Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Στο τσιγκέλι

Ότι ισχύει για τα αρνιά, “το καθένα από το ποδάρι του κρέμεται”, το ίδιο ισχύει και για τις πολιτικές.

Όσο και να θέλουν κάποιοι «χασάπηδες» να κρύψουν τα σφάγια μέσα σε φωτεινές βιτρίνες σύγχρονων meat markets, τυλιγμένα με σελοφάν, στολισμένα με πολύχρωμες πιπεριές και δεντρολίβανο, κάποια στιγμή θα χρειαστεί να τα κρεμάσουν στο τσιγκέλι και όλοι θα δουν ότι το αίμα –ακόμα- δεν έχει στεγνώσει και ρέει άφθονο στο πάτωμα.

Εξάλλου η κρεατομηχανή συμπεριλαμβάνεται στον βασικό και αναγκαίο εξοπλισμό του κρεοπωλείου και -ως γνωστόν- έχει ισχύ το περιεχόμενο της ταμπέλας: “Ο κιμάς κόπτεται παρουσία του πελάτου”.

Το χορηγικό πρόγραμμα του Κούλη προς τον Τσίπρα ξεδιπλώνεται, πλέον καθημερινά, ξεδιαλύνοντας τις αληθινές προθέσεις (του χορηγού) και καταρρίπτοντας όλους τους μύθους και όλες τις πιθανές αμφιβολίες για το μέλλον (των προβάτων).

Προσοχή, κάποιες σκόρπιες φωνές (και Δελτία Τύπου) περί “παρερμηνείας των δηλώσεων του αρχηγού”, “μαύρης προπαγάνδας των Συριζαίων” και “λαθεμένης μετάφρασης των Μαδούρων επειδή δεν γνωρίζουν  Αγγλικά” δεν μπορούν να συσκοτίσουν την αλήθεια και τον καταγεγραμμένο στο DNA (του Κούλη) τρόπο για να πολιτεύεται.

Άλλωστε όλοι θυμόμαστε, στον γνωστό μύθο, την απάντηση του σκορπιού στην απορία του βατράχου (που ενώ αυτός τον μετέφερε στην πλάτη του ο σκορπιός τον κέντρισε κι ας γνώριζε πως θα πνιγεί) όταν του είπε: “Τι να έκανα; Αφού  είναι στη φύση μου να κεντρίζω”.

 Γι’ αυτό και ο πρωθυπουργός, μετά το τελευταίο μπαράζ των αποκαλυπτικών δηλώσεων του Κούλη, ξεκαθάρισε ότι “ο κ. Μητσοτάκης γνώριζε πολύ καλά τι έλεγε. Ούτε του ξέφυγαν, ούτε παρερμηνεύτηκαν οι δηλώσεις του.”

 Και το ξεκαθάρισε αυτό ο πρωθυπουργός γιατί δυστυχώς ορισμένοι (κάποιοι μάλιστα και από τον ΣΥΡΙΖΑ) δεν αντιλαμβάνονται γιατί στον δικό τους κοινωνικό προσανατολισμό δεν χωράει η πολιτική αντίληψη Μητσοτάκη.

Η αφελής απορία τους (περί διάτρητης πολιτικής της ΝουΔου) θυμίζει την Αμερικανίδα συγγραφέα Mary Wilson όταν αναρωτιόταν: 

“Δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί οι δαντέλες είναι τόσο ακριβές, αφού ως επί το πλείστον έχουν τρύπες.”

Η τελευταία δήλωση: “Όταν μία επιχείρηση συμφωνεί με τους εργαζόμενους μέσω επιχειρησιακής σύμβασης για να πάει από πενθήμερο σε επταήμερο με τη σύμφωνη γνώμη των εργαζομένων και με πολύ καλύτερες απολαβές και με αυξημένα δικαιώματα και συμφωνούν τα δύο μέρη, δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να αναγνωρίζουμε ότι είμαστε σε έναν κόσμο που αλλάζει και πρέπει οι εργαζόμενοι, οι επιχειρήσεις και το κράτος να προσαρμοστούν σε αυτή τη νέα πραγματικότητα” δεν είναι το μόνο σφάγιο που κρέμεται από το τσιγκέλι.

 Είναι το τελευταίο σφάγιο μιας ακολουθίας πολλών άλλων που κρέμονται “το καθένα από το δικό του ποδάρι”, καθώς έχουν προηγηθεί τα τσιγκέλια με:

Την κατάργηση του Δώρου Χριστουγέννων, γιατί είναι αναξιοπρεπές.

Την κατάργηση της 13^ης σύνταξης, γιατί είναι ξεδιάντροπο προεκλογικό επίδομα.

Την κατάργηση του 8ωρου, γιατί είναι ξεπερασμένο.

Την κατάργηση του επιδόματος ενοικίου, γιατί είναι χαμηλό.

Την κατάργηση του επιδόματος αλληλεγγύης, γιατί είναι επαιτεία.

Την κατάργηση του νόμου Κατρούγκαλου για το ασφαλιστικό, γιατί εμπεριέχει την Εθνική σύνταξη και την αντικατάσταση του με τον νόμο Πινοσέτ, γιατί παρέχει μόνο ανταποδοτική σύνταξη.

Το «χασάπικο» που κρέμονται τα «σφαχτά» του Κούλη στα «τσιγκέλια» της ΝουΔου είναι γνωστό στο πανελλήνιο, από την εταιρική κουλτούρα που εμπεριέχεται στο σλόγκαν:

“Η κοινωνική ανισότητα είναι στην ανθρώπινη φύση.”

Γι’ αυτό σου λέω:

“Καημό που το ‘χε η ρίγανη, που εκάη το καταράχι. ”