόκηπους και  κατοικούντα στην Κυψέλη, πρωθυπουργού.

Αλλά βλέπεις ….“το σκατό έφτασε στην κάλτσα”.

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Στο τσιγκέλι

Ότι ισχύει για τα αρνιά, “το καθένα από το ποδάρι του κρέμεται”, το ίδιο ισχύει και για τις πολιτικές.

Όσο και να θέλουν κάποιοι «χασάπηδες» να κρύψουν τα σφάγια μέσα σε φωτεινές βιτρίνες σύγχρονων meat markets, τυλιγμένα με σελοφάν, στολισμένα με πολύχρωμες πιπεριές και δεντρολίβανο, κάποια στιγμή θα χρειαστεί να τα κρεμάσουν στο τσιγκέλι και όλοι θα δουν ότι το αίμα –ακόμα- δεν έχει στεγνώσει και ρέει άφθονο στο πάτωμα.

Εξάλλου η κρεατομηχανή συμπεριλαμβάνεται στον βασικό και αναγκαίο εξοπλισμό του κρεοπωλείου και -ως γνωστόν- έχει ισχύ το περιεχόμενο της ταμπέλας: “Ο κιμάς κόπτεται παρουσία του πελάτου”.

Το χορηγικό πρόγραμμα του Κούλη προς τον Τσίπρα ξεδιπλώνεται, πλέον καθημερινά, ξεδιαλύνοντας τις αληθινές προθέσεις (του χορηγού) και καταρρίπτοντας όλους τους μύθους και όλες τις πιθανές αμφιβολίες για το μέλλον (των προβάτων).

Προσοχή, κάποιες σκόρπιες φωνές (και Δελτία Τύπου) περί “παρερμηνείας των δηλώσεων του αρχηγού”, “μαύρης προπαγάνδας των Συριζαίων” και “λαθεμένης μετάφρασης των Μαδούρων επειδή δεν γνωρίζουν  Αγγλικά” δεν μπορούν να συσκοτίσουν την αλήθεια και τον καταγεγραμμένο στο DNA (του Κούλη) τρόπο για να πολιτεύεται.

Άλλωστε όλοι θυμόμαστε, στον γνωστό μύθο, την απάντηση του σκορπιού στην απορία του βατράχου (που ενώ αυτός τον μετέφερε στην πλάτη του ο σκορπιός τον κέντρισε κι ας γνώριζε πως θα πνιγεί) όταν του είπε: “Τι να έκανα; Αφού  είναι στη φύση μου να κεντρίζω”.

 Γι’ αυτό και ο πρωθυπουργός, μετά το τελευταίο μπαράζ των αποκαλυπτικών δηλώσεων του Κούλη, ξεκαθάρισε ότι “ο κ. Μητσοτάκης γνώριζε πολύ καλά τι έλεγε. Ούτε του ξέφυγαν, ούτε παρερμηνεύτηκαν οι δηλώσεις του.”

 Και το ξεκαθάρισε αυτό ο πρωθυπουργός γιατί δυστυχώς ορισμένοι (κάποιοι μάλιστα και από τον ΣΥΡΙΖΑ) δεν αντιλαμβάνονται γιατί στον δικό τους κοινωνικό προσανατολισμό δεν χωράει η πολιτική αντίληψη Μητσοτάκη.

Η αφελής απορία τους (περί διάτρητης πολιτικής της ΝουΔου) θυμίζει την Αμερικανίδα συγγραφέα Mary Wilson όταν αναρωτιόταν: 

“Δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί οι δαντέλες είναι τόσο ακριβές, αφού ως επί το πλείστον έχουν τρύπες.”

Η τελευταία δήλωση: “Όταν μία επιχείρηση συμφωνεί με τους εργαζόμενους μέσω επιχειρησιακής σύμβασης για να πάει από πενθήμερο σε επταήμερο με τη σύμφωνη γνώμη των εργαζομένων και με πολύ καλύτερες απολαβές και με αυξημένα δικαιώματα και συμφωνούν τα δύο μέρη, δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να αναγνωρίζουμε ότι είμαστε σε έναν κόσμο που αλλάζει και πρέπει οι εργαζόμενοι, οι επιχειρήσεις και το κράτος να προσαρμοστούν σε αυτή τη νέα πραγματικότητα” δεν είναι το μόνο σφάγιο που κρέμεται από το τσιγκέλι.

 Είναι το τελευταίο σφάγιο μιας ακολουθίας πολλών άλλων που κρέμονται “το καθένα από το δικό του ποδάρι”, καθώς έχουν προηγηθεί τα τσιγκέλια με:

Την κατάργηση του Δώρου Χριστουγέννων, γιατί είναι αναξιοπρεπές.

Την κατάργηση της 13^ης σύνταξης, γιατί είναι ξεδιάντροπο προεκλογικό επίδομα.

Την κατάργηση του 8ωρου, γιατί είναι ξεπερασμένο.

Την κατάργηση του επιδόματος ενοικίου, γιατί είναι χαμηλό.

Την κατάργηση του επιδόματος αλληλεγγύης, γιατί είναι επαιτεία.

Την κατάργηση του νόμου Κατρούγκαλου για το ασφαλιστικό, γιατί εμπεριέχει την Εθνική σύνταξη και την αντικατάσταση του με τον νόμο Πινοσέτ, γιατί παρέχει μόνο ανταποδοτική σύνταξη.

Το «χασάπικο» που κρέμονται τα «σφαχτά» του Κούλη στα «τσιγκέλια» της ΝουΔου είναι γνωστό στο πανελλήνιο, από την εταιρική κουλτούρα που εμπεριέχεται στο σλόγκαν:

“Η κοινωνική ανισότητα είναι στην ανθρώπινη φύση.”

Γι’ αυτό σου λέω:

“Καημό που το ‘χε η ρίγανη, που εκάη το καταράχι. ”

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Οι ερπύστριες των offshore

Όταν τον πολιτικό διάλογο αντικαθιστά η επικοινωνία, την επικοινωνία η μυθοπλασία, την μυθοπλασία η στοχοποίηση, την στοχοποίηση η συκοφαντία και την συκοφαντία η «δολοφονία χαρακτήρων», τότε η υγιής πολιτική αντιπαράθεση δραπετεύει από τον φωταγωγό γιατί ο φασισμός έχει εισβάλλει γκρεμίζοντας την πόρτα.

Το επικίνδυνο (μη καιρικό) φαινόμενο επαναλαμβάνεται καθημερινά, με όλο και μεγαλύτερη ένταση και σε ποικίλες «αποχρώσεις»:

  

Είναι όταν η περιφερειάρχης Αττικής μαζί με τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς «αποδεικνύεται» ότι, σχεδόν, δώσανε εντολή να καούν ζωντανοί 100 άνθρωποι στο Μάτι.

Είναι όταν ο αγαπημένος των media («υπουργο-διάβολος») Πολάκης έχει «καταγραφεί» να επιτίθεται «άτακτα και βρώμικα» (εκτός από δημοσιογράφους) σε προσωπικότητες των ΑΜΕΑ.

Είναι όταν ο Νίκος Παππάς κατηγορείται ότι  «γνωρίζει» τον Πετσίτη, γιατί ο Πετσίτης εκπροσωπεί τους δικηγόρους του Αρτεμίου, γιατί ο Αρτεμίου έχει κυπριακές offshore, αλλά ωστόσο κανείς δεν μας λέει αν έχει απαγγελθεί κατηγορία κατά Πετσίτη ή Αρτεμίου και που ή πως εμπλέκεται ο Παππάς, η παπαδιά και τα παπαδοπαίδια.

Είναι όταν λέγεται (στις κάμερες) ότι το προεδρικό αεροσκάφος επί Τσίπρα σερβίρει «αστακομακαρονάδες», ενώ επί Σαμαρά προσέφερε «παξιμάδι της παρηγοριάς».

Είναι όταν φωνάζουν ότι ο Μαδούρο είναι δικτάτορας, παρότι εξελέγη (με 110 παρατηρητές μάλιστα από όλο τον κόσμο να επιβλέπουν την εκλογική διαδικασία), ενώ ο Γκουαϊδό που δεν έχει εκλεγεί, έχει αυτοανακηρυχθεί πρόεδρος και είναι επιλογή της CIA (καλεί τον στρατό σε αιματοκύλισμα και εμφύλιο πόλεμο) είναι ένας επαναστάτης και απελευθερωτής, ενώ ο Τσίπρας καλείται να λογοδοτήσει για τον Μαδούρο.

Είναι όταν ο Άδωνις Γεωργιάδης φωνάζει στην ΕΡΤ1 ότι ο Μαδούρο είναι τόσο δημοκράτης όσο ήταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος (και φυσικά φταίει ο Τσίπρας), χωρίς να μας λέει ότι ο ίδιος ήταν θαυμαστής και οπαδός του Παττακού και ότι ο Παπαδόπουλος (από την φυλακή) είχε αναθέσει στον  (σύντροφο του Άδωνη) Μάκη Βορίδη την αρχηγία της φασιστικής νεολαίας της ΕΠΕΝ.

Είναι όταν η δικαιοσύνη θριαμβεύει επειδή η Τουλουπάκη έβαλε κάποιους φακέλους στο αρχείο, ενώ διαπλέκεται με τους «σκευωρούς» του ΣΥΡΙΖΑ όταν διερευνά τις υποθέσεις Λοβέρδου και Σαλμά.

Είναι όταν φωνάζουν (της αντιπολίτευσης) για «λάσπη στον ανεμιστήρα» επειδή τα θαλασσοδάνεια τους -πολλών εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, προσωπικά, επιχειρηματικά και κομματικά- δεν εξυπηρετούνται, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει ένα πολύ μικρό εξυπηρετούμενο δάνειο, παράλληλα έχει (λένε) κάποια κυπριακή offshore (που δεν γνωρίζουν ποια είναι) ως μέτοχο στην «ΑΥΓΗ».  

 Είναι όταν ο Κούλης δηλώνει ότι θα κόψει το Δώρο Χριστουγέννων, θα καταργήσει το Επίδομα Αλληλεγγύης και θα αντικαταστήσει τον νόμο Κατρούγκαλου με το «ασφαλιστικό Πινοσέτ», προσφέροντας διάσωση στις  ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες.

Είναι όταν κατηγορείται ο ΣΥΡΙΖΑ ότι «θα ρίξει την οικονομία στα βράχια», γιατί επαναφέρει το 1 προς 1 στο Δημόσιο (έναντι του 5 προς 1 που ευαγγελίζεται ο Κούλης). Βέβαια το ίδιο κακό Δημόσιο γίνεται καλό όταν είναι το κράτος του Μητσοτάκηδων, όταν δηλαδή μισθοδοτεί τον Κούλη, τον μπαμπά του, την αδελφή του, τον ανιψιό του, την  ανιψιά του, την άλλη του αδελφή, πολλά ξαδέλφια, πλήθος από βαφτιστήρια, τους 54 συμβούλους του στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και όταν ουκ έστιν αριθμός διορισμένων «δικών» τους παιδιών.   

Είναι όταν ακούγονται οι ερπύστριες των offshore, των μιζών, του «μαύρου χρήματος», οι ερπύστριες της «μαύρης διεθνούς».

Γνωστό είναι ότι με τις ερπύστριες οι ανέραστοι φαντασιώνονται ή κατά τον Ζαν-Λυκ Γκοντάρ:

“Όταν το σεξ γίνεται προβληματικό, τότε εισβάλει ο ολοκληρωτισμός.”