Αντίγνωμος

Κεραυνός  εν  (αν)Αι(ρυ)θρία

του  Θύμιου  Γεωργόπουλου 

Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω

Είναι κατακριτέα η διαφορετικότητα, είναι επικίνδυνη η αυτόνομη οντότητα, είναι επαναστατική η ανεξάρτητη σκέψη, είναι εγκληματική η εναντίωση στην εικόνα.

Το σύστημα απεχθάνεται το περιεχόμενο και επιμελείται του αμπαλάζ, σκοτώνει την εσωτερικότητα και αναπλάθει το σχήμα, εξοβελίζει το σώμα και εναγκαλίζεται το ρούχο.

Το σύστημα μισεί τον άνθρωπο, απεχθάνεται την προσωπικότητα και δοξάζει “ένα πουκάμισο αδειανό”.

Το σύστημα δολοφονεί τους ξεχωριστούς και αναπαράγει τα πανομοιότυπα “ανθρωπάκια του Γαΐτη”.

Η κοινωνία του συστήματος έχει τυποποιημένη σκέψη, αναπτύσσει την αισθητική του life style, ενημερώνεται από τα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης, ενστερνίζεται την επικρατούσα «αλήθεια», πολεμάει το «άλλο» και το διαφορετικό, δέχεται ως εθνικό το συμφέρον της κάστας, πιστεύει στην δίκαιο της ατομικής ευκαιρίας και ψηφίζει μονοκούκι την αντανάκλαση του εαυτού της. Η εικόνα της εξουσίας είναι η δημοκρατική πλειοψηφία των copy paste ψηφοφόρων της εικόνας της.

Η κοινωνία του συστήματος εκπαιδεύεται αποκλειστικά για να τα κονομήσει, πολιτικοποιείται για να βολευτεί, κοινωνικοποιείται αναπτύσσοντας χρήσιμες δημόσιες σχέσεις, αθλείται για να κατακτήσει πάση θυσία την ατομική νίκη, ερωτεύεται τις αφορολόγητες τραπεζικές καταθέσεις, παντρεύεται τα διαβατήρια εισόδου στην ελίτ και έχει ανάγκες και επιθυμίες που εμπορεύεται η αγορά και τις ικανοποιεί αποκλειστικά από τα ράφια των ακριβών πολυκαταστημάτων.

Η κοινωνία του συστήματος λατρεύει την ατομικότητα και απεχθάνεται την συλλογικότητα, προσκυνάει το ιδιωτικό και πολεμάει το δημόσιο, θεοποιεί τον καπιταλισμό και δαιμονοποιεί τον σοσιαλισμό.

Η κοινωνία του συστήματος αναγνωρίζει την ομορφιά όταν είναι επώνυμη, την ωραιότητα όταν είναι διάσημη και την κουλτούρα όταν είναι glamorous.

Η κοινωνία του συστήματος καταδικάζει τον φόνο πρωτίστως όταν γίνεται από αλλοδαπούς αλλά παρέχει ασυλία στην Χ.Α. όταν δολοφονεί τους αλλοδαπούς, καταδικάζει ως εγκληματική ενέργεια την ρίψη μολότοφ  αλλά αθωώνει τους δολοφόνους 15χρονων (ως νόμιμη «άμυνα») ακόμα και αν δεν κρατάνε μολότοφ, καταδικάζει γενικώς την παιδεραστία αλλά συνηγορεί ειδικώς υπέρ των «δικών» της παιδεραστών (δεν υπάρχει έγκλημα) αφού έγινε με την συναίνεση των ανηλίκων, καταδικάζει τον βιασμό εκτός αν το θύμα “προκάλεσε” τον θύτη ή με το ντύσιμο του  φώναζε από μακριά ότι  “τα ήθελε”.

Η κοινωνία του συστήματος επενδύει μόνο με τζάμπα κρατικό χρήμα, φροντίζει επαρκώς τις κρατικές προμήθειες και αμείβεται για τις υπηρεσίες διαμεσολάβησης με δημόσιο μαύρο χρήμα,  φροντίζει για την ανάπτυξη της οικονομίας των φορολογικών παραδείσων και ασκεί δημοσιονομική πολιτική κόβοντας συντάξεις και απελευθερώνοντας την αγορά εργασίας  από τις «αντιαναπτυξιακές» διασφαλίσεις του κατώτατου μισθού.

Η κοινωνία του συστήματος σιχαίνεται τις διαδηλώσεις και προστατεύει τους «νοικοκυραίους», μισεί την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και προωθεί την ομογενοποιημένη σκέψη, επιβάλλει την ορθόδοξη θεοκρατία και πολεμάει την ανεξιθρησκία, έχει υψηλό “πατριωτικό” φρόνιμα αλλά ξεπουλάει στους ξένους τον πλούτο της χώρας (στα πλαίσια του δόγματος  “business αs usual”), πολεμάει για τα δίκαια της φυλής αλλά πολεμάει και κατά των δικαίων των αλλοφύλων, θεωρεί Έλληνες όσους γεννήθηκαν εξ αίματος Έλληνες και αναγνωρίζει ως Έλληνες μόνο εκείνους που διαπρέπουν διεθνώς με τα εθνικά σύμβολα.

“Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω” κατά την Γαλάτεια Καζαντζάκη.

Ο πρωθυπουργός είναι ακριβώς η εικόνα αυτής της κοινωνίας και η  ενσάρκωση αυτών των αξιών. Η πολιτική του εξαντλείται στην εικόνα του. Εικόνα γκόμενου, κολυμβητή, ποδηλάτη, σκιέρ. Εικόνα απόμακρου αλλά και ευπροσήγορου, χωρατατζή  αλλά και νουνεχούς, οικογενειάρχη αλλά και εργασιομανή.

Όμως κατά τον Φρίντριχ Νίτσε: “Δεν υπάρχουν ωραίες επιφάνειες χωρίς ένα τρομακτικό βάθος.”