Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

10 (+1)  μικροί  Μήτσοι

Παραδοσιακά ο Σεπτέμβριος είναι ο μήνας της «έκθεσης» (Δ.Ε.Θ.) και των «έκθετων».

Εφέτος ο πρώτος –ημερολογιακά- μήνας του Φθινοπώρου καρποφόρησε πολλές «εκθέσεις» (πέραν της Δ.Ε.Θ.) και άφησε πολλούς «έκθετους» (τουλάχιστον 10+1).

Εφέτος, Σεπτέμβριο μήνα -παρότι δεν είχαμε  Εθνικές εκλογές- τα «υαλουρονικά οξέα» της πολιτικής δεν κάλυψαν τις τηλεοράσεις και το διαδίκτυο μόνο από την Θεσσαλονίκη, αλλά και όπου  -ανά την επικράτεια- επέλεξε κάθε υποψήφιος της υπό σύσταση  (ανασυγκρότηση – αναπαλαίωση – υλικά κατεδαφίσεως) «κεντροαριστεράς όπως μπαίνεις», «καραδεξιάς όπως βγαίνεις», να μας παρουσιάσει την μοναδική τεχνική του στην «άρση βαρών» και στην «απόρριψη αβαριών» (εφ’ όσον γίνει αρχηγός βεβαίως).

Δέκα λοιπόν οι μνηστήρες της αντίληψης,  για την πολιτική διαχείριση του δημόσιου χώρου, που (επειδή “τα στερνά νικούν τα πρώτα”) έμεινε στην συνείδηση του λαού μας με τον υποτιμητικό τίτλο «βαθύ ΠΑΣΟΚ» ή Pasokification.

Πρώτη και καλύτερη η κα Φώφη που, ως μέλος της  κυβέρνησης Γ.Α.Π., έφερε το Δ.Ν.Τ., το μνημόνιο, την τρόικα, την επιτροπεία και το ξεπούλημα.

Ως μέλος της κυβέρνησης Σαμαρά έφερε μνημόνιο, τρόικα, απολύσεις, περικοπές μισθών, ανεργία, αυτοκτονίες, δομημένα ομόλογα και «αδόμητες ανομολογίες».

Ως αρχηγός της ΔΗ.ΣΥ. έγινε -απερίφραστα και σε όλα-  η 5^η φάλαγγα του Κούλη με ότι (Γεωργιάδης, Βορίδης) αυτός εκπροσωπεί. Μαζί καταψήφισαν την απλή αναλογική και μαζί καταψήφισαν (αν είναι δυνατόν!), την τροποποίηση του ΚΚΕ (που αποδέχτηκε η κυβέρνηση) σε νομοσχέδιο της Αχτσίογλου, ότι «η μη καταβολή δεδουλευμένων είναι βλαπτική μεταβολή για τους εργαζόμενους».

Η αρχηγός (υπέρμαχος των εργασιακών σχέσεων «γαλέρας») ζητάει να ηγηθεί της «κεντροαριστεράς όπως μπαίνεις» γιατί “είναι η ώρα για τη Νέα Αλλαγή, για να βάλουμε τέλος στην επιτροπεία και να πετύχουμε την προοδευτική διακυβέρνηση”και γιατί “η ήττα των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ δεν πρέπει να αποτελέσει ήττα των προοδευτικών ιδεών”.

Τότε, κα Φώφη μου, φαντάζομαι ότι η ήττα του Κούλη είναι ήττα των προοδευτικών ιδεών.

Απόκοντα και οι άλλοι εννέα Μήτσοι.

Ο Καμίνης που δηλώνει ότι δεν θα παραιτηθεί από Δήμαρχος Αθηναίων αν εκλεγεί αρχηγός. Γιατί πώς να το κάνουμε, δεν μπορεί να αφήσει ημιτελές το έργο του: «Η έντονη παρουσία της απόλυτης ανυπαρξίας».

Ο Σταύρος, που «τον πήρε το ποτάμι», δήλωσε ότι “αν εκλεγώ μπορεί να ονομάσω το κόμμα Αχελώο”, τον υποψήφιο για τον οποίο δήλωσε ο Δήμαρχος Νίκας ότι “τον χρειάζεται η πατρίδα, η φωνή του είναι εθνική… είναι ο πιο αγαπητός αρχηγός κόμματος  στην Ελλάδα” και τον οποίο στηρίζει -με τα μπούνια-  ο μηχανισμός του Κούλη στην Κρήτη.

Ο Κωνσταντινόπουλος (και η οδύσσεια του) που δήλωσε ότι “όσοι πιστεύουν στην ένωση ΣΥΡΙΖΑ-Κεντροαριστεράς δεν μπορεί να ψηφίσουν εμένα”.

Η καιόμενη βάτος της «κεντροαριστεράς όπως μπαίνεις» έχει πολλούς  να καψαλίσει ακόμα.

 Εκείνος όμως που ήταν απολύτως αποκαλυπτικός και απολαυστικός (κατά την παραμονή του στην Θεσσαλονίκη) ήταν ο Κούλης.

Ο  (+1) Μήτσος.

Αφού περπάτησε χαιρετώντας τις κούκλες βιτρίνας που έμειναν εκστασιασμένες (κοινώς«παγωτό»), αποκάλυψε από το ημίφως του Βελλίδειου τον ολόφωτο σκοπό του. Να αρπάξει το χρυσόμαλλο δέρας.

Εκεί έγινε όμως «η κόμπλα» -αποκαλύφθηκε το χρυσόμαλλο τέρας- και εκμυστηρεύτηκε σχεδόν εξομολογητικά “δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες, κάτι τέτοιο είναι ενάντια στη φύση ”.

Καταλάβατε; Η ανισότητα, η εκμετάλλευση, η αδικία, είναι φυσική διαδικασία ενώ τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι αφύσικη εξέλιξη.

Κατά τον Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε: 

“Οι ανόητοι και οι έξυπνοι είναι ακίνδυνοι. Βλάπτουν μόνο οι μισοηλίθιοι και οι ημιμαθείς”.