Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Ο νόμος των τρυπών

Όλοι -εφόσον τα οικονομικά τους το επιτρέπουν και έχουν (ακόμα) το προνόμιο του εργάζεσθαι- διακόπτουν την εργασία τους προκειμένου να κάνουν χρήση της κανονικής τους αδείας και να έχουν λίγες ημέρες ξεκούρασης.

Όλοι πλην του Κυριάκου Μητσοτάκη που έχει πετύχει την αντιστροφή των όρων του κλάσματος: Χρόνος διακοπών / Χρόνος εργασίας.

  

Ο πρωθυπουργός έχει εργασία και μάλιστα την πιο υπεύθυνη (χωρίς να είναι βέβαιο ότι το έχει συνειδητοποιήσει) και τα οικονομικά του επιτρέπουν να κάνει διακοπές (με ενίσχυση των εξόδων μετακίνησης από τις δημόσιες δαπάνες). Βέβαια συχνά διακόπτει τις συνεχείς διακοπές του προκειμένου να συντονίσει το «επιτελικό κράτος» όταν ο συντονισμός δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί από την παραλία με μαγιό.

Βλέπεις ο επικεφαλής των «επιτελών» (με τις φιλελέ ιδεοληψίες) τα έχει απολύτως τακτοποιημένα στο μυαλό του. Τα προβλήματα είναι απλά και λύνονται εν σειρά.

Πρώτα, σου λέει, θα σώσω τον λαό μου από την πανδημία και θα αναδειχθώ ο πρώτος ηγέτης στον κόσμο που πέτυχε κάτι τέτοιο, να έχω δηλαδή τα λιγότερα κρούσματα με τους λιγότερους θανάτους ανά 10.000 κατοίκους και διαμένοντες στην χώρα. Πως γίνεται αυτό;

Όχι φυσικά με την καταστροφική συνταγή των «Μαδούρων» που αδειάζει τα δημόσια ταμεία αποστερώντας πόρους από την μεγάλη επιχειρηματικότητα και έτσι φρενάρεται η ανάπτυξη.

Όχι με την ενίσχυση του ΕΣΥ που απαιτεί χιλιάδες προσλήψεις υγειονομικού προσωπικού, με την προσθήκη χιλίων τουλάχιστον νέων κλινών ΜΕΘ, με την προμήθεια νέου και πανάκριβου βιοϊατρικού εξοπλισμού και με την πραγματοποίηση μαζικών τεστ στον γενικό πληθυσμό.

Άλλωστε είδαμε και τα χαΐρια αυτών που διέθεταν (από πριν) όλα αυτά και που στην πανδημία τα ανέπτυξαν άμεσα και περαιτέρω.

Αντ’ αυτών των κοστοβόρων και αντιπαραγωγικών μέτρων ο «Μωυσής» εφάρμοσε την -με αυστηρή διοικητική επιβολή- σωτήρια πολιτική, αυτή του κοινωνικού απομονωτισμού.

Κανείς δεν κολλάει κανέναν όταν δεν συγχρωτίζονται (πλην των βολικών συναθροίσεων), η παραβίαση της ατομικής ευθύνης είναι η μήτρα όλων των δεινών, τα ελάχιστα τεστ που γίνονται αναδεικνύουν την «αλήθεια» της στατιστικής,  ενώ οι πόροι που εξοικονομούνται διανέμονται σε αυτούς που μας έπεισαν να είμαστε υπάκουοι για να σωθούμε και σε αυτούς που μας εκπαιδεύουν για να ξαναεργαστούμε.

Στη συνέχεια ήρθε η σειρά για να σώσει και την οικονομία. Όχι βέβαια με τα έγκαιρα και άμεσα μέτρα στήριξης της εργασίας και της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας που πρόβαλαν οι «Μαδούροι» με το πρόγραμμα «μένουμε όρθιοι», αφού τέτοιες ανεδαφικές πολιτικές απέδωσαν μόνο την έξοδο μας από τα μνημόνια, μικρή μείωση της ανεργίας 11%, ανεμική ανάπτυξη 2,7% και μόλις 37 δις απόθεμα.  Άλλωστε γι’ αυτό και ένα χρόνο πριν εκλογικά καταδικάστηκαν.

Η λύση είναι στα χέρια της πολύ μεγάλης επιχειρηματικότητας και του ακριβού τουρισμού.

Αφού χωρίς άλλα μέτρα και μόνο  με το lockdown, σου λέει, σώσαμε τις ζωές των πολιτών και πείσαμε ότι είμαστε ο πιο ασφαλής προορισμός στον κόσμο, τώρα εάν ανοίξουμε τα πάντα και καλέσουμε (κάτω από το ειδυλλιακό μούχρωμα του ηλιοβασιλέματος της Σαντορίνης) τους πάντες, θα γεμίσουν οι σουίτες, θα σφυρίζει η κρουαζιέρα και θα αναφωνεί το πόπολο «καλώς ήρθε το δολάριο» κι ύστερα….. αναχώρησε ψωροπερήφανα για διακοπές.

Μπορεί το «δολάριο» να μην ήρθε αλλά ήρθε το Oruc reis και ένα πολύ μεγάλο δεύτερο κύμα πανδημίας, γιατί δεν γνώριζε ο Κυριάκος τον πρώτο νόμο των τρυπών:

“Aν βρεθείς μέσα σε μία, σταμάτα το σκάψιμο.”  

Ας συνεννοηθούμε λοιπόν καλύτερα… έστω και δημοσίως !

Πριν δύο μέρες αναρτήθηκε σε ιστοσελίδα πολιτικού περιεχομένου ένα κοινό κείμενο τριών συντρόφων με τίτλο «ας συνεννοηθούμε λοιπόν…δημοσίως», ως «απάντηση» στην «στοχοποίηση» του πρ. Υπουργού Οικονομικών σ. Ευκλείδη Τσακαλώτου, ενώ επιλέχτηκε ως βάση της στοχοποίησης αυτής η κριτική που άσκησε από τα socialmedia ο σ. Παύλος Πολάκης σε πλευρές της διαχείρισης των δημόσιων οικονομικών επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Καταρχήν και παρά την φιλότιμη προσπάθεια που καταβλήθηκε στο κείμενο να αιτιολογηθεί το τσουβάλιασμα μιας σειράς αντιρρήσεων ή και διαφορετικών απόψεων που έχουν εκφραστεί και δημόσια (ούτε πανομοιότυπες, αλλά και ούτε από την ίδια ιδεολογικοπολιτική αφετηρία ή στόχευση) στις επαρκώς αιτιολογημένες αιτιάσεις του Παύλου Πολάκη(γραπτά και προφορικά, πριν και μετά, στα εσωκομματικά όργανα, στη Βουλή και σε συγκεντρώσεις)…, αναιρεί κάθε αναφορά σε «δημοκρατικές διαδικασίες» και πόσο μάλλον σε «διαφύλαξη ιδεών και αξιών της αριστεράς οι οποίες ηθελημένα (!) ή αθέλητα έτσι πλήττονται». Τέλος, για να συνεννοηθούμε καλύτερα, πρόκειται για την επιτομή της στοχοποίησης !

Όσο για την ουσία, τι να πει κανείς… Χάθηκε πολύ μελάνι και κοινή λογική για να αποδοθεί στο αίτημα για κάθαρση στη Δικαιοσύνη το όνομα «αξίωση επιτάχυνσης απόδοσης Δικαιοσύνης, ως μνημονιακό προαπαιτούμενο»! Αναρωτιόμαστε, δεν έχουν ξανακούσει άλλη φορά οι συγγραφείς του κειμένου σχετικές προτάσεις για πολύ συγκεκριμένες ριζοσπαστικές θεσμικές τομές ανανέωσης του δικαστικού σώματος, που θα παρείχαν οξυγόνο στη λειτουργία της Δικαιοσύνης και θα την αντιστοίχιζαν στο αίτημα κοινωνικών εξελίξεων προς όφελος των πολλών;

Χάθηκε πολύ μελάνι και κοινή λογική για να κατανομαστεί το αίτημα για κρατικό έλεγχο μέρους του τραπεζικού συστήματος ως «αποτυχημένη πρακτική στην ΕΕ και τις ΗΠΑ» ή ακόμα και ως παράδοση του χρηματοπιστωτικού τομέα στο «κράτος των τραπεζιτών» (!!). Αναρωτιόμαστε, είναι η πρώτη φορά που έρχονται οι συγγραφείς του κειμένου σε επαφή με το αυτονόητο επιχείρημα που λέει ότι… ακριβώς επειδή έχει περιέλθει στο δημόσιο η πλειοψηφία των τραπεζικών μετοχών μέσω των ανακεφαλαιοποιήσεων από το αίμα του ελληνικού λαού, είναι σχεδόν αυτοκτονία να μην ασκεί και διοίκηση. Κι επειδή για την κρατική διακυβέρνηση ευθυνόμασταν εμείς, για κάθε τι που έγινε ή που δεν έγινε υπάρχει ένα ονοματεπώνυμο…

Χάθηκε πολύ μελάνι και κοινή λογική για να βαυκαλιστούμε για μια Αναπτυξιακή Τράπεζα, που επί 4,5 χρόνια ΣΥΡΙΖΑ ξεκίναγε και ξεκίναγε και ξεκίναγε… μέχρι που ολοκληρώθηκε επί ΝΔ και Μητσοτάκη !    

Έχουμε κι εμείς όμως κάποιες απορίες και δεν μπορούμε να προσπεράσουμε τον πειρασμό να μην τις θέσουμε:

Επειδή τελευταία από αρκετούς συντρόφους και ειδικά από τον σ. Τσακαλώτο έχει αναχθεί σε κομβικό το ζήτημα της δημοκρατίας και των δημοκρατικών διαδικασιών, ας κάνει τον κόπο ο σ. Υπουργός να μας ενημερώσει πως θα χαρακτήριζε τις σχέσεις του κατά την περίοδο της Υπουργίας του με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργαζομένων, αλλά και ειδικότερα με τους συντρόφους που συμμετείχαν σε αυτές (πώς να ξεχάσει κανείς άραγε ότι συναντήθηκε με την ΑΔΕΔΥ μια φορά όλη και όλη κατά την διάρκεια της πολύχρονης θητείας του, κι αυτό μόνο αφότου οι εργαζόμενοι κατεδάφισαν αγανακτισμένοι τα ρολά της εισόδου του Υπουργείου).

Και μιας και ο λόγος περί των αιτιών εκλογικής ήττας, ας μας πει ο σ. Υπουργός γιατί ο ίδιος αγνόησε και περιφρόνησε πλήρως τις προτάσεις που του τέθηκαν…, πχ να αφήσει το οικονομικό επιτελείο ανοιχτή έστω μια χαραμάδα αισιοδοξίας για οικονομική ενίσχυση  των εκατοντάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων (που έχασαν στα χρόνια του μνημονίου πάνω από το 40% του εισοδήματός τους), από την στιγμή μάλιστα που η χώρα βγήκε από τα μνημόνια. Αλλά αυτά για τον σ. Υπουργό Οικονομικών αποτελούσαν δείγματα «απαράδεκτου λαϊκισμού», στα οποία δεν επιτρεπόταν να υποκύψει. Και αυτή άραγε η  στρατηγική, να μην υπάρξει δηλαδή ούτε καν υπόσχεση προσπάθειας οικονομικής ενίσχυσης για τους εργαζόμενους στο δημόσιο, σε ποιο συλλογικό όργανο της κυβέρνησης ή του κόμματος ελήφθη ως σχετική συλλογική απόφαση;

Σταματάμε όμως εδώ, γιατί… παιδαριώδεις πολιτικά αναφορές στα δις που δεν ήταν 37 αλλά 20, σε «άγνοια της πραγματικής δημοσιονομικής κατάστασης», σε Υπουργούς που δεν είχαν ιδέα για την οικονομική πολιτική του Πρωθυπουργού αλλά δεν σήκωναν το χεράκι να ρωτήσουν, σε κριτική που είναι ανεύθυνη γιατί γίνεται εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς (!), σε υιοθέτηση «Ανδρεοπαπανδρεικών όρων και αρχηγικών κομμάτων», για μοίρασμα του χρήματος σε όσους/ες το είχαν ανάγκη… που «έχει αποδειχτεί αντίληψη εσφαλμένη», για το ευτυχώς που «δεν τα είχαμε δώσει τότε γιατί δεν θα μπορούσαμε σήμερα να προτείνουμε το πρόγραμμα «ΜΕΝΟΥΜΕ ΟΡΘΙΟΙ» και άλλα τέτοια…, κάνουν το κείμενο να είναι μειωμένης πολιτικής αξιοπιστίας.Και πάντως ουδεμία υπηρεσία προσφέρουν…, ούτε στον ίδιο τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, ούτε στην υπεράσπιση του κυβερνητικού μας έργου, ούτε στο βάθεμα ενός δημοκρατικού διαλόγου υψηλού πολιτικού επιπέδου και σίγουρα ούτε σε καμιά «διαφύλαξη αξιών και ιδεών της Αριστεράς».

Αντίθετα, συνιστούν μια κακή αρχή σε μια αδήριτη ανάγκη για νηφάλια αυτοκριτική προσέγγιση και για μια συντεταγμένη συγκρότηση του νέου, πιο αποφασιστικού προγράμματος της δεύτερης φοράς…, καθώς κανένας νομίζουμε δεν αμφισβητεί την ανάγκη να υπάρξει μια σοβαρή και συλλογική συζήτηση για όλα τα σοβαρά ζητήματα που αφορούν την διακυβέρνηση της χώρας και τις τύχες των ανθρώπων της.

Μάρκος Χατζησάββας

συντονιστής ΟΜ ΣΥΡΙΖΑ Χασιάς-Φυλής

Χαράλαμπος Λυμπεράς

μέλος Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ & μέλος της Ε.Ε. της ΑΔΕΔΥ

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Αιχμάλωτος Στρατηγός

Ο Φρίντριχ Πάουλους, εμπνευστής του σχεδίου «Μπαρμπαρόσα» για την κατάληψη της Σοβιετικής Ένωσης, υπήρξε Ναζιστής Γερμανός Στρατάρχης που υποχρεώθηκε σε ταπεινωτική παράδοση και αιχμαλωσία μετά την πανωλεθρία των στρατευμάτων του στην «Μάχη του Στάλινγκραντ».

Όταν ο Σοβιετικός Στρατηγός Γκεόργκι Ζούκοφ -νικητής στην πολύμηνη πολιορκία των Γερμανών- επισκέφθηκε τον αιχμάλωτο Φον Πάουλους του πρότεινε: “Στρατάρχα, νικηθήκατε οριστικά. Υπογράψτε λοιπόν την συνθήκη  παράδοσης για να σωθούν όσοι άντρες απέμειναν από την στρατιά σας.”

Η πρώτη αντίδραση του Φον Πάουλους (που στην συνέχεια υπέγραψε την άνευ όρων παράδοση) ήταν η απάντηση: “Δεν γνωρίζετε ότι αιχμάλωτος στρατηγός δεν μπορεί να αποφασίζει και να  δίνει διαταγές;”

Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης αποφασίζει και δίνει εντολές -επί όλων των μεγάλων θεμάτων της επικαιρότητας- με την ίδια δικαιοδοσία που έχει ένας αιχμάλωτος Στρατηγός.

Η διαφορά τους είναι ότι ο Φον Πάουλους πρώτα έγινε Στρατάρχης και μετά αιχμαλωτίστηκε, ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρώτα (αυτοβούλως) αιχμαλωτίστηκε και μετά έγινε πρωθυπουργός.

Όποια συνθήκη παράδοσης του προσφέρθηκε ο Κυριάκος την υπέγραψε με μεγάλη ευκολία και περισσή ευχαρίστηση, για να καταστεί ένας αιχμάλωτος Στρατηγός, ένας σιδηροδέσμιος πρωθυπουργός.

Πρώτα παραδόθηκε στην ομάδα Σαμαρά, μεταλλάσσοντας το κόμμα του από το Καραμανλικό του dna σε ακροδεξιά φράξια, τοποθετώντας μάλιστα ως αντιπρόεδρο του κόμματος τον Άδωνη Γεωργιάδη για να επικρατήσει του μετριοπαθούς Μεϊμαράκη.

Η συνέχεια (και τα αποτελέσματα της) είναι γνωστή, οι ακροδεξιοί Μπογδάνος, Μαρκόπουλος, Πλεύρης, Παπαδημητρίου, Λοβέρδος κ.α. «κόσμησαν» τα ψηφοδέλτια και τελικά εκλέχτηκαν βουλευτές της ΝουΔου, ενώ οι Άδωνις, Βορίδης, Βρούτσης κ.α. έγιναν πρωτοκλασάτοι υπουργοί,που επιβραβεύτηκαν για την ανικανότητα τους σε ότι ανέλαβαν, παραμένοντας στο κυβερνητικό σχήμα αφού δεν επέτρεψε ο Σαμαράς να γίνει ούτε ο παραμικρός -και επισήμως προαναγγελμένος- ανασχηματισμός.

Η παράδοση στους καναλάρχες, από την εποχή που μαζί έδινε την μάχη στο ΣτΕ για να καταπέσει ο «Νόμος Παππά» και να μην πληρώσουν ευρώ τσακιστό για την χρήση των συχνοτήτων, οδήγησε σε «αναστολή» των πληρωμών τους  λόγω κορωνοϊού (μόνοι αυτοί) και στην «λίστα Πέτσα», βεβαίως με την ανταπόδοση της κατασκευής ομοιώματος του Κυριάκου σε εκδοχή «Μωυσή» παντός καιρού και επί παντός του επιστητού, αλλά οδηγεί και σε επικίνδυνα μονοπάτια το δεύτερο κύμα της πανδημίας του κορωνοϊού αφού αιχμαλωτίστηκε από την επικοινωνία και όχι από την ανάγκη λήψης των αναγκαίων μέτρων στήριξης του ΕΣΥ.

Την παράδοση στο μεγάλο κεφάλαιο σηματοδότησε η «φτηνή» παραδοχή ότι τα ενοίκια του κόμματος στο Μοσχάτο πλήρωνε ο Β. Μαρινάκης, για να οδηγηθούμε στο αδιαφανές και αντιπαραγωγικό ξεκοκάλισμα των 37 δις που ευγενώς χορήγησαν οι «Μαδούροι» και στην ολοκληρωτική καταστροφή της οικονομίας,

Σύμφωνα με το υπουργείο Οικονομικών (του) το δημοσιονομικό έλλειμμα το 7μηνο Ιανουαρίου – Ιουλίου έφτασε στα 11,8 δις, το πρωτογενές στα 8,1 δις, και η ύφεση του 2^ου τριμήνου δείχνει να κυμαίνεται πάνω από 15%.

Οι περικοπές μισθών και συντάξεων η έκρηξη χρέους και η ανεργία είναι τα αναμενόμενα επακόλουθα, ενώ τα μνημόνια και η αναθέρμανση με το ΔΝΤ είναι στο τσεπάκι (σιγουράκι το παίζουν οι αγορές).

Η άνευ όρων παράδοση στα γεωστρατηγικά συμφέροντα των Αμερικανών που υπογράφτηκε με την δήλωση περί «αξιόπιστου και προβλέψιμου σύμμαχου» αλλά και τα αντίστοιχα της κ. Μέρκελ, οδήγησε τον Ερντογάν να ψαρεύει ανενόχλητος στα αβαθή της Μυκόνου και να πραγματοποιεί σουλάτσα μίλια μέσα στην Ελληνική ΑΟΖ.

Ή όπως λέει και μια Γιαπωνέζικη παροιμία:

“Το νερό παίρνει το σχήμα του βάζου.”

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Υποτελικό κράτος

“Totustuus- όλος δικός σου” ήταν το μότο του Πάπα Ιωάννη-Παύλου του Β’, αυτό ακριβώς που χρησιμοποιεί και η κυβέρνηση του Κυριάκου εντός και (κυρίως) εκτός συνόρων, όταν απευθύνεται σε πρόσωπα ή θεσμικά σχήματα που με την ισχύ τους πιστεύει ότι έτσι θα σταθούν αρωγοί στην μακροημέρευση της, ανεξαρτήτως του κόστους που η στάση αυτή συνεπάγεται για τον λαό και την χώρα.

Στην πρώτη του επίσκεψη, τον Ιανουάριο,στον Λευκό οίκο ο Κυριάκος δεν άκουσε ούτε μια λέξη στήριξης από τα χείλη του Τραμπ για την Τουρκική προκλητικότητα, παρά το γεγονός ότι είχε σπεύσει να δηλώσει πως “η Ελλάδα είναι ο πιο προβλέψιμος σύμμαχος των ΗΠΑ”. Ακριβώς γι’ αυτή του την δήλωση δεν αισθάνθηκε ο Τραμπ την ανάγκη να πει κάτι θετικό (έστω και αμφίσημο) στον μουσαφίρη ώστε να λάβει κάτι σε ανταπόδοση, αφού ο Κυριάκος είχε σπεύσει να το προσφέρει πρώτος και άνευ ουδενός ανταλλάγματος.

Βλέπεις δεν έτυχε να διαβάσει τον Μενέλαο Λουντέμη για να μάθει την αλήθεια:“Όλες οι συμφορές στον κόσμο απ’ τα παρακάλια έγιναν”.

Το μήνυμα ελήφθη από τους απέναντι (η κυβέρνηση έχει το πρόγραμμα με τα απεριόριστα δωρεάν μηνύματα και τα ξοδεύει απερίσκεπτα) και ο κεραμιδόγατος Ερντογάν που μας βλέπει σαν το εγκλωβισμένο ποντικάκι γελάει κάθε φορά που λεονταρίζουμε (για εσωτερική κατανάλωση) προστρέχοντας στην Γερμανία, αφού όλοι γνωρίζουν ότι η Μέρκελ κάνει δουλειές με τον Ερντογάν πουλώντας του φάκες και ποντικοφάρμακα.

Η κυβέρνηση της Τουρκίας ανακοίνωσε στα τέλη Ιουλίου ότι “το Oruc Reis αγκυροβολημένο στο λιμάνι της Αττάλειας θα διεξάγει σεισμικές έρευνες έξω από το Καστελόριζο προκειμένου να συμβάλει ακολούθως στις γεωτρήσεις πετρελαίου και φυσικού αερίου”.

Το «επιτελικό» κράτος σφόδρα ταράχθηκε στις διακοπές του (χωρίς να τις διακόψει) αλλά αποφάσισε να αναστείλει τις άδειες των υπηρετούντων στις ένοπλες δυνάμεις, χωρίς παράλληλα να συγκαλέσει το ΚΥΣΕΑ, χωρίς ωστόσο να ζητήσει σύγκλιση του Συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών, χωρίς ποτέ να ζητήσει την επείγουσα σύγκλιση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για την επιβολή κυρώσεων κατά της Τουρκίας και χωρίς μηδέποτε να ενεργοποιήσει τα επιτελικά σχέδια που έχουν οι ένοπλες δυνάμεις εκπονήσει για την αποτροπή τέτοιων ενεργειών από τους γείτονες, όπως έγινε επιτυχώς τον Οκτώβριο του 2018.

Κάλεσε όμως ο Κυριάκος, κατά μόνας, όλους τους πολιτικούς αρχηγούς να τους ενημερώσει και όπως μάθαμε με τον κ. Τσίπρα ήταν ιδιαιτέρως αυστηρός και πολύ τον μάλωσε για όσα το….Documentoανυπόστατα καταλογίζει στην σύζυγο του!!!

Αυτό θα πει υπηρετώ την Εθνική Στρατηγική!

Προσωρινά το Oruc Reis δεν βγήκε γιατί παρενέβη η Γερμανία όπως μάθαμε από τους Γερμανούς, όπως επίσης μάθαμε από τους ίδιους ότι θα καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι για διάλογο με την Τουρκία, χωρίς να έχει αρθεί κατ’ ελάχιστον η προκλητικότητα τους και χωρίς να έχει γίνει γνωστή η ατζέντα της συζήτησης (ή οποία δεν μπορεί να συμπεριλαμβάνει τίποτα άλλο εκτός από την υφαλοκρηπίδα).

Τελικά το Oruc Reis βγήκε και πλέει 22 ναυτικά μίλια εντός της Ελληνικής υφαλοκρηπίδας, μάλιστα έχει απλώσει καλώδια σ’ αυτήν, αλλά “δεν κάνει έρευνες γιατί υπάρχει «θόρυβος» από τα πλοία που είναι τριγύρω”.

Δικαίως και ο Παύλος Πολάκης έγραψε:

“Το επιχείρημα έχει την ίδια αξία σαν να σου λέει αυτός που έβαλε τα πρόβατα του στο δικό σου χωράφι και εσύ δεν τα έδιωξες με οποιοδήποτε τρόπο…. πως τα πρόβατα δεν τρώνε !!!!!”

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Πίτσες μπλε

Ξέρεις τι είναι να είσαι ορκισμένος οπαδός της αγοράς και μάλιστα όχι οποιασδήποτε αγοράς όπως -ας πούμε- της αγοράς που υπόκειται σε κρατικό έλεγχο με κανόνες, με διαφάνεια, με υγιή ανταγωνισμό, με σαφή διαχωρισμό του πεδίου δράσης της (που είναι η εύφορη κοιλάδα των ιδιωτικών αγαθών και όχι οι άγονες βραχώδεις πλαγιές των δημόσιων αγαθών, που δεν μπορούν να παρέχονται αποκλειστικά και μόνο στους έχοντες), αλλά απόφοιτος (αριστούχος) του μεταπτυχιακού τμήματος «η αχαλίνωτη αγορά» της φημισμένης «Σχολής του Σικάγο», να είσαι ο αρμόδιος υπουργός για τις επενδύσεις και να έρχεται ο πολυεθνικός γίγαντας Pizza Hut και άκαρδα να σε εγκαταλείπει με την απόφαση διαζυγίου ανά χείρας;   

Γιατί αιφνιδιαστικά προανήγγειλε η εταιρεία ότι βάζει λουκέτο σε όλα τα καταστήματα της στην Ελλάδα και…. από μακρυά μας χαιρετά κι από κοντά μας λέει: “Γειααά”, “Bye bye”, “Los poulos”.

Ξέρεις τι είναι να έχεις τρίψει τα παντελόνια σου (ώρες ατέλειωτες, νύχτες αξημέρωτες, χρόνια αμέτρητα) στα θρανία της τηλεπώλησης, να έχεις ξεπουλήσεις πολλά εκατομμύρια τόμους βιβλία (χωρίς να συμπεριλαμβάνω τις προσφορές: “Αποκτήστε ένα tablet ZER 10.1’ με εκατό τόμους αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων [Αριστοτέλης, Πλάτων, Θουκυδίδης, Ηρόδοτος, Ισοκράτης, Πλούταρχος Ξενοφών, Αριστοφάνης] σε αρχαίο κείμενο και μετάφραση, αξίας 5.000€!!! - Αποκτήστε το τώρα μόνο με 197€!!! - Δώρο θήκη με πληκτρολόγιο και δύο κάρτες sim”), να έχεις πωλήσει μέχρι «μαγικά» νανογιλέκα, ιδανικά «διά πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν» που –μόλις φορεθούν- θεραπεύουν όλους τους πόνους, να έχεις διδάξει τεχνικές τηλεπώλησης και βελτίωσης των μεθόδων τηλεοπτικής προβολής και προώθησης προϊόντων (μαζί με τον «βασιλιά» της κινητής τηλεφωνίας Θεοδόση Ζερβουδάκη), να έχεις αποδείξει –ακόμα και με το προσωπικό σου παράδειγμα- ότι η Ελλάδα είναι ο παράδεισος των επενδύσεων και η Εδέμ της ελεύθερης αγοράς και να δέχεσαι τέτοιο μαχαίρωμα πισώπλατα;

Από ποιόν παρακαλώ;

Από τον Αμερικανικό κολοσσό Pizza Hut, την ηγέτιδα δύναμη της πίτσας (όχι μόνο στον ελεύθερο κόσμο αλλά και σε χώρες που κατατάσσονται στα λιμά του –πάλαι ποτέ- «σιδηρούν παραπετάσματος»), από το τεράστιο brand name που πριν από 25 χρόνια διαφήμιζε -ναι, όπως το ακούτε- ο ίδιος ο Ντόναλντ Τράμπ.

Ξέρεις τι είναι επί 4,5 χρόνια -όπου βρεθείς κι όπου σταθείς- να καταγγέλλεις συνεχώς (φωνάζοντας και χειρονομώντας) τους «μαδούρους» ότι είναι “εχθροί της επιχειρηματικότητας”, ότι “διώχνουν τους επενδυτές”, ότι “ναρκοθετούν την ανάπτυξη”, ότι “στήνουν νέα Σοβιετία ” ότι “αποεπενδύουν την χώρα”, ότι “μπλοκάρουν (για να ακυρωθεί) την μεγάλη επένδυση του Ελληνικού” και τελικά, ένα χρόνο μετά, όχι μόνο να μην έχεις φέρει μισό ευρώ νέα επένδυση, όχι μόνο να μην έχει –ουσιαστικά- ξεκινήσει η επένδυση του Ελληνικού (η Ριβιέρα της Ελλάδας), αλλά να αποχωρούν και όσοι παρέμεναν επί «μαδούρων».

Πρώτα την έκανε η Μαριάννα Λάτση (πουλώντας όλες τις μετοχές της από την LAMDA Development) και τώρα (με επισπεύδουσα ανακοίνωση) η Pizza Hut που αποχωρεί οριστικά από την Ελλάδα.

«Πονηρούτσικη» η αντίδραση του υπουργού ανάπτυξης που ανακοίνωσε: “Η Pizza Hut έφυγε διότι εδώ και πολύ καιρό είχε πάψει να είναι ανταγωνιστική (πως και δεν δώσατε χαριστικές κρατικές ενισχύσεις όπως το συνηθίζετε;) Τελείωσε το συμβόλαιο δικαιόχρησης και δεν είχε νόημα η ανανέωση του. Λυπηρή απόφαση αναμφίβολα, προφανώς ουδεμία σχέση έχει με την κυβέρνηση όμως (ποιος έχει την ευθύνη της δεκαετούς κρίσης με τα απανωτά λουκέτα όμως;)”  

   

Τελικά  η αναμενόμενη έκρηξη των επενδύσεων απεδείχθη…. «πίτσες μπλε»!