Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Οι πρόωρες εκλογές και τα οπίσθια της μαϊμούς 

Υπάρχει άνθρωπος σήμερα στην Ελλάδα που πιστεύει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα εξαντλήσει την τετραετία; Υπάρχει οπαδός της ΝουΔου με βεβαιότητα ότι η κυβέρνηση του θα κλείσει έστω την τριετία χωρίς να εξαναγκαστεί νωρίτερα να προσφύγει σε εκλογές; Υπάρχει δημοσιογράφος (από όσους φωνάζουν και απειλούν πιο πολύ από τον Άδωνι και απαντάνε συχνότερα από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο στον ΣΥΡΙΖΑ) που στοιχηματίζει ότι το Μαξίμου δεν θα κάνει εκλογές πριν από την διετία;

Αν υπάρχει έστω και ένας, τότε γιατί διακινούνται (από το περιβάλλον του πρωθυπουργού σε όλα τα ελεγχόμενα μέσα) σενάρια για εκλογές εντός του 2020; Γιατί «ΤΑ ΝΕΑ» κυκλοφόρησαν με πρωτοσέλιδο τίτλο «Δύο καυτά σενάρια για πρόωρες εκλογές» (2020, 2021) και «ΤΑ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» με ανάλογο περιεχόμενο που το αιτιολογούν με τον τίτλο «Σχέδιο αποστρατείας του κ. Αλέξη Τσίπρα»; Όλοι γνωρίζουμε την πιστότητα των απόψεων που απηχούν οι δύο αυτές εφημερίδες.

Εδώ όμως προκύπτουν μια σειρά από ερωτήματα που χαλάνε την αυτοδύναμη κυβερνητική μαγιονέζα της «κανονικότητας», που δεν δένουν το αυγολέμονο με την «πιο αποτελεσματική από την μεταπολίτευση κυβέρνηση», που δεν στρώνουν τη μπεσαμέλ με το «ρεπορτάζ» για πόλεμο στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ που αμφισβητεί τον Τσίπρα και δημιουργεί διασπαστικές φράξιες πριν το συνέδριο.

Αναπόφευκτα ερωτήματα που ολοφάνερα αποκαλύπτουν τα οπίσθια της μαϊμούς που ανέβηκε στο δέντρο:

• Γιατί μία αυτοδύναμη και πανίσχυρη κυβέρνηση -λίγους μόνο μήνες μετά την καθαρή εκλογική της νίκη- έχει ανοίξει συζήτηση για πρόωρες εκλογές;

• Γιατί ένας πανίσχυρος και αδιαμφισβήτητος -όπως καθολικά προβάλλεται από τα μέσα- πρωθυπουργός νοιώθει την ανάγκη ενός εκλογικού αιφνιδιασμού εντός του 18μηνου, με την χρήση της λίστας; Από ποιους εσωκομματικούς αντιπάλους προσπαθεί να δραπετεύσει;

• Γιατί μία κυβέρνηση που έχει αποκαταστήσει (όπως διατείνονται), σε όλα τα επίπεδα του δημόσιου βίου (εντός 7μηνου) την ομαλότητα και την κανονικότητα δεν συνεχίζει τις «επιτυχίες» της ώστε προς το τέλος της τετραετίας με έργο (από την εφαρμογή του μεγαλύτερου μέρους του προγράμματος της) να ανανεώσει την λαϊκή εντολή;

• Δείχνει ή όχι η εκλογολογία φόβο από την εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής και σπουδή παραμονής στην κυβέρνηση, κερδίζοντας ξανά εκλογές πριν τους πάρουν χαμπάρι;

• Γιατί η απλή αναλογική (που με το σύστημα αυτό θα διεξαχθούν υποχρεωτικά οι επόμενες εκλογές) αποτελεί τροχοπέδη για την Ν.Δ. και όχι για τον ΣΥΡΙΖΑ; Αποτελεί ή όχι ομολογία απουσίας κυβερνητικών συμμάχων (πολιτικών και κοινωνικών), αλλά και ανάγκη να «καεί το χαρτί της αναλογικής» ώστε να παραμείνει στην εξουσία με το εκλογικό σύστημα της ενισχυμένης, που αλλοιώνει το αποτέλεσμα της κάλπης;

• Γιατί η απλή αναλογική πρέπει να «καεί» τώρα και όχι στο τέλος της τετραετίας, όταν η κυβέρνηση θα έχει «αποδομήσει με το έργο της» τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα;

• Γιατί εξυφαίνεται «Σχέδιο αποστρατείας του κ. Αλέξη Τσίπρα» μέσω εκλογών (οι οποίες πάντα ενέχουν μεγάλο κίνδυνο γι’ αυτόν που τις προκαλεί), αφού η ΝουΔου διαδίδει ότι υπάρχουν εσωκομματικοί κλυδωνισμοί του Τσίπρα; Οι εκλογές δεν λειτουργούν συσπειρωτικά γύρω από τον αμφισβητούμενο αρχηγό;

Αυτοί που κέρδισαν εκλογές στήνοντας παγίδες, έπεσαν μέσα και τώρα ψάχνουν τρόπους διαφυγής μέσω εκλογών.  Όμως δεν γνωρίζω περίπτωση αυτοπαγιδευόμενου κυνηγού που να ελευθερώθηκε από τα θηράματα του.

Άλλωστε το κόλπο με τον Δούρειο ίππο μια φορά πιάνει.

Δεν κερδίζεις δεύτερη φορά το στοίχημα στήνοντας ιπποδρομίες με ξύλινα άλογα.

     

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου 

Πού βαδίζουμε κύριοι;

Τα ‘φτιαξε ο Νότης με τον Κούλη που τα ‘χε με τον μάγκα Σαμαρά/ έφυγε ο Χιώτης από τον Βρούτση/ μα δεν ησύχασε μετά.

Πήγε ο λεβέντης στο νησί του να λύσει το μεταναστευτικό/ τον πήραν με τις πέτρες οι δικοί του/ και έφυγε με το στανιό.

Πήρε ο Μηταράκης αποφάσεις για επιτάξεις, θέλει να φτιάξει νέου τύπου φυλακές/ γέμισαν οι δρόμοι, τα καντούνια κι οι διαβάσεις/ και του άναψαν φωτιές.

Θέλει ο Μπογδάνος ξερονήσια για να στείλουν τα μιάσματα εκεί/είναι δολοφόνοι  κλέβουνε ξωκλήσια/ οι άπιστοι αγαρηνοί.

Γυάλιζε ο Άδωνις μπουλντόζες για να σκάψουν το Ελληνικό/ και με κινήσεις άμεσες σπιρτόζες/ να φτιάξει νέο Μονακό.

Κόλλησαν στη λάσπη οι επενδύσεις, η «λάμδα» ψάχνει χορηγό/ έκαναν οι αντίπαλοι κινήσεις/ πάλι από την αρχή διαγωνισμό.

Έμεινε η Ριβιέρα στα χαρτιά και όλη μέρα, σαν την καβουρίνα στο γιαλό/ κλαίνε στη ΝουΔου τα καβουράκια και αλιά τους/ τι θα πούνε στο λαό.

Φταίγανε οι Συριζομαδούροι που μισούν την Αγορά/ τώρα που γινήκαν εξουσία/ χάσαν τα καλάθια και τ’ αυγά.

Βγήκε η Κεραμέως στο μεϊντάνι και η Αριστεία στα κλαριά/ της Νίκης το σεργιάνι/ οδηγεί στα ιδιωτικά.

Είναι οι Νομικοί μιλιούνια, που έχουμε στον τόπο αυτό/ κατάργησε στην Πάτρα την σχολή τους/ πτυχία μόνο με οβολό.

Όλοι θα πηγαίνουν εκκλησία και θα κάνουν  ασταμάτητα Σταυρό/ και τα Ευαγγέλια θα λεν παπαγαλία/ τις αργίες  στο κατηχητικό.

Πήγε ο Σαββίδης στο Μαξίμου, κόντρα στον αντίζηλο Βαγγέλη/ “σε θέλω” είπε ο Άριστος “μαζί μου/ και εσένα μη σε μέλλει.”

Όμως η καψούρα του Αυγενάκη  ήταν πάντα ο ευτραφής/ και η κανονικότητα φενάκη/ με τα μέλη της επιτροπής.

Διώξανε τον Ζαγοράκη που δικαίωσαν μετά/ στο δικό τους το γιατάκι/ δεν σηκώνουν τσαμπουκά.

Χάνει ο ΠΑΟΚ έτσι τα πρωτεία, χαρμόσυνες καμπάνες χτυπάνε στο λιμάνι/ πέφτει αμέσως μια κατηγορία/ και τους Μακεδόνες ποιος τους πιάνει.

Ανέλαβε η Μενδώνη να πλύνει την μπουγάδα, που δεν γνωρίζει τι είναι σουτ/ ψήφισαν μονάχοι τη νύχτα ένα σκουπίδι/ και ο Κρητικός μας έγινε καπούτ.

Στράφηκαν με μιας όλοι απέναντι τους και οι βόριοι και οι λιμανίσιοι/ κι ο Γεραπετρίτης πήγε στην ΟΥΕΦΑ/ όμως ποιόν να πιάσει ποιόν ν’ αφήσει.

Τα ‘σπασε ο Μιχάλης με την Φώφη και τα ‘φτιαξε με την  ΝουΔου/ και η Βούλτεψη η Σόφη/ τάξη ζήτησε και ντου.

Στα Εξάρχεια μπουκάρουν, στο Κουκάκι από παντού/πάνοπλοι που σε σοκάρουν/ έρημος του Κατμαντού.

Σβάρνα πήραν την νύχτα μαχαλάδες, αφθωρεί και παραχρεί/ σκόρπισαν τους μπαχαλάδες/ και το πόπολο χειροκροτεί.

Τέτοια ασφάλεια και τάξη δεν ξανάγινε παιδιά/ των νοικοκυραίων η φτιάξη/του φασίστα η χαρά.

“Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει πατέρα;”/ “Χημικά μέντα και δυόσμος/ μοσχοβόλησε ο αέρας.”

Ο Ταγίπ και η Αγγέλα ερωτεύθηκαν σφοδρά/ κι ο Κυριάκος σαν κοπέλα/που την προδώσαν πονά.

Ο Σουλτάνος τον χαβά του, κόβει βόλτες στην ΑΟΖ/βρήκε ο Κούλης τον μπελά του/ κι απαντάει με τα τρολ.

Τα ‘φτιαξε ο Ερντογάν με την Λιβύη, συνοικέσιο του Τραμπ / και ο Πούτιν του μηνύει/ “πάρε όπλα για ένα μπαμ.”

Θέλει το μισό Αιγαίο και κάθε τόσο απειλεί/και μας λέει “αν είστε φρόνιμοι / τίποτα δεν θα συμβεί.”

Με τα τούτα και τα κείνα, το κράτος το επιτελικό/ τρύπια σωβρακοφανέλα/με καβάλο δεξιό.

Όσοι πίστεψαν πως θα ‘χουν βίο ηδονιστικό/ “να οργανωθούμε” φωνάζουν/ “ρίχνουν οι άλλοι κι όχι εγώ.”

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Ποιος Δάντης; Ο Μηταράκης

Όλοι οι λαοί, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, έχουν ένα κοινό ιστορικό αποτύπωμα. Την μαζική μετακίνηση πληθυσμών.

Οι πόλεμοι, οι κατακτήσεις, οι επικοίσεις, η οικονομική εξαθλίωση, οι ξηρασίες και άλλα καταστροφικά φυσικά φαινόμενα, καθιστούν αδύνατη την διαβίωση και παραμονή των λαών σταθερά στον τόπο που γεννήθηκαν.

Το ένστικτο της επιβίωσης και η ανάγκη για μια καλύτερη ζωή αναγκάζουν μεγάλες μάζες πληθυσμών να εγκαταλείπουν τον τόπο τους και να δημιουργούν κάποτε -τεράστια- προσφυγικά και μεταναστευτικά ρεύματα.

Και ναι, αυτές οι μετακινήσεις δεν είναι παιδική σχολική εορτή, δεν είναι ταξιδάκι αναψυχής, δεν είναι καν “θα σε πάρω να φύγουμε σ’ άλλη γη, σ’ άλλα μέρη” (για να ζήσουμε τον έρωτα και ν’ αποφύγουμε την καταφρόνια του κόσμου).

Είναι η έσχατη επιλογή, είναι η κίνηση απελπισίας για μια απόδραση από  την κόλαση και ένας συνεχής άμεσος κίνδυνος κατά της ζωής, αλλά ταυτόχρονα είναι και η τελευταία ελπίδα επιβίωσης –κατά σειρά- πρώτα των παιδιών, ύστερα των γονιών και τελευταίων των ηλικιωμένων.

Είναι το ίδιο συναίσθημα απελπισίας και αδιέξοδου που οδήγησε τους έγκλειστους στο Μεσολόγγι να επιχειρήσουν την ηρωική έξοδο, όταν κάθε άλλη συνθήκη παραμονής ισοδυναμούσε με βέβαιο αργό και επώδυνο θάνατο. Και όπως γνωρίζουμε, κατά την έξοδο, οι περισσότεροι κατασφάγηκαν ή οδηγήθηκαν δέσμιοι σκλάβοι στα παζάρια της Ανατολής.

Η αντιμετώπιση του μεγαλύτερου σύγχρονου προβλήματος που είναι το προσφυγικό και μεταναστευτικό, δεν γίνεται με χερσαία τείχη και θαλάσσια φράγματα, δεν γίνεται με αδιάκοπη επιτήρηση ή και σφράγιση (όσο είναι δυνατόν) των συνόρων, δεν γίνεται μόνο με υπηρεσίες υποδοχής, με υποδομές παραμονής, με μηχανισμούς για άμεση εξέταση των  αιτημάτων παροχής ασύλου, της μετακίνησης των προσφύγων σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, της επαναπροώθησης κάποιων από αυτούς στους τόπους προέλευσης.

Πρωτίστως και πάνω απ’ όλα απαιτείται η ύπαρξη μιας πολιτικής αντιμετώπισης που θα εμφορείται από τις αρχές της αλληλεγγύης και της ιδεολογίας του Ανθρωπισμού.

Παύει κάθε συζήτηση για όλα τα παραπάνω όταν η επίσημη ιδεολογική προσέγγιση είναι ότι δεχόμαστε εισβολή από αλλόθρησκους τζιχαντιστές, τρομοκράτες και ποινικούς, ότι το πρόβλημα επιλύεται με στρατιωτική επιτήρηση και αστυνομική καταστολή, ότι απαιτείται “όσοι φτάνουν στην Ελληνική επικράτεια να κρατούνται απομονωμένοι σε κλειστά κέντρα (στρατόπεδα συγκέντρωσης) ώστε να περάσει το μήνυμα στους –εν αναμονή- εισβολείς ότι η ζωή τους θα είναι κόλαση και να αποτρέπεται κάθε σκέψη έλευσης τους στην Ελλάδα”.

Η απευθείας διασύνδεση της Μυτιλήνης του 2020 με το ναζιστικό Βερολίνο του μεσοπολέμου οδηγεί στα ίδια εγκληματικά αποτελέσματα.

Και τότε εκεί και τώρα εδώ δαιμονοποιείται ο ξένος, ο αλλόθρησκος, ο διαφορετικός.

Και τότε εκεί και τώρα εδώ εφαρμόζεται η αρχή της «εθνικής καθαρότητας» και  της «προστασίας της φυλής από προσμίξεις με κατώτερα φύλα».

Και τότε εκεί και τώρα εδώ ροπαλοφόρα τάγματα εφόδου, από ρατσιστές και ναζιστές, επιβάλλουν την «τάξη» σε όσους διεκδικούν στον «ήλιο μοίρα».

Και τότε εκεί και τώρα εδώ –προβοκάροντας- φορτώνουν την ευθύνη των καταστροφών στους άλλους (Εβραίους, Συριζαίους).

Και τότε εκεί και τώρα εδώ εφαρμόζεται μόνο το πρώτο μέρος («Κόλαση») από την «Θεία Κωμωδία» του Δάντη, χωρίς τα άλλα («Καθαρτήριο» και «Παράδεισος»).

Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής δεν έλυσαν τίποτα και πολλαπλασίασαν το πρόβλημα, κοινώς έκαναν τον «βίο αβίωτο» όλων (γηγενών και προσφύγων).

Ζούμε όλοι στο ίδιο περιβάλλον, γιατί κατά τον Άλμπερτ Αϊνστάιν:

“Το περιβάλλον είναι όλα όσα δεν είναι εγώ.”    

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Γκολ εσείς; Σέντρα εμείς

Οι ποδοσφαιρικές απανωτές σφαλιάρες στον κυβερνητικό σβέρκο διατάραξαν -σε κάποιο βαθμό- το «θεϊκό σύνδρομο» του πρωθυπουργού από το οποίο διακατέχεται και την βαθιά του πεποίθηση ότι είναι αυτός ο ικανός, προβεβλημένος και αδιαφιλονίκητος κυβερνήτης. Ωστόσο αντιστράφηκε στην πράξη η σημασία της αρχαίας φράσης “άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων άλλα δε θεός κελεύει” (“άλλα τα σχέδια των ανθρώπων κι άλλες οι προσταγές του θεού”) όπου θεός = Κυριάκος και όπου άνθρωποι = Μαρινάκης, Σαββίδης.

Κλεισμένος στην αίθουσα με τους παραμορφωτικούς καθρέφτες (των μίντια) πίστεψε στην διευρυμένη και ψευδή του εικόνα, μετρώντας την σκιά του σε μπόι, μέχρι που οι επιχειρηματίες και ιδιοκτήτες ΜΜΕ  (οι κυβερνήτες) τον επιβίβασαν στην πρώτη θέση για μια βόλτα με το τραινάκι του τρόμου. Έτσι για να μάθει “πόσα απίδια πιάνει ο σάκος” και “τι εστί βερίκοκο”.

Ανάμεσα σε κραυγές και σε ιλίγγους και ενώ προσπάθησε αποτυχημένα να αποβιβαστεί, καμώθηκε τον οδηγό των εξελίξεων μιας ανεξέλεγκτης πορείας που οδηγεί στην μεγάλη κατηφόρα με τους κρυμμένους σκελετούς να πετάγονται μπροστά του, με τα ζόμπι της «κανονικότητας» να τον απειλούν, με τους δράκους της βολικής του προπαγάνδας να του πετάνε φλόγες και με τα τεράστια άγρια μάτια που μέχρι χθες τον προστάτευαν τώρα κατακόκκινα να στάζουν πάνω του αίμα.

Τα μεγάλα συμφέροντα στηρίζουν με κάθε αθέμιτο τρόπο τις κυβερνήσεις εκείνες που -χωρίς δεύτερη σκέψη- τα εκτρέφουν.

Τα μεγάλα συμφέροντα υμνολογούν και λιβανίζουν τις κυβερνήσεις όταν ευδαιμονικά ρεύονται την αδηφαγία τους από τα εδέσματα που τους προσέφεραν.

Όμως όταν οι μπάτλερ αδυνατούν να ικανοποιήσουν ταυτόχρονα όλα τα αφεντικά τους και ξεσπάει σκληρός πόλεμος μεταξύ συμφερόντων, τότε αυτόματα ενεργοποιείται ο νόμος με τα τσαλαπατημένα βατράχια (τους μέχρι χθες πρίγκιπες).

Βέβαια του νόμου με τα βατράχια προηγείται ένας άλλος, ο παγκοσμίως γνωστός «Νόμος του Μέρφυ»  που λέει “ό,τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει στραβά”. Και πήγε. Γιατί είναι κατασκευαστική απάτη η φιλοτεχνημένη καρικατούρα της Mrs Piggy που προβάλλεται ως ο αυθεντικός πίνακας της Mona Lisa. Κάποια στιγμή αρμενίζοντας στραβά, θα στραβώσει και η προπαγάνδα της δήθεν ταυτοπροσωπίας της φημισμένης γουρουνίτσας με την περίφημη Τζοκόντα.

Μόνο που στράβωσε για τους λάθος λόγους.

Όχι, ο κακός χαμός δεν έγινε για το κόψιμο του κοινωνικού επιδόματος αλληλεγγύης, για την 13^η σύνταξη που δεν θα δοθεί ξανά, για τις εργασιακές σχέσεις γαλέρας, για την αύξηση του κατώτατου μισθού που αναβάλλεται, για την ανεργία που τραβάει ξανά την ανηφόρα, για την κοροϊδία της γενναίας αύξησης των συντάξεων που εξελίσσεται σε μείωση, για τις «επενδύσεις» που περιμένουν την κρατική δωρεάν χρηματοδότηση, για τους πλειστηριασμούς που απελευθερώνονται, για τους διορισμούς συγγενών χωρίς προσόντα αλλά με πολλαπλάσιες αποδοχές, για την ιδιωτικοποίηση της υγείας και την έλλειψη κυρίως αντικαρκινικών φαρμάκων, για την ουσιαστική παραβίαση του άρθρου 16 του Συντάγματος και την εξομοίωση των (με πτυχίο ΙΕΚ)  αποτυχόντων στις πανελλαδικές με τους (με πτυχίο ΑΕΙ) επιτυχόντες, για το αίσχος της «Μόρια» και όλα τα άλλα στρατόπεδα που στήνουν, για το “Ορούτς Ρέις” που κόβει βόλτες στο Καστελόριζο αφού μας φταίει “ο κακός μας ο καιρός”.

Ούτε ο κακός χαμός έγινε για το ποδόσφαιρο. Έγινε γιατί η φιλαυτία ταιριάζει στους ολιγάρχες.

Στα διασταυρούμενα πυρά και στο δίλημμα “από την Κική και την Κοκό ποια να διαλέξω”, ο «έχω να κυβερνήσω μια χώρα» επέδειξε ανωτερότητα:

“Γκολ εσείς; Σέντρα εμείς.”