Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Τα Εξάρχεια των εξ…αχρείων

Η επική πλέον φράση του Μάο “μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση” αποτελεί την επιτομή όσων –ιστορικών- διαδραματίζονται στην Γαλλία σήμερα, με έμβλημα τα «κίτρινα γιλέκα».

Έχει επίσης λεχθεί και είναι απολύτως σωστό ότι “η γνώση της Ευρωπαϊκής ιστορίας περνάει μέσα από την μελέτη της Γαλλικής αντίστοιχης”.

Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να πάει κανείς πολύ πίσω, αναφερόμενος στην Γαλλική επανάσταση και στην εξ αυτής «Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου» που ψηφίστηκε από την Συντακτική της Συνέλευση, για να επιβεβαιώσει την αλληλεξάρτηση της Ευρωπαϊκής από την Γαλλική ιστορία.

Η εξάπλωση της Σοσιαλδημοκρατίας -την δεκαετία του ’80- και κατ’ επέκταση της στροφής στο κοινωνικό κράτος, ξεκίνησε από την Γαλλία και επεκτάθηκε στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Όμως και ο Ευρωπαϊκός νεοφιλελευθερισμός, η άνοδος της ακροδεξιάς και ο νεοφασισμός είναι τα επακόλουθα της ανόδου του Λεπενισμού στην Γαλλία, έτσι που χρειάστηκε ο συνασπισμός όλων των Δημοκρατικών δυνάμεων για να παρεμποδίσουν την επέλαση της Μαρί Λε Πεν προς την προεδρία. 

Πολύ σύντομα όμως η Γαλλία «έβγαλε τη χρυσή»  με τα «κίτρινα γιλέκα», γιατί ο Μακρόν ως εκπρόσωπος του κηφηναριού (με επικεφαλής την Τράπεζα Ρότσιλντ) ήρθε για να εφαρμόσει την πολιτική της Λε Πεν, χωρίς την Μαρί στο Μέγαρο των Ηλυσίων.

Στην Ελλάδα αντίστοιχα ο «αυτοδημιούργητος» έχτισε την «καριέρα» του αρχικά μέσω των Τραπεζών (Εθνικής και Πίστεως), ακολούθως στα έδρανα της Βουλής (με αποδοχή κληρονομιάς) και αναδείχθηκε στο «καλύτερο βιογραφικό της χώρας» που τον οδήγησε στην αρχηγία της Σαμαρικής ΝουΔου (το remake της ΠΟΛΑΝ), για να καταλήξει ζηλωτής του Μακρόν.

Πρώτος αυτός έσπευσε να χαιρετίσει την νίκη Μακρόν, να μιλήσει για “στροφή της Γαλλίας στον ρεαλισμό” (κάθε που κάποιος  νεοφιλελές μιλάει για ρεαλισμό, οι αιμορροΐδες των φτωχών είναι σε έξαρση) και να δηλώσει με «Κούλειο» στόμφο: “Γρήγορα θα έρθει και η σειρά της πατρίδας μας”.

Δύο σύντομες παρατηρήσεις:

Πρώτον, παρά τις ιδεολογικές και άλλες ομοιότητες (όπως ότι και οι δύο είναι παιδιά των Τραπεζών και τους στηρίζει σύμπασα η διαπλεκόμενη άρχουσα τάξη των χωρών τους, ή ότι απουσιάζει η έννοια του ισχυρού κόμματος που βρίσκεται πίσω τους, ως δομικό στοιχείο της κοινωνίας και της δημοκρατίας), υπάρχει εχέφρων άνθρωπος που πιστεύει ότι ο ευφυής, αδίστακτος και τεχνοκράτης Γάλλος Εμμανουέλ έχει οποιαδήποτε συνάφεια με τον playmobil, ιζνογκούντ και, σκηνοθετημένα, δημοφιλή Έλληνα Κούλη;

Δεύτερον, ο Μακρόν αναδείχτηκε στην προεδρία γιατί τόσο η Δεξιά όσο και η Αριστερά στην Γαλλία είχαν εξαϋλωθεί, ενώ απέναντι του ο θηλυκός ξανθός Φύρερ απειλούσε με καθημερινά διαγγέλματα μίσους και διχασμού.

Ο Κούλης έχει αντίκρυ του μια ισχυρή Κεντροαριστερά, ενώ οι ομόσταυλοι της Λε Πεν ακροδεξιοί και ναζιστές βρίσκονται είτε μέσα στο κόμμα του, είτε είναι εφαπτόμενοι μ’ αυτό.

Ώρες ώρες η προσπάθεια του Κούλη να δημιουργήσει αφήγημα που να του βγει (μνημόνια, ανάπτυξη, κόψιμο συντάξεων, σκάνδαλα, Μακεδονικό κ.λ.π.) μου θυμίζει έναν φίλο που -όταν έτρωγε «χυλόπιτα»-  απειλούσε λέγοντας:

“Αν δεν θέλεις εσύ, δεν πειράζει, υπάρχουν κι άλλες….που δεν θέλουν!”

Έτσι λοιπόν έμεινε για τους αχρείους το αφήγημα των Εξαρχείων. Για όλα τα δεινά του τόπου ευθύνονται τα «κίτρινα γιλέκα» του «Εξαρχειστάν».

Μέχρι και ο Παναγιώταρος (Χ.Α.) κάλεσε τον Κωστάκη -της Ντόρας- να «καθαρίσουν» παρεούλα τα Εξάρχεια (βλέπεις, έχει το Know how).

Οι αναφορές των αχρείων στα Εξάρχεια, με όρους «αντρίλας», θυμίζουν τον Λένιν:

“Οι σεξουαλικές υπερβολές είναι σημάδι της αποσύνθεσης της μπουρζουαζίας.”