Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

 του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Η  μπάλα  στην  εξέδρα

Μια πανάρχαια αλήθεια ειπωμένη από τον Επίκουρο είναι ότι “ο μέγιστος καρπός της αυτάρκειας είναι η ελευθερία”, η οποία αλήθεια δεν χάνει καθόλου  την ισχύ της εάν αναγνωστεί αντίστροφα, δηλαδή “ουδείς πιο ανελεύθερος του εξαρτώμενου”.

Το περιεχόμενο της ρήσης αφορά τόσο τα μεμονωμένα άτομα όσο και τις οργανωμένες συλλογικότητες, με διαφορετικό βέβαια ειδικό βάρος που προσαυξάνεται -με γεωμετρική πρόοδο- όσο πολλαπλασιάζεται το εύρος εφαρμογής της.

Έτσι παράγονται επικίνδυνα, στην δημόσια σφαίρα, αποτελέσματα όταν αίφνης ένα κόμμα λαθροχειρεί συνεχώς πολιτευόμενο δια της μεθόδου «δύο μέτρα και δύο σταθμά» ή αρνείται να συμμετάσχει στο παιχνίδι (επειδή ο αντίπαλος πλεονεκτεί) και  διαστρέφοντας τους κανόνες του «πετάει την μπάλα στην εξέδρα».

Αυτή, ως γνωστόν,  είναι η «υψηλή τεχνική» των ομάδων που προσπαθούν να αποφύγουν τον υποβιβασμό, όπως επίσης και των κομμάτων (που από το λυκόφως)  προσπαθούν να αποφύγουν τις αποκαλύψεις των εξαρτήσεων τους.

Η Ν.Δ. από τις παραμονές των εκλογών του 2015  και μέχρι σήμερα, κάθε φορά που νοιώθει στριμωγμένη από δυσάρεστες αποκαλύψεις, «πετάει την μπάλα στην εξέδρα» δια της παλαιάς μεθόδου που φέρει την κωδική ονομασία «Βενεζουέλα».

Για την 5^η αξιολόγηση, το μέιλ Χαρδούβελη και τα καταστροφικά μέτρα της κυβέρνησης Σαμαρά–Βενιζέλου έγινε η συζήτηση στην προεκλογική περίοδο, εκεί στις αρχές του 2015, για “τα αγαθά πρώτης ανάγκης (και κυρίως για τα κωλόχαρτα) που θα λείπουν από τα ράφια των super markets αν εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ” μας μίλαγε η Σ. Βούλτεψη “μιας και ο Τσίπρας θέλει να μετατρέψει την Ελλάδα σε Βενεζουέλα, αφού έχει ο ίδιος  ως πρότυπο τον Τσάβες”.

«Άλλα αντ’ άλλα, της Παρασκευής το γάλα».

Για την διάσκεψη των προέδρων και την προσπάθεια συγκρότησης του ΕΣΡ ήταν η συζήτηση τον περασμένο Οκτώβριο (που η Ν.Δ. προσπαθούσε να αποτρέψει τον διαγωνισμό για να μην πληρώσουν οι καναλάρχες) όπως επίσης, την ίδια περίοδο, γινόταν η συζήτηση στην Βουλή για την απαγόρευση συμμετοχής πολιτικών προσώπων σε offshore εταιρείες (που αποχώρησε η αξιωματική αντιπολίτευση για να μην ψηφίσει), εξηγήσεις από τον Ν. Παππά ζήταγε η Ν.Δ. για το ταξίδι του το 2013 (που δεν ήταν καν βουλευτής) στην Βενεζουέλα.

«Γειά σου Γιάννη. Κουκιά σπέρνω».

Για τα εξοπλιστικά του Γ. Παπαντωνίου και για τα σκάνδαλα στην υγεία (ΚΕΕΛΠΝΟ, Novartis, «Ερρίκος Ντυνάν») ήταν η συζήτηση στην δημόσια σφαίρα, τις προάλλες  αρχές του Απρίλη, πάλι το ίδιο ταξίδι του Ν. Παππά το 2013 στην Βενεζουέλα επανέφερε στην δημόσια συζήτηση, για αντιπερισπασμό, η Ν.Δ. (αυτή την φορά με την ευγενική χορηγία του Ευάγγελου Βενιζέλου).

«Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε».

Εκεί όμως που η Ν.Δ.  ξεπέρασε τον χειρότερο εαυτό της, ακόμα και  στις πιο μαύρες αποχρώσεις της αβυσσαλέας πλευράς της, ήταν στην πρόσφατη μαύρη επέτειο των 50 χρόνων  από την Απριλιανή χούντα του 67.

Ενώ όλα τα δημοκρατικά κόμματα από όλο το κοινοβουλευτικό φάσμα έβγαλαν ανακοινώσεις, ώστε η ιστορική μνήμη με τους αγώνες του λαού μας να παραμείνει άσβεστη,  αλλά και τα λάθη που οδήγησαν στην κατάλυση της δημοκρατίας να μην επαναληφθούν, η Ν.Δ.  –ω ναι!!!-  αποσιώπησε το γεγονός (ως άνευ σημασίας φαντάζομαι) και έγραψε (την ίδια εκείνη μέρα) έκθεση ιδεών με θέμα (το προσφιλές της) «η Βενεζουέλα» και ηθικό δίδαγμα «η πλειοψηφία του λαού θέλει ανατροπή του Μαδούρο».

Ή όπως έγραψε στο ποιήμα του «Αλλόφρονας Ιούλιος» ο Νίκος Καρούζος:

“Την καλησπέρα μου στα ιδανικά σας”.

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

 του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Τα  αυγά  και  τα  πασχάλια

Το πρόγραμμα της Ν.Δ. δεν περιλαμβάνει εγχώρια και διεθνή θέματα, δεν διαχωρίζεται σε στρατηγικές και τακτικές, δεν έχει ανάγκη από επεξεργασμένες θέσεις, δεν αναπτύσσεται κάτω από τομείς άσκησης της πολιτικής όπως είναι η παιδεία, η υγεία, η οικονομία, ο πολιτισμός.

Τα παραπάνω αποτελούν περιττές επεξεργασίες αυτών,  από την Αριστερά, που κατσικώθηκαν στον κυβερνητικό  σβέρκο των «εκ γεννετής»  ιδιοκτητών της εξουσίας.

Το πρόγραμμα της Ν.Δ. συμπυκνώνεται, εμπεριέχεται και εναρμονίζεται με τις  απαιτήσεις των δανειστών (και μάλιστα των πιο ακραίων αποφύσεων τους,  που είναι ο Σόιμπλε και ο Τόμσεν), ενώ η οδική του πορεία χαράσσεται στο αντίθετο ρεύμα αυτής που ακολουθεί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο  εισαγωγικός   πολιτικός  λόγος   της   Μητσοτακικής   Ν.Δ.  ξεκινάει  πάντα -«γλαφυρά»-  με βρισιές και κατάρες κατά της κυβέρνησης και του προσώπου του πρωθυπουργού όπως «αρχηψεύτης», «ανίκανος», «επικίνδυνος» και συνεχίζει με κρεσέντο εκφράσεων όπως «πολιτική αλητεία», «σταλινικοί», «μπολσεβίκοι», «άχρηστοι», «απόγονοι συμμοριτών», «προστάτες τρομοκρατών», «αναρχομπαχαλάκηδες» και λοιπά ενδεικτικά και δεικτικά του πολιτικού πολιτισμού της παράταξης (όπως την κατάντησαν).

Μετά τους εισαγωγικούς χαρακτηρισμούς ακολουθεί η «σωτήρια» εναλλακτική πρόταση της Νου Δου, που είναι:

“Άμεσα εκλογές, γιατί κάθε μέρα που περνάει καταστρέφουν την χώρα”.

“Και πώς το καταφέρνουν αυτό;” (ρωτάνε κάποιοι αφελείς).

Ακούστε εξηγήσεις:

“Ο Τσίπρας καθυστερεί την διαπραγμάτευση και εκτοξεύει το χρέος ” (επειδή διαπραγματεύεται;),

“Ο Τσίπρας εξοργίζει το ΔΝΤ” (θα έπρεπε μήπως να φροντίζει για την ψυχική γαλήνη του Τόμσεν;). 

“Ο Σόιμπλε δήλωσε ότι θα χρειαστούν και άλλα πρόσθετα μέτρα λιτότητας, δεν συμφωνεί με την  αναδιάρθρωση του χρέους, ενώ τα μέτρα προστασίας των αδυνάτων πιστεύει πως είναι η λάθος συνταγή ” (συνεπώς ο Τσίπρας «εγκληματεί» που αντιμάχεται την λιτότητα, που εμμένει στην αναδιάρθρωση του χρέους και που αναπτύσσει «κοινωνικό δίχτυ» προστασίας;).

Αβίαστα λοιπόν συνάγεται το συμπέρασμα ότι η πολιτική της Ν.Δ. εφάπτεται απολύτως με τον -αποκλειστικά και μόνο- κοινό τόπο των πολιτικών του Σόιμπλε και του Δ.Ν.Τ. 

Με άλλα λόγια συνηγορεί και υπερθεματίζει η Νου Δου να ενταθεί ο εργασιακός μεσαίωνας (συνθήκες «γαλέρας») που σημαίνει εργασία χωρίς Σ.Σ.Ε., ομαδικές απολύσεις, εργοδοτικό lockout, μισθοί πείνας, συντάξεις  ζητιανιάς, ολοκληρωτική κατάργηση του αφορολόγητου.

Την ίδια ώρα βεβαίως δεν παραλείπει να διακυρήσσει  -σε κάθε ευκαιρία-  ότι θα μειώσει τους φόρους των επιχειρήσεων, γιατί έτσι έρχεται ….η ανάπτυξη, στέλνοντας με αυτό τον τρόπο τα κατάλληλα μηνύματα όχι βέβαια στην κοινωνία, αλλά στους σπόνσορες και στους χορηγούς της.

“Τότε (ρωτάνε οι ίδιοι αφελείς) γιατί φωνάζουν εκεί στην Νου Δου ότι ο Τσίπρας υπογράφει αντιλαϊκά μέτρα  και φέρνει νέο μνημόνιο, αφού (αν είναι έτσι) εφαρμόζει την δική τους πολιτική, που συμφωνεί με τις βουλές του Σόιμπλε και του ΔΝΤ;”.

Και επίσης: “Αφού ο Τσίπρας, δια των μνημονίων, εφαρμόζει όλες τις νεοφιλελεύθερες συνταγές (που έχει στην ούγια της η συντηριτική παράταξη) και αφού απαρνήθηκε (κοροϊδεύοντας τον λαό) τον κοινωνικό προστατευτισμό, γιατί η Νου Δου φωνάζει θυμωμένα «δεν ψηφίζω, δεν ψηφίζω» τα  δικά της μέτρα; ”.

Ο Κούλης δεν ξέμεινε μόνο από απαντήσεις, αλλά κυρίως ξέμεινε από  πολιτικά καύσιμα, τρέχοντας σε μια κούρσα που πίστεψε ότι θα την κερδίσει μόνος γιατί ο αντίπαλος του δεν θα έφτανε ποτέ στον τερματισμό της αξιολόγησης.

Όταν η καρό σημαία της αξιολόγησης έπεφτε για τον Τσίπρα, ο Κούλης ξέμενε στα πίτς, χάνοντας «τα αυγά και τα πασχάλια».

“Απ’ τ’ αυγοτσόφλι το μαλλί κι από το νύχι γάλα;”

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

 

Ιησούν  ή  Βαραβάν;

 

Την εποχή των σκανδάλων, στα τέλη της δεκαετίας του ‘80, ο Ανδρέας Παπανδρέου αναφερόμενος σε στέλεχος της ΔΕΗ, εξέφρασε την γνωστή  πια ένσταση του: “Είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια! ”.

 Η πρόσφατη επανεμφάνιση του Κώστα Σημίτη, γνωστού και ως «ο καθηγητής», «ο κοντός», «ο μουλωχτός», «ο εκδικητικός», «ο ελιάς», «ο δάκος», «ο κινέζος», «ο γερμανός», «ο εβραίος», «ο σαρδάμ», «ο μακέτος», «ο δολοπλόκος», «ο αρχιερέας της διαπλοκής», το τερμάτισε, αναγάγοντας την διαφθορά σε επίτομο επιστημονικό έργο.

Σε σχετική ερώτηση (ξέρετε, απ’ αυτές που υποβάλλονται –από δημοσιογράφους- για να σπάει ο μονόλογος και να «γράφει» στην τηλεόραση ως διάλογος) περί διαφθοράς, απάντησε με την φυσικότητα του Ισαάκ Νεύτωνα όταν διατύπωνε τον νόμο της βαρύτητας, ότι “η καταπολέμηση της διαφθοράς δεν γίνεται με καταγγελίες, με μισαλλοδοξία και με εξεταστικές επιτροπές” (όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ) συμπληρώνοντας (την «επί του όρους ομιλία» του) με τον χαρακτηρισμό της διαφθοράς ως “φυσικό φαινόμενο”, δηλαδή κάτι σαν την έκρηξη του ηφαιστείου Πινατούμπο στις Φιλιππίνες, τις καταστροφές του τυφώνα Κατρίνα στην Φλόριδα ή -στην καλύτερη περίπτωση- τις πλημμύρες από την υπερχείλιση του Νείλου στην Αίγυπτο.

 

Ο «αρχιερέας της διαπλοκής» και «ο άνθρωπος που έβλεπε τις μίζες να περνούν και να σφυρίζουν γύρω από το κεφάλι του», με αυτή την ανάλυση του, προχώρησε την σκέψη (όχι του Μάο) του Θόδωρου Πάγκαλου σε ανώτερες σφαίρες που στηριγμένος στο απόφθεγμα του Ουγγροαμερικανού ψυχιάτρου  Thomas Szasz όταν έγραφε ότι “η τιμωρία δεν είναι πια της  μόδας γιατί δημιουργεί διακρίσεις που για τη δημοκρατική νοοτροπία μας είναι απαράδεκτες. Προτιμούμε μια ανούσια συλλογική ενοχή  αντί για μια ουσιαστική ατομική ευθύνη”, σμίλεψε στην ταφόπλακα της χώρας (που με τους ομοίους του ενταφίασαν) το “Όλοι μαζί τα φάγαμε”.

 

Η χρόνος της επανεμφάνισης του πρώην πρωθυπουργού είναι ξεκάθαρο ότι σχετίζεται ευθέως με την ψήφιση από την Βουλή της σύστασης εξεταστικής επιτροπής για την υγεία (διερεύνηση από το 1997 παρακαλώ), όπως επίσης και το άνοιγμα του «ξεχασμένου» φακέλου «του Γιάννου τα καμώματα».

 

Επειδή οι «σκελετοί» ξεχειλίζουν από τις ντουλάπες  τους και πια όχι μόνο δεν μπορούν να κρυφτούν  αλλά εκτίθενται σε δημόσια θέα, και επειδή η αποφορά των σκανδάλων τους  κάλυψε τις ρούγες  σε πόλεις και χωρία, τότε ένας - ένας βγαίνει αναγκαστικά από το λαγούμι της λήθης, επιβιβάζονται στριμόκωλα μέσα στην ίδια  -τρύπια- βάρκα μπας και σωθούν και τραγουδάνε τον ίδιο ακριβώς σκοπό (του «Ολαρία – ολαρά») “ο μαρκήσιος Ντε Σαντ μ' ένα χίπη, ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά, ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη κι η παρθένα με τον σατανά”.

 

Μισαλλοδοξία είναι λοιπόν (για τις «χρυσές κουτάλες») η καταγγελία της διαφθοράς, ρεβανσισμός είναι η διερεύνηση των σκανδάλων, αποπροσανατολισμός από τα πραγματικά προβλήματα είναι η αποκάλυψη των ενόχων, βρώμικος πόλεμος και «χτυπήματα κάτω από την ζώνη» είναι  η διαβίβαση ενοχοποιητικών στοιχείων στον εισαγγελέα διαφθοράς, ατελέσφορη και μάταιη διαδικασία είναι η σύσταση εξεταστικής επιτροπής και, πάνω από όλα, οι κλοπές και οι λοβιτούρες με το δημόσιο χρήμα είναι “τι ψάχνεις βρε παιδάκι μου, γιατί τα βάζεις με τα στοιχειά της φύσης, νίκησε ποτέ κανείς τα «φυσικά φαινόμενα»;”.

 

Κατά τα άλλα «να γίνουν τώρα εκλογές», να αμνηστευθεί ο Βαραβάς και να θανατωθεί ο Ιησούς.

 

Άλλωστε όλες οι δημοσκοπήσεις στο δίλλημα «Ιησούν ή Βαραβάν» δείχνουν ξεκάθαρα:

 

«Βαραβάν, Βαραβάν».

 

 

 

 

 

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Ο  θάνατος  του  εμποράκου

Μετά την πτώση του Μουσολίνι,  η νεοσύστατη Ιταλική Δημοκρατία φρόντισε να αποκαταστήσει την πληγωμένη εθνική ενότητα των Ιταλών. Η πρώτη πράξη της αφορούσε την αναγνώριση της αντίστασης κατά του φασισμού και ναζισμού, την απόδοση τιμών ηρώων στους αντιστασιακούς και την χορήγηση, σε αυτούς, ειδικού επιδόματος.

Ένας Ιταλός στρατιώτης που (κατά την διάρκεια της Ιταλικής κατοχής στην Ελλάδα) αυτομόλησε στον ΕΛΑΣ και πολέμησε τους κατακτητές, αναζήτησε τον Έλληνα «καπετάνιο» του για να βεβαιώσει την συμμετοχή του στην αντίσταση.  Αυτός  -από την Μακρόνησο που ήταν εξόριστος-  μπόρεσε και χορήγησε την γραπτή βεβαίωση στον Ιταλό.

Ο Ιταλός στρατιώτης πέθανε το 2006 σε βαθιά γεράματα, με τιμές ήρωα και αφού ελάμβανε –για περίπου 60 χρόνια-  το επίδομα αντιστασιακού.

Ο Έλληνας «καπετάνιος» εκτελέστηκε τον Μάιο του 1948 ως «στασιαστής και επικίνδυνος εχθρός του έθνους»,   μετά από σχετική απόφαση του Έκτακτου Στρατοδικείου Αθηνών.

Η ζωή και ο θάνατος των ηρώων ενός λαού δεν έχει σχέση με τους  «άμωμους» και «ουδέτερους» βίους των αγίων του.

Οι ήρωες ζουν μέσα στην μικρότητα και στην μεγαλοσύνη, στην φιλία και  στην αντιπαλότητα, στην πίστη και στην απιστία, αλλά ζουν -και κυρίως πεθαίνουν- με τις ιδέες, τα οράματα και τις ουτοπίες τους, που κάποτε διαφέρουν ριζικά από τα αντίστοιχα των άλλων, των διαφορετικών, των απέναντι.

Αυτό όμως που τους κάνει αληθινούς ήρωες είναι ο υπερβατικός τρόπος και η ανιδιοτέλης στάση με την οποία υπερασπίζονται –ακόμα και με τη ζωή τους- τις πανανθρώπινες αξίες και το δίκιο των ανίσχυρων.

Στην χώρα, που παραδόθηκαν οι «Μπελογιάννηδες» στα γερμανικά στρατεύματα κατοχής για να εξοντωθούν, που όσοι  δραπέτευσαν πολέμησαν ηρωικά να ελευθερώσουν την πατρίδα,  που –όσοι επέζησαν-  φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν ή εκτελέστηκαν ως «συνομώτες», σε αυτήν την χώρα  εξακολουθούν κάποιοι «εμποράκοι ιδεών» να προωθούν την «φτηνή πραμάτεια τους»  (και βέβαια δεν αναφέρομαι στα «χρυσαύγουλα» που είναι οι επίγονοι του ναζισμού στον τόπο μας).

Στην μεγάλη αστική παράταξη που ίδρυσε ο Κ. Καραμανλής μετά την δικτατορία (που αναγνώρισε το Κ.Κ.Ε. και συνέβαλε στην επούλωση των πληγών του εμφυλίου) είναι σήμερα οπισθοδρόμηση στον σκοταδισμό και «φτηνή πραμάτεια» η ανακοίνωση της ΟΝΝΕΔ ότι “… ο Αλέξης Τσίπρας επιλέγει, ως γνήσιος εκφραστής μετεμφυλιακών συμπλεγμάτων, να υμνήσει έναν πρωταγωνιστή των ετών του διχασμού…”.

Είναι σήμερα οπισθοδρόμηση στον σκοταδισμό και «φτηνή πραμάτεια» η δήλωση του Κ. Τασούλα ότι “…. έχει ακουστεί πως ο Μπελογιάννης αγωνίστηκε για τη δημοκρατία.  Διαφωνώ.  Ο θάνατος του Μπελογιάννη ήταν σκληρότατος……αλλά δεν μπορεί εν ονόματι μιας σκληρότατης πράξης που μπορεί κανείς να την κρίνει, αν ήταν άδικη ή δίκαιη, να θεωρούμε ότι η επιδίωξη επιβολής κομμουνιστικής δικτατορίας συνιστά πράξη υπέρ της δημοκρατίας….”.

Αλήθεια θα μας πει κάποιος από (την διολισθαίνουσα στην άκρα Δεξιά) Ν.Δ. εάν, ο  Σαρλ ντε Γκολ, οι 159 βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων της Αγγλίας,  ο Πωλ Ελυάρ, ο Ζαν Κοκτώ, ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ, ο Ναζίμ Χικμέτ, ο Πάμπλο Πικάσσο, ο Τσάρλι Τσάπλιν, που προσπάθησαν να σώσουν τον Μπελογιάννη, ήταν υπέρ της επιβολής κομμουνιστικής δικτατορίας;

Ή μήπως ήταν υπέρ ο Αρχιεπίσκοπος  Αθηνών  Σπυρίδων όταν είπε: “Έχω συγκλονιστεί από το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο και  από  των πρώτων χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή”.

Επειδή το «ιδεολογικό κραχ» επιφέρει τον «θάνατο του εμποράκου», δεν  περιμένω να κατανοήσουν την λαϊκή παροιμία:

“Κάλλιο σφαχτάρι, παρά ψοφίμι”.