Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

«Εγώ  κοιτούσα την Γιαδικιάρογλου»

Πόσο τακτ έχει αυτό το παιδί ο Γιαννάκης, ε; Και από καλλιέργεια όμως, είναι άλλο πράμα! Όσο να πεις έχει τρόπους. Από μακριά φαίνεται ο άνθρωπος.

Αν δεν καταλάβατε, για τον Στουρνάρα μιλάω.

Τον κεντρικό τραπεζίτη της χώρας.

Τον Διοικητή που για λογαριασμό (των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων) της συζύγου του η Τράπεζα της Ελλάδος, μέχρι που, εξέδωσε επίσημες ανακοινώσεις και δελτία τύπου.

Αυτός που -κόντρα στον θεσμικό του ρόλο-  προσπαθεί  να υπαγορεύσει, αν όχι και να επιβάλλει, την οικονομική πολιτική στην κυβέρνηση.

Αυτός που, φόρα – παρτίδα, αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση και, ντάλα μεσημέρι,  συμπολιτεύεται με την αντιπολίτευση.

Αυτός που, όλο το τελευταίο διάστημα, μάλλιασε η γλώσσα του  να μιλάει για την επιτακτική ανάγκη της πιστοληπτικής γραμμής στήριξης από τον ESM ή “διαφορετικά καταστρεφόμαστε”.

Αυτός που (για να μας πείσει) έφερε το παράδειγμα του Μεξικού και της Πολωνίας, που είχαν «ευέλικτη» πιστωτική γραμμή από το ΔΝΤ.

Αυτός που πάλεψε (είναι αλήθεια όχι μόνος) για ένα τέταρτο μνημόνιο και ίδρωσε (φευ, χωρίς αποτέλεσμα) για να παραμείνει το παρεάκι του (κολλητού του) Τόμσεν στο πρόγραμμα.

Έ, αυτός λοιπόν αποδεδειγμένα έχει πολύ τακτ.

Γιατί πως αλλιώς να εξηγήσεις την πολυήμερη αφωνία του (και εξαφάνιση μαζί) μετά την ολοκλήρωση της τελευταίας αξιολόγησης και των αποφάσεων του Eurogroup, που δημιούργησαν το (πέρα από κάθε προσδοκία) ευνοϊκό πλαίσιο της μεταμνημονιακής εποχής;

Και μιλάω για τακτ γιατί, ως γνωστόν, στις “καλές οικογένειες όταν έχουν πένθος σιωπούν” ή όπως λέγεται: “Σας παρακαλώ, μη μου μιλάτε. Ζω ένα δράμα.”

Και ο Γιαννάκης, μετά την 21 Ιουνίου, είναι για να ‘ναι, ζει ένα δράμα και έχει βάλλει «τις μαύρες πλερέζες». Σε αντίθεση βέβαια με τις καλές εποχές των Σαμαροβενιζέλων, τότε που “χόρτασε η ψείρα και βγήκε στο γιλέκο.”

Άλλα κι οι άλλοι που μιλάνε σάματι λένε τίποτα; Κάτι ακατάληπτα αρθρώνουν που δεν βγάζουν νόημα.

Από την μια μιλάνε για «καταστροφική απόφαση» και από την άλλη ότι πρόκειται για «απόφαση του 2012», η οποία θα είχε οδηγήσει σε έξοδο από την κρίση το 2014, αν ο Τσίπρας δεν ανέτρεπε την κυβέρνηση με πρόσχημα την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. 

Ποια «απόφαση του 2012»; Του Σαμαρά; Του πρωθυπουργού που μας έλεγε ότι το χρέος είναι βιώσιμο; Του ανθρώπου που μίλαγε για το success story της οικονομικής του πολιτικής και οδήγησε χιλιάδες συμπολίτες μας στην αυτοκτονία; Του πολιτικού που δεν κατόρθωσε να κλείσει ούτε μία αξιολόγηση;

Και τελικά η απόφαση του Eurogroup μετά την τελευταία -και απολύτως επιτυχή- αξιολόγηση είναι «καταστροφική» ή είναι η «απόφαση του 2012» του Σαμαρά με το success story;

Πόσα θέλετε να μας τρελάνετε μικρόψυχοι, μισάνθρωποι και μικρόνοες της πολιτικής μπακαλικής;

Όσο για τα εύσημα της ολοκλήρωσης του προγράμματος, τους επαίνους για την οριστική και καθαρή έξοδο, τα συγχαρητήρια στην κυβέρνηση που (χωρίς να έχει την ιδιοκτησία του προγράμματος) οδήγησε την Ελλάδα στην κανονικότητα μετά από οκτώ χρόνια, τα έδωσε σύσσωμη η ηγεσία της Ε.Ε., οι αρχηγοί (πολιτικοί αντίπαλοι ή κάποιοι λίγοι φίλα προσκείμενοι) των Ευρωπαϊκών Κρατών, και ο διεθνής τύπος με καθολικό τρόπο.

Με λίγα λόγια τα εύσημα κατατέθηκαν, κυρίως, από όλους τους πολιτικούς φίλους, όλης της εγχώριας αντιπολίτευσης.

Βεβαίως ο Γιαννάκης, ο Κούλης, η Φώφη, ακόμα και ο (δεκανίκης) Κουτσούμπας δεν ξέρουν και δεν άκουσαν απολύτως τίποτα, γιατί:

“Εγώ κοιτούσα την Γιαδικιάρογλου, που κοιτούσε την Πετροπούλου.”

  

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

«Στο Βιλαμπάχο  ακόμα  τρίβουν»

Ο νεποτισμός στην Ελλάδα, ανέκαθεν,  λειτουργούσε με την ακρίβεια της εξελικτικής αλληλουχίας ενός φυσικού φαινομένου. Όπως πραγματώνεται ο κύκλος των σεληνιακών φάσεων ή όπως διαγράφει την τροχιά της η γη περί τον ήλιο, με τον ίδιο τρόπο πίστευαν ότι και ο νεποτισμός θα εξελισσόταν αδιαλείπτως και  αενάως.

Έτσι «κατά τον ρουν των γεγονότων», ο γιός (ή η κόρη) διαδεχόταν τον πατέρα, ο ανιψιός τον θείο και ο γαμπρός τον πεθερό.

Η διοίκηση του κράτους ήταν διασφαλισμένη, το δημόσιο περιβάλλον τιμαριοποιημένο (προς πώληση λιανικώς), η ιδεολογία που μεγάλωναν γενιές και γενιές ψηφοφόρων ήταν: “Έτσι και τρούπωσα, τρούπωσα”, και η απάντηση των «Άριστων» -  διαδόχων της εξουσίας (κληρονομικώ δικαιώματι) στο ερώτημα: “Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν' οι κάμποι; / Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά;” ήταν μία και μοναδική: “Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά και κείνα…..αρκεί να είναι κάτω από κάποια  offshore.”

Στο περίγραμμα αυτό, κάθε αποχή τους από την εξουσία είναι καταστροφική, κάθε μέτρο εξυγίανσης του δημοσίου είναι συμμοριτισμός και κάθε προσπάθεια εκδημοκρατισμού και θεσμικής λειτουργίας του κράτους ισοδυναμεί με εθνική μειοδοσία. Τι δεν κατάλαβες;

Η διολίσθηση σε Σαμαρικές, ακροδεξιές και εθνικιστικές θέσεις της «Κούλιας»  ΝουΔου, δεν αποτελεί παρά φύσιν εξέλιξη, ούτε μέγιστη έκπληξη, καθότι η –με κάθε τρόπο-  προσπάθεια ανακατάληψης της εξουσίας και του κράτους-λάφυρο, δεν εξηγείται με όρους πολιτικής, ιδεολογίας ή έστω κοινής λογικής.

Έλεγε, γι’ αυτή την περίπτωση, ο Ισπανός ποιητής Miguel de Unamuno: “Εκείνο που μισεί περισσότερο ο φασισμός είναι η νοημοσύνη.”

Πώς λοιπόν να εξηγήσεις τα αυτονόητα, όταν δεν εμπεριέχονται σε καμία νοηματική διεργασία;

“Παράλογοοοοο” Ι: Το ακραίο εθνικιστικό κόμμα των Σκοπίων VMRO-DPMNE κάνει συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις και επιθέσεις, καταγγέλλοντας την  συμφωνία ως ξεπούλημα και προδοσία. Όπως και η ΝουΔου.

Το  VMRO-DPMNE ζητάει την καταψήφιση και μη εφαρμογή της συμφωνίας επειδή εμπεριέχει όλες τις θέσεις των απέναντι.  Όπως και η ΝουΔου.

Το VMRO-DPMNE ζητάει από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας τους να μην επικυρώσει την συμφωνία. Όπως και η ΝουΔου.

Παρά ταύτα ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορείται, ότι με αυτή την συμφωνία, εξυπηρετεί τα συμφέροντα των Σκοπιανών εθνικιστών!

“Παράλογοοοοο” ΙΙ: Ο Σαμαράς που, ως υπουργός των εξωτερικών το 1992, δημιούργησε το πρόβλημα με τα Σκόπια, ο Σαμαράς που αμέσως μετά –με πρόσχημα το ονοματολογικό- έριξε την κυβέρνηση του Κώστα  Μητσοτάκη, ο Σαμαράς που ως πρωθυπουργός έσυρε την ΝουΔου σε ακροδεξιές και εθνικιστικές θέσεις (καμία σχέση με αυτές που εξέφραζε ο Καραμανλής και η Ντόρα το 2008), σήμερα κρατάει όμηρο τον Κούλη με την απειλή της διάσπασης ή της γέννησης νέου κόμματος δεξιότερα της ΝουΔου.

Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορείται ότι άλλαξε θέση στο πρόβλημα με την ονομασία της πΓΔΜ!

“Παράλογοοοοο” ΙΙΙ: Ενώ η πΓΔΜ, μέχρι σήμερα, έχει αναγνωριστεί και αποκαλείται «Μακεδονία» από 140 χώρες, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τους έβαλε:

Και αλλάζουν το όνομα τους.

Κατεβάζουν τα αγάλματα του αλυτρωτισμού.

Αλλάζουν τα ονόματα αεροδρομίων και εθνικών οδών.

Αλλάζουν το σύνταγμα τους.

Δηλώνουν ότι δεν έχουν καμία σχέση με την  αρχαία Μακεδονία.

Στέλνουν επιστολές σε όλα τα κράτη, να τους αναγνωρίσουν ως «Βόρεια Μακεδονία».

Κατά τα λοιπά ο Τσίπρας είναι προδότης!

Όταν κάποιοι προωθούν την Ειρηνική και Δημοκρατική συνεργασία στα Βαλκάνια, αποτρέπουν τις επεκτατικές βλέψεις του Ερντογάν, θέτουν τέλος στον κακόφημο όρο «Βαλκανιοποίηση», κάποιοι άλλοι Ελλαδέμποροι, «μπατριώτες», πατριδοκάπηλοι, επιμένουν καταστροφικά, και:

«Στο Βιλαμπάχο ακόμα τρίβουν». 

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Ο  πρόεδρος Κούλης..…και άλλα  διηγήματα

Καυτηριάζοντας εκείνους τους συναδέλφους της -η Αμερικανοκινέζα συγγραφέας  Maxine Hong Kingston- που διατείνονταν ότι έχουν γράψει πολλά βιβλία, αλλά κατά βάση διηγούνται -με διαφορετικές παραλλαγές- την ίδια πάντα ιστορία, είχε πει:

“Η διαφορά μεταξύ των τρελών και των λογικών ανθρώπων είναι ότι οι διανοητικά υγιείς έχουν πολλές ιστορίες να πούνε, ενώ οι τρελοί έχουν μόνο μια ιστορία που τη λένε ξανά και ξανά.”

Αφορμή, για να θυμηθώ το απόφθεγμα της -όχι και τόσο γνωστής-  συγγραφέως, μου έδωσε ο ιδεοληπτικός (δηλαδή εμμονικός και ψυχαναγκαστικός) τρόπος  άσκησης της αντιπολιτευτικής πολιτικής από την ΝουΔου, στα χρόνια της προεδρίας του Κούλη (δηλαδή κάτι σαν «τον έρωτα στα χρόνια της χολέρας»).

Όποιο και αν είναι το θέμα -το πολιτικό διακύβευμα δηλαδή-  η απάντηση για την ΝουΔου του Κούλη είναι μία και μοναδική: “Υποστηρίζουμε, στηρίζουμε, ψηφίζουμε σταθερά, κάθε πρόταση που βρίσκεται στον αντίποδα του ΣΥΡΙΖΑ”.

Στο εύλογο ερώτημα: “Μα καλά, θα ψηφίσετε κόντρα ακόμα και σε δικές σας προτάσεις, που τυχόν θα υιοθετήσει ο Τσίπρας;” η σταθερή απάντηση είναι: “Ναι ακόμα και τότε”, και στο επόμενο εύλογο ερώτημα: “Αν η αρνητική σας ψήφος είναι επιζήμια για τον τόπο, τι θα κάνετε;” η αταλάντευτη απάντηση είναι: “Επιζήμια για τον τόπο είναι μόνο η παραμονή του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία”.

Αυτό το πολιτικό «πρόγραμμα» έχει την απλουστευτική ευελιξία του “Ψεκάστε, Σκουπίστε, Τελειώσατε” και έχει ενστερνιστεί την λαϊκή θυμοσοφία που λέει “τον λύκο τον κουρεύανε πούθε πάν’ τα πρόβατα”.

Ο πολιτικός «αχταρμάς» της ΝουΔου δεν παρουσιάζει καμιά δυσκολία, γιατί τα διαφορετικά υλικά της συνταγής είναι  τα εξής ένα και η δοσολογία είναι, απλώς, ανεξέλεγκτα αυξανόμενη, με την πάροδο του χρόνου.

Στο επίτομο έργο «Ο πρόεδρος Κούλης και άλλα διηγήματα» εξέχουσα θέση καταλαμβάνει το διήγημα:

«Ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε και ένα και δύο και τρία και τέσσερα (όχι τα παιδιά του Πειραιά)…..μνημόνια».

Γι’ αυτό κάθε φορά που κάποια μέτρα έρχονται για ψήφιση στην Bουλή, ο Κούλης, ο Άδωνις και ο (εσχάτως έξαλλος)  Χατζηδάκης ξεσηκώνουν τον τόπο: “Νάτο το 3^ο, το 4^ο, το 5^o , το 6^ο μνημόνιο.”

Ότι φώναζαν να υπογράψει η κυβέρνηση το 2015 αυτό που της έβαζαν στο τραπέζι οι δανειστές δεν έχει σημασία, ότι ψήφισαν το 3^ο μνημόνιο μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν μετράει, ότι το 3^ο μνημόνιο έχει προαπαιτούμενα που έρχονται σταδιακά, μετά από κάθε αξιολόγηση (και δεν αποτελούν νέα μνημόνια), δεν συμφέρει να το αναφέρουν.

Και βέβαια το γελοίο του πράγματος είναι ότι κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ για τα μνημόνια, όταν οι ίδιοι δηλώνουν ότι “εάν δεν είχαν επιβληθεί θα έπρεπε να τα είχαμε εφεύρει.”

Στο, ίδιο, επίτομο έργο «Ο πρόεδρος Κούλης και άλλα διηγήματα» σημαίνουσα θέση καταλαμβάνει το άλλο διήγημα (παραλλαγή του ίδιου πάντα θέματος):

«Καμία αλλαγή ονομασίας, που να περιέχει τον όρο “Μακεδονία”, από την “π.Γ.Δ της Μακεδονίας”».

Ότι η παράταξη της ΝουΔου -δια του Σαμαρά το 1992- δημιούργησε το πρόβλημα δεν το λένε, ότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ήταν υπέρ της σύνθετης ονομασίας που αποτέλεσε το πρόσχημα να ανατραπεί (από τον Σαμαρά) δεν το αναφέρουν, ότι η θέση της κυβέρνησης Καραμανλή  ήταν η ίδια με την αυτήν που διαπραγματεύεται η τωρινή κυβέρνηση δεν το μολογάνε, ότι όλες οι χώρες του πλανήτη έχουν αναγνωρίσει τα Σκόπια ως «Μακεδονία» δεν μετράει.

Είναι να αναρωτιέται κανείς:

“Πρόκειται για εσκεμμένη ασάφεια ή σαφέστατη βλακεία;”

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

 του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Αντώνη  τον  ήπιαμε

Όταν τα fake news αντικαθιστούν την επικαιρότητα, η επικοινωνία την πολιτική, οι δημοσκοπήσεις την αποδοχή, ο image maker τον ηγέτη, η πολιτική σκοπιμότητα το εθνικό συμφέρον και η οικογενειοκρατία την ικανότητα, τότε ο «σε αναμονή πρωθυπουργός» πετάει από την χαρά του γιατί έφτιαξε σε τρείς μόνο μήνες το πάζλ που έγραφε: “Για παιδιά ηλικίας από 2 – 4  ετών”. 

Οι τελευταίες  ομιλίες  του Κούλη (όπως αυτή από το συνέδριο του ΣΕΒ) είναι άκρως αποκαλυπτικές, γιατί όπως επισημαίνει και  η λαϊκή παροιμία “θέλει η φακλάνα να κρυφτεί μα η χαρά δεν την αφήνει.”

Όταν, μαζί με τα  limited edition εργασιακά δικαιώματα, τον  αναπτυξιακό χάρτη του navigator, το κράτος πρόνοιας με κόφτη, την Δημοκρατία με πατερίτσες, την ελευθεροτυπία του survivor και την παιδεία του reality, μάθαμε ότι ο Κούλης (ως πρωθυπουργός) θα μειώσει το ΦΠΑ από 24% σε 22% και (Kinder έκπληξηηη!) για το τουριστικό προϊόν ο ΦΠΑ θα μειωθεί σε 11%, τότε καταλάβαμε. 

Εμείς θα πληρώνουμε το ούζο με τσίρο στους καφενέδες του  Βούθουλα στο 22% και ο τουρίστας θα πληρώνει στην παραλία της Ψαρρού στην Μύκονο το Chevalier – Montrachet με τον  αστακό στο 11%.

Αυτά είναι!  Νέα οικονομικά by Harvard.

Αν με αυτές τις εξαγγελίες (ευγενική χορηγία στον Τσίπρα) νομίζει ο Σαμαράς ότι “θα τους πάει μέχρι τέλους ”, τότε το μόνο που έχω να του πω είναι:

“Αντώνη τον ήπιαμε”.

Όταν, μαζί με τις επικίνδυνες ανακοινώσεις για “ηλεκτρικά αυτοκίνητα και τρίκυκλα”, τις ανιστόρητες τοποθετήσεις για “αγέννητους 17χρονους το 1963”, την αποπροσανατολιστική κατάθεση λύπης της (μπουκλίτσας) Σπυράκη για “τις διαχωριστικές γραμμές που θέτει ο ΣΥΡΙΖΑ”, τις φασιστικές δηλώσεις του Δημάρχου Άργους για τον Μπουτάρη “αυτή είναι η μοίρα των προδοτών”, την ακραία φασιστική αθλιότητα του Ψωμιάδη που αποκάλεσε τον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης “πολιτικό τραβέλι”, τους συμψηφισμούς (που έκανε ο Κούλης) των φασιστικών επελάσεων με τα «χτυπήματα» από τους “τρομοκράτες του Ρουβίκωνα”, έρχεται και το στέλεχος της ΝουΔου Μεσσηνίας  Πιπίνα και αρθρογραφεί “για την, από την πρώτη στιγμή, πολιτική εκμετάλλευση της Αριστεράς, του γεγονότος ότι  ένα απλό τροχαίο, προσπάθησε να το παρουσιάσει ως πολιτική δολοφονία του βουλευτή της Γρηγόρη Λαμπράκη”, τότε ενημερωθήκαμε και ξεστραβωθήκαμε.

Αν με την πολιτική ομπρέλα του Κούλη (σε Ψωμιάδηδες και Πιπίνες) νομίζει ο Σαμαράς ότι “θα τους στείλει στον εισαγγελέα και θα τους κάτσει στο σκαμνί”,  τότε το μόνο που έχω να του πω είναι:

“Αντώνη τον ήπιαμε”.

Όταν, πριν μια εβδομάδα η ΝουΔου ξεσήκωνε τον κόσμο για το σκάνδαλο της  «βίλας» του Πάμπλο Ιγκλέσιας των Podemos και της συντρόφου του Ιρένε Μοντέρο (που αγόρασαν με τραπεζικό δανεισμό), ενώ ο αρχηγός Κούλης έχει σπίτια, βίλες, εξοχικά και ιστορικές κατοικίες (Βολταίρος) χωρίς «πόθεν έσχες», και μία εβδομάδα μετά οι Podemos ψηφίζουν με 68% την παραμονή του Ιγκλέσιας στην ηγεσία τους και η Ισπανική βουλή ψηφίζει την καθαίρεση του Ραχόι (από την πρωθυπουργία)  για διασπάθιση πολλών εκατομμυρίων του Λαϊκού κόμματος και συ σιωπάς, τότε δεν είναι σκάνδαλο, είναι Τετάρτη.

Αν για τον «αδελφό» Ραχόι (που βουίζει ο κόσμος) την κάνει ο Σαμαράς  γαργάρα και νομίζει ότι θα απειλεί “αν είσαι άντρας πες το δυνατά”,  τότε το μόνο που έχω να του πω είναι:

“Αντώνη τον ήπιαμε”.

Γιατί όπως είπε ένας Αμερικάνος χαρτοπαίκτης:

“Ρίξε μια ματιά τριγύρω στο τραπέζι. Αν δεν βλέπεις κανένα κορόιδο, εσύ είσαι το κορόιδο.”