Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Υπαρκτός  Σουργελισμός

Τα εβδομαδιαία τεύχη της πολύκροτης «Βαρουφακιάδας» που διασφαλίζουν (στους συλλέκτες) την επίτομο έκδοση του «επιστημονικού» πονήματος του Γιάνη μας (με ένα νι παρακαλώ!), με άφηναν παγερά αδιάφορο καθότι είμαι οπαδός της θεωρίας «δεν θα φτάσεις ποτέ στον προορισμό σου αν σταματάς και ρίχνεις πέτρες σε κάθε σκυλί που γαβγίζει».

Όμως από την άλλη ο Γιάνης μας (με ένα νι παρακαλώ!) εσχάτως (ειδικότερα δε μετά την συνέντευξη του στο «ΠΡΩΤΟ ΦΛΕΜΑ») με εξιτάρησε σχεδόν προβοκατόρικα να γράψω δυο αράδες για την αφεντιά του, δεδομένου ότι, προϊόντος του χρόνου, ακολουθεί την ακριβώς αντίθετη πορεία από τον διάσημο μουσικοσυνθέτη Γκουνώ που περιέγραφε κάποτε:

«Όταν ήμουν νέος, συνήθιζα να λέγω: “Εγώ”. Όταν πέρασαν λίγα χρόνια, έλεγα: “Εγώ κι ο Μότσαρτ”. Όταν ωρίμασα ως άνδρας, έλεγα: “Ο Μότσαρτ κι εγώ”. Τώρα, όπως όλοι ξέρουν, δεν λέγω παρά μονάχα: “Ο Μότσαρτ”».

Η άκρατος εγωπάθεια του Γιάνη μας (με ένα νι παρακαλώ!) θυμίζει την ιστορία εκείνου που βούλιαζε στην θάλασσα και από την ακτή ο φίλος του φώναζε: «Δός μου το χέρι σου». Εκείνος όμως δεν ανταποκρινόταν και βυθιζόταν όλο και περισσότερο στον θάνατο. Τότε ο φίλος του του φώναξε: «Πάρε το χέρι μου» και μόνο τότε δέησε και κίνησε το δικό του, κατορθώνοντας επιτέλους να σωθεί.

Μόνο που στην περίπτωση του Γιάνη μας (με ένα νι παρακαλώ!) το χέρι του Θεμιστοκλή (αυτού με το «ΠΡΩΤΟ ΦΛΕΜΑ») προδήλως δεν είναι φιλικό και όχι μόνο δεν θα τον σώσει από τον πνιγμό, αλλά αντιθέτως –ευκαιρίας δοθείσης-  θα του την κάνει την «πατητή».

Τα λεγόμενα του Γιάνη μας (με ένα νι παρακαλώ!) δεν βγάζουν νόημα ή όπως έλεγε η σοφή γιαγιά μου: «Αυτά παιδάκι μου δεν έχουν ούτε κώλο, ούτε μύτη», δηλαδή δεν έχουν άκρες να τα διαχειριστείς, ενώ θυμίζουν περισσότερο έναν άνθρωπο που, λόγω εντερικών διαταραχών  («κόψιμο») έχει ζωγραφισμένο τον τρόμο στο μάτι και ξαφνικά βρίσκει  δημόσια τουαλέτα και ξαλαφρώνει.

Έτσι λοιπόν οι αποκαλύψεις της συνέντευξης «ποταμός» έχουν, αν μη τι άλλο, ανακουφιστική  αξία.

Γιατί είναι πολύ ανακουφιστικό να μαθαίνεις τις «φρέσκες» αποκαλύψεις του τέως υπουργού Γιάνη (με ένα νι παρακαλώ!) από το βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε στα Ελληνικά και που ωστόσο κυκλοφορεί εδώ και τρεις μήνες στα Αγγλικά.

Γιατί είναι πολύ ανακουφιστικό να βλέπεις αυτούς που ζητούσαν την σύσταση «ειδικών δικαστηρίων» για τις απόψεις του υπουργού Γιάνη (με ένα νι παρακαλώ!), τώρα να ζητούν την σύσταση «εξεταστικής επιτροπής» για τον Τσίπρα που δεν υιοθέτησε τις απόψεις του τέως υπουργού του.

Γιατί είναι πολύ ανακουφιστικό να αντιλαμβάνεσαι ότι αυτοί που ζήταγαν (το πρώτο εξάμηνο του 2015) την κεφαλή του Τσίπρα «επι πίνακι» γιατί οδηγούσε την χώρα εκτός ευρώ, σήμερα με αφορμή τις αποκαλύψεις του τέως υπουργού Γιάνη (με ένα νι παρακαλώ!) να ζητάνε επίσης την  κεφαλή του Τσίπρα γιατί παράκουσε τον τέως υπουργό του και κράτησε την χώρα εντός ευρωζώνης.

Γιατί είναι πολύ ανακουφιστικό να καταλαβαίνεις ότι αυτοί που κατηγορούσαν τον Τσίπρα ότι η επικράτηση του «Όχι» στο δημοψήφισμα θα οδηγούσε εκτός Ευρώπης, σήμερα να συντάσσονται με τον τέως «αποδιοπομπαίο», που επιτίθεται κατά του Τσίπρα γιατί μετέτρεψε το περήφανο «Όχι» σε κατάπτυστο «Ναι».

Γιατί δεν είναι ανακουφιστικό να υποψιάζεσαι ότι ο Γιάνννννης μας (με όσα νι θέλετε!!!),  με το δερμάτινο μπουφάν της δημοπρασίας, λάθος τίτλο έδωσε στο βιβλίο του.

Καταλληλότερος τίτλος:

«Ο Υπαρκτός Σουργελισμός»