Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Ο τελευταίος των μη ικανών

 Μέχρι τώρα γνωρίζαμε την θριαμβευτική αναγγελία «του τέλους της ιστορίας» από τον Αμερικανό πολιτικό επιστήμονα Francis Fukuyama, ως άμεση ιδεολογική συνέπεια της κατάρρευσης του «υπαρκτού σοσιαλισμού» με την πτώση του τείχους του Βερολίνου το 1989.

Μόλις τώρα γνωρίσαμε την θριαμβευτική αναγγελία «της αρχής της ιστορίας» από το «καλύτερο βιογραφικό της χώρας», τον «Άριστο» αρχηγό της ΝουΔου, τον «αυτοδημιούργητο» γιό του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και αδελφό της Ντόρας Μπακογιάννη, Κούλη τον Mεγαλοπρεπή, ως άμεση ιδεολογική συνέπεια της γέννησης του το 1968.

Εν ολίγοις, η διάρκεια της ιστορίας υπήρξε βραχύβιος καθώς διήρκεσε από την 4/3/1968 (ημέρα γέννησης του Κούλη) μέχρι την 9/11/1989 (ημέρα πτώσης του τείχους του Βερολίνου), ήτοι μόλις 21 χρόνια, 8 μήνες και 5 ημέρες.

Τι μαθαίνει κανείς, όταν μελετά την σκέψη του Κούλη ε;

Η ανεκδιήγητη δήλωση του αρχηγού (αναφορικά με την δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη): “Πείτε μου τώρα, το παιδί των 17 ετών που θα ψηφίσει για πρώτη φορά, που το ενδιαφέρει πώς θα είναι η Ελλάδα το 2030, τι το ενδιαφέρει τι έγινε το 1963;” και που αβαντάρεται από την άλλη, χυδαία,  δήλωση της (μπουκλίτσας) Σπυράκη: “πραγματικά λυπήθηκα γιατί η κυβέρνηση επιχειρεί να μεταφέρει διαχωριστικές γραμμές που η ίδια η κοινωνία έχει ξεπεράσει στο '63, ξέρετε ο κ. Μητσοτάκης γεννήθηκε το '68”, αποτελούν την επιτομή της σύγχρονης τραγωδίας που βιώνει ο τόπος.

Μια τραγωδία που εκφράζεται, εκτός των άλλων, με ακραία, φασίζουσα και δήθεν αστεΐστικη διάθεση, στο πέιπερ της ΝουΔου για την δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη: “Την ώρα που σε όλο τον κόσμο συζητούν για ηλεκτροκίνητα αυτοκίνητα, στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν μείνει κολλημένοι στα τρίκυκλα”.

Κάποιοι θεώρησαν ότι αυτό που είπε ο Τσίπρας, από του βήματος της Βουλής, δηλαδή ότι υπάρχει “ένα συμπαγές, σκοτεινό και ακραίο τμήμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης με έκφραση στα κορυφαία όργανα της” ήταν ιδιαιτέρως σκληρό, επιθετικό και χοντρό, ως αναφορά. 

Αλήθεια, πιστεύετε ότι  ήταν;

Δεν είναι “συμπαγές, σκοτεινό και ακραίο τμήμα” αυτό που, όταν εκφράζεται για τον πρωθυπουργό, τον κατηγορεί για “αθλιότητα”,  “ακραία ρητορική”,  “διχαστικό λόγο”, “απουσία τσίπας”;

Δεν είναι “συμπαγές, σκοτεινό και ακραίο τμήμα” αυτό που απειλεί ότι θα “γδάρει”  τους πολιτικούς αντιπάλους του και χαρακτηρίζει τον πρωθυπουργό “αρχισυμμορίτη”;

Δεν είναι “συμπαγές, σκοτεινό και ακραίο τμήμα” αυτό που ισχυρίζεται ότι “τη χώρα κυβερνά μία σπείρα που οργανώνει σκευωρίες”;

Δεν είναι “συμπαγές, σκοτεινό και ακραίο τμήμα” αυτό που ισχυρίζεται ότι η κυβέρνηση  “ούτε μπορεί ούτε θέλει να αντιμετωπίσει τα φαινόμενα βίας που προκαλούν αντιεξουσιαστικές ομάδες ” και ότι “ο Τσίπρας προσφέρει πολιτική κάλυψη στους μπαχαλάκηδες ”;

Δεν είναι “συμπαγές, σκοτεινό και ακραίο τμήμα” αυτό που ισχυρίζεται ότι η κυβέρνηση “στήνει παρακράτος στη δημόσια διοίκηση και τη Δικαιοσύνη”, “προσπαθεί να ελέγξει το στράτευμα και καραδοκεί ο κίνδυνος της δικτατορίας”, “σχεδιάζει θεσμικές ή άλλου τύπου εκτροπές ”;

Δεν είναι “συμπαγές, σκοτεινό και ακραίο τμήμα” αυτό που παρουσιάζει τον Τσίπρα ως Κιμ, Τσαουσέσκου ή Στάλιν, που απειλεί με ειδικά δικαστήρια, εισαγγελείς και Κορυδαλλούς, που μιλάει για τις “ένοπλες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ”;

Δεν είναι “συμπαγές, σκοτεινό και ακραίο τμήμα” αυτό που εξομοιώνει τις δολοφονίες του Γ. Λαμπράκη, του Ν. Τεμπονέρα, του Π. Φύσσα και την φασιστική επίθεση στον Γ. Μπουτάρη, με τον ακτιβισμό του «Ρουβίκωνα»;

Άλλωστε, όπως γράφτηκε σε τοίχο:

“Η λίθινη εποχή δεν τελείωσε επειδή τελείωσαν οι πέτρες”.

(Άσε που δεν τελείωσαν).

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Βρώμα  και  δυσωδία

Είναι τέτοια η αποφορά που αναδύεται εσχάτως  (από διαφορετικές πλευρές, συγχρονισμένα και διόλου τυχαία) στον δημόσιο βίο, που σκέφτεσαι ότι ίσως μόνο έτσι βρει εφαρμογή (στους εν υπνώσι εγκεφάλους) το “ουδέν κακόν αμιγές καλού” ή όπως είπε -για την ισχύ της θανατικής ποινής στο Τέξας- ο Αμερικανός κωμικός George Carlin:

“Ξέρετε ποια είναι η καλή πλευρά όλων αυτών των εκτελέσεων στο Τέξας; Λιγότεροι Τεξανοί.”

Η «υπόθεση βρωμάει» όταν ο πρώην πρόεδρος του ΣτΕ Νίκος Σακελλαρίου έχυσε «μαύρο δάκρυ» μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες γιατί διέρρευσε, λέει, η απόφαση του ΣτΕ που έκρινε ως συνταγματικό τον νόμο Κατρούγκαλου και, κυρίως, επειδή “φοβούμαστε πλήρη εξαθλίωση των συνταξιούχων ”.

Την οποία διαρροή των αποφάσεων του ΣτΕ (και ενώ πολύωρες εκπομπές έκανε η Ιωάννα Μάνδρου στον ΣΚΑΪ, πριν ανακοινωθούν επίσημα οι αποφάσεις του) αλλά και την “πλήρη εξαθλίωση των συνταξιούχων”, δεν «φοβήθηκε» όταν αποφάσιζαν ότι ο νόμος για τις τηλεοπτικές άδειες είναι αντισυνταγματικός, και γλύτωναν οι καναλάρχες την καταβολή 247 εκ. €.

Όταν αποφάσιζαν ότι οι λίστες των μεγαλόσχημων φοροφυγάδων (π.χ. Λαγκάρντ) μπαίνουν στο «ψυγείο»  και δεν πληρώνουν.

Όταν αποφάσιζαν ότι η υπουργική απόφαση για το «πόθεν έσχες» των δικαστικών (των ίδιων δηλαδή) αλλά και των πολιτικών τους φίλων,  που αποκρύπτουν περιουσιακά στοιχεία, είναι άκυρη.

Όταν αποφάσιζαν ότι ο νόμος Φίλη για την διδασκαλεία των θρησκευτικών είναι αντισυνταγματικός, λες και δεν αποφασίζει η πολιτεία αλλά οι Αγιατολάχ του δόγματος.

Τα πρωτεϊνούχα δάκρυα (του τέως προέδρου) που ποτίζουν την πολιτική σκοπιμότητα, είναι «βρώμα και δυσωδία».

 Η «υπόθεση βρωμάει» όταν ο Κούλης  κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι “έχει οδηγήσει τους Έλληνες στην φτώχεια και στην εξαθλίωση”.

Δεν χρειάζεται καν να ρωτήσει κανείς ποιες πολιτικές οδήγησαν στην μεγαλύτερη σύγχρονη ανθρωπιστική κρίση στον τόπο μας, ούτε ποιοι έφεραν το ΔΝΤ, την τρόικα, τα μνημόνια, την λιτότητα και τις απολύσεις.

Αρκεί να θυμηθούμε όλοι ότι, επί προεδρίας του Κούλη, εκεί στην ΝουΔου:

Δεν ψήφισαν τον νόμο για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης.

Δεν ψήφισαν τον νόμο για την δωρεάν πρόσβαση των ανασφάλιστων στη δημόσια υγεία.

Δεν ψήφισαν τον νόμο για τα σχολικά γεύματα.

Δεν ψήφισαν τον νόμο για το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης.

Δεν ψήφισαν την εφάπαξ καταβολή οικονομικής ενίσχυσης των χαμηλοσυνταξιούχων. 

Η δήθεν όψιμη κοινωνική ευαισθησία (του αρχηγού Κούλη) που εδράζεται στην πολιτική εξαπάτηση, είναι «βρώμα και δυσωδία».

Η «υπόθεση βρωμάει» όταν για το σκάνδαλο Novartis και στην ψηφοφορία για την επιστροφή του φακέλου στην δικαιοσύνη, για να μην παραγραφούν τα τυχόν αδικήματα από την παραμονή της υπόθεσης στην προκαταρκτική επιτροπή, σύσσωμη και έντρομη η αντιπολίτευση αποχωρεί.

Εντάξει, άντε και καταλαβαίνουμε τα στελέχη της  ΝουΔου και του ΚΙΝΑΛ που επιζητούν να μην επιληφθεί της έρευνας η τακτική δικαιοσύνη (όπως στις Η.Π.Α. που έφτασε μέχρι το γραφείο του Τράμπ).

Άντε και κατανοούμε τους λόγους για τις απειλές του Σαμαρά “θα τους πάω μέχρι τέλους” ή για την χυδαιότητα του Λοβέρδου “ο Τσίπρας είναι Αρχισυμμορίτης”, αλλά –κάποιοι από μας- δεν κατανοούμε την δήλωση του Κουτσούμπα:  “Το ΚΚΕ δεν θα νομιμοποιήσει διαδικασίες παρωδία και παιχνίδια εντυπωσιασμού και αποχωρεί”.

Οι δήθεν Κομμουνιστές που φοβικά συντάσσονται με τις πιο ακραίες πτυχές της συντήρησης, είναι «βρώμα και δυσωδία».

Ή όπως είπε ο Orson Welles:

“Ποτέ μην αγγίζεις σκατά, ούτε με γάντι. Το γάντι γίνεται πιο σκατένιο, αλλά το σκατό δεν γίνεται πιο γαντένιο.”

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Γέροντας  Καψοκαλύβης 

Έλεγε ο Αθηναίος ιστορικός Θουκυδίδης: “Η ιστορία είναι φιλοσοφία μέσω παραδειγμάτων” και συμπλήρωνε ο Ρωμαίος ρήτορας Κικέρων: “Φως της αλήθειας, μάρτυρας των καιρών, δάσκαλος της ζωής είναι η ιστορία.”

Ωστόσο για να εκπληρωθεί η ρήση «η ιστορία διδάσκει», πρέπει καθένας πρώτον να μελετά την ιστορία και δεύτερον να μην είναι επιλήσμονας, που   δεν το συνηθίζουν οι άνθρωποι.

Φωτεινό παράδειγμα (αλλά μαύρη πραγματικότητα) αποτελεί η Αργεντινή, η οποία το 2001 έφτασε στην χρεοκοπία και στο κοινωνικό έρεβος εξαιτίας των πολιτικών νεοφιλελεύθερης συνταγής, και με πλήρη απουσία κάθε έννοιας κοινωνικού προστατευτισμού.

Έτσι το ΔΝΤ έστησε «πάρτι» πάνω στην επικρατούσα λαϊκή εξαθλίωση.

Από το 2003-2007 ανέλαβε την προεδρία της χώρας ο Νέστορ Κίρχνερ, τον οποίο διαδέχτηκε αμέσως μετά, μέχρι το 2015, η σύζυγος του Κριστίνα Φερνάντες Κίρχνερ.

Στην περίοδο της προεδρίας των δύο κοινωνιστών Περονιστών προέδρων, η κατάσταση βελτιώθηκε άρδην. Έγινε στάση πληρωμών και εκδιώχθηκε το Δ.Ν.Τ., ανασυγκροτήθηκε η παραγωγική δυναμική της χώρας, και, ειδικότερα την περίοδο προεδρίας της Κριστίνα,  κρατικοποιήθηκε η πετρελαϊκή εταιρεία YPF θυγατρική της Ισπανικής  REPSOL, ξεσηκώνοντας την μήνιν του Ραχόι.

Η Αργεντινή επέστρεψε σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, η ανεργία (του 25%) επανήλθε σε φυσιολογικά επίπεδα και η πληγείσα περηφάνια των Αργεντίνων αποκαταστάθηκε, καθώς η πρόεδρος τα έβαλε με τους ισχυρούς  Ισπανούς (YPF) και τους ισχυρότερους Βρετανούς (Φόκλαντ).

Όμως τις εκλογές του Δεκεμβρίου 2015  κέρδισε ο  συντηρητικός  πρόεδρος Μαουρίτσιο Μάκρι, ο οποίος κατόρθωσε μέσα σε δύο χρόνια να γκρεμίσει ότι χτίστηκε τα προηγούμενα δώδεκα.

Πριν από μία εβδομάδα η Αργεντινή -σαν δαρμένο σκυλί-  κάθισε στο τραπέζι να «διαπραγματευτεί» την εκ νέου υποταγή της στο Δ.Ν.Τ.

Έτσι, και στα καθ’ ημάς, σύσσωμος ο εσμός του παλαιού πολιτικού κατεστημένου χτυπάει, ακατάπαυστα, με όλα τα σφυριά του.

Fake πολιτικές, fake υποσχέσεις, fake ειδήσεις, fake αριστεία, fake δημοσκοπήσεις, fake ζωή, που όμως –το μάθαμε πια- κρύβει πολλούς μικρούς καθημερινούς θανάτους, μέχρι να επέλθει ο ένας  και μεγάλος θάνατος.

Αυτοί που έφεραν τα μνημόνια, μας ζητάνε να μην αφήσουμε την κυβέρνηση να μας βγάλει από αυτά.

Αυτοί που καταχρέωσαν την χώρα, κατηγορούν την κυβέρνηση ότι δεν συζητάει για πραγματική ελάφρυνση του χρέους.

Αυτοί που έκοψαν τις συντάξεις δώδεκα φορές και τις μείωσαν στο ήμισυ, μας φωνάζουν ότι σίγουρα ΘΑ τις μειώσουν από την 1/1/2019.

Αυτοί που εκτίναξαν την ανεργία «στα ουράνια», λοιδορούν το υπουργείο εργασίας για την μείωση της (από 27% στο 21%).

 

Αυτοί που εμπλέκονται με τα σκάνδαλα της Siemens, της Novartis, του ΚΕΕΛΠΝΟ, του ΝΤΥΝΑΝ, που διατηρούν εταιρείες off shore, που δεν υποβάλλουν «πόθεν έσχες», που χρωστάνε προσωπικά θαλασσοδάνεια εκατομμυρίων και κομματικά 500 εκ., αυτοί που φιγουράρουν σε διεθνείς λίστες φοροδιαφυγής, αυτοί που βοήθησαν να πτωχεύσουν επιχειρήσεις με κατεστραμμένους τους εργαζόμενους ενώ οι επιχειρηματίες φίλοι τους συνεχίζουν τον τρυφηλό τους βίο, μας υπόσχονται ότι θα μειώσουν την φορολογία, θα φέρουν επενδύσεις, νέες θέσεις εργασίας και θα «καλπάσει» ξανά η ανάπτυξη.

Αυτοί που έχουν  κουμπαριές και φιλίες «αίματος» με υποδίκους επιχειρηματίες και που κομματικά τους στελέχη έχουν καταδικαστεί για κακουργήματα, ονομάζουν τον πρωθυπουργό «αρχισυμμορίτη». 

Ο Κούλης ο «Άριστος», που δεν μπορεί να ξεχωρίσει Μοντεσκιέ με Ρουσσώ, που ξεκινάει να συναντήσει τον Πατριάρχη στην Ίμβρο (Τουρκία) χωρίς ταξιδιωτικά έγγραφα και τον γυρίζουν πίσω, θέλει να κυβερνήσει την Ελλάδα και μάλιστα με αυτοδυναμία.

Το αναφέρουν -σου λέει- οι γραφές.

Προφητεία του «Γέροντα Καψοκαλύβη».