Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία     

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου  

Πυώδες  απόστημα

Ο Αντώνης Σαμαράς έχει προ πολλού απωλέσει ακόμα και το προνόμιο της έκπληξης για τις πράξεις του, καθώς είναι αβάσταχτα προβλέψιμος ενώ συνάμα είναι πολλαπλά επιζήμιος για τον Δημόσιο χώρο.

Η ζημία από την ενασχόληση του με τα κοινά δεν έχει ακόμα αποτιμηθεί στην ολότητα της, καθώς υπάρχουν αρκετές αθέατες πλευρές στην πολιτική του διαδρομή  και άλλες  -ακόμα εκκρεμείς-  για διερεύνηση.

Ωστόσο  και μόνο ο τρόπος που πολιτεύεται, με την αισθητική του χυδαίου, του ακραίου, του φτηνού και του παλαιάς κοπής «κουτσαβακισμού» αρκεί για να χαρακτηριστεί ως η «ύβρις του πολιτικού πολιτισμού».

Αν ισχύει το περιεχόμενο της φράσης (γραμμένης σε τοίχο) που λέει “κάποιοι άνθρωποι πρόκειται ν’ αφήσουν το σημάδι τους σ’ αυτόν τον κόσμο, κάποιοι άλλοι θ’ αφήσουν λεκέ”, τότε ο πρώην πρωθυπουργός σίγουρα δεν συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πρώτους.

Φαίνεται ότι όταν κάποιος είναι πορφυρογέννητος, όταν  είναι προορισμένος (πριν ακόμα γεννηθεί) για τους πρώτους ρόλους και για τα ύπατα αξιώματα, όταν μπορεί και καλύπτει σύντομα, άκοπα, ανέξοδα και με «μηχανική υποβοήθηση» τις μεγάλες αποστάσεις, τότε συνήθως μισεί αυτούς που τα καταφέρνουν χωρίς την δική του «θεία» τύχη.

Συνάμα επειδή το σύστημα διαμορφώνει τους κανόνες για αυτόν και τους ομοίους του, θεωρεί ότι το σύστημα είναι αυτός, ενώ  οι κανόνες έχουν τεθεί αποκλειστικά για τους άλλους.

Μάλιστα δε πιστεύει ότι (αν χρειαστεί) θα έπρεπε να μπορεί να αλλάζει τους κανόνες –αναλόγως-  είτε υπέρ του είτε κατά των αντιπάλων του, πάντα εκ των υστέρων και για πράξεις που τελέστηκαν εκ των προτέρων.

Αυτή η («Σαμαρική») πολιτική αντίληψη και κυρίως η πολιτική εφαρμογή της αποτελεί «πυώδες απόστημα» για τον τόπο.

Αποτελεί απόστημα (που μολύνει τον δημόσιο βίο της χώρας) η απεύθυνση κατηγορίας στον Τσίπρα ότι ανέτρεψε με αντιδημοκρατικό τρόπο την νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση του, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχε στην -από το Σύνταγμα- προβλεπόμενη διαδικασία για την εκλογή ΠτΔ, και ενώ ο ίδιος ως υπουργός εξωτερικών της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη προκάλεσε την πτώση της το 1992 δια της αποστασίας, που βέβαια πρώτος δίδαξε το 1965 ο μέντορας του και ανατραπείς πρωθυπουργός.

Αποτελεί απόστημα (που μολύνει τον δημόσιο βίο της χώρας) η –για πρώτη φορά- απουσία από την τελετή παράδοσης του Μεγάρου Μαξίμου στον επόμενο, δημοκρατικά εκλεγμένο, πρωθυπουργό.

Η «Σαμαρική» στάση δεν είναι απλά έλλειψη τακτ, σαβουάρ βίβρ ή αστικής ευγένειας, είναι κυρίως έλλειψη στοιχειώδους δημοκρατικής παιδείας και τεράστια ασέβεια απέναντι στον λαό που τον τίμησε με την επιλογή του στην θέση του πρωθυπουργού.

Αποτελεί απόστημα (που μολύνει τον δημόσιο βίο της χώρας) η μηνυτήρια αναφορά που κατέθεσε ο «άβρεχτος» Δερβέν-Σαμαράς κατά του πρωθυπουργού, υπουργών, εισαγγελέων, και μαρτύρων, γιατί τόλμησαν να ζητήσουν την διερεύνηση καταγγελιών ή γιατί κατέθεσαν εναντίον του. Ζήτησε δε προστασία και δικαστική συνδρομή, όχι βέβαια από τους δικαστές που μήνυσε αλλά από τους άλλους,  της αρεσκείας του ετούτοι.

Αποτελεί απόστημα (που μολύνει τον δημόσιο βίο της χώρας) η έγγραφη δήλωση του «γιασάν ο μάγκας», ότι δεν πρόκειται να παραστεί στην εξεταστική επιτροπή της βουλής για το σκάνδαλο Novartis, γιατί  κατά τον «υπεράνω της κοινοβουλευτικής διαδικασίας» Αντωνάκη δεν τον αφορούν “τα κομματικά τεχνάσματα της σκευωρίας.”  

Γι’ αυτό σου λέω: “Τι να κλάσει ο κουτόφραγκος  Σαρκοζί (μπροστά στον δικό μας «τον Αντώνη, τον βαρκάρη, τον σερέτη») που ναι μεν αρνήθηκε  την ενοχή του, αλλά αδιαμαρτύρητα κάθισε και τον μπουζουριάσαν;”