Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Ένα τσιγάρο δρόμος

Την ώρα που -κυρίως στην Ευρώπη- ο ρατσισμός και ο εθνικισμός, ο φασισμός και ο νεοναζισμός, τα υψωμένα τείχη μεταξύ του «εμείς» και «οι άλλοι», απλώνονται σαν την Μαύρη Πανούκλα, κάποιοι μιαροί και μολυσμένοι σκορπούν μια νέα επιδημική καταστροφή, αλλά η μόλυνση που κουβαλάνε αφορά τους τρίτους. Για τον εαυτό τους διατηρούν τα λάφυρα.

«Γουναράδες βρωμεροί, μα στην τσέπη όλο φλουρί».

 Ακούσαμε λοιπόν από κάποιον, κατ’ επάγγελμα «δημοσιογράφο» (όπως κομπάζει αυτός και οι όμοιοι του) από μικροφώνου να λέει, αφού στηλίτευσε την ραγδαία άνοδο του Γερμανικού εθνικισμού (με την ευκαιρία της τελευταίας επίσκεψης της -«κακιάς»- Μέρκελ):

“Επιβεβαιώνεται ότι η Γερμανία –αίτιος των δύο παγκοσμίων πολέμων- επαναλαμβάνει την ιστορία της. Τι τα θες, «τον αράπη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς»”.

Υπάρχει όμως και το –εξόχως- φασιστικό και γνωστό χιουμοράκι του (προσφάτως «συγχωρεμένου» λόγω αποδημίας) Θέμου Αναστασιάδη, που έγραφε παλαιότερα στο «Πρώτο Θέμα»:

“Έχετε να χάσετε τέσσερις ολόκληρες ώρες; Να πάτε να δείτε την ταινία «Η λίστα του Σίντλερ». Μέχρι και τα ελάχιστα γυμνά που έχει, είναι…..φούρνου”.

Όπως υπάρχει και το επίσης φασιστικό, ανιστόρητο και επικίνδυνο σχόλιο του (πες μου το κανάλι σου, να σου πω πόσο ακροδεξιός είσαι) Νίκου Υποφάντη, που ανάρτησε στο twitter: “Και μέσα σε όλα ο «Ναύαρχος» Υπουργός Αποστολάκης αποθεώνει τον Τσίπρα στην Βουλή για το ξεπούλημα της Μακεδονίας. Να μου πεις, εδώ πούλησαν την μισή Κύπρο”(!!!)

Η Δημοκρατική διαδικασία (της συζήτησης και ψήφισης από την Εθνική Αντιπροσωπεία) της επίλυσης του  «Μακεδονικού» ζητήματος, ανέδειξε την ριζωμένη φασίζουσα και εθνικιστική στάση κάποιων ή την ύψωση «σημαίας ευκαιρίας»  κάποιων άλλων, προκειμένου να διασφαλίσουν κομματικά οφέλη από το «πειρατικό ρεσάλτο» στο καράβι του πατριωτισμού.

Ακούσαμε τον Αντώνη Σαμαρά (τον κατ’ επάγγελμα «Μακεδονομάχο», που έκανε καριέρα –φτάνοντας μέχρι την πρωθυπουργία- από την μη λύση του προβλήματος) να κλείνει την ομιλία του, αφού διαστρέβλωσε την ιστορική αλήθεια και τις διεθνείς συνθήκες (καταχειροκροτούμενος από την μισή ΝουΔου) να λέει: “Η Μακεδονία είναι μία και είναι μόνο Ελληνική”, κάτι δηλαδή ανάλογο του “ένας λαός, μία χώρα, ένας αρχηγός”;

(Τι να πεις; Ένας Δένδιας δεν φέρνει την Άνοιξη).

Ο Κούλης, αφού παρέδωσε ασμένως την ΝουΔου  στους σκελετούς της «Πολιτικής Άνοιξης» και στους σώγαμπρους των Καρατζαφέρη και Πλεύρη, «ανέκρουσε πρύμνα» και εγκατέλειψε  μεσοπέλαγα (χωρίς σωσίβιο) τον φιλελευθερισμό, τον «μεσαίο» χώρο, την μνήμη του πατέρα του, την θέση και τις προσπάθειες (επί του θέματος) της αδελφής του και τον «Βούδα» να εξαναγκάζεται σε έγγραφη δήλωση «άρατα – κούρατα», για να δικαιολογήσει την ψήφο «αυτοκτονίας».

Η (5-1) Φώφη έσυρε μόνη της το κόμμα  στην ακροδεξιά, κόντρα στην ιστορία της παράταξης, στις αρχές της σοσιαλδημοκρατίας και στην -πολλά χρόνια- δεδηλωμένη θέση του ΠΑΣΟΚ για το «Μακεδονικό».

Χωρίς να θέσει ζήτημα κομματικής πειθαρχίας διέγραψε τον Θεοχαρόπουλο, γιατί “εξ αντικειμένου υπηρετεί τον Τσίπρα”.

Να χαίρεστε τον πατριωτισμό σας βρε!

Το ΚΚΕ έστειλε κόσμο και κοσμάκη στο συλλαλητήριο του Ναζιστή («λύκου») Λαγού, καθώς ανάρτησε πανό με τεράστιο ΟΧΙ στην Ακρόπολη και  επιτέθηκε στον Καρτερό (αυτός είναι ο εχθρός) γιατί τους «μάτωσε» θυμίζοντας την ιστορία της πρώτης εκτελεσμένης Σλαβομακεδόνισσας κομμουνίστριας Μίρκας Γκίνοβα (Ειρήνης Γκίνη).

Το  ΝΑΤΟ και η ΕΕ δημιουργήθηκαν πρόσφατα ε; Έτσι εξηγείται η αλλαγή θέσης.

Ξέρετε, η διαδρομή «Κομματικός Πατριωτισμός» - «Εθνικιστικοί Φούρνοι» (με ενδιάμεσο σταθμό την «Ιδεολογία του Τρίκυκλου») είναι δεν είναι «ένα τσιγάρο δρόμος».

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου 

Ο καλός «Σαμαρείτης»

Ως νέα Madame de Pompadour ο (ΝουΔούλης) αρχηγός –βρέξει, χιονίσει- επαναλαμβάνει μονότονα: “Apres nous, le deluge/Μετά από εμάς η καταστροφή” (βέβαια δεν το επαναλαμβάνει με την απόγνωση που κρύβει η Γαλλική υπεροψία, αλλά με ξαφνικές κραυγές υψηλών ντεσιμπέλ, ανάμεσα σε παρατεταμένα χαχανητά αυτοϊκανοποίησης).

Ακόμα και αν (σε κάποια σημεία) η ακολουθούμενη πολιτική της κυβέρνησης, αποτέλεσε βασική πολιτική στάση της συντηρητικής παράταξης μέχρι χθες, ακόμα και αν (πλευρές από την εφαρμοζόμενη σήμερα πολιτική) ψηφίστηκαν από τους βουλευτές της, αυτός τον χαβά του:

“Na φύγουν οι καταστροφείς να ξαναρθούμε εμείς.”

“Ρημαδιό στο χειμαδιό, ούτε γάλα, ούτε αυγό”.

Η περίπτωση δεν είναι μόνο τραγική, επειδή  συνάμα αποτελεί και ένα ειδικό πεδίο κοινωνιολογικής μελέτης, ειδικότερα δε της μελέτης των αιτιών που προκαλούν ψυχοσωματικές διαταραχές με την γέννηση αθεράπευτων εμμονών.

Γιατί πως μπορεί να εξηγήσει κανείς, όχι την απλή αντίφαση κάποιου που επιμένει να προβάλλει την «υπεροχή» του ακόμη και την επομένη μιάς εμφατικής ήττας, αλλά κάποιου που επειδή διακατέχεται από παντελή έλλειψη αυτογνωσίας, πράττει το ανάλογο ακόμα και μετά από συνεχή στραπάτσα, στα όρια της δημόσιας διαπόμπευσης;

Διαπόμπευση είναι όταν ο Τσίπρας, από το βήμα της Βουλής, καλεί τον Κούλη σε ντιμπέιτ λέγοντας: “Όπου θέλετε, όποτε θέλετε για όσο θέλετε. Πάμε στην ΕΡΤ. Δε θέλετε; Πάμε στον ΣΚΑΙ να σπάσουμε και το εμπάργκο. Πάμε με τους δημοσιογράφους που σας γράφουν τα σκονάκια. Να συγκρίνουμε τα επιχειρήματα με τις φωνές” και αυτός σιωπά γιατί έτυχε –βρε αδελφέ- να είναι απασχολημένος αφού «έδενε τα κορδόνια σου» και απάντησε την επομένη (εγγράφως): “Ντιμπέιτ ζητά αυτός που χάνει”!

Διαπόμπευση είναι όταν ο Κούλης απειλεί συνεχώς ότι θα καταθέσει «πρόταση δυσπιστίας» (δηλαδή «λύκος στα πρόβατα») για να ρίξει την κυβέρνηση, και στο τέλος απευθύνεται ο πρωθυπουργός για «ψήφο εμπιστοσύνης» στην Εθνική αντιπροσωπεία, την οποία κερδίζει και (μόλις δύο μέρες μετά) ο Κούλης ζητάει εκλογές, μιλώντας για……«πολιτική ανωμαλία»!

Διαπόμπευση είναι όταν ο Κούλης από το Ηράκλειο της Κρήτης μιλάει για το όραμα του, εξαγγέλλοντας και δεσμευόμενος για έργα όπως ο ΒΟΑΚ, οι διασυνδέσεις της Κρήτης με την Πελοπόννησο και την Αττική, το αεροδρόμιο Καστελίου (δηλαδή έργα που ξεκίνησε ο ΣΥΡΙΖΑ τα 3 τελευταία χρόνια και όχι το κόμμα του τα 40 προηγούμενα) και ενώ οι κάμερες της τηλεόρασης δείχνουν πίσω μια εντυπωσιακή γέφυρα που ορθώνεται, στον νέο υπερσύγχρονο αυτοκινητόδρομο Ηρακλείου – Μεσαράς!

Όμως κορυφαία διαπόμπευση αποτελεί για τον Κούλη η στάση του στην «Συμφωνία των Πρεσπών».

Όχι γιατί άλλαξε την σταθερή θέση (σε κορυφαίο θέμα εξωτερικής πολιτικής) μιας ολόκληρης παράταξης.

Όχι γιατί ενώ έτρεμε μην αναλάβει (από λάθος) την «καυτή πατάτα» της κύρωσης της συμφωνίας, πουλάει «πατριδογνωσία» δια της ολισθηρής  πατριδοκαπηλίας.

Όχι γιατί στην Ευρώπη παρουσιάζεται «Ρωξάνη» ενώ στην Ελλάδα εμφανίζεται «Μεγαλέξανδρος».

Κυρίως, είναι διαπόμπευση γιατί ενώ ο Αντώνης Σαμαράς την 21^η  Οκτωβρίου 1992 κατηγόρησε τον Πρωθυπουργό (Κωνσταντίνο Μητσοτάκη) ότι: “Του ζήτησα να μην αναγνωρίσει στα Σκόπια το δικαίωμα να αυτοαποκαλούνται όπως θέλουν και δεν το δέχτηκε” (προαναγγέλλοντας την ανατροπή του), «ο υιός του πατρός» (μεταλλασσόμενος άρδην) έγινε ο πιο «καλός Σαμαρείτης», οδηγώντας το κόμμα του στα ακροδεξιά όρια, επιτρέποντας την ρητορεία για «ιδιώνυμο» στις ιδέες της Αριστεράς και με μεθοδεύσεις «καρφίτσας» υπηρετεί το δίλημμα:

«Πρωθυπουργός ή γαία πυρί μιχθήτω».

Κι όμως,  ο αχάριστος Σαμαράς αναγνώρισε ότι ο Τσίπρας (τον «Σαμαρείτη» Κούλη):

“Τον μάσησε και τον έφτυσε”.

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου 

Πέφτουν οι σφαλιάρες σαν το χαλάζι

Ανέκαθεν τον ρόλο του καρπαζοεισπράχτορα ενσάρκωνε μια κάποια εμβληματική cult φιγούρα, δηλαδή φιγούρα με καλλιτεχνική υπόσταση, φανατικούς οπαδούς και επιτυχία στο ευρύ κοινό, παρά το γεγονός ότι ως προσωπικότητα ήταν εμφανώς ανολοκλήρωτη.

Εν ολίγοις ο καρπαζοεισπράχτορας αποτελούσε –διαχρονικά- ένα λαοφιλές και απολύτως συμπαθές….αντιπρότυπο.

Είναι γνωστό ότι ο Αλέκος Τζανετάκος υπήρξε η πιο γνωστή και κορυφαία μορφή επιτυχημένου και λαοφιλούς καρπαζοεισπράχτορα, στον Ελληνικό κινηματογράφο.

Στις μέρες μας ο Κούλης εξελίσσεται (στο πεδίο της πολιτικής) στην σύγχρονη εκδοχή του Αλέκου Τζανετάκου (ακριβέστερα κάτι ακόμα χειρότερο, γιατί συχνά χρησιμοποιείται ως σάκος του μποξ), πάντα με την cult εκδοχή του ρόλου, καθώς γίνεται λαοφιλής και συμπαθής επειδή «πέφτουν οι “σφαλιάρες” σαν το χαλάζι».

Βέβαια από την άλλη, ο Κούλης -σε αντίθεση με τον αείμνηστο Αλέκο- είναι η ζωντανή ενσάρκωση του γνωστού καρτούν «Ισνογκούντ» που μετέρχεται χιλιάδες αθέμιτους τρόπους για να γίνει “χαλίφης στη θέση του χαλίφη” αλλά η κατάληξη είναι πάντα ίδια, κατά πως λέει και μία Εγγλέζικη παροιμία, “πάντα παράνυφος, ποτέ νύφη”.

Αυτό όμως που ζούμε τις τελευταίες μέρες με την διπλή ψηφοφορία στο κοινοβούλιο, πρώτα για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης και μετά για την επικύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών που θα ακολουθήσει, ξεπερνά κάθε προηγούμενη ανερμάτιστη και ηλίθια παρλαπίπα.

Κυριολεκτικά εκεί στην ΝουΔου (από τις απανωτές και σβουριχτές «σφαλιάρες») παραμιλούν, παραληρούν και εξίστανται.

Η σύνθετος, βαθυστόχαστος και ξεδιπλούμενη πολιτική σκέψη του αρχηγού, κυριολεκτικά τσακίζει κόκκαλα: “Δημοκρατία σημαίνει εκλογές. Και όπως ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην εξουσία με εκλογές έτσι, με εκλογές, θα φύγει από την εξουσία. ”

Αφού λοιπόν (σου λέει ο Κούλης) ζητάω -τρία χρόνια τώρα- εκλογές (για να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ από την κυβέρνηση) και ο Τσίπρας τις αρνείται, έχουμε κατάλυση της Δημοκρατίας από τους «κόκκινους χμερ» του ΣΥΡΙΖΑ.

Όσο για την ύψιστη κοινοβουλευτική διαδικασία της παροχής ψήφου εμπιστοσύνης (που διενεργείται από τον πρωθυπουργό χωρίς να επιβάλλεται από το Σύνταγμα) αποτελεί πολιτική «κουρελού» επειδή ο Τσίπρας δεν διαθέτει την πλειοψηφία των 151 (του λείπουν μάλιστα 6) και –κατά την «Κούλειο» λογική- απαγορεύεται σε κάθε μη Συριζαίο βουλευτή να στηρίζει την κυβέρνηση, γιατί τότε έχουμε καραμπινάτη συναλλαγή.

Φυσικά δεν αποτελεί πολιτική «κουρελού» το γεγονός ότι η ΝουΔου ενσωμάτωσε στην κοινοβουλευτική της ομάδα 4 βουλευτές που εκλέχτηκαν με άλλα κόμματα.

Ούρα, ούρα, ζήτω η (Νέα) Δημοκρατία!

Στο ίδιο μήκος κύματος και η…..«εκπρόσωπος τάφου» (μπρρρρ Άννα Παναγιωταρέα): “Έξι «ρετάλια», έξι «πουλημένους», έξι «εξωνημένους», έξι «αργυρώνητους», έξι «βρωμερούς», έξι «τρισάθλιους αποστάτες», έξι «ότι νάναι», έξι «από τα αζήτητα» ”.

Σιγά Μαντάμ, τσουτσουρώσαμε από την «ιερή και (ταφική) Δημοκρατική» σας αγανάκτηση!

Στον υπερθετικό και ύψιστο βαθμό του ίδιου κύματος, ο αναπληρωτής εκπρόσωπος τύπου της ΝουΔου Κώστας Κυρανάκης, αναφορικά με τα απειλητικά τηλεφωνήματα κατά της ζωής βουλευτών (π.χ. “θα βρούνε το κεφάλι σου στο χαντάκι”) που πρόκειται να υπερψηφίσουν την συμφωνία των Πρεσπών, δήλωσε με φασίζουσα θρασύτητα: “Το να παίρνει τηλέφωνο ο ψηφοφόρος σε πολιτικά γραφεία δεν είναι εκφοβισμός. Δεν είναι απλά δικαίωμα, είναι υποχρέωση. Επί της αρχής όμως το να ζητά ένας ψηφοφόρος από τον εκλεγμένο εκπρόσωπο του να ψηφίσει κάτι, είναι συνταγματική του υποχρέωση. Οι πολιτικοί έχουμε υποχρέωση να ακούμε τον λαό.”

Έρχονται κι άλλες «σφαλιάρες». Ψυχραιμία παιδιά.  

“Μην κρατάτε αρνητική στάση λέγοντας «δεν θα πετύχω, δεν θα πετύχω». Προτιμότερη είναι η θετική στάση: «Θα αποτύχω, θα αποτύχω»”.

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Η γίδα και τα γίδια 

Η «υπόθεση Μανιαδάκης» (ή Money-dakis  όπως ο Φρουζής της Novartis τον αποκαλούσε) έχει τόση σχέση με την δικαστική πλάνη της «υπόθεσης Ντρέιφους», όση ακριβώς συσχέτιση μπορεί να γίνει ανάμεσα στο  «κατηγορώ του Ζολά» και στο «κατηγορώ του Αυτιά».

Η δε «εξομολόγηση» του Μανιαδάκη στη «ιέρεια» Κοσιώνη από το «αβαείο» του ΣΚΑΪ θυμίζει –μάλλον- το λαϊκό ρητό “πάω να πω τον πόνο μου και λέω την πομπή μου”, γιατί:

Δεν γίνεται να είσαι αθώος και συνάμα να έχεις χρήματα σε τραπεζικούς λογαριασμούς που δεν προέρχονται από δηλωθέντα έσοδα.

Δεν γίνεται να είσαι έντιμος και ταυτόχρονα να πληρώνεις μισό εκατομμύριο ευρώ για «αδικαιολόγητο πλουτισμό». 

Δεν γίνεται να γνωρίζεις (ως μεσάζων) όλη την διαδρομή του «μαύρου χρήματος» για την δωροδοκία πολιτικών προσώπων  και να μην έχεις «βουτήξει το δάχτυλο στο μέλι».

Δεν γίνεται να προσέρχεσαι αυτοβούλως και να καταθέτεις εναντίον πολιτικών προσώπων (ως προστατευόμενος μάρτυρας) και όταν χάνεις την προστασία (ως κατηγορούμενος) να δηλώνεις ότι σε πίεσαν οι Εισαγγελείς για να πεις όσα είπες.

Δεν γίνεται να είσαι συνεργάτης του Φρουζή (αζημίως;) και ταυτόχρονα σύμβουλος τριών διαφορετικών υπουργών υγείας, αλλά στο σκάνδαλο Novartis να δηλώνεις ότι αυτά που γνωρίζεις τα γνωρίζεις μόνο ως παρατηρητής.

Δεν γίνεται να είσαι «λευκή περιστερά» και να συλλαμβάνεσαι στο αεροδρόμιο ενώ προσπαθείς να την «κάνεις (οικογενειακώς) με ελαφρά πηδηματάκια» για εγκατάσταση στην Ζυρίχη της Ελβετίας (γιατί εκεί είχε νοικιάσει σπίτι-παλάτι ο κ. καθηγητής, και  όχι στην Ισπανία όπως διέδιδε).

Όταν πιάνεται κάποιος «με την γίδα στον ώμο» και στην συνέχεια ψελλίζει  διάφορα “κουρεμένα κι άκουρα” –συγγνώμη πατριώτες μου- αλλά μας μετράει για γίδια.

Όπως για γίδια μας λογαριάζει και ο «βατραχόφωνος» αντιπρόεδρος της ΝουΔου που, από της αποκάλυψης του σκανδάλου και μέχρι πρότινος, έπαιζε στο «σαρανταπεντάρι» του (45 στροφών) την επιτυχία της μιας πλευράς “βγάλτε τώρα την κουκούλα, μη τους γδάρω στη σακούλα”, και τώρα που ο «προστατευόμενος» απόκτησε ταυτότητα (Λίλα Πάουζε) ο «καραμούζας» αντιπρόεδρος παίζει συνεχώς την άλλη πλευρά του δίσκου, με την επίσης μεγάλη επιτυχία, “Τσίπρα κοψ’ την αλητεία, όλα είναι σκευωρία.”

Τι να πεις; Εδώ ταιριάζει “είτε ήλιο, είτε βροχή δίκιο έχουν οι ναζί. ”

Όπως για γίδια μας λογαριάζει και το ΚΙΝΑΛ (με ερωτηματικό και στο «Κίνημα» και στην «Αλλαγή»), που αφού υπερασπίστηκε τον Άκη, τον Γιάννο και όλα τα «καλόπαιδα» του Σημίτη, τώρα δια του «ογκόλιθου» της επικοινωνίας Παύλου Χρηστίδη, δηλώνει για την υπόθεση του Money-dakis: “Η όλη εικόνα που διαμορφώνεται γύρω από τη δικαστική έρευνα για τη Novartis παραπέμπει σε παρακράτος και όχι σε χώρα που έχει την ασφάλεια του κράτους δικαίου. Ο υπουργός Δικαιοσύνης δεν μπορεί πια να κρύβεται πίσω από άλλα πρόσωπα.”

Τι να πεις; Εδώ ταιριάζει “Παύλο θεέ, πάρε την ΠΑΕ.”

Όπως για γίδια μας λογαριάζει και ο «καλός στρατιώτης Σβέικ» της συντηρητικής και διαπλεκόμενης Ελλάδας και γραμματέας του «αχαλίνωτου και επαναστατημένου»  ΚΚΕ που βγήκε (αλήθεια που το βρήκε;) να δηλώσει:

“Η Novartis αποδεικνύει τη σήψη του συστήματος. Δεδομένες οι ευθύνες ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ στην κάλπικη αντιπαράθεση τους.”

Τι να πεις; Εδώ ταιριάζει “Κούλη ακούμπα στον ώμο του Κουτσούμπα.”

Σε όλους όμως αυτούς, μαζί και σε όσους από την «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη, εχθρό βλέπουν τον Πολάκη και όχι όλους όσους απειλούν και μηνύουν Εισαγγελείς, μια φράση ταιριάζει:

“Αμ πότε σε ξεβράκωσα και δεν ήσουν χεσμένος;”