Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου

Η πλατεία ήτανε άδεια

Κοινωνικός αυτοματισμός αποκαλείται στην….καθαρεύουσα ο κοινωνικός διχασμός. Η μέθοδος του «διαίρει και βασίλευε» εφαρμόστηκε με απόλυτη επιτυχία τόσο στην αρχαία Ελλάδα (κυρίως με την επικράτηση των Αριστοκρατικών) όσο και στην αρχαία Ρώμη -από τους απολυταρχικούς αυτοκράτορες- για να στρέψουν τις αντιδράσεις των στρατηγών τους (προς την Ρώμη) σε μεταξύ τους αγώνα επικράτησης, αλλά και στις εξεγέρσεις των υποδούλων λαών της αχανούς αυτοκρατορίας.

Ανέκαθεν οι «αλληλοσπαραζόμενοι εταίροι» προσέφεραν ήσυχο ύπνο στους ηγεμόνες, ειδικότερα όταν υπήρχε ανάγκη επιβολής αντιλαϊκών μέτρων με την απουσία αντιδράσεων και χωρίς το ανάλογο κόστος.

Ο κοινωνικός αυτοματισμός λειτουργεί σαν αμορτισέρ που απορροφά τους κραδασμούς της κάθε ανάλγητης εξουσίας.

Ο μηχανισμός για να λειτουργήσει αποτελεσματικά χρειάζεται λίπανση και καύσιμο, που εξασφαλίζονται με την κατασυκοφάντηση των κινητοποιήσεων και την ευθεία επίθεση στο δικαίωμα της διαμαρτυρίας και των εξεγέρσεων, στρέφοντας την μία κοινωνική ομάδα ενάντια στην άλλη.

Η συζήτηση στο υπουργικό συμβούλιο του επίμαχου νομοσχεδίου (του υπουργείου προστασίας του πολίτη) για τις διαδηλώσεις, αποτέλεσε μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να πέσει η μπούργκα και να αποκαλυφθεί πως «θέλει ο αυταρχισμός τους να κρυφτεί, μα η χαρά δεν τον αφήνει».

Η Μητσοτάκειος αντίληψη καταγράφηκε εμφατικά στην εισήγηση του πρωθυπουργού επί του νομοσχεδίου:

“Πρέπει να μπολιάσουμε την κοινωνία με το βασικό μήνυμα ότι δεν μπορεί να κλείνει ο δρόμος με 50 άτομα”, ενώ παρακάτω θέτει δήθεν ειλικρινώς το δηλητηριώδες ερώτημα:  “Η ταλαιπωρία ή η ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης είναι το ζητούμενο των διοργανωτών μιας διαμαρτυρίας;” και καταλήγει: “Πάνω από όλα η κοινωνία στηρίζει αυτές τις πολιτικές και για αυτό το νομοσχέδιο αφορά στον σεβασμό στον δημόσιο χώρο”.

Παίρνοντας την σκυτάλη ο «σερίφης» υπουργός Μιχάλης Χρυσοχοΐδης αφού μίλησε για διασφάλιση (α) της νομιμότητας και της συνταγματικής τάξης, και (β) του δικαιώματος στην ασφάλεια, στην προστασία, στην ομαλότητα της καθημερινής κοινωνικοοικονομικής ζωής, μας παρουσίασε τις λεπτομέρειες της ύφανσης του πέπλου που εξυφαίνεται, για να καλύψουν ερμητικά την άσκηση του δικαιώματος της κοινωνικής διαμαρτυρίας.

Οι ανατριχιαστικές, αντιδημοκρατικές προϋποθέσεις (χουντικής έμπνευσης), που ακυρώνουν το δικαίωμα αντίδρασης στις εφαρμοζόμενες πολιτικές, και ξεσκεπάζουν τις πονηρές προθέσεις της κυβέρνησης είναι βασικά δύο.

Πρώτον, η υποχρέωση δήλωσης ονομαστικά του οργανωτή (του φυσικού προσώπου και όχι σωματείου, οργάνωσης, κόμματος ή συλλογικότητας) που “θα γνωστοποιεί ότι θα είναι ο αρμόδιος για την διεξαγωγή της, αναδέχεται την ευθύνη για την ειρηνική πραγματοποίησή της και συνεργάζεται με την αστυνομία για την ομαλή διεξαγωγή της”.

Όπερ  μεθερμηνευόμενον καταργείται η αυτονομία της συλλογικότητας έναντι της ατομικής ευθύνης του ενός, ο οποίος είναι υποχρεωμένος (αν δεν θέλει να κάτσει στο σκαμνί) να παρέχει προσωπικές διασφαλίσεις ότι θα εφαρμοστεί κατά γράμμα το σχέδιο της αστυνομίας  και ότι θα συνεργαστεί πειθήνια και άνευ αντιρρήσεων σε αυτό που εξυπηρετεί την εξουσία.

Δεύτερον, “καθιερώνεται η υποχρέωση της έγκυρης γνωστοποίησης της δημόσιας υπαίθριας συνάθροισης στην κατά τόπο αρμόδια αστυνομική αρχή από τον οργανωτή της -48 ώρες πριν- ώστε να ασκούνται αποτελεσματικότερα από την ελληνική αστυνομία οι κατά το Σύνταγμα και κατά το νόμο αρμοδιότητές της”.

Με απλά λόγια η κυβέρνηση έχει το δικαίωμα να νομοθετεί τελευταία στιγμή και μεταμεσονύχτια ότι γουστάρει, αλλά οι θιγόμενοι δεν επιτρέπεται να αντιδρούν άμεσα, αφού η κατασταλτικοί μηχανισμοί δεν θα έχουν χρόνο να εκπονήσουν σχέδιο αποτροπής.

Ή όπως έλεγε ο Τζίμης Πανούσης:

“Στη νέα τάξη πραγμάτων, μην ξεχνάτε ότι τα πράγματα είμαστε εμείς.”