Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Βιασμός  μετά  φόνου

Ο Νίκος Νικολαΐδης υπήρξε μια εμβληματική μορφή της εγχώριας φιλμογραφίας. Ένας σεναριογράφος και σκηνοθέτης που επαινέθηκε και λοιδορήθηκε όσο λίγοι. Όλοι ωστόσο συνηγορούν ότι υπήρξε χαρισματικός, συνάμα δε και κυνικός.

Οι ήρωες του κουβαλάνε τις αναμνήσεις τους γεμάτες με απογοητεύσεις, διαψεύσεις και ματαιώσεις. Κουβαλάνε τις πληγές τους, τις προσωπικές πικρίες και αποτυχίες τους, τις ελπίδες και τα όνειρα τους, που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν. Ελπίδες που τους ακολουθούν και τους βασανίζουν. Όνειρα-πτώματα στοιβαγμένα σ’ ένα λάκκο που συνέχεια  μπάζει νερά.

Κάποιος κριτικός έγραψε, εύστοχα, για το έργο του Νικολαΐδη: “Οι χαρακτήρες του είναι συνήθως άνθρωποι στα όρια τους, σε παράλογες ή ακραίες καταστάσεις, που παίζουν το τελευταίο τους  -συνήθως καμένο-  χαρτί”.

Ο πολιτικός αυτοεξευτελισμός και η ηθική κατρακύλα της Ν.Δ. -που επιλέχτηκε ως τακτική, με αφορμή την (μη) αξιολόγηση-  δεν κρύβονται πίσω από την αξιοθρήνητη επικοινωνιακή εκστρατεία που έχει εξαπολύσει η “ομάδα αλήθειας” του Κούλη,  γιατί θυμίζει -όλο και περισσότερο- σενάριο από ταινία του Νίκου Νικολαΐδη.

Το ταξίδι του αρχηγού Κούλη στο Βερολίνο αποτελεί κατανυκτικό προσκύνημα ενός πιστού αρχιερέα με  κατάθεση ψυχής στο “Θεό” του, κατά την διάρκεια της επίσκεψης του στην Μέκκα.

Συναντήθηκε λοιπόν ο Κούλης με την Μέρκελ (στο πόδι), με τον Σόιμπλε (για 70 λεπτά) και με Γερμανούς επιχειρηματίες (επί μακρόν).

Το “δια ταύτα” της επίσκεψης -όπως βγήκε μέσω σποραδικών αναφορών, καθώς δεν υπήρξαν επίσημες ανακοινώσεις-  ήταν:

“Η αξιολόγηση καθυστερεί με ευθύνη της κυβέρνησης”(φυσικά λέξη δεν ειπώθηκε για τις εξωφρενικές απαιτήσεις του Σόιμπλε και του Δ.Ν.Τ.),  “παρατηρείται αναντιστοιχία μεταξύ της κυβέρνησης και της λαϊκής βούλησης” (προφανώς από τις δημοσκοπήσεις τους), “καθυστερεί η επένδυση στα περιφερειακά αεροδρόμια εξαιτίας της κυβέρνησης”, “o πρόεδρος της Ν.Δ. εγγυάται ότι είναι απόλυτα δεσμευμένος στο πρόγραμμα διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και προτείνει ένα εμπροσθοβαρές πρόγραμμα ”.

Με λίγα λόγια ο Κούλης έδωσε “γη και ύδωρ” προκειμένου να λάβει το χρίσμα και την υπόσχεση ότι ο “βάστα Σόιμπλε” θα ρίξει τον Τσίπρα.

Στο ίδιο μήκος κύματος  με τον πρόεδρο Κούλη, και τον –ξεσαλωμένο-  αντιπρόεδρο Άδωνι,  κινήθηκαν οι Ευρωβουλευτές της Ν.Δ., που συντάχθηκαν απροκάλυπτα με τις μειοψηφικές και ακραίες απόψεις των δανειστών.

Η Μαρία Σπυράκη επιτέθηκε κατά του αντιπροέδρου του Ευρωκοινοβουλίου, Βάλντις Ντομπρόβσκις, που επιβεβαίωσε τα θετικά στοιχεία και την πρόοδο της ελληνικής οικονομίας.  “Η καθυστέρηση βαρύνει πρωτίστως την ελληνική κυβέρνηση. Η λύση είναι ένα άλλο μείγμα πολιτικής που θα εφαρμοστεί μετά τις εκλογές”, ενώ διαβεβαίωσε ότι “οι εκλογές θα δώσουν σταθερότητα στη χώρα” ασπαζόμενη την άποψη ότι... δεν πρέπει να κλείσει η αξιολόγηση.

Ο Μανώλης Κεφαλογιάννης είπε ότι “οι μεταρρυθμίσεις δεν προχωρούν” κατηγορώντας το Μαξίμου για “αλλεργία σε θέματα ιδιωτικοποιήσεων” και σε “δάκρυα υπουργών για οποιαδήποτε προσπάθεια γίνεται για επενδύσεις”.

Ο Γιώργος Κύρτσος ανέφερε ότι “η κυβέρνηση Τσίπρα έχει τη βασική ευθύνη για την καθυστέρηση και δεν μπορεί να εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα” και ζήτησε εκλογές…. μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο!

Αλλά και εντός συνόρων το αφήγημα είναι ίδιο.

Η Φωτεινή  Αραμπατζή βουλευτής Σερρών της Ν.Δ. υποστήριξε, στην ΕΡΤ, ότι “το πρόβλημα είναι η αναξιοπιστία της χώρας, καθώς οι δανειστές δεν είναι παράλογοι αλλά οι αξιώσεις τους είναι απόρροια της πολιτικής που ασκήθηκε”.

Η χαρακτηριστικότερη ταινία του Νικολαΐδη είναι “Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα”.  Μια βαθιά σκοτεινή ταινία, με ήρωες που έχασαν για πάντα τις ψυχές τους.

Σκοτεινές χαμένες ψυχές, λες κι έχουν υποστεί “βιασμό μετά φόνου”.