Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

 

Ιησούν  ή  Βαραβάν;

 

Την εποχή των σκανδάλων, στα τέλη της δεκαετίας του ‘80, ο Ανδρέας Παπανδρέου αναφερόμενος σε στέλεχος της ΔΕΗ, εξέφρασε την γνωστή  πια ένσταση του: “Είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια! ”.

 Η πρόσφατη επανεμφάνιση του Κώστα Σημίτη, γνωστού και ως «ο καθηγητής», «ο κοντός», «ο μουλωχτός», «ο εκδικητικός», «ο ελιάς», «ο δάκος», «ο κινέζος», «ο γερμανός», «ο εβραίος», «ο σαρδάμ», «ο μακέτος», «ο δολοπλόκος», «ο αρχιερέας της διαπλοκής», το τερμάτισε, αναγάγοντας την διαφθορά σε επίτομο επιστημονικό έργο.

Σε σχετική ερώτηση (ξέρετε, απ’ αυτές που υποβάλλονται –από δημοσιογράφους- για να σπάει ο μονόλογος και να «γράφει» στην τηλεόραση ως διάλογος) περί διαφθοράς, απάντησε με την φυσικότητα του Ισαάκ Νεύτωνα όταν διατύπωνε τον νόμο της βαρύτητας, ότι “η καταπολέμηση της διαφθοράς δεν γίνεται με καταγγελίες, με μισαλλοδοξία και με εξεταστικές επιτροπές” (όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ) συμπληρώνοντας (την «επί του όρους ομιλία» του) με τον χαρακτηρισμό της διαφθοράς ως “φυσικό φαινόμενο”, δηλαδή κάτι σαν την έκρηξη του ηφαιστείου Πινατούμπο στις Φιλιππίνες, τις καταστροφές του τυφώνα Κατρίνα στην Φλόριδα ή -στην καλύτερη περίπτωση- τις πλημμύρες από την υπερχείλιση του Νείλου στην Αίγυπτο.

 

Ο «αρχιερέας της διαπλοκής» και «ο άνθρωπος που έβλεπε τις μίζες να περνούν και να σφυρίζουν γύρω από το κεφάλι του», με αυτή την ανάλυση του, προχώρησε την σκέψη (όχι του Μάο) του Θόδωρου Πάγκαλου σε ανώτερες σφαίρες που στηριγμένος στο απόφθεγμα του Ουγγροαμερικανού ψυχιάτρου  Thomas Szasz όταν έγραφε ότι “η τιμωρία δεν είναι πια της  μόδας γιατί δημιουργεί διακρίσεις που για τη δημοκρατική νοοτροπία μας είναι απαράδεκτες. Προτιμούμε μια ανούσια συλλογική ενοχή  αντί για μια ουσιαστική ατομική ευθύνη”, σμίλεψε στην ταφόπλακα της χώρας (που με τους ομοίους του ενταφίασαν) το “Όλοι μαζί τα φάγαμε”.

 

Η χρόνος της επανεμφάνισης του πρώην πρωθυπουργού είναι ξεκάθαρο ότι σχετίζεται ευθέως με την ψήφιση από την Βουλή της σύστασης εξεταστικής επιτροπής για την υγεία (διερεύνηση από το 1997 παρακαλώ), όπως επίσης και το άνοιγμα του «ξεχασμένου» φακέλου «του Γιάννου τα καμώματα».

 

Επειδή οι «σκελετοί» ξεχειλίζουν από τις ντουλάπες  τους και πια όχι μόνο δεν μπορούν να κρυφτούν  αλλά εκτίθενται σε δημόσια θέα, και επειδή η αποφορά των σκανδάλων τους  κάλυψε τις ρούγες  σε πόλεις και χωρία, τότε ένας - ένας βγαίνει αναγκαστικά από το λαγούμι της λήθης, επιβιβάζονται στριμόκωλα μέσα στην ίδια  -τρύπια- βάρκα μπας και σωθούν και τραγουδάνε τον ίδιο ακριβώς σκοπό (του «Ολαρία – ολαρά») “ο μαρκήσιος Ντε Σαντ μ' ένα χίπη, ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά, ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη κι η παρθένα με τον σατανά”.

 

Μισαλλοδοξία είναι λοιπόν (για τις «χρυσές κουτάλες») η καταγγελία της διαφθοράς, ρεβανσισμός είναι η διερεύνηση των σκανδάλων, αποπροσανατολισμός από τα πραγματικά προβλήματα είναι η αποκάλυψη των ενόχων, βρώμικος πόλεμος και «χτυπήματα κάτω από την ζώνη» είναι  η διαβίβαση ενοχοποιητικών στοιχείων στον εισαγγελέα διαφθοράς, ατελέσφορη και μάταιη διαδικασία είναι η σύσταση εξεταστικής επιτροπής και, πάνω από όλα, οι κλοπές και οι λοβιτούρες με το δημόσιο χρήμα είναι “τι ψάχνεις βρε παιδάκι μου, γιατί τα βάζεις με τα στοιχειά της φύσης, νίκησε ποτέ κανείς τα «φυσικά φαινόμενα»;”.

 

Κατά τα άλλα «να γίνουν τώρα εκλογές», να αμνηστευθεί ο Βαραβάς και να θανατωθεί ο Ιησούς.

 

Άλλωστε όλες οι δημοσκοπήσεις στο δίλλημα «Ιησούν ή Βαραβάν» δείχνουν ξεκάθαρα:

 

«Βαραβάν, Βαραβάν».