Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

 του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Κολεγιές κολεγιόπαιδων

Το όραμα της νέας κυβέρνησης συνοψίζεται στην γνωστή φράση του συγγραφέα Bill Bryson: “Κάποτε χτίζαμε πολιτισμούς. Σήμερα χτίζουμε εμπορικά κέντρα”.

Τόσο ο πρωθυπουργός όσο και η κυβέρνηση του -που θυμίζει περισσότερο «Σύλλογο Αποφοίτων Κολεγίου» και όχι τον εκτελεστικό βραχίωνα μιάς συγκροτημένης πολιτικής παράταξης που ανέλαβε (με λαϊκή εντολή) την διακυβέρνηση της χώρας- ουδέποτε έκρυψαν ότι αντιλαμβάνονται την πολιτική κυβερνησιμότητα με τους όρους που οργανώνεται και λειτουργεί μια μεγάλη -κατά προτίμηση μονοπωλιακή- ανώνυμη εταιρεία, που μοιράζει την «τράπουλα» (το κρατικό χρήμα) σε άλλες μικρότερες (δορυφόρους) ανώνυμες εταιρείες.

Η αντίληψη αυτή δεν είναι καινοφανής, καθώς πολλοί άλλοι κατά το παρελθόν έχουν εφαρμόσει παρόμοιες πολιτικές πρακτικές, φυσικά παντού και πάντα με απόλυτη αποτυχία, όπου επιχειρήθηκε, και με βίαιη φτωχοποίηση των «πειραματόζωων» που δοκίμασαν υποχρεωτικά τις συνταγές τους.

Ο πατριάρχης και γκουρού του νεοφιλελευθερισμού Μίλος Φρίντμαν, με την μονόδρομη σκέψη του παρουσιάζει τον καπιταλισμό ως την μόνη ρεαλιστική προοπτική, εξωραΐζοντας και διαστρεβλώνοντας την χρήση των όρων Δημοκρατία και Ελευθερία.

Στο βιβλίο του Capitalism and Freedom (Καπιταλισμός και Ελευθερία) σημειώνει: «Επειδή το κέρδος είναι η ουσία της δημοκρατίας κάθε κυβέρνηση που επιδιώκει πολιτικές αντίθετες με αυτές της [ελεύθερης] αγοράς είναι αντιδημοκρατική, όση κι αν είναι η διαμορφωμένη υποστήριξη που ενδέχεται να απολαμβάνει από το λαό».

Επίσης, κάπου στην δεκαετία του ’90, δύο καθηγητές από το πανεπιστήμιο της Νότιας Ντακότα στο Βερμίλιον, δημοσίευσαν μια εργασία (ένα «επιστημονικό» πόνημα) στο οποίο έλεγαν -ούτε λίγο ούτε πολύ- ότι οι εκλογές για την ανάδειξη δημάρχου (που θα διοικεί το Δήμο κάποιας πόλης) επιβάλλεται να αντικατασταθούν από εκλογές μεταξύ ανωνύμων εταιρειών (που θα εκδηλώσουν ενδιαφέρον) για να αναλάβουν το management του municipality.

Στο ίδιο «πόνημα» προκρίνουν την διοίκηση (του Δήμου) να ασκεί ο Πρόεδρος ή Διευθύνων Σύμβουλος ή Γενικός Διευθυντής ή Εκτελεστικός Διευθυντής της επιλεγείσας (δια ψηφοφορίας) εταιρείας.

Βεβαίως, αντί προγραμμάτων των υποψηφίων δημάρχων και των δημοτικών παρατάξεων, θα παρουσιάζονται (από τις εταιρείες) αναλυτικοί πίνακες προϋπολογισμού και τεχνικά δελτία έργων, που θα αναλάβει να εκτελέσει η κάθε υποψήφια εταιρεία, έναντι τιμήματος (δημοτικοί φόροι και τέλη) που θα εισπράξει από τους δημότες.

Έτσι η πολιτική και μάλιστα η κοινωνική (που εφαρμόζεται για την προστασία των πλέον αδυνάτων κάθε κοινωνικού συνόλου) εξαφανίζεται πλήρως, έναντι της εφαρμογής πολιτικών promotion των εμπορευμάτων και των υπηρεσιών που προσφέρουν και πωλούν οι εταιρείες.

Φυσικά ο πολίτης (που αποτελεί μια επικυρίαρχη οντότητα ελεύθερης δημοκρατικής επιλογής και ελέγχου κάθε εξουσίας) μετατρέπεται αυτόχρημα σε έναν άβουλο και εξαρτώμενο πελάτη ενός μονοπωλιακού εμπορικού οργανισμού, που σκοπεύει το μέγιστο κέρδος, σε βάρος του δημοσίου καλού.

Στα καθ’ ημάς λοιπόν, η κυβέρνηση των τεχνοκρατών και των «αρίστων», που είναι φανερά προσδεδεμένη σε συγκεκριμένα ιδιωτικά συμφέροντα τα οποία με κάθε πρόσφορο τρόπο την ανέδειξαν, σπεύδει να ανταποδόσει το «χρέος».

Άλλωστε οι οικονομικοί πίνακες (που απεικονίζουν εμπορικές συναλλαγές) οφείλουν να είναι ισοσκελισμένοι, παρουσιάζοντας (σε διακριτή θέση) τα προσποριζόμενα κέρδη.

Το μότο «Σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα» που ακούγεται ανελλιπώς αποτελεί το «Σύμβολο της Πίστεως» των εγχώριων φιλελέ.

Φυσικά κάθε κοινωνική παροχή και κάθε ελεγκτικός μηχανισμός που λειτουργεί αυτόνομα (ως ανεξάρτητη αρχή) υπέρ της προστασίας του δημοσίου συμφέροντος, καταργείται με νομοσχέδια «σκούπα».

Μας κυβερνούν Σύμβουλοι Επιχειρήσεων, που ως γνωστόν:

«Σύμβουλος επιχειρήσεων είναι κάποιος που δανείζεται το ρολόι σου για να σου πει τι ώρα είναι και μετά σηκώνεται και φεύγει μ’ αυτό».